Waarschijnlijk een fase. Hebben wij hier ook regelmatig. Denk je dat het eindelijk goed gaat met het doorslapen en dan krijg je weer een paar van zulke nachten. Als het langer als twee weken duurt zou ik inderdaad eens proberen wat langer te laten huilen. Zelf heb ik een tijdje geleden ditzelfde probleem gehad omdat Finn ziek was en wij hem daarom iets van drie/vier dagen bij ons hebben gepakt om in slaap te vallen (samen op de stoel in zijn slaapkamertje, beetje rechtop zodat zijn neusje vrij kwam). Na drie dagen wilde hij dit dus steeds weer, terwijl hij bij oma wel gewoon was gaan slapen! Voor mij een teken dat het dus "aangeleerd" was. Ik heb hem toen toch laten huilen, ben wel bij hem gebleven en naast zijn bedje gaan zitten. Hij heeft iets van 10 minuten gehuild en daarna is hij vanzelf gaan slapen. Het is natuurlijk wel moeilijk om dit zo aan te moeten zien en je hebt het idee dat het heeeeel zielig is, maar als je even alles relativeert heeft het maar 10 minuten gekost en heeft hij daarna ook niet meer moeilijk gedaan.
hij heeft op dit moment niet ergens last van waardoor hij niet gaat slapen. We zijn naar de dokter geweest ze hebben alles onderzocht en er lijkt in ieder geval niks te zijn. Wanneer hij last heeft van krampjes en tandjes laat hij dat namelijk ook duidelijk merken. We gaan hem nooit meteen in slaap wiegen hoor, eerst zelf in slaap proberen te komen en als dat niet lukt wiegen. Helaas is dat tegenwoordig elke dag. Vandaag wilde Keano maar 1 slaapje doen, hopelijk helpt dat om hem beter te laten slapen.
Laten huilen heb ik vorige week uitgeprobeerd. Eens maar nooit weer. Ik vertel er wel even bij dat onze dochter een structureel slechte slaper is en dan vooral 's nachts. Overdag gaat het inmiddels, na een jaar van hazeslaapjes, goed. 'S avonds moet ik bij haar blijven tot ze slaapt etc. Doe ik ook altijd, tot ik er vorige week zelf even doorheen zat nadat ik een flinke gebroken nacht had gehad met haar. Ik heb haar 5 minuten laten huilen, ben gaan troosten en liep weer weg. Toen weer 5 minuten, op de 5e minuut kotst ze werkelijk alles onder, echt alles. Gevolg: ik kon de hele vloer en haar bed, beddengoed etc. 'S avonds gaan schoonmaken en heb een hele zware avond en nacht gehad met haar omdat ze alleen nog maar bij mij wil zijn. Dit heeft er voor gezorgd dat ik deze zogeheten slaaptraining werkelijk de meest idiote training vind die er bedacht is. Misschien helpt het voor een ander kindje wel, maar dit kan dus ook het resultaat zijn.
oh jeetje, dat is wel echt een hele nare ervaring. Dat is ook wat mij aan het twijfelen brengt. Keano is namelijk heel goed in huilen om zijn zin door te drijven. Het lukt wel redelijk om dit af te trainen, maar toch merk ik aan hem dat hij wel een uithouder is kwa huilen. We hebben nu afgesproken om deze week even aan te kijken en als we geen verbetering zien in verhouding tot 2 weken geleden dan gaan we het toch proberen, maar wel met lood in mijn schoenen
Toen de oudste ruim anderhalf was hebben we haar wellaten huilen. We legden de situatie dan wel eerst van te voren uit en vertelden dat we steeds zouden komen kijken, maar dat we haar niet meer zouden optillen. Twee nachten heeft ze redelijk gehuild, daarna was het over. Inmiddels is ze bijna 3,5 en een topslaper. Ze gaat vaak letterlijk lachend en zingend haar bedje in en wordt lachend weer wakker. Ik ben er echt van overtuigd dat voor sommige dreumesjes huilen met daarbij een uitleg die ze kunnen begrijpen wel kan werken. Uiteraard is iedere kindje anders natuurlijk, maar bij onze dochte werkte dit wel. Bij een baby zou ik het nooit zo doen overigens. Onze jongste is echt een dramaslaper, maar ik blijf haar "lekker" wiegen en tillen en op me laten slapen.
Ik schrijf ook nergens dat mijn manier dè manier is. Ik wil juist benadrukken dat er niet 1 manier is om het aan te pakken. Ik las dit: "als je het niet doorbreekt blijft het zo" en vertel daarop dat dat niet zo hoeft te zijn omdat ik het anders heb meegemaakt. Wat is er nu werkelijk zo fout aan mijn tekst?
Het kan goed zijn dat hij overgaat naar 1 slaapje. Vaak merk je dan dat het inslapen 's avonds lastiger is en hij toe is aan een ander ritme. Toen mijn kinderen naar een keer slapen gingen, sliepen ze vanaf 11:30 ongeveer. Dan waren ze 's avonds iets eerder moe en legde ik ze iets eerder erin, vaak 18:30. Tijden zijn natuurlijk gebaseerd op het moment van wakker worden hier, dat was meestal 7:30. Verder sluit ik me aan bij adi, geleidelijk afbouwen is denk ik de enige juiste manier als je van het wiegen af wilt. In een keer plots stoppen is erg zielig en niet te begrijpen. Ik merk bij mijn twee kinderen, die goede slapers waren/zijn, dat de periode net na een jaar erg lastig is met slapen. Hier speelt bij mijn zoon nu echt heftige verlatingsangst en wordt hij soms wakker. Hiervoor is hij nog nooit een nacht wakker geworden. Juist nu geef ik dan die troost.
Bedankt voor alle reacties, We hebben het lang uitgesteld en 1 avond geprobeert om dus om de 10 minuten (als hij huilt) naar hem toe te gaan, te troosten en weer weg. Dit was vreselijk, hij was na een half uur zo erg aan het huilen dat we meteen gestopt zijn. ik gebruik nu sleepzz, helpt niet bij het inslapen, maar hij slaapt wel beter. We wiegen hem nog steeds in slaap, hij viel 1 keer gewoon zelf in slaap, toen stond de kinderwagen ook niet in zijn kamer. Ik denk dat dat er misschien mee te maken heeft dus vanavond even eruit halen. Ik vind het heel zwaar, maar neem het maar voor lief. Laten huilen is geen optie meer,
Jouw verhaal is zo herkenbaar. Echt alles wat je beschrijft herken ik mijn zoon in en ons in. Ik was onlangs met zoontje naar de osteopaat geweest. Hij vertelde me dat zoontje overprikkeld was en daardoor moeilijk de rust kon vinden. Hij adviseerde mij taurine te geven aan zoontje. Taurine werkt regulerend en helpt een overprikkeld zenuwstelsel weer tot rust te brengen. Ik ben gaan opzoeken wat taurine nu precies is en in welke voedingsstoffen taurine bevat. Daar ben ik zijn eetpatroon op aan gaan passen icm sleepzz. Nou eindelijke verbetering. Het inslapen gaat nu veel beter en ook het doorslapen. Verder als hij in de nacht wakker wordt is het slokje water en meteen weer doorslapen. Heerlijk!! Misschien zou je een osteopaat kunnen overwegen? Ik wil niet zeggen dat jouw zoontje hetzélfde heeft, maar het kan geen kwaad.
Wij hadden dat toen hij kleiner was ook. Op een geheven moment gewoon ermee gestopt en dat was even een paar dagen huilen en daarna prima. Zo werkt het vaak het beste bij hem. Even doorbijten en dan is het uit zijn systeem. Blijven troosten heeft hier een averechts effect. Weet nog wel dat mijn vent een week of 8-10 steeds krijsend en in paniek wakker werd. Dan was ook vlak voor zijn eerste verjaardag. Echt alles geprobeerd. En ook maar veel laten huilen of toch bij ons. Was hier echt een fases van het een of ander want opeens was het weer over.
Wij hebben bij onze zoon ook slaaptraining gedaan, maar wel in combinatie met gezond verstand. Als ik hoorde dat hij volledig overstuur zou raken, dan bleef ik niet beneden zitten. Ik vond het erg moeilijk om de tijd uit te zitten beneden, terwijl hij boven lag te huilen. Letterlijk op mijn handen gezeten. Gelijk met 10min beginnen vind ik wel lang hoor. Waarom niet met 5min starten en goed luisteren naar je kind? Leuk is anders en je moet ook streng zijn voor jezelf en volhouden. Niet na 1 dag gelijk stoppen denk ik. Geef het de tijd. Onze zoon heeft zo de tijd gekregen het zelf op te lossen (wat er dan ook is) en hij is inmiddels een topslaper en ik kan hem overal wegleggen, hij slaapt zelfs in een overvol vliegtuig waar lunch geserveerd wordt. In slaap wiegen hebben wij met onze dochter trouwens ook gedaan, wat een fout was dat zeg! Ze slaapt nu wel weer zelf in gelukkig, maar het duurde een tijd voordat het over was. Juist wakker weg leggen zorgt er voor dat ze niet schrikt als ze wakker wordt van de omgeving waar ze is.
Ik vind het niet makkelijk om mijn dochter te laten huilen wanneer tanden doorkomen, ze ziek is, of ze middenin een sprong zit, en dat is hier vaak nogal heftig. Een temperamentvol dametje hier dat weet wat ze wil! En als ze een huilbui heeft gaat het soms over in hysterisch gekrijs, helemaal overstuur, en dat hoor ik niet graag Het zal vast en zeker een verkeerde aanpak van me zijn want bij de kinderopvang wordt ze bij bedtijd op bed gelegd, tandjes of niet, sprong of niet, ze geeft geen ene snik! Ik weet niet hoe ik dat kan verklaren maar ach... het betert ooit wel!
Maar er zijn meer - en veel kindvriendelijker- manier om patronen te doorbreken dan laten huilen he? CB lijkt haast patent te hebben op laten huilen, zo enorm dringen ze die methode op aan ouders. TS: ik zou zorgen dat je z'n slaapassociaties stap voor stap gaat veranderen. Hij heeft nu geleerd: wiegen=slapen. Dat wiegen wil je gaan vervangen door dingen die er zijn zonder dat jij er perse bij hoeft te zijn. Je zou dus kunnen beginnen met wiegen en een muziekje aanzetten. Dat muziekje wordt dan een nieuwe slaapassociatie. Zodra dat goed aangewend is, kun je dan stoppen met wiegen en hem enkel op je arm houden/tegen je aan laten liggen. Als hij daar goed aan gewend is, kun je hem in z'n bed leggen met muziekje aan en naast hem blijven zitten. Volgende stap is dan om verder van hem weg te gaan zitten, en (beetje afhankelijk ook hoe snel hij eraan toe is en hoe groot zijn kamer is, etc etc), bouw je dan af tot je zo ver bent dat hij alleen in slaap wil vallen. Kan zijn dat bepaalde stappen helemaal niet werken en dat je die over moet slaan. Of dat je toch, als je eenmaal een paar andere slaapassociaties hebt aangeleerd, (naast muziekje bijvoorbeeld ook een vaste knuffel, en sowieso voordat hij echt op bed gaat een vast slaapritueel), je toch op een gegeven moment niet anders kunt dan even laten huilen. Bij onze jongste was dat op een gegeven moment zo: die moesten we uiteindelijk toch wel echt even laten huilen. We merkten wel heel snel dat dat haar goed deed, en laten huilen is wat mij betreft ook alleen een passende methode als je binnen een week resultaat hebt. Langer moet je niet aan gaan modderen: dan is wat mij betreft heel duidelijk dat een kind de veiligheid van jouw nabijheid nog nodig heeft en zou ik dat gewoon ook bieden. Laten huilen deden we hier met 2-5-10 minuten. 10 minuten nooit nodig geweest en 5 minuten alleen de eerste dag. Tweede dag was het na 2 minuten nog even nodig te gaan troosten en 3e dag ging ze lachend haar bed in en hoefde ik niet meer terug.
Omdat KDV gewoon KDV is en ze daar niet de hechting mee heeft die ze met jou heeft. Van jou wil ze troost, die behoefte is er op het KDV duidelijk veel minder dan. Betekent niet dat ze een spelletje met je speelt, maar dat ze gewoon jouw nabijheid nodig heeft.