Het gaat een heel erg lang verhaal worden, maar ik hoop dat je de moeite neemt het te lezen Onze oudste dochter is een normale kleuter van 5,4 jaar. Ze gaat graag naar school, soms ook niet. Heeft vriendjes en vriendinnetjes en zit volgens mij lekker in haar vel. Geen bijzonderheden eigenlijk. Ze heeft privé-zwemles gehad en tijdens die lessen haar A-diploma gehaald. Voor haar B-diploma heeft ze meegedaan aan de gewone zwemlessen. Alles ging helemaal prima, ze zwemt graag. Vorige week mocht ze gaan proefzwemmen voor haar B-diploma. Omdat ik niet wist wat we konden verwachten, kon ik haar ook niet voorbereiden. We kwamen aan bij het zwembad, kleedden ons om en mijn man bracht haar naar het water. Ik stond vanachter glas te kijken. Alle kinderen moesten per groepje in het water maar Alexandra bleef verstijfd aan de kant staan. Ik zag dat ze alleen maar kon huilen, huilen en huilen. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was. Ik ben er naartoe gegaan en heb geprobeerd haar kalm te krijgen. Ze was echt overstuur, klaagde over pijn in haar buik en kon bijna niet ademhalen. Laat staan zwemmen. Het lukte eventjes om haar rustig te krijgen (adem in-adem uit) en ze zwom snikkend verder. Snel ging het weer mis, ze raakte weer overstuur. Het was sterker dan haarzelf, ze kreeg het niet de baas. Uiteindelijk heb ik haar uit het water gehaald en stopte het proefzwemmen voor haar. Aan de ene kant was ik (eventjes) boos en aan de andere kant vond ik het zó sneu voor haar. Ze deed het niet expres. Na het douchen hebben we rustig gezeten en heb ik haar getroost. Gepraat dat de buikpijn spanning is en dat ze die vaker zal voelen. Dat dat niet erg is, het hoort erbij. Ook gevraagd waarom ze zo moest huilen, maar dat kon ze niet zeggen. Gevraagd wat ervoor kon zorgen dat ze een volgende keer niet zou huilen: ik moest erbij zijn (dat mocht niet bij het proefzwemmen). Gelukkig mocht ze een paar dagen later alsnog proefzwemmen tijdens de gewone les (hulde aan het zwembad). Geen probleem was het zwemmen voor haar, ze ging graag het water in. In overleg met haar hebben we besloten dat ze haar B-diploma zou zwemmen tijdens het officiële afzwemmoment. Ze was nu op alles voorbereid: de drukte, badjuffen die ze niet kende, tribunes met publiek, etc. Ze was er klaar voor, ze wilde niet huilen en ging ook niet huilen. Vol goede moed gingen we naar het afzwemmen. Vlak voor het moment dat ze naar het water mocht (ik mocht erbij blijven), zag ik het mis gaan. Ze begon te snikken. Ik heb haar een knuffel gegeven en gezegd dat ze heel erg goed kan zwemmen (dat kan ze inderdaad) en dat ik bij haar zou blijven. Eigenlijk zou ze met de groep met een muziekje naar binnen lopen maar de badmeester zei dat ik alvast met haar op het bankje binnen plaats kon nemen. Toen alle kinderen erbij waren, pakte een badjuf Alexandras hand en ging naast haar zitten. Toen ging het ietsje beter, het snikken was nu zachtjes. Met heel veel moeite en twijfel sprong ze in het water waarna ze weer ging huilen, ze zwom een stukje en moest toen onder het vlot door. Ze kon het niet, zei ze huilend en overstuur. Ik heb haar eronderdoor gepraat en daarna nam de juf het weer over. Maar we kwamen al snel tot de conclusie dat dit een martelgang voor haar was en hebben haar eruit gehaald. Heel het publiek was er stil van. Ik was niet boos op haar, heb haar getroost en gezegd dat ik blij was dat ze het geprobeerd had. Later heb ik nog met haar gepraat, hoewel ze het er níet over wil hebben. Ze weet echt niet waarom ze zo overstuur is en dicht slaat. Er gaat een knopje bij haar om en dat is sterker dan zijzelf. Zo rot om te zien bij zon klein meisje. Ik heb gevraagd of ze bang is dat ze het niet kan: nee. Of dat ze denkt dat de rest het wel kan en zij niet: nee. Ik heb gevraagd wat er nu voor nodig is om te voorkomen dat ze zo dichtslaat, want nu was ik er wel bij: weet ik niet. Of het kwam omdat het zo druk was: nee. Ik zit echt met mn handen in het haar. Als ik zoek op faalangst, herken ik het niet echt. Dit is iets wat haar nog veel vaker zal overkomen. Of zal ze er overheen groeien? Ik hoop dat er iemand is die dit herkent en me wat handvatten kan geven hoe hier het beste mee om te gaan? Moeten we het aandacht geven of juist niet? Ik heb het nu gedaan naar mijn beste kunnen, maar of dit de juiste manier is weet ik echt niet. Misschien dat jullie tips hebben?
Hm ik denk dat jullie precies het enige gedaan hebben wat je kon doen Je bent erbij gebleven, hebt d'r geholpen en gecoacht.. En geaccepteerd dat ze het zo voelde op dat moment. Wat wil een kind nog meer dan zo'n begrijpende ouder EN badjuf. Misschien is het meer een soort van examenvrees ipv faalangst. Faalangst is breder dan puur examenvrees Maar examenvrees is echt heel erg naar... Meets van de tijd niet maar op het moment dat het er op aankomt neemt het "gewoon" jezelf over en dan zitten al die verstandige dingen die je best weet ineens heel goed verstopt en is het onmogelijk om je nog aan je eigen goede voornemens te houden. Ik heb inmiddels 4x afgereden.. En kon de eerste keer amper m'n stuur rechthouden laat staan fatsoenlijk reden. Laatste keer slaagde ik BIJNA... En nu is het daadwerkelijk nog een keer proberen echt lastig. Wat eigenlijk heel suf is.. Want zonder examinator rij ik prima en ook het examen zelf gaat steeds beter. Alleen dat laatste stapje nog...
Lijkt me idd ook meer een examenvrees/vrees voor de mensenmassa. Dat zij zegt van niet, vind ik op deze leeftijd nog niet zoveel zeggen: het is nu nog erg lastig voor haar om te verwoorden wat er allemaal in haar omgaat. Ik denk dat je het goed gedaan hebt. Ik zou er verder niet teveel aandacht aan besteden: hoe meer aandacht het krijgt, hoe groter het wordt en hoe meer je de angst voedt. "Volgende keer beter", zoiets Afzwemmen voor zo'n massa mensen vind ik zelf ook nogal wat voor die kleintjes hoor... Wat is er mis met gewoon papa en mama en verder niks? Er wordt tegenwoordig van al deze dingen heel veel meer drukte gemaakt. Kan me niet herinneren dat dat zo was in mijn tijd: m'n vader en moeder waren er en dat was het wel. Met alle extra publiek erbij, wordt het ook gewoon heel erg groot. Veel te groot voor een hoop kids
Dat afzwemmen ging bij ons vroeger ook al zo hoor.. (?) Maar los daarvan kan ik me zeker voorstellen dat het voor sommige kinderen erg (te?) spannend is. Erg vervelend TO.. Ik denk ook dat jullie iig heel goed gehandeld hebben. Ik heb zo niet 1-2-3 tips. Is dit het enige moment waar ze zo'n reactie heeft gehad of zijn er ook andere situaties? Bij het A diploma had ze er geen last van?
Er bestaat gelukkig altijd een kans dat ze er overheen groeit, maar examenvrees of faalangst op deze leeftijd moet je wel serieus nemen. Als je het negeert is de kans aanwezig dat het steeds weer terug komt of zelfs erger wordt. Voor een deel kan het komen door aangeboren karakteristieken van het kindje zelf, maar de omgeving draagt er vaak ook aan bij. Helaas komt het in onze maatschappij meer en meer voor, door de constante druk op presteren en je met elkaar vergelijken. In hun naïviteit dragen scholen hier helaas vaak aan mee, door goede prestaties an sich te belonen in plaats van het gedrag dat tot goede prestaties leidt. Wat je als ouder sowieso kan doen is heel erg je best doen om je kindje als je het al wil prijzen en belonen, enkel alleen te prijzen en belonen voor positief gedrag en niet voor uitkomsten. Denk dan aan prijzen omdat het zo lekker bezig is met tekenen of omdat het zo ontzettend goed haar best doet met proberen te lezen en maar door gaat en niet opgeeft. Sommige experts zeggen zelfs dat je helemaal niet moet prijzen, maar als het puur om faalangst en examenvrees gaat, is dit volgens mij niet nodig. Prijzen voor gedrag in plaats van voor uitkomsten is best moeilijk en gaat in tegen veel wat we zelf hebben geleerd en hoe we zelf zijn opgevoed. In het begin is het vaak ook een beetje onnatuurlijk of gekunsteld. Hoewel ik door mn werk hier redelijk veel vanaf weet, lukt het ons vaak ook niet 100% met onze dochter. Toch ben ik er van overtuigd dat dit een belangrijke (zei het, lange termijn...) sleutel is.
@humptydumpty: helemaal nooit prijzen lijktme ook niks. Maar prijzen om de moeite ipv de prestatie werkt hier absoluur positief. En natuurlijk geven we OOK weleens een complimentje als ze iets moois heeft gemaakt Maar bij het schitterende rapport zeggen we niet enkel dat de cijfers zo goed zijn maar hebben we bijv ook gezegd dat je goed kunt zien dat ze op een bepaald vak echt hard heeft gewerkt omdat ze van matig naar goed is gegaan bijvoorbeeld. Dat vind ik bijzonderder dan dr supergoede wordschat cito. Dat ze een geweldige woordschat heeft hoeft ze nauwelijks bewust iets voor te doen. En inderdaad.. In begin voelt het gek omdat ke erbij na moet denken... 3 jaar verder gaat al veel natuurlijker
hier hebben we een jongen met faalangst. ik herken dat niet. ze is gewoon bang denk ik. bij ons werd het verteld dat bij buikpijn de grens aangegeven is, dus stoppen. en kunnen en niet kunnen moet niet de vraag zijn. maar 'proberen' en 'je best doen'. ik denk dat ze gewoon bang is.
Allemaal dank voor jullie reacties en het meedenken. Aan examenvrees had ik nog niet gedacht en daarover ben ik verder gaan zoeken. Dat zou het kunnen zijn, maar dan geen typische examenvrees omdat ze tijdens het proefzwemmen tijdens de gewone zwemles geen tekenen van spanning vertoonde. Ik heb even gewacht met reageren omdat ze gisteren alsnog haar B-diploma mocht halen tijdens de gewone zwemles, met familie erbij. Haar officiële afzwemmoment. Ik was erg benieuwd hoe ze hiermee om zou gaan. Van tevoren stond ze te stuiteren van opwinding, ze had er erg zin in. Ik had verwacht dat ze zodra ze naar het water toe moest gaan, gespannen zou raken maar niks was minder waar. Ze vloog het water in, ze deed stuiterend haar zwemoefeningen, ze had er echt lol in. Het ging super, geen enkel teken van spanning. Het lijkt wel of ze plankenkoorts heeft. Of in ieder geval overweldigd is door de enorme hoeveelheid aan mensen opeens. Vreselijk rot voor haar. Maar hoe ga je hier nou het beste mee om? Haar er weg van houden of haar juist min of meer dwingen het in de ogen te zien? Een tussenweg zou het beste zijn, maar hoe? Ze gaat door voor haar C diploma. Bij het B-diploma zien ze het wel eens door de ogen door ze in de zwemles te laten afzwemmen, maar bij het C-diploma zijn ze daar erg streng in. Ze zal dus officieel af moeten zwemmen. Nou zullen er bij het C afzwemmoment minder kinderen zijn dus dat zal misschien ook schelen. En op zich móet ze niet haar C-diploma halen als het hangt of staat met het officiële afzwemmen, als ze maar de vaardigheden heeft vind ik. Zoveel druk zit er dus niet op. Humptydumpty, wat je benoemt is erg goed. Ik ben me ervan bewust en probeer het zoveel mogelijk na te leven (mijn man iets minder, die is wat meer primair). Enfin, ik hoop dat jullie bepaalde invalshoeken hebben hoe om te gaan met plankenkoorts?
In zo'n zwembad vol met mensen is het dan druk, maar ook veel geluiden. Misschien geeft dat extra prikkeling? Dan zouden oordopjes dat misschien kunnen dempen?
Zou je niet dezelfde taktieken kunnen toepassen bij podia en presentaties? Dus vantevoren je al eens in je eentje op de plek plaatsen waar je later in dr belangstelling zal gaan staan.. Maar ook als je daar eenmaal staat niet naar het publiek kijken maar er over of erlangs.. En wat een presentatie natuurlijk niet mag maar bij afzwemmen wel: je publiek negeren en je proberen er voor af te sluiten. Die mensen zijn niet belangrijk... Gewoon aan jezelf denken.