hoi allen ik weet niet of hier mag komen janken het zit hem zo zijn al 8 maanden aan het proberen om zwanger te worden nu begin deze maand nam ik me voor er niet meer mee bezig te zijn maar dat kon ik ook niet want kreeg ruzie met men vriend dag erna weer bijgelegd ook weer veel geklust en nu gisteren kwam hij of dat we beter uiteen kunnen gaan heb gejankt tegen de sterren op nu ik zei hem dat ik wou weten waarom hij zegt dat hij aan hem ligt om dat hij de stress van het werk niet meer aankan nu heb ik hem gezegd dat dit geen reden is om uit een te gaan en dat hij met zen baas moet gaan praten dat gaat hij ook doen en hij zei sorry vergeet wat ik heb gezegd en dus zijn we toch niet uit elkaar wat moet ik nu allemaal nog meemaken en denken biebke
mag binnen een weekje testen dag voor nieuwjaar alleen weet ik niet of ik nu blij moet zijn of niet als het raak zou zijn
Ik herken dit wel. Mijn vriend kan ook opeens ergens een mega probleem van maken die in een knallende ruzie eindigd.Ik heb ook al meegemaakt dat ik dacht ojee, wat als ik nu zwanger ben. Ook heb ik al meerdere keren besloten om weer aan de pil te gaan, maar in onze "goeie tijden" loopt alles echt lekker en 'vergeet' ik dat we af en toe mega kunnen botsen.Ik blijf dat ook super moeilijk vinden. Heb deze maand ook niet zo'n lekkere maand met hem dus er wordt ook niet geklust nu. Weer een maand naar de knoppen....Maar ik heb besloten om niet meer zo veel meer met een baby bezig te zijn. Als ik toch zwanger raak,nou dan heel graag, maar ik trek het niet om er steeds mee bezig te zijn.Nu nog hopen dat het lukt om het meer los te laten. Jou wens ik heel veel sterkte, en je bent dus niet de enige met twijfels... bar
mischien een tip voor de vrouwen die ,niet zoveel bezig willen zijn om zwanger te worden probeer er niet over te praten/denken en niet meer zoveel of hellemaal niet meer op dit forum te komen,,,ik ben er nu wel maar ik ben er echt de helft minder...en vooral niet na de daad denken ""kom op zwanger worden " moeilijk?! oh ja zeker,maar probeer het dames probeer het een beetje los te laten liefs
Ook ik kom hier minder dan eerst, en 't helpt idd echt om er minder mee bezig te zijn. Maar goed, die twijfels van Biebke zijn te begrijpen. En dat mag je hier best posten, we kennen deze gevoelens allemaal wel, denk ik. Toch heb ik zo m'n bedenkingen, als ik dit lees. Wat ik hieronder ga typen is geen beschuldiging of wat dan ook. Ik hoop dat je begrijpt wat ik ermee bedoel en dat het je een beetje kan helpen. Kijk, je hebt het over je vriend, en dus kun je, als het echt niet meer gaat, zonder verdere problemen (behalve de geestelijke brokstukken, die heel groot zijn) uit elkaar gaan, je bent immers niet getrouwd, dus niet officieel aan elkaar verbonden. Stel als je dan zwanger bent, wie zit er dan mee als het idd tot een breuk komt? Jij! Wil je dat? Nee, dat zie ik in je bericht. Waarom stel je dan niet eerst die relatie zeker? Kies voor de volle 100% voor elkaar, vóórdat je voor een kindje gaat (dat kan gebeuren als je met elkaar naar bed gaat natuurlijk, dus ik zeg eigenlijk zelfs: vóórdat je seks hebt met elkaar). Bezegel dat ook met een huwelijk. Dan zet je heel bewust de stap, maak je heel bewust de keuze voor elkaar. Weet je niet zeker of het goed zit? Natuurlijk durf je dan niet te trouwen, maar leef dan ook niet als een getrouwd stel, groei daar eerst samen maar naar toe, voordat je met de rest verder gaat. Stress heb je namelijk nog veel meer als er een kindje is. En als je nu al ruzie maakt waarbij zelfs de woorden 'uit elkaar gaan' vallen (of daar nu later wel of niet van gezegd wordt dat ze gemeend zijn) omdat er sprake van stress is, wat wil je dan als er zo'n klein handenbindertje is die al jullie tijd en energie opslurpt? Een baby hersteld een relatie meestal niet, maar een relatie moet bestand zijn tegen de spanningen en stress die een baby met zich mee brengt. Ik denk dat er iets niet goed is als mensen tegen elkaar zeggen dat ze uit elkaar willen gaan. En natuurlijk wil je elkaar geen pijn doen, dús zeg je dat het je spijt. Maar je loopt wel een deuk op. Ik denk dat je zulke deuken niet al te veel kunt hebben als er ook nog een baby is. Ik wil niet zeggen dat je, als je getrouwd bent, nooit meer uit elkaar kan gaan, maar wel dat je voor de volle 100% en dat áltijd zeker van elkaar moet zijn voordat er een kindje kan komen. Mijn man heeft, voordat we gingen trouwen, ook een paar keer gezegd dat we maar beter uit elkaar konden gaan. Dat deed pijn, maar we hebben het wel altijd uitgepraat. Dat betekend niet alleen sorry zeggen, maar ook erover praten waaróm hij dat vind en hoe we er samen aan kunnen werken dat het wel weer samen wil, of dat we er idd maar beter een einde aan konden maken. Je leest: het is gelukt samen verder te komen. Nú weten we heel zeker dat we nooit buiten elkaar willen en zijn we getrouwd. Zelfs in de moeilijkste periodes weten we dat we bij elkaar horen. En dat is een hele geruststelling als je weet dat er een kindje kan komen: de wetenschap dat je altijd samen zult zijn op voor het kindje te zorgen en dat mijn man niet ineens kan zeggen: ik ben 't zat, ik vertrek. Nou, genoeg gepreekt. Ik wil je niks opdringen, hopelijk denk je dat ook niet. Ik wil ook niet zeggen dat je 't allemaal helemaal verkeerd doet. Ik wil alleen maar zeggen: denk alsjeblieft goed na hoe je nu verder gaat. Hoe gaan jullie verder in de relatie en is het misschien beter toch maar weer een poosje voorbehoedsmiddelen te gebruiken? Het zou zó zonde zijn als je na een aantal periodes waarin het goed gaat en na een aantal periodes waarin het slecht gaat jullie tot de conclusie moeten komen dat het toch niet gaat, en er in die tussentijd inmiddels wél een baby is. Ik wens jullie heel veel sterkte en een sterke groei in jullie relatie toe, dat er zekerheid mag komen over voor jullie beiden. Liefs, FreeWilly8
Je kunt ook niet getrouwd zijn en toch heel bewust voor elkaar en een kind kiezen. Dit even ter nuancering dat het huwelijk niet heilig is en ook zeker geen zekerheid biedt dat je nooit meer uit elkaar gaat. Ik geloof meer in oprecht voor elkaar kiezen dan in een verbintenis die mooi staat naar de buitenwereld maar feitelijk nergens op gebaseerd is. Niet dat dit met elk huwelijk het geval is natuurlijk! Er zijn vele vormen van, hele goede en hele slechte huwelijken.... Heel veel succes! Ik snap je twijfels, ben het zeker wel met Freewilly eens dat je eerst 100% voor elkaar zou moeten gaan, welke vorm dat ook krijgt.
Wijn zijn ook getrouwd, en we hebben ook wel eens momenten dat het tot een uitbarsting komt, een relatie heeft net zoveel impact als een huwelijk. Het enige verschil als je een huwelijk verbreekt dat het geld kost(even zwart-wit gezien). Maar dit terzijde, iedereen heeft wel eens een flinke dip, zeker als er spanning op jullie beide komt te staan door het proberen zwanger te raken, werk enz. Ik heb laatst ook goed met mijn man gepraat omdat het totaal niet lekker liep. Wij zitten momenteel ook in een flinke storm van ellende, en dat zorgt voor stress. Het enige wat ik aan goede raad mee kan kan geven is, blijf praten en luisteren. Ik wil je heel veel succes wensen in deze rottige tijd
Free Willy, (ben zelf ook getrouwd) maar nogsteeds gaat 1 op de 3 huwelijken stranden in een scheiding. Of je nu getrouwd bent of samenwoont of whatever dat maakt mijn inziens totaal niks uit. Ik weet natuurlijk niet in welke hoedanigheid jouw vriend dat tegen je heeft gezegd. Maar ik heb ook wel eens in een knallende ruzie (en toen was ik al getrouwd) gezegd: " Ik ga van je scheiden". Terwijl ik er geen barst van meende. Soms zeg je nou eenmaal dingen in je kwaadheid die je niet zo bedoeld. Maar zou er iig niet overheen stappen maar met je vriend bespreken het hoe en wat. En zegt jouw gevoel dan dat het goed is, ga er dan voor en zo niet dan zou ik er nog even mee wachten. Heel veel sterkte!
Ik ben het helemaal met je eens, om die reden zijn wij ook eerst getrouwd. Een relatie heeft toch altijd iets meer voorwaardelijk, de uitstapmogelijkheden zijn psychisch veel eenvoudiger, maar als je zo definitief voor elkaar wilt kiezen dat je samen voor kinderen kiest die je altijd aan elkaar binden, waarom dan niet die verbondenheid uitspreken (al is het alleen in een burgerlijk huwelijk). Als je zegt dat 1 op 3 huwelijken verkeerd lopen dan maken veel mensen daar de reden van: "wij trouwen niet want zoveel huwelijken lopen toch verkeerd", maar heb je dan wel genoeg vertrouwen in elkaar en in de relatie? Ik vind het vreemd dat mensen dan toch samen aan kinderen beginnen terwijl ze blijven denken "het kan altijd mislopen". Door een kind ben je immers altijd aan elkaar verbonden. Ik wil ook niemand tegen de schenen stampen, ik ben gewoon benieuwd wat jullie ervan denken
Mijn vriend en ik vinden het een grotere stap om samen te beslissen om een huis te bouwen en een lange lening samen aan te gaan dan te trouwen. Voor ons heeft het trouwen geen enkele meerwaarde buiten een formaliteit. Tegenwoordig kan je, vooral in België, om de minste reden terug scheiden. Samen een huis en een lening hebben is voor ons dus een grotere verbintenis dan trouwen. Maar dat is natuurlijk onze mening. De karakters van de personen hebben ook een grote invloed hoe men discucieert. Bij sommige koppels kan bij een ruzie harde woorden vallen, maar weet men van elkaar dat men die niet meent. Bij andere koppels gebeurt dit niet veel en komen harde woorden , harder aan. Allee, kwil maar zeggen dat je niet alle ruzies van alle koppels kan vergelijken. Mijn vriend en ik kunnen bijv. alletwee koppig zijn, maar we weten dat van elkaar. Nu ja, wat ik wil zeggen, ik vind het niet noodzakelijk dat jullie de kinderwens achteruit moeten schuiven en eerst moeten trouwen. Praat er samen over en jullie komen er samen wel uit.
Ik vind het gek dat mensen de belofte maken altijd bij elkaar te zullen blijven. Tegenwoordig maakt iedereen die belofte zeer snel, terwijl heel veel zich er niet aan houden. Voor mij een reden om niet te kiezen voor het huwelijk. Ik kan namelijk niet beloven, altijd bij iemand te blijven (ook al voelt dat nu wel zo). Een belofte moet je kunnen waarmaken, en anders moet je hem niet maken. Verder denk ik, dat iedereen wel eens een dip in zijn relatie heeft. Er zijn inderdaad meer mensen die uitspreken, te willen stoppen, terwijl ze er niets van menen. Praat erover met elkaar, spreek uit wat je dwars zit, en kijk dan of dit het juiste moment is om aan kinderen te willen beginnen.
Wat Nele zegt, daar kan ik wel in komen. De waarde die ik en Free Willy aan het huwelijk geven gaat enkel maar op voor de mensen die er ook die waarde aan geven. Maar ik denk dat we wel gemeenschappelijk hebben dat de hoop en het engagement voor een 'definitieve' relatie wenselijk is voor de kinderwens? Als je twijfelt aan je relatie en zoiets hebt van: ik ben nu wel bij die partner maar misschien volgende week niet meer, ik ben nu gelukkig en we zien wel hoe het loopt, dan is dat misschien toch niet de beste basis voor kinderen? Want dan wil je toch geen kinderen om samen met die partner een gezin te vormen, maar eerder omdat je zelf naar kinderen verlangt (een beetje utilitaristisch dan).
Als je inderdaad denkt, volgende week niet meer met je partner door de deur te kunnen, dan kan je beter niet aan kinderen beginnen. Ik denk echter niet, dat dit iets met het huwelijk te maken heeft. Verder, denk ik ook, dat het afhangt van hoelang je bij iemand bent. Je kan bij een langere relatie, misschien beter inschatten hoe het op de lange duur gaat. Ik denk echter dat niemand met 100% zekerheid kan zeggen, altijd bij de partner te blijven. Je weet immers nooit wat er voorvalt.
In mijn omgeving zie ik mensen makkelijker een beslissing maken om een kindje te willen, dan om te trouwen... Dat vind ik eerlijk gezegd toch een beetje vreemd. Voor mij is een kind een nog grotere verbintenis dan het huwelijk en dus ook een moeilijkere beslissing. Ik ben blij dat wij eerst zijn gaan trouwen! Maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. Sterkte Biebke!
Het hangt ervan af, hoeveel waarde je aan het huwelijk hecht. Ik vind het dus totaal niet belangrijk, terwijl anderen dat anders zullen ervaren.
Zo denk ik inderdaad ook... Een huwelijk ga je (normaal gezien) alleen aan als je de hoop hebt dat je voor altijd bij elkaar kunt blijven. Dit is uiteraard geen zekerheid, die heb je nooit, maar als je al twijfelt of je altijd bij elkaar zult blijven dan trouw je in het beste geval niet. Het vraagt een enorme stap om je voor altijd ten opzichte van elkaar te engageren. En om eerlijk te zijn had en heb ik het vertrouwen altijd bij mijn echtgenoot te mogen blijven. Het kerkelijke huwelijk voegt daar voor ons nog iets aan toe: Ook God weet dat je belooft hebt altijd bij elkaar te blijven en hij ondersteunt de relatie. De liefde die wij voor elkaar voelen zien wij als een geschenk van God, op momenten dat het minder goed gaat is dit een heel krachtig geschenk omdat je het niet alleen hoeft te dragen en je opnieuw liefde van buitenaf mag ontvangen om door te geven. (Maar goed, dit tussen haakjes als gelovige ) Als voor jou het afsluiten van een lening of het kopen van een huis ook inhoud dat je een engagement voor het leven wilt aangaan en vertrouw in elkaar en in de relatie, dan kan dat voor jullie uiteraard evenveel waard zijn als het papiertje van een burgerlijk huwelijk. Ik zie het inderdaad zoals Mirro: een kind is nog een grotere verbintenis dan het huwelijk. Mensen die bewust niet trouwen (terwijl ze wel waarde hechten aan het huwelijk) maar wel kinderen krijgen draaien de wereld dus een beetje om. Vaak worden kinderen dan gefunctionaliseerd, als object voor het eigen geluk, in plaats van als een geschenk in de relatie tussen twee personen. (Maar ik heb het hier dus enkel over mensen die bewust niet trouwen terwijl ze wel die waarde hechten aan het huwelijk, maar gewoon zoiets hebben van: ik wil en kan mij niet op die manier binden, terwijl een kind paradoxaal een grotere verbintenis is). Bedankt dat niemand zich aangevallen voelt, dat is echt mijn bedoeling niet! Ik wil het huwelijk dan ook helemaal niet boven andere samenlevingsvormen plaatsen! Maar voor mij persoonlijk heeft het (kerkelijk) huwelijk natuurlijk wel een meerwaarde, omdat ik vanuit gelovig standpunt kijk.
Wij willen bewust niet trouwen maar hebben wel een dochter en nu een 2de kindje op komst. Ik vind kinderen samen hebben hetzelfde als je getrouwd bent maar zou niet speciaal voor de kinderen gaan trouwen, ze krijgen nu ook zijn achternaam, het zou alleen belastingtechnisch beter zijn, maar verder vind ik persoonlijk trouwen niet zo belangrijk. Zo als het nu al meer dan 10 jaar gaat hier thuis samen met mijn partner vind ik het erg prettig en waarom dan trouwen als je al gelukkig bent zoals ik?