ik heb een vraag en ik wil graag jullie eerlijke mening of ik nou een punt heb of dat mijn hormonen gewoon aan het opspelen zijn. Ik ken mijn man al zestien jaar. Via hem heb ik een flinke vriendinnenclub opgebouwd. Ook heb ik een paar vriendinnen van mezelf. Het gaat om de dames die ik ken via mijn man. Zij hebben een relatie of zijn getrouwd met zijn vrienden. De meesten ken ik al tien jaar of langer. Het was me al eens vaker opgevallen dat de meeste dames eigenlijk niet zo geïnteresseerd zijn in mij/ons. Op een feestje is het altijd gezellig maar ze zullen niet zomaar bellen hoe het gaat. Afspraken komen ook vaak vanuit ons. Verschillende dames hebben al kinderen. Hoewel ik tijdens hun zwangerschappen nog echt niet met kinderen bezig was vroeg ik regelmatig hoe het ging en luisterde ik naar hun baby-gepraat. Oké, niet altijd zo lang als zij misschien zouden willen maar het was ook niet zo dat ze mijn aandacht niet hadden. Nu ben ik zelf zwanger en op een enkel kaartje in het begin na hoor ik niks van ze. Als we elkaar zien vragen ze hoe het gaat maar ze zijn niet geïnteresseerd in het antwoord. Één van hen woont bij ons om de hoek dus haar zie ik vaker. Zij heeft een kleine van een jaar en als ik over mijn zwangerschap praat gaat het al snel over haar dreumes. Als ik een grappige foto op onze groepsapp zet (mijn ouders hebben een nest in de voortuin gezet als landingsplaats voor de ooievaar ) krijg ik geen reacties. Pas als er één weer wat plaatst reageren anderen daarop en niet op mijn foto. Wederom vraagt niemand hoe het gaat. Pas als ik uit mezelf zeg dat de baby van mij niet tot 42 weken hoeft te blijven zitten krijg ik reactie. Dat te vroeg bevallen ook niet leuk is (van iemand met een vroeggeboorte, wel alles oké met de baby) en iemand die zei: hoe langer hoe beter en dat ik blij mocht zijn dat ik een kind mocht krijgen (ze heeft er zelf drie). Beetje vreemde reacties of vat ik het verkeerd op? Vooral met dat laatste heeft ze natuurlijk gelijk en ik ben ook blij. Zo vanzelfsprekend is het niet. Maar het heeft toch een negatieve bijklank. Van anderen heb ik helemaal geen reactie gekregen terwijl ik weet dat ze de foto gezien hebben. Aan mijn onderschrift kon je afleiden dat ik het een leuke actie van mijn ouders vond. Dan kun je toch wel even iets leuks terug zeggen? Mijn man vind het ook raar. Één stel is al een paar jaar niet bij ons op verjaardag geweest omdat hun zoontje ongeveer tegelijk met ons jarig is. Over hen heeft hij gezegd dat als ze niet op ons kraamfeest komen zonder goede reden hij ze niet meer hoeft te zien. Dat vind ik erg want het is altijd één van zijn beste vrienden geweest. Maar na het complete gebrek aan interesse en zelfs de wat negatieve reacties zit ik ook met de gedachte te spelen om voorlopig eens geen contact op te nemen. Ik voel me bij mijn vriendinnen totaal niet gehoord en ook niet echt gewaardeerd. Zit ik nou enorm hormonaal te overdrijven of heb ik een punt? Sorry voor het lange verhaal.
Ik vind dat je niet overdrijft, maar je moet natuurlijk zelf kijken wat voor jou werkt. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik soms vergeet om contact met mensen op te nemen maar ze hebben al mijn interesse als ik ze weer spreek.
Ik vind niet dat je overdrijft, maar ik zou het contact niet breken. Ik zou me er wel bij neer gaan leggen dat mensen andere fases in gaan, vriendschappen verminderen, en me er niet zo druk om maken. Zelf wellicht gewoon wat meer afstand nemen, en als daar vragen op komen gewoon aangeven hoe jij het ervaren hebt zonder aan te vallen. In de vriendengroep van mijn vriend merk je het ook, de 1 is al jaren geleden aan kids begonnen, wij waren toen vrij laat, in de tussentijd is er een nieuwe lichting kids geboren, en nu zijn wij weer (weer te laat he ) Stelletjes waar we veel mee omgingen hebben een ander leven (baby van bvb een jaar, eerste kind) en deze zullen misschien over een jaar weer zwanger zijn, terwijl die van ons dan bijna 1 is en de oudste 5. Ik vind het soms ook zonde hoor, je zou het met zijn allen zo leuk kunnen hebben, maar je ziet toch dat de mensen die jaren geleden al begonnen zijn naar elkaar toe trekken, de mensen met baby's, de zwangere, en de dreumes en peuter mama's. Hoe rot het ook klinkt, maar jij valt op het moment buiten de boot. De andere hebben al baby's, en mijn ervaring is dan ook dat de interesse snel vervlogen is (op de enkele echte goede vrienden na) Je kan het ze niet echt persoonlijk aanrekenen, het hoort er een beetje bij
Ach de vriendengroep van mijn partner heb ik ook minder mee dan met mijn eigen. op verjaardagen is alles heel gezellig maar daarbuiten spreek ik echt niet af. Onze levensfases liggen te ver uit elkaar. om het daarom te breken? Nee. Maar hele persoonlijke dingen deel ik met hun niet. Zie ze meer als kennis. Hun zijn niet zo geïnteresseerd in mij maar ik maak mij ook schuldig door geen interesse te tonen. Dat komt wel weer op een feestje. Wel makkelijk we voelen ons nergens toe verplicht.
Ik vind ook niet dat je overdrijft en snap dat het helemaal niet leuk overkomt als er zo weinig interesse getoond wordt Het contact zou ik ook niet verbreken maar gewoon zelf eens niks meer van jullie uit laten komen, laat het maar eens uit hun komen en als dat niet gebeurd dan weten jullie toch ook genoeg?
Het gevoel dat je genegeerd wordt is niet leuk. Dat vind helemaal niemand denk ik. Ik zou gewoon even geen contact meer zoeken, dan kunnen ze je ook niet meer zo raken. Blijkbaar vinden ze hun eigen leventje te belangrijk om belangstelling in iemand anders te tonen. En ga lekker genieten van je eigen vriendschappen.
Het klinkt mij eerder in de oren dat het kennissen zijn dan hele dikke vrienden. Niks mis mee. Je kunt best plezier vam kennissen hebben. Maar verwacht dan ook niet meer van ze. En ja, het stelt je misschien teleur maar dat lijkt me versterkt door de hormonen. Whatsapp is trouwens meestal een slechte graadmeter van interesse, ik bedoel: je bwnt druk, en als er dan geen vraag staat hoef je niet te reageren. En als je niks met ooievaars hebben snap ik dat ze denken: laat die beesten lekker. Tenzij het een zwangerschapsgerelateerde grap van je ouders is, maar dat kan ik uit je post niet opmaken. Is nogal een verschil of je buiten woont of zo'n ding voor een rijtjeshuis neerzet. Maar ja, dan gaat de discussie over humor en als je iets niet grappig vind is het meestal beter om niet te reageren.
Ik begrijp je gevoel. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt en kon me daar ook druk om maken , maar ik bedacht me dat er genoeg mensen in mijn leven waren die wel gewoon blij voor me konden zijn. Verspil je energie en aandacht niet aan mensen van wie je niets terug krijgt maar investeer in de vriendschappen waar je ook uit oogst in plaats van alleen maar te zaaien.
Ik ben erg blij met jullie reacties. Aan de ene kant was ik oprecht gekwetst maar aan de andere kant vind ik het erg kinderachtig van mezelf om als de eerste de beste puber te gaan zitten pruilen omdat ze niet op mijn foto reageren. 😏 Maar dat was gewoon de druppel, zoiets gebeurt dus steeds. Vooral die opmerkingen over dat ik blij mag zijn met mijn zwangerschap (en dus blijkbaar niet een keer mag klagen) schoot verkeerd. Zij weten wat er bij ons speelt (ivf met embryoselectie door de ziekte van mijn man) maar lijken daar vaak niet eens aan te denken. Ze lijken ook gewoon te vergeten dat mijn man, hun vriend dus, ernstig ziek is/zal worden. Ze zitten zo in hun eigen wereldje dat ze anderen gewoon vergeten. Maar ik heb wel echt iets aan jullie tips. Echt breken met ze wil ik ook niet, dat is ook niet echt leuk voor mijn man en geeft alleen maar lastige situaties met verjaardagen enzo. Maar misschien moet ik ze meer als kennissen gaan zien. Zo gedragen ze zich ten slotte ook. Het klopt misschien wel wat Sylvia29 zegt, dat ze inmiddels in een andere levensfase zitten (of al wat langer kinderen of juist helemaal niet) en dat mijn zwangerschap daardoor gewoon niet zo interessant meer is. Wat meer afstand nemen en meer met mijn eigen vriendinnen (al heb ik deze dames ook altijd wel zo gezien) gaan optrekken lijkt me het beste. Eens zien hoe lang het duurt voordat ze mij bellen om iets af te spreken.
Het ging inderdaad om een zwangerschapsgerelateerde actie van mijn ouders. Na de bevalling zetten ze een ooievaar op dat nest als geboortebord. In onze vriendengroep wordt hier niet zoveel mee gedaan dus misschien waren ze daarom niet zo enthousiast, zou heel goed kunnen. Het rare vond ik dat toen ik zei dat de zwangerschap wel klaar mocht zijn (dus klagen) ik wel reacties kreeg maar toen ik enthousiast iets wilde laten zien er niemand reageerde. Blijkbaar krijgen alleen negatieve dingen aandacht van deze dames. Best jammer.
Ik zou het gewoon eens van hun kant laten komen en als dat niet komt, tja dan is het maar zo zeker? Dan breek je niet echt maar is het wel duidelijk wat je aan ze hebt.
Ik wil niet lullig doen, maar ik denk niet dat dit vriendinnen van je zijn. Kijk jullie zijn allemaal getrouwd met vrienden en soms worden dat je vriendinnen, dat is alleen maar leuk. Maar dit lijken mij meiden die gewoon getrouwd zijn met vrienden. Voor een leuke, gezellige avond -> ok. Maar verder niet teveel van verwachten.
Je doet niet lullig, hoor! 😊 Op dit moment lijkt het erop dat je gelijk hebt. Het is alleen wel eens anders geweest. Sommige van hen ken ik al 15 jaar, anderen 10 jaar. We doen ook regelmatig iets samen zonder de mannen dus we zijn wel echt vriendinnen (geweest). Het lijkt nu echter wel alsof iedereen teveel in zijn eigen wereldje zit.
Ik snap je gevoel en vind helemaal niet dat je overdrijft! Is het geen optie het ze gewoon te vragen? Heb zelf dat gevoel ook wel eens gehad bij een groepje vriendinnen. Heb ze er toen mee geconfronteerd, bleek (gelukkig) niks aan de hand te zijn en was dus puur mijn eigen gevoel en onzekerheid. Maar was er wel vanaf daarna..
ik vind dat je gelijk hebt novastar! het enige wat ik kan bedenken dat je ze misschien zonder dat je het door hebt overspoelt met baby berichten... Maar aan je eerste bericht te zien zal dat wel meevallen. lekker laten waaien... Nu geen contacten verbreken maar eerst maar even de periode nadat de kleine geboren is afwachten. Ben benieuwd of ze dan ineens gezellig komen aanwaaien. Zo niet dan is het duidelijk toch?? zo te horen zijn het idd meer kennissen geworden ipv vriendinnen.
Haha, ja, dat overspoelen met babyberichten valt wel mee inderdaad. Ik let daar bewust op omdat ik het zelf ook nooit leuk vond als andere (bijna) mama's alleen maar over hun baby konden praten. De dames rechtstreeks vragen waarom ze zo weinig interesse tonen vind ik best eng. Ik denk echt dat ze zich er niet van bewust zijn en dan vinden ze dadelijk dat ik naar aandacht loop te vissen. Dat wil ik ook niet. Ik hoop dat ze inderdaad gaan merken dat ik wat afstand neem en dat het dan alsnog ter sprake komt. En misschien verzamel ik nog wel genoeg moed om het er met hen over te hebben. Ik ben normaal gesproken namelijk wel eerlijk in dat soort dingen.
Ik heb alle berichten gelezen en snap het gevoel van TS supergoed! Misschien is het nog een idee om via zwangerschapsgym/zwemmen/yoga andere meiden te leren kennen die in dezelfde levensfase als jou zitten? Ik merk aan mezelf dat ik nu ook meer richting meiden trek die een kindje hebben. Je hebt dan meer gemeenschappelijk.
Ik zou het juist eens open gooien..... ZEG maar gewoon eens hoe jullie je onder dit soort gedrag voelen. Misschien vinden hun ook wel iets niet leuk aan jullie en is dat gedrag daaruit voortgekomen. Ik ben altijd van het uitspreken.... ik weet dat dat soms lastig is... maar dan weet je tenminste wel waar je aan toe bent!
Je kunt ze inderdaad meer gaan zien als kennissenkring dan als vriendinnen. Misschien komt er weer een periode komt dat je toch weer wat meer naar elkaar toe trekt en dan is dat weer leuk. Maar er is misschien nog een andere manier om naar de situatie te kijken. Op dit moment ben ik ook niet zo'n goede vriendin denk ik. Ik ben de enige met kinderen. De andere vinden het ook heus wel eens leuk om langs te komen terwijl de kinderen thuis zijn. Maar je zit dan toch anders en kunt minder kletsen. Dus zelf doe ik dat liever niet te vaak. Maar op dit moment heb ik gewoon erg weinig vrije tijd zonder kinderen. Ik heb trouwens ook weinig vrije tijd met kinderen, vrees ik. En de vrije tijd die ik heb, steek ik dan toch liever in mijn gezin of ik moet nog dingen doen voor mijn werk. ("Vrije tijd" is een beetje een apart verhaal als je in het onderwijs werkt, haha.) Dat betekent niet dat ik mijn vriendinnen niet meer als vriendinnen zie. Maar wel dat ik keuzes moet maken. Ik 'kan' niet minder werken dan ik doe. Heb daarnaast de keuze gemaakt een opleiding van een jaar te volgen en heb ook nog een man, twee kleine kinderen en dat vervelende huishouden. En vaak genoeg is dan de week alweer voorbij en heb ik op de terreinen 'gezin', 'werk', 'studie', 'huishouden', 'familie' al niet kunnen doen wat ik wilde / moest doen. Laat staan dat ik nog met vriendinnen kan afspreken. Ik spreek soms wel naar ze uit dat ik het jammer vind en me ook wel eens schuldig voel dat ik hun 'verwaarloos'. Maar ik krijg -tot nu toe in ieder geval- van iedereen wel begripvolle reacties. De meesten hebben het zelf ook wel druk, dat scheelt misschien. (meer begrip). Juist dat begrip voor elkaar zorgt er denk ik voor dat ik ze, ondanks het verminderde contact, nog steeds als vriendinnen zie. En als er ècht wat is, kunnen we bij elkaar terecht. En er komt een moment en dan zijn die tropenjaren ook weer voorbij en zullen we vast weer meer naar elkaar toe trekken. Dus misschien moet je niet alleen kijken naar het verschil kennis / vriendin, maar ook bedenken wat een vriendschap nu echt inhoudt. Voor jou lijkt het belangrijk te zijn om vooral veel tijd aan elkaar te besteden en online veel op elkaar te reageren. Maar dat is natuurlijk niet de enige definitie van vriendschap. Misschien dat die anderen er gewoon anders naar kijken. Of gewoon echt even hun bord vol hebben. Dat zij jou dus wel als vriendin zien, maar gewoon anders met vriendschap omgaan.