Onze dochter is nu 21 maanden en ik vrees dat de peuterpuberteit zijn intrede heeft gedaan..Als madam iets wil, wat niet mag of wat op dat moment niet kan (met haar loopwagen tegen de verwarming aanbonken, met potloden in boeken krassen, opgetild worden) of iets juist niet wil (eten, aangekleed worden, luier verschonen) dan zet ze het op een brullen en is nauwelijks te hanteren. Voorheen kon ik haar stevig vasthouden en haar met rustige stem toch zover krijgen dat ze kalm werd en meewerkte, maar nu...Ze gaat als een soort wilde tekeer, wringt zich in alle bochten, gilt, dikke tranen... Vanavond was het de derde keer op rij dat ze het toetje niet wilde eten. Nu gaat het warme eten ook al niet zo best dus ik wilde toch dat ze wat hapjes nam. We zijn elke keer bijna 30 minuten bezig geweest. Uiteindelijk neemt ze dan toch een hap en lepelt vervolgens het hele bordje leeg.. Ik vind het supermoeilijk met dit gedrag om te gaan. Ik vind haar gehuil naar maar word ook geïrriteerd van de strijd om alles. Anderzijds twijfel ik voortdurend: ben ik te streng, of juist te slap? Ik wil kostte wat het kost voorkomen dat ze zo'n kind wordt dat nooit nee te horen krijgt en verandert in een soort verwende snotaap Wat ik denk ik wil vragen is: wie herkent dit en hoe ga jij ermee om?
Hier een en al herkenning en ze heeft als grote voorbeeld van 3,5 en haar eerste woordjes zijn niet poes en bal maar; nee, hoeft niet, klaar 😁 de rest kan ze ook wel natuurlijk 😉
Zoooo herkenbaar! Onze meid is nu 27 maanden en sedert een hele poos is de peuterpubertijd in het land: JOEPIE Toen ik voor het eerst met dat gedrag - gillen omdat ze iets niet mag, brullen omdat ze iets niet wil of net wel wil, huilen voor god mag weten waarom, tegenspreken, zich op de grond werpen,... - geconfronteerd werd was ik in shock! Ik herkende onze lieve schat niet meer. Ondertussen leren we elke dag bij. Goed om te weten: die buien zijn tijdelijk en gaan weer over. Maar de periode die peuterpubertijd heet kan wel enkele jaren aanslepen. Gelukkig leren ze er ook heel veel uit: wat gebeurt er als ik zus of zo reageer, hoe hou ik mama en papa te vriend, ... Hoe gaan wij ermee om? Als het enigszins mogelijk is: NEGEREN. zulke bui gaat dan vrij snel over. Jammer genoeg is het niet altijd haalbaar omdat ze gewoon het bloed onder je nagels uithalen of omdat ze te ver gaan. Slaan is bijvoorbeeld bij ons geen optie. Dat is haar onmiddellijk optillen en naar de hoek/time-out plek brengen. Kort zeggen waarom ze daar moet gaan staan en haar laten afkoelen (1minuut per levensjaar). Nadien ga ik of mijn man haar halen, gaan we op haar hoogte zitten en vragen vervolgens: - waarom sta jij in de hoek (als ze zelf niet antwoordt dan zeggen wij waarom - ga je dit nog doen: hopelijk zegt ze neen - wat zeg je dan: sorry mama/papa - geef maar een dikke knuffel Let wel, soms is ze zo boos dat ze in de hoek moet dat ze nog niet klaar is om er uit te komen. Het is al 1x gebeurd dat ik tot 7x toe ben moeten terugkeren naar haar om bovenstaande te vragen alvorens ze klaar was om sorry te zeggen en terug leuk verder te doen. Bij ons kunnen we vaak 's ochtends zeggen: het gaat een zware dag worden vandaag Gelukkig gaat het over! Veel sterkte X
Mijn dochter had ook vreselijke driftbuien, die soms wel een uur aanhielden. Ik kon er niks mee, ze was niet aanspreekbaar. Dus negeren en uit laten razen was eigenlijk het enige wat hielp hier.. En als het buiten gebeurde was het zo goed en kwaad als het ging in de wagen stoppen en snel naar huis rijden.. Ik vond het een verschrikkelijke tijd maar mijn dochter had het ook wel heel erg. Nu ze bijna 3,5 jaar is gelukkig bijna nooit meer, in ieder geval niet zo erg. Sterkte!
Hihi herkenbaar! Wat eten betreft, ik besteed er weinig aandacht aan. Geen zin in strijd, wil ze niet eten dan eet ze maar niet. Wat de driftbuien betreft; ik leg haar uit waarom iets niet kan en laat haar uitrazen. Vervolgens een dikke knuffel. Gelukkig valt het nog mee..thuis geef ik haar een speen, als ik het niet meer trek haha. Dat werkt altijd. Ze heeft er sinds kort ook een handje van om spontaan pijn te hebben als ze haar zin niet krijgt, manipulatief monstertje haha. 😍😍😍
Heel herkenbaar hoor maar wat bij mij heeft geholpen, negeren!! Waarom overal een strijd van maken? Dat is net wat ze willen, aandacht. Als ze niet willen eten, dan eet je toch niet, geen aandacht aan besteden. Komt vanzelf wel weer als het niet meer interessant genoeg is om te strijden. En ja in een drukke winkel negeren gaat niet zo goed maar thuis gaat ze der gang maar dan is t zo over haha
zoooooow herkenbaar. vandaag was het weer zo een dag dat niks goed is en dan helpt het ongeduldige van papa ook niet. bij mij helpt het beste om het gedrag te negeren en om te buigen naar een ander onderwerp waar ze weer volenthousiast kan zijn. zelf duidelijk blijven en geen dingen in het vooruitzicht stellen, want het nu noemen is ook echt NU bij dochterlief, aan straks heeft ze niks hetzelfde als toegeven aan iets wat ze al dwingend heeft verkregen zonder daar zelf bjj na te denken. tja gister mocht het, dus vandaag moet het dan ook.... daar heeft ze dus ook een handje van en reuze lastig om het weer te doorbreken, maar gewoon volhouden
Mbt eten geen strijd leveren nu. Ze hebben op deze leeftijd gewoon wat minder nodig. Babyvetjes gaan verdwijnen Zoontje is 22 maanden Hij krijgt de tijd om te eten, net zo lang dat wij ook tafelen. En toetje krijgt ie niet als beloning, maar is ook niet altijd onderdeel van onze maaltijd. De rest zie ik in mindere mate terug, ik geef er totaal geen aandacht aan.
Oh wat herkenbaar zeg! Onze dochter zit er nu midden in. Ik lees dus vooral: negeren Ik denk dat we dat dan fout doen want we negeren het eigenlijk niet maar gaan in gesprek met haar... We gaan dus maar proberen om z'n bui te negeren ben benieuwd. Soms kun je het echt niet negeren want Jaylin kan soms ook heel brutaal zijn , dan roept ze bijv: mama! Kom hier !!!! Of ze zegt: mama ik vraag iets !!!
dat kan je prima negeren. gewoon niet op in gaan. als je erop in gaat dan hebben ze nog hun aandacht.
hier ook regelmatig driftbuien en dat ze haar eten niet op wilt eten. ik negeer het. dan eet ze maar niet. en toetje zal me helemaal een worst wezen. ze krijgen vanzelf honger. kleine dame gaat hier vaak op de grond liggen trappelen. kon zo een half uur duren incl gekrijs. ze gaat haar gang maar. gewoon doen alsof ze er niet zijn. het was vrij snel afgelopen. zolang ze maar weten dat je niet reageerd. ze heeft er ook nog wel eens een handje van om haar eten dan beet te pakken en weg te smijten. prima, bord gaat weg (voordat hij natuurlijk weg gesmeten is) en ze krijg daarna nog 1 kans. doet ze het weer? dan is het jammer de bammer.
Heel herkenbaar! Ik negeer het meeste ook of als ze te ver gaat zet ik haar ff appart dat ze daar kan uitraazen. Sinds kort laat ze zich vallen op de grond als ze niet mee wil en dan krijg ik haar met geen mogelijkheid meer mee. Als ik door loop blijft ze gewoon zitten, al ben ik bijna de straat uit, dus dat vind ik een beetje eng. Hoe gaan jullie daar mee om?
Hier ook erge driftbuien, gillen, slaan, schoppen, springen, stampen en noem maar op.. ik laat hem meestal uitrazen want behalve hem zijn zin te geven stopt hij toch voorlopig niet.