Ik vraag me dat wel vaker af. Zelf wil ik graag chronisch minder wegen en afvallen. Zo lang ik me kan herinneren ben ik me bewust van hoeveel ik weeg wat ik eet en vooral wat ik niet eet. Veel te zwaar ben ik niet, te licht ben ik ook niet. Maar een obsessie is het wel als ik eerlijk ben naar mezelf. Vanavond het maar eens opengegooid ondanks dat we al heel wat jaren samen zijn en mijn man echt wel weet dat eten een ding is voor me en ik vaak aan het "lijnen" ben wist hij niet hoeveel impact het had. Nu afgesproken de weegschaal weg te doen en 1x per week te wegen en niet iedere ochtend en daar mijn humeur af van te laten hangen.. maar goed hij heeft daad bij het woord gevoegd en de batterijen uit dat ding gehaald... en ik ben nu alweer aan het piekeren.. kan ik dus morgen niet wegen... weet ik ook niet of mijn vandaag opletten weinig eten/ hardlopen mijn frietjes van gisteren weer gecompenseerd heeft... Je gaat bijna in de richting van een eetstoornis denken maar hè ik ben zelf hulpverlener en help anderen o.a. met een eetstoornis.. zoiets overkomt MIJ toch niet ...
Hm, ik vind je persoonlijk wel wat obsessief bezig zijn eigenlijk. Vooral omdat je een soort van half in paniek raakt als je je niet kan wegen. .. lijkt me niet gezond meid.
Misschien door je werk er te veel over gehoord? Ik vermoed dat je wat zelfdiscipline mist. Waarom vraag je anders je man de batterijen eruit te halen ?Die je er zelf weer in kan doen! Kat op het spek binden. Idee. Je bent niet te zwaar niet te licht! Je bent er wat mee bezig. Je eet wel toch. zo ja als jij het wilt even je wegen een keer per dag en jij je er zekerde bij voelt waarom het weg laten? Je bent bewust bezig met je eten. En als het echt tussen je oren zit! Wat voor advies geef jij zelf de mensen die je helpt? Misschien dat voor jezelf toepassen en anders met een collega er over praten?
Het klinkt wel over iets waar je graag de controle over houdt. Als jezelf nu al aangeeft voor morgen loopt te piekeren dat je niet kan wegen is dat geen goed teken. Maar neemt het je leven over? Je kent de signalen van mensen met een eetstoornis, herken jezelf er in of is het nu een blinde vlek voor je? Reflecteer er eens op, als hulpverlener moet dat er ingestampt zijn
tja lastig om over jezelf te reflecteren.. Overigens heb ik mijn man niet gevraagd de batterijen eruit te halen dat heeft hij zelf bedacht.. Tja neemt het mijn leven over.. ? Nee want ik eet gewoon honger mezelf niet uit.. Maar.. het bepaald wel mijn humeur. zoals vandaag. En kan ik pas weer ontspannen nadat ik hard ben wezen lopen en ja dat vind ik persoonlijk wel obsessief. Ik maak mezelf al jaren wijs dat aangezien ik mezelf niet uithonger en gewoon eet ik geen probleem heb, maar ik baal er wel van dat het mijn humeur zo bepaalt. En oh wee als ik niet kan compenseren ( sporten ) dan eet ik dus niet.. of nauwelijks.. En nee ik val niet echt af.. kleine beetjes. Maar als ik aankom is mijn dag echt verpest dus. Het is ook mijn vraag hoor.. wanneer wordt het ongezond gedrag. Naar patiënten benoem ik i.d. de invloed die het heeft op het dagelijks leven en wat ze zelf een probleem vinden. Echt een eetstoornis heb ik natuurlijk niet.. ( gelukkig niet ) maar wat zou ik het fijn vinden om een dag gewoon te kunnen eten en drinken waar ik zin in heb ipv alles op de weegschaal te leggen ( figuurlijk dan )
Nou ik vind wel dat je een "probleem" hebt eerlijk gezegd. Het bepaalt wel degelijk je leven want je zegt dat je humeur ervan hangt nou dat vind ik persoonlijk niet heel erg 'normaal' iedere morgen wegen, en humeurig zijn als je bent aangekomen, moeten kunnen compenseren, je zegt dat je niets iedere dag alles kunt eten en drinken wat je wilt. Ik vind het een behoorlijk ding eerlijk gezegd want zoals jij doet ben ik echt niet met eten bezig en afvallen of anderzijds. Ik zou er toch serieus wat mee gaan doen, anders kan dit makkelijk een eetstoornis worden.
Alleen al om deze zin zou ik zeggen "je moet er wat aan doen" je maakt jezelf schijnbaar "wijs" dat je je dat niet kan.....je kunt toch gewoon eten en drinken waar je zin in hebt als je er geen ding van maakt. Ik vind je gedrag niet 'gezond' klinken, sorry meid. En als je het niet kan compenseren je dan niet of nauwelijks gaat eten, sorry maar dat is echt geen gezond gedrag meis! Ga eraan werken voordat het wel een groter probleem gaat worden.
Klinkt als mij maar ik heb wel echt een eetstoornis gehad.... Dit is een beetje wat is ' overgebleven' , maar het blijft wel een wankel moment en je moet je enorm goed bewust zijn dat dit wel een keerpunt kan worden... want je humeur laten bepalen door de weegschaal is niet echt gezond... dat is wat mijn therapeut mij zou willen duidelijk maken, mocht ik nog in therapie zijn.
@ Juffie ja dat is het ook... denk steeds in hetzelfde kringetje.. -> maar ik honger mezelf niet uit DUS geen probleem -> maar ik laat wel veel afhangen van dat cijfertje ( vaak het cijfertje ACHTER de komma ) op de weegschaal -> wel een probleem.. -> maar dat doe ik al heel lang en het wordt niet erger.. DUS geen probleem... -> maar het wordt ook niet minder... wel een probleem.. Erover praten en schrijven ook vind ik erg lastig ( praten nog lastiger ) het feit dat de batterijen uit de weegschaal zijn lach ik weg en ik maak er nog een grapje overheen want volgende week zaterdag gaan we op vakantie dus w.s. ook niet wegen ... de week daarna komen we zaterdag avond terug dus w.s. ook niet wegen... haha gelijk cold-turkey afkicken.. haha ( slik slik slikt mijn tranen weg... Doodeng vind ik het stiekem )
@sDenise: wat goed dat je het heb overwonnen zover.. Dat is al heel wat toch ? En herkenbaar .. nee het is ook ongezond gedrag.. maar hè ... ik weet het wel te keren kan zelfs nog genieten van mijn dag ondanks die paar gram meer vanochtend.. ( maak ik mezelf wijs want ja dat lukt ... nadat ik ben wezen hardlopen.. ) maar goed ik snap het punt ... oppassen geblazen. Vind dat stap 1 .. erover praten met andere vooral dus met mijn man nu gezet is. Hier mijn gedachten delen helpt ook om e.e.a. even te ordenen in mijn hoofd En tja even niet wegen zal echt slikken zijn maar eens kijken wat er dan van over blijft .. en dan eens verder kijken. En ik ken het riedeltje wel hoor... wat is het ergste wat kan gebeuren als er een paar gram aan zit... als ik wat aan kom. desnoods een kledingmaat meer heb.. Niets ernstigs. Ik kan gewoon doorleven. Er ontploft bij wijze van spreke niets. Ik houdt dan nog een gemiddelde kledingmaat. Geen man overboord... Maar ja... dat is rationeel he
Meid je zegt dat als je het niet kan compenseren je dan niet of nauwelijks eet, ik vind dat persoonlijk niet gezond klinken. En het feit dat je nu al na aan het denken bent wanneer je wel en niet kan wegen klink mij toch echt niet geheel 'normaal' in de oren. Je bent er veel te veel mee bezig en volgens mij beheerst het behoorlijk je leven zoals ik je hoor 'praten'. Als je al zo je best moet doen om je tranen weg te slikken over het feit dat je niet kunt wegen......meid ik kan niet anders zeggen dat ik dat persoonlijk echt niet gezond vind klinken. Ik wil echt niet beweren dat je een eetstoornis hebt, maar het feit dat je dit dus schijnbaar al jaren doet, is toch wel obsessief te noemen. Misschien is het een idee om eens met iemand te gaan praten erover, een 'collega' maar dan in een ander dorp of twee verderop waar ze je niet kennen, misschien praat dat makkelijker voor je.
pff ja haha dan moet ik ver weg, want ken heel wat " collega`s " hier in de buurt. Maar een gek idee is het niet. Of misschien iets online .. lekker anoniem had ik al naar zitten zoeken. Maar wil me ook niet aanstellen en mezelf een probleem aanpraten. Eerst eens ervaren of dat niet wegen echt een last wordt of dat het me wel OK af gaat misschien helpt dat al heel wat. Hoopte stiekum natuurlijk dat er hier geroepen zou worden: " oh maar dat heb ik ook hoor... " Denk toch eigenlijk wel dat er meer meiden zijn die het herkennen. Lijnen is zo`n issue vaak ook hier op het forum.
Ik geloof niet direct dat je een eetstoornis hebt. Maar je hebt wel degelijk een probleem. Dat je dit probleem heel lang hebt kunnen handelen betekent niet dat het er niet is... Wat ik super knap van je vind, is dat je het hebt besproken met je partner en dat je er hier over post. Respect! Erkenning is stap 1. Gun het jezelf om je probleem op te lossen. Het is niet te laat om er iets aan te doen en het is ook niet iets om je voor te schamen. Geef jezelf een paar dagen om aan het idee te wennen, en schakel dan professionele hulp in. Kunnen wij in de tussentijd misschien helpen om je hart te luchten en je angst voor de komende vakantie wat te relativeren? Wat is het allerergste wat zou kunnen gebeuren als je 2 kilo zwaarder zou worden? Zet m op meid! De eerste horde heb je al genomen.
Tuurlijk zijn er meiden die lijnen, maar ik denk dat die meiden 'gewoon' lijnen en niet hun humeur elke morgen laten afhangen van de Weegschaal, en pas van hun dag kunnen genieten als ze iets hebben kunnen compenseren want dat klinkt nou eenmaal echt niet gezond meis. En als je iets niet kan compenseren je dan niets of nauwelijks gaat eten dat is gewoon niet gezond echt niet. Lijnen is natuurlijk geen probleem maar die manier waarop jij er mee bezig bent klink mij nogal obsessief in de oren. Je stelt jezelf helemaal niet aan, het is juist goed dat je dit nu opmerkt dan is het wellicht nog relatief 'makkelijker' om er een omkeer aan te geven. Natuurlijk kun je afwachten en kijken hoe je dit nu vergaat zonder Weegschaal maar pieker en probeer niet te lang voordat het wel een groot issue is dadelijk want dat zou toch zonde zijn.
Ik herken je probleem! Ik was ook heeel erg met mijn gewicht bezig. Lette op wat ik at en stond dagelijks op de Weegschaal. Ik zag nooit de realiteit en vind mijzelf stevig in de spiegel. Totdat ik na de bevalling 10 kilo er extra aan had zitten en foto's terug keek: was IK dat dunne meisje die altijd op haar eten lette en elke ochtend met lege blaas op de Weegschaal ging staan 😳. Bij mij gingen de kilo's er dus wel af en woog op een gegeven moment nog maar 50kg bij 165 cm. Bij mij is het dus wel vanzelf over gegaan doordat ik gelukkig zelf anders ben gaan kijken naar mijzelf. Al moet ik toegeven dat ik mijn gewicht nu dondersgoed in de gaten hou nu omdat ik niet nog neer kilo's er extra aan wil houden na deze zwangerschap. Maar dagelijks op de Weegschaal staan doe ik niet meer. Als het je echt hoog zit is het misschien wel verstandig om hulp te zoeken
Dit had ik net nog niet gezien. Je stelt je niet aan. En wat anderen ervaren/herkennen is niet relevant. Jíj hebt er last van en dan is het goed om er wat aan te doen. Dus wuif je eigen probleem niet weg, maar doe er wat aan. Dat je hulpverlener bent maakt niet dat jou probleem onderdoet voor dat van een ander.
Dank voor de reacties die doen me aan de ene kant wel goed aan de andere kant klinkt het ineens zo zwaar.. Echter ik heb hier geen woord gelogen misschien eerder nog e.e.a. gebagitaliseerd dus ja.. Nu een beslissing nemen is te snel. Dat overvalt me ineens te veel. Het kwam er vanavond ineens uit tijdens ironisch genoeg het eten. Geen idee hoe we er op kwamen. Man schrok zichtbaar van mijn verhaal en vertelde zich nooit te hebben beseft dat het zo`n issue is en vond het duidelijk zorgelijk. Dat zette mij weer aan het denken. Hij heeft beloofd dat als ik er niet over begin de komende weken hij ernaar vraagt om de drempel wat lager te maken.. dus dat helpt denk ik. Het hier delen ook denk ik.. Ik zie het voorzichtig als stap 1.. dus..
En tuurlijk is het een controle ding... Ik ben dol op controle van nature erg chaotisch dus heerlijk als ik ergens controle over heb. Dat geldt niet alleen voor mijn gewicht.. toppunt van controle is natuurlijk wel friet kunnen eten maar de dag er na precies zo weinig eten en zoveel bewegen dat die friet je vergeven wordt..
In de tijden dat ik bezig ben met afvallen weeg Ik ook een of misschien meerdere malen per dag. Puur informatief en voel me niet rot als heteen dagje minder gaat. Ik zie dus wel een probleem bij jou.