Pffft, ik word er compleet radeloos van onze jongste van net twee jaar oud heeft heel erge driftbuien,tot overgevens toe, Even 1 van de vele situaties, ik was vanmorgen met hem in het ziekenhuis,hij moest naar de dermatoloog, er was een speeltafel waar hij van mij mocht spelen tijdens het wachten, Maar meneer ging niet spelen maar hard rennen, en steeds verder weg van mij...dus ik heb hem opgehaald en verteld dat hij bij mama moest blijven en dat wanneer hij weer weg ging lopen hij in de buggy moest, Natuurlijk nam hij weer de benen, en was dus de consequentie in de buggy, Nou hij ging helemaal door het lint, voordat ik hem in de buggy had was ik zeker 5 minuten verder hij verzette zich heftig, ik schaam me dan dood, maar ja, ik heb hem de grens aangegeven en ik wil dat hij leert dat wat ik zeg dat ik dat dan ook doe, anders heeft het naar mijn idee geen zin om grenzen aan te geven, In de buggy ging hij helemaal door het lint, tot overgeven aan toe, ik had het gevoel dat iedereen me aankeek in de wachtkamer, en ik snap ook heel erg goed dat het irritant is voor die andere mensen, maar ik sta ook machteloos, Op een gegeven moment heb ik hem met zijn rug naar me toe gezet, want als ik hem probeerde gerust te stellen werd hij steeds weer opnieuw driftig, gelukkig waren we toen aan de beurt, Maar dit is 1 van de vele situaties waar ik op dit moment heel erg tegenaan loop, hij wil helemaal niets, zelfs kleding aandoen kan al leiden tot een mega driftbui,ook tijdens het eten in het dagelijks strijd, hij gooit gewoon zijn bord door de keuken, wij zijn er wel heel streng in, ok gooien met je bord, dan maar geen eten, maar ik heb het idee dat niets werkt en dat maakt me zo machteloos.. Dit herken ik totaal niet in deze mate van onze oudste zoon.. Hoe gaan jullie hier mee om? Of herkennen jullie dit ook niet? Liefs taart.
Ik kan me goed inleven in je situatie. Ook naar andere mensen toe maar zoals ik t lees ben je hardstikke goed bezig! goed volhouden en consequent zijn...en dat doe je al. Het is een hele lastige periode waar je door heen moet. Wat het in jou situatie zo moeilijk maakt is t overgeven. Hopelijk had je reserve kleren bij. Wat belangrijk is om zelf rustig te blijven zodat hij merkt dat het jou "niks" doet. Jij bent de baas. Ook als hij overgeeft hem niet daarom troosten maar kordaat handelen. Hij zal t anders nog meer gaan doen omdat hij weet dat hij dan de aandacht van je krijgt. Maar zoals ik al schreef, je doet t goed en ga zo door. Op een gegeven moment merkt hij dat het je "niks" meer doet en dan is " de lol" ervan af. Hij daagt je uit en alleen als je erop in gaat zal het gestimuleerd worden. Hoelang dit gaat duren...heel verschillend. blijf sterk in je schoenen staan en op 1 lijn liggen met papa en oppas in deze situatie.
Ik herken het hoor. Wij zitten regelmatig in het zhuis, om even in te gaan op je voorbeeld. Mijn dochter is 25 maanden en zoekt constant de grens op. Ik probeer ergens in het midden te gaan zitten met haar qua grens zeg maar. Als ze steeds weg rent loop ik er achteraan en neem haar mee terug, vervolgens zeg ik zullen we een stukje samen wandelen en kijken we naar de plaatjes op de muur, schilderingen noem maar op en dan lopen we weer langzaam terug. Ik geef ook duidelijk aan wanneer het de laatste keer is en dan gaan we iets anders doen. van de week ging ze midden in de winkel gillend op de grond liggen, ik negeer haar en loop een stukje weg. Het duurt even maar uiteindelijk wordt ze rustig. Ik negeer haar negatieve gedrag en benader haar positief met afleiding. Dit werkt natuurlijk niet midden in zo'n driftbui maar wel als ze even tijd heeft gehad om uit te razen. Hoe meer je de nadruk legt op het negatieve hoe harder ze het blijven doen. En natuurlijk zijn er genoeg situaties waarin het gewoon even niet kan en dan loop ik ook met een schreeuwend kind in mijn armen en kijkt iedereen mij aan Maar ik probeer haar zoveel mogelijk serieus te nemen als persoon en in de dingen die ze wil. Ik merk wel dat het minder wordt naarmate ze beter kan praten.
Ik herken het niet maar deels wel. Ze doet hier vrijwel nooit dingen waar ze grenzen nodig heeft of straffen of met iets dreigen. Ik denk dat het ook niet werkt met 2 jaar dat je gaat dreigen met: als je dat nog keer doet dan doe ik zus en zo. Als ze hier begint stout doen dan praat ik rustig tegen haar. Ik kan niet zo goed uitleggen hoe ik handel maar boos worden of dreigen heeft geen zin hier zoiezo. Enige wat ik mij kan bedenken qua driftbuien hier: dat ze niet 2 koekjes krijgt maar 1. Ze heeft bepaalde dingen die moeten zoals ze dat wil/heeft bedacht. We weten vele en zo voorkom je driftbuien. Maar laats dus 2 koekjes ipv 1. (Nu weet ik dat krijgt ze altijd twee) of bij dat ze zelf wil uit verpakking nemen. Nou gaat dat anders ze wil niets, ze ligt op grond, huilt, slaat op grond, gooit zich neer. In dit geval negeer ik dat. Ik geef haar mogelijkheid om koekje nog te pakken en ik vraag om de paar minuten of ze getroost wil worden: meestaal is "nee" maar ik troost dus haar niet, raak niet aan, pak niet tot ze "ja" antwoord op mijn vraag. Ook buiten wil ze per se haar rondje lopen tot puntjes hetzelfde. Maar ik niet (geen tijd). Dan drifbui op straat. Ik blijf ook gewoon bij en stel elke keer vraag of ze getroost wil worden maar doe niets als het "nee" is want dat heeft geen zin. Tja mensen eromheen boeit mij niet. Ik ga haar niet opppaken want dan gaat ze met kop op grond (ze spring letterlijk uit handen), troosten blijft ze ook huilen. Ik laat merken dat ik bij ben maar dat ik haar verdriet, boosheid ook respecteer en geef haar ruimte dat te uiten maar ben er altijd als ze aan toe is. Meestaal wil ze wel knuffel. Ik bespreek nog wat er aan de hand was. Vraag haar of ze zus en zo wilde. Ze antwoord "ja" zo is voor haar ook afgesloten is begrepen voor haar. Laats ook in winkel: ik zeg wat ze moet pakken zoekt ze en pakt. Toen zag ze dora koekjes. Ok meenemen. Maar toen wilde ze per se nu die. Ik geef haar: ze propt dat binnen en pakt nog eentje. Ik zeg nee maar ze blijft dus krijsen op vloer. Ik geef nog eentje en zeg laatste wacht tot ze ja knikt en erna gelijk probeer ik afleiden zonder dat ze zeg maar over de koekjes heeft mogelijkheid te denken. Was les voor mij want nu laat ik haar die gewoon niet in mand meenemen. Want ze denkt dat wat erin ligt is van haar zeg maar al. Maar goed niet met elk kind zal zo iets werken. Ik ga gewoon op mijn gevoel af in reactie. Moet ook zeggen soms heb ok dat gehad en moet mijzelf kalmeren en terug naar "basis" gaan. In 99% gevallen ligt dat aan haar sterke wil, fenomenaal geheugen en enorme zelfstandigheid. Ik moet dat ook meenemen in mijn handeling hoe ze is. Het gaat over zoals jij doet lijkt mij dat gewoon goed als dat werkt. En wat andere denken zou ik mij niet druk maken. Doorzetten gewoon Sterkte!
Deels wel herkenbaar. Waarvoor loop je bij de dermatoloog voor hem? Toevallig voor eczeem? Ik zie hier dat fysieke klachten de driftbuien erger maken. Strategie die ik hier hanteer is zeggen wat ik wil dat ze gaat doen, en dan aangeven dat ze 3 tellen krijgt, (of 5 of soms 10, beetje inschatten wat reeel is). Dus bijvoorbeeld: ik wil dat ze haar jas gaat aantrekken. Dan zeg ik: Caitlyn, mama wil dat je je jas aan gaat trekken, want we gaan weg. Ik tel tot 3 en als ik bij 3 ben, ben je je jas aan het aantrekken. En dan dus rustig tellen. Ik speel een beetje met het tempo, zodat ik wel wat ruimte geef. Verder is het handig om helder te communiceren: duidelijk zijn in wat je wilt. Wees daarin kritisch op jezelf: datgene wat je zegt, is dat echt te begrijpen voor je kind? En is het ook te begrijpen in de snelheid die jij gebruikt? Een kind van deze leeftijd moet soms even tot zich door laten dringen wat je zegt, dus als je een seconde of 3 wacht nadat je iets gezegd hebt, zie je vaak al dat ze het toch wel gaan doen. Je voorkomt uiteraard niet alles, maar dit helpt hier, samen met het bekende aankondigen vooraf wat je wilt gaan doen/zien van ze, wel om een hoop te voorkomen
En verwoorden dat je ze begrijpt! Dat helpt bij ons heel goed. Voorbeeld: als ik naar huis wil na spelen in speeltuin dan wil ze blijven, wordt driftig. Ik zeg dan in peuter taal (dat voorkomt dat het onbegrijpelijk wordt) Nova wil graag blijven! Nova vindt de speeltuin heel leuk! Dan zegt ze ja. De speeltuin is ook leuk! De glijbaan, de schommel, Nova kan ook zo leuk klimmen! Maar Nova, we moeten naar huis, we gaan thuis wat drinken (of wat dan ook) en gaan een andere keer weer in de speeltuin spelen! de methode die ik gebruik komt uit het boek happiest toddler on the block van Harvey Karp, een aanrader, staat vol praktische voorbeelden en leuke informatie over peuters en driftbuien! Werkt echt super!
In het openbaar is het helemaal zo moeilijk he? Je bent al gefrustreerd door het gedrag van je kind en dan ook nog het gevoel dat iedereen je veroordeelt, want je doet het nooit goed natuurlijk Jongste kan er hier ook wat van, al wordt het langzaam aan minder. Vorig jaar zomer (was ze ook net twee) zat ik op de camping bij mijn ouders. Jongste had er nogal een handje van om te gillen en blijven gillen omdat ze opgepakt wilde worden en niet wilde lopen. Aangezien ik niet van plan was haar persoonlijke drager te gaan worden, moest ik hier ook streng in zijn. Wat resulteerde in een meisje wat midden op het campingveld haar longen uit haar lijf gilde omdat ik haar niet kwam oppakken. Tja...ik zat 5 meter van haar af, naast mijn vader, en nadat ik haar rustig had gezegd dat ze zelf heel goed kon lopen en ik haar niet kwam halen heb ik haar laten gillen. Het commentaar van de buren daar.... Pfff...dat ik en mijn vader lekker zaten te kletsen en dat we mijn kindje maar aan haar lot overlieten etc, etc. Mijn vader en ik deden ALSOF we geanimeerd zaten te praten om dochter te laten zien dat ze geen indruk maakte, maar ondertussen moest ik mezelf aan mijn stoel vasthouden om haar niet te gaan halen. Dan helpt dat commentaar van die mensen zeer zeker niet. Maargoed, uiteindelijk wel doorgezet en na een kwartiertje kwam ze zelf rustig naar me toe gelopen en heb ik haar heerlijk genuffeld en verteld hoe trots ik op haar was Soms moet je een lange adem hebben, maar ervaring leert dat consequent zijn echt helpt. Je zult zien dat het gaat minderen echt! Het is weer zo'n 'leuke' fase. En ja..van te voren duidelijk zijn, alles aankondigen, na een waarschuwing ook echt de consequentie doorvoeren....maar volgens mij doe je dit allemaal al, proberen vol te houden dus Sterkte!
Je pakt het goed aan hoor consequent blijven is belangrijk. Loslaten dat mensen naar je kijken omdat het irritant is. Waarschijnlijk kijken ze omdat ze medelijden met jou hebben. Alle mensen met kinderen herkennen zo'n situatie.
Ja herkenbaar! Hier ook zon pittige tweejarige. Snap dat je je geneerde in t zkh. Maar veel ouders zullen zichzelf in jou herkennen. Consequent blijven aanpakken. Idd grenzen stellen en je houd je daar aan. Je doet t prima. T was hier poosje heel heftig maar hij wordt nu weer makker dus t lijken fases
Deels herkenbaar. Mijn dochter heeft het voor haar tweede vaak gehad. Niet met overgeven, maar wel gillen en schreeuwen. Ze heeft vaak in de winkel op de grond gezeten als 'straf'. Maar wat afschuwelijk, we hebben ook vele taktieken geprobeerd. Ze is een keer begonnen met kokhalzen en toen heb ik haar direct bij haar kin gepakt en heel streng en boos gezegd dat ik dat absoluut niet wilde hebben. Niet weer gedaan. Ik denk dat je het al heel goed doet. Het wordt nooit makkelijker in het bijzijn van anderen. Maar probeer door te zetten. Consequent zijn, rustig blijven en negeren denk ik. Wordt hij wat rustiger, dan misschien vragen of hij wil knuffelen en of hij weer rustig is.
Jep, herkenbaar ook hier..Onze dochter is nu 21 maanden en vertoont sinds een maand of 2 deze leuke driftbuien. Het enige wat je kunt doen, en wat volgens mij uiteindelijk het beste is: zelf kalm blijven, rustig de 'regels' herhalen, een consequentie stellen en vervolgens ook doen wat je zegt. Ik probeer wel altijd haar gevoel te 'erkennen': 'Ik snap dat je het niet leuk vind om in de wagen te moeten, dat snap ik best'. En dan niet 'maar je moet wel want' erachter aan zetten, want dan doe ik dat eerste deel van de zin een beetje teniet. Erkennen dat er dingen niet leuk zijn maar wel gewoon handelen en consequent zijn. Dat gaat hopelijk helpen, haha!