Hallo, Zijn er hier ook meiden die kampen met angststoornis/angstgedachten? Ik ben iemand waarbij het fluctueert, de ene periode nergens last van en nu weer een periode dat ik erg last heb. We willen graag een tweede kindje maar doordat ik last heb van mn angsten vind ik het ook spannend! Ik heb een zware periode achter de rug, met een hartoperatie van mn man en de nasleep ervan vorig jaar en mn baan verloren door boventalligheid dit jaar. Ik merk dat ik nu ik tot rust kom weer een verergering van de klachten optreden, in combinatie met moeheid en jet stoppen met de pil. De angstgedachten nemen weer toe, en het is vooral gebaseerd op onzekerheid bij mij. Ik weet dat ze ireeel zijn maar toch komen ze. Ook heb ik geleerd dat ik ze moet accepteren dat ze komen. Toch vind ik het wel lastig hoor! Ga dan ook weer met een psycholoog praten en probeer voldoende te bewegen. Herkenbaar en tips wat ik nog meer kan doen?
Ik heb het ook!! Het is zo naar! Welke angstgedachtes heb jij? Sterkte en als je vragen hebt stel ze maar! Helaas al bijna 4 jaar last van!
Hey, ik heb het ook al mijn hele leven al. Ik loop om t jaar zo'n beetje bij psych en soms met medicatie. Ik heb met periodes last van pleinvrees, onzeker over vanalles, paniekaanvallen... Ik had het dus als kind al, nadat mijn zusje is overleden. Ik heb het nooit leren verwerken, omdat mijn ouders er niet over wilden praten; en toen ging ik zelf al op jonge leeftijd al angsten ontwikkelen. Toen ik 18 was eindelijk psychische hulp gehad. En gaat met periodes gewoon goed. Ik was ook wel huiverig om zwanger te worden.kon ik wel een goede moeder zijn?? Omdat ik zon lieve man heb, kreeg ik er vertrouwen in. Tijdens de zwangerschappen vielen mijn angsten reuze mee. Na de bevalling was t wel zwaar maar met een luisterend oor is het allemaal weer goed gekomen. En nu zwanger van de derde! Ik vertrouw er nu wel op dat ik het aankan, en dat ik optijd aan de bel trek als t nodig is.
Ik heb last van allerhande angstgedachten, maar hetgeen wat nu overheerst is een soort angst dat er wat gebeurt met mn dochter. Vooral als ik alleen ben met haar heb ik altijd een soort angst, vooral in de ochtend is het het ergst. Het is meer een onzekerheidsgevoel dat ik het niet aankan ofzo,nterwijl er nog nooit wat gebeurd is! Het komt denk ik voort uit een sterk verantwoordelijkheidsgevoel voor haar, kijk ook savonds altijd of ze nog wel ademt als z slaapt. Ik weet dat de angst irreel is maar toch he.. Ik heb al van alles gehad hoor, het is bij mij begonnen na een heftige werkperiode met paniekaanvallen. Toen ging dat weer over, ik kreeg ook slikangst, dat heb ik nu ook redelijk onder comtrole. Nu is het dus angstgedachten nog alleen die vooral in de ochtend het ergst zijn. En op dagen dat het mooi zonnig weer is is het ook minder. In de zomer helemaal. Hb het idee dat ik soms tekort aan stofje heb ofzo.. Wat voor angstgedachten hebben jullie? En wat hebben jullie er aan gedaan? Ik wil dus niet dat het mn leven beheerst, daarom wil ik gewoon voor een tweede gaan, maar vind het dus wel spannend hoe het gaat met twee en of ik het aankan.
Hier ook angstgedachten. Paniek aanvallen redelijk onder controle. Als 13 jarige begon het al, echter werd het in het medische circuit gezocht. Ik viel flauw etc uit angst voor het flauwvallen. In mijn volwassenen jaren ben ik het gaan herkennen als angst. Na mijn oudste kwam het hevig terug. En dat gaat met periodes, nu is mijn jongste een maandje. Angst is veel anwezig, echter de paniek weet ik onder controle te houden..
Slikangst heb ik ook. Helaas is dat nu weer frequenter aanwezig dan voor mijn bevalling!! Ook heb ik angst met auto rijden. In tunnels of op wegen zonder vluchtstrook. Bang om flauw te vallen oid. Ook als ik in drukke ruimte ben, of kleine ruimtes etc etc Angst voor brand Etc etc zoveel angst gedachten wat mijn dagelijks leven beïnvloed. Gelukkig ben ik een ster in relativeren, maar in mindere periodes is het heel lastig! Heel vermoeiend...
Hier heb ik een generaliserende angststoornis, (piekerstoornis genoemd) daarnaast een PTSS, en er is een onderzoek bezig. toch hangt bij mij veel samen met accepteren lichamelijke achteruit gang wat niet beter zal worden, herken wel veel, en heb ook vaak angst dat vooral mijn man en zoon wat over komt, geheel onterecht maar tja
Nooit een echte naam voor mijn angst gekregen. Maar feit is dat ik bijna continu wel angst en stress heb. Ik heb epilepsie en ben doodsbang voor nieuwe aanvallen (ik heb medicatie, maar ik ben al 2 maal serieus hervallen). Vaak doodsbang als ik buiten loop. Heb hoogtevrees. Zet mij niet op een druk plein, want dan ben ik ook doodsbang. Ik heb er nog autisme bij ook, wat de boel waarschijnlijk nog "verergerd". Ben bijvoorbeeld ook doodsbang voor douchen, want mijn eerste epilepsie-aanval was in bad - mijn vader heeft me nog net uit bad kunnen slepen en kunnen redden - en daarna heb ik nog een aantal aanvallen in de badkamer gehad. Ik haat dus douchen - het is echt mega stress en angst en met momenten spring ik gewoon tijdens 't douchen de douche uit - en ik stel het zo lang mogelijk uit. Ik heb het al bijna 20 jaar - sinds mijn eerste epilepsie-aanval op mijn 11de - dus ik heb er mij bij neergelegd dat dit levenslang is. Er zijn momenten - stukken dag - dat ik het minder heb. Maar er zijn ook momenten dat ik totaal blokkeer / wegloop of dat toch probeer (zo onopvallend mogelijk) / ... Naar de buitenwereld toe probeer ik het te camoufleren. Alleen mijn partner en mijn moeder weten het. Al snappen ze het niet en kan ik het ook voor hen verdomd goed camoufleren (alleen als het echt niet anders ga zeg ik hen er iets van - wat ervoor zorgt dat zij denken dat "het wel gaat"). Ik heb een hele resem aan uitvluchten, excuses, camouflage, wegvluchten naar toiletten, ... na 20 jaar wordt je er helaas echt wel goed in. Mijn partner weet ondertussen wel wat echt grote triggers zijn. Concerttickets voor een grote zaal moet hij mij bijvoorbeeld niet cadeau geven. Of mij in een stad op een groot plein zetten is ook geen goed plan. Of zomaar "doelloos" wandelen in een park moet ie ook niet mee afkomen als "leuke activiteit" (heel af en toe ga ik dan wel mee, maar echt wel enkel om hem een plezier te doen). Psychs heb ik genoeg gezien voor andere zaken (autisme, depressie, ...) en ik heb het wel es als "randding" gemeld, maar ik en psychs werkt sowieso niet. Ik heb overigens een tijdje angstmedicatie geslikt - voorgeschreven door mijn huisarts op een moment dat het echt te veel werd (na de eerste herval van mijn epilepsie) - maar veel deed die niet. Het was overigens mijn moeder die toen serieus aangedrongen heeft, want toen ik het hem probeerde duidelijk te maken twee weken ervoor dat het zo niet meer lukte, geloofde hij mij niet en lachte hij mij eigenlijk zowat uit.
Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis i.c.m. met een lichte vorm van ocs. Ik kan heel erg piekeren over dingen en wanneer ik gestresst ben controleer ik dingen heel veel (zoals of het gas wel uit is).
Hier ook een generaliserende angststoornis. Eigenlijk kan ik niet zonder medicatie, maar daar ben ik mee gestopt om zwanger te raken. Nu dus al heel lang geleden, maar het gaat steeds slechter; psychotische verschijnselen, derealisatie en depersonalisatie.. Kom nauwelijks buiten en ben bang om met mensen te praten of de confrontatie aan te gaan. Ik kan ook niet zo goed relativeren, voor mij zijn de angsten die ik heb heel aannemelijk en dan komt het er dus heel vaak op neer dat andere mensen dat niet snappen en vinden dat 'ik toch zelf ook wel kan bedenken dat het een hele onwaarschijnlijke gedachte of angst is', immens onbegrip dus..
Ik denk dat ik ook een lichte vorm van ocs erbij heb, als ik moe ben controleer ik ook meer, zoals de deuren wel op slot, en dan twee keer voelen..van heb ik het wel goed gevoeld? Controleren of de kaarsen uit zijn en controleren of mn dochter goed ligt en of ze nog ademt. Maar hetgeen waar ik het meest mee zit zijn die angstgedachten, die komen en gaan gelukkig dat weet ik inmiddels. Toch ga ik maandag weer opnieuw naar de psych, want merk dat ik er weer meer last van krijg. Ik wil ook niet aan medicatie ivm wens tweede kindje. We willen graag een tweede, maar in die onzekere buien ga ik zo twijfelen, kan ik het wel, hoe is het effect op mn hormonen, bang voor het slaaptekort etc. Kennen jullie dat?
Toch altijd weer een openbaring als je ziet hoeveel mensen er met angsten rondlopen. Hier al last sinds mijn elf jaar ongeveer en ben nu 37. Het begon met overgeefangst, wat ik nu nog steeds heb (leuk in combinatie met zwangerschappen) en later zijn er steeds meer zaken bijgekomen: door de overgeefangst ook sociale angst, angst voor kleine of drukke ruimtes waar je niet weg kan, angst voor snelwegen en tunnels (doe ik niet meer), en sinds ik kinderen heb een enorme doodsangst en hypochondrie (al vaak gedacht dat ik kanker had). Toen ik mijn dochters gekregen heb, ben ik een viertal jaar veel sterker geweest, minder last van de angsten en van paniekaanvallen. Het laatste anderhalf jaar wel weer veel last. Misschien is dit getriggerd door zaken als een verhuizing en steeds in andere, tijdelijke jobs zitten. Alleszins belemmert het me wel in mijn leven en in keuzes die ik maak, zo kan ik op heel veel vacatures niet solliciteren want te ver (snelweg) of te confronterend ivm sociale angst en overgeefangst. Ik overweeg nu sterk om yoga te gaan doen (en het wat langer vol te houden dan vroeger). Ik heb een aantal psychologen/psychiaters afgelopen en AD en angstremmers geslikt, maar uiteindelijk waren het niet die dingen die me beter deden voelen, maar vooral mijn zwangerschappen en het moederschap. Maar nu is er een kans dat ik opnieuw zwanger ben, heb de laatste week al veel last gehad van misselijkheid en kan er door de overgeefangst maar moeilijk mee omgaan. Wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben op dit forum...
Wist niet dat dat een naam heeft! Dat heb ik dus ook....verder heb ik last van paniekaanvallen en ben ik angstig als het donker word ben dan bang om te slapen en bang om dood te gaan in mijn slaap. Ook word ik helemaal naar als ik ziek ben (keelpijn of griep) dan durf ik helemaal niet meer te slapen, heb dan rillingen, hartkloppingen en zweet heel erg. Ik heb pas last van paniekaanvallen sinds mijn eerste zwangerschap 8 jaar geleden, tijdens een zwangerschap heb ik er zo veel last van dat ik er letterlijk gek van word...als ik niet zwanger ben heb ik er ook off and on last van maar ik probeer mijzelf steeds onder controle te krijgen.
Kanelly81. Mag ik vragen hoe je jou slikangst onder controle hebt gekregen. Mijn man heeft inmiddels een gegeneraliseerde angststoornis ( soorten angst bij elkaar ) agorafobie etc. Vooral lichamelijke angsten dat hij wat mankeert. En alles is begonnen met een zware paniek aanval. Hij gaat binnenkort in behandeling bij Marina de wolf centrum. Het is zeg maar zo erg dat hij eigenlijk bijna niet meer buiten komt. Maar hij heeft ook voornamelijk slik angst. En kan dan moeilijk slikken als hij paniek heeft. Het is echt slopend voor hem en ook voor mij. Hoop dat hij alles gauw onder controle krijgt en er mee om leert gaan.
Ik heb het heel erg gekregen na de bevalling. Zou er graag ervaringen over uitwisselen, misschien kunnen we een club starten? Dat kan besloten, vind ik zelf fijner .