Hoi cd28, Ja zeker een wondertje. Fijn om toch te horen dat het uiteindelijk toch goed kan gaan. Dat is misschien het enige positieve dat ik nav mijn ervaringen kan opnoemen: mocht het ooit lukken dan is het zo gewenst en ik zie 'kinderen krijgen' ook zeker niet meer als iets vanzelfsprekend. Voor wat betreft je verhaal mbt de onderzoeken; we hebben al aangegeven een afspraak te willen met de gynaecoloog om iig de mogelijkheden te bespreken. Ik wil iig vragen of ze mijn bloedwaarden willen bekijken mbt progesteronlevels en misschien schildklier waarden. Ik vind het chromosomale verhaal ergens ook wel weer een beetje eng . Wellicht een vorm van kop in het zand steken? Hoe ben jij in België terecht gekomen als ik vragen mag?
Ik heb zelf contact opgenomen met het ziekenhuis daar. Volgens mij heb ik eerst een mail gestuurd en als reactie daarop een telefoonnummer gekregen waar ik een afspraak kon maken. Ik heb het dossier bij mijn gyn opgevraagd en dat mee genomen zodat alle onderzoeken die hier al gedaan waren niet over hoefden. Qua kosten is het ons heel erg mee gevallen. Ik snap heel goed dat je het eng vind. Aan de andere kant, stel dat er wel wat is en ze kunnen er wat aan doen dan moet je niet de lang wachten. Je moet niet achteraf denken van ´had ik toen maar...´. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er altijd zo nuchter mogelijk mee geprobeerd heb om te gaan. Heb natuurlijk mijn dipjes gehad maar aangezien ik er niets aan kon veranderen heb ik wel geprobeerd dat het mijn leven niet beïnvloedde.
Wat een naar verhaal Moniq! Ik begrijp ook goed dathet fijn voor je is om lotgenoten te vinden. Ik heb dat zelf ook. Ik ken in mijn omgeving ook niemand die dit heeft meegemaakt en het lucht toch op om het met mensen te kunnen delen die je begrijpen. Zelf denk ik soms wel aan vrouwen die dit vijftig jaar geleden (of langer terug) hebben moeten meemaken. Wat moeten deze vrouwen zich eenzaam hebben gevoeld! Ik heb ondertussen alweer wat meer uitslagen binnen en tot nu toe zijn er geen bijzonderheden gevonden. Het is nu alleen nog wachten op de stollingsonderzoeken. Dit duurt nog ruim een week. Aan de ene kant is het natuurlijk fijn dat er niets gevonden is omdat dat betekent dat ik gezond ben, maar het geeft helaas geen antwoord op de vraag: waarom?
Cd 28; thanks voor je antwoord. We hebben nu besloten dat we de 'simpele' bloedtesten willen laten doen. Het chromosoom onderzoek laten we toch nog even voor wat het is. Ook omdat de kans dat daar wat uitkomt relatief klein is en omdat we er toch nog een keer op een (optimistische, is dat het goede woord?) naar willen kijken. Bovendien ben ik tot nu toe in iets minder dan een jaar twee keer zwanger geraakt waardoor we hopelijk nu ook niet al te lang hoeven wachten tot we weer geluk hebben. Minty: ik begrijp idd helemaal wat je zegt. Ik voel me nu vaak erg alleen op dit gebied. Vorige keer was er een vriendin en een collega die helaas hetzelfde meemaakten. Beiden zijn nu al weer een tijdje in blijde verwachting. Helemaal happy voor hun natuurlijk maar ik word wel pijnlijk met m'n neus op de feiten gedrukt nu het bij mij weer mis is gegaan. Om het af te toppen is mijn zusje ook zwanger. We waren precies even ver dus dit Zal de komende maanden ook lastig blijven. Voor haar en bijvoorbeeld mijn ouders is het trouwens ook geen fijne situatie. Gelukkig kan ik er goed met vriend en vriendinnen over praten. Ze zijn allemaal heel lief en begripvol. Mijn vriend is nu ook echt mijn steun en toeverlaat, dit heeft ons ook alleen maar dichter bij klaar gebracht. ( toch een positief puntje 😊. Vrijdag hebben we een gesprek bij de gynaecoloog. We hebben zelf al wel onderzoek gedaan waar we op gecontroleerd willen worden zodat we niet met een eventueel kluitje in het riet worden gestuurd. Wat heb jij allemaal laten controleren? Nou, zonnig dagje gewenst toch dames 😊
Wij doen op dit moment ook alleen de bloedonderzoeken (vitamines, schildklier, nier- en leverfuncties, stolling en nog een paar dingen) en laten het chromosoomonderzoek ook voor wat het is. Ten eerste hebben we al een gezond kind. Daarnaast blijkt het ook vaak in de familie te zitten of zijn er vrouwen in de familie die ook veel miskramen hebben gehad. Dat is bij ons allemaal niet het geval. Daarnaast zijn we allebei 37. De kans dat er iets uit gaat komen is dan zo klein dat we dat niet nodig vinden.
Moeilijk dat er zoveel zwangeren in je omgeving zijn. Ik heb dat op dit moment niet. Alleen bij mijn dochter op school lopen een paar zwangere moeders rond, maar ik zou het ook best wel moeilijk vinden als bijv. mijn schoonzus (zus heb ik niet) nu zwanger zou zijn.