Geheimpje of toch openbaar?

Dat is mijn uitspraak .. Als je mijn schoonmoeder zou kennen en de invloed die ze heeft op mijn vriend dan zou je het wel snappen

 

Wij houden de namen ook geheim tot na de geboorte!
Onze families vinden dat ook juist leuk om nog niet te weten.
Geslacht hebben we wel meteen verteld, en dat vind ik ook wel zo leuk. Kun je tenminste roze/blauwe kleertjes shoppen samen etc.

Alleen mijn zus kan de meisjesnaam wel raden, maar das omdat ik die al jaren in gedachte had en hoopte dat zij die naam dan nooit zou kiezen. Is ook niet gebeurd dus

Maar het is een heel persoonlijke keuze. Iedereen moet gewoon doen wat voor hun goed voelt en anderen hebben het maar te accepteren natuurlijk.
Denk wel dat mensen minder gauw 'commentaar' geven op de naam als baby al geboren is dan wanneer je het vooraf zegt. Dan zie ik het nog eerder gebeuren dat mensen zeggen 'zou je dat wel doen?' oid.

 

Hier bij alle kinderen het geslacht en de namen geheim gehouden. Vind het helemaal niet leuk om zoiets van te voren te vertellen. Ik weet van de zwangeren om me heen ook wat ze krijgen, maar dan is voor mij de verrassing er helemaal af. Nee, niks voor mij!

 

Bij ons is het geslacht bij iedereen bekend.
De naam weet niemand.
Al heb ik zo'n vermoeden dat sommige vriendinnen de naam wel weten. Maar uit respect gaan ze niet lopen vissen denk ik, en dat waardeer ik zeer.

 

Dat je weet en vertelt wat het is is voor mij niet meer dan logisch. Laat je een nekplooimeting doen en een twintig weken echo waarop je ik weet niet wat allemaal kunt zien, maar dan niet even het geslacht meenemen... dat snap ik niet zo. Vind het geslacht ook echt iets wat je vertelt als antwoord op de vraag hoe de echo was. Het is een fysiek kenmerk.

Maar ik vind het noemen van een baby, het toekennen van een naam, een taalhandeling: op het moment dat je hem of haar ontmoet, zeg je in aanwezigheid van anderen de naam. Daar moet de baby zelf bij zijn. Het is als trouwen, dopen, dat soort dingen. Het is een miniceremonietje dat hoort bij het moment dat we markeren als het begin van z'n leven.

 

Zo denk ik er dus totaal niet over. Daarom heb jij alle recht om dat wel te vinden hoor! Maar ik vind het een naam geven van een kind niet toebehorend aan het moment van geboorte. Het bestaat namelijk al vanaf het moment dat het gemaakt is. De baby is er namelijk al bij als die nog in je buik zit en ik vind het juist erg mooi om hem/haar dan al bij de naam te noemen (mits je die al weet hè). En nog mooier vind ik het om dat te delen, dat familie/vrienden haar nu ook al mogen benoemen omdat ze nu namelijk ook al een mensje is en niet pas wanneer ze geboren is.
Zie dit aub niet als een aanval op jouw comment want zo bedoel ik het niet!

 

Ik heb het aan 2 vriendinnen verteld en mijn man heeft het per ongeluk voor een deel van de vriendengroep verklapt.........

Ik ben ook niet goed in dit soort dingen voor me houden, maarhet is verder redelijk gelukt. Het kriebelde enorm maar uiteindelijk toch leuk dat het deels gelukt was.

 

Ik sta ervan te kijken hoeveel mensen er nog de naam vertellen voor de geboorte. Niet omdat ik het stom vind, juist niet, ik vind het juist wel verfrissend die openheid. Maar ik ken het niet uit de omgeving en het zou ook niet bij mezelf opkomen. Nu is dat laatste tot nu toe ook onmogelijk, omdat we er voor de geboorte nooit helemaal uitkwamen

 

De namen van mijn dochter waren echt geheim, de namen van mijn zoon wisten mijn dochter/moeder/zus van te voren wel.

 

Wij houden het ook geheim. Geslacht is wel bij iedereen bekend.

 

De naam hebben we niemand verteld. Iedereen wist dat het een meisje was, maar we vonden het leuk om nog iets te hebben dat alleen wij tweeën weten. Bovendien wilden we eerst ons kleine meisje zien en bepalen of we de naam echt vonden passen bij haar en haar dan met haar naam aan de wereld voorstellen.

Een collega heeft de naam geheim gehouden tot we het geboortekaartje kregen. Door omstandigheden duurde dat ook nog eens heel lang, dus anderhalf week wisten we niet hoe haar kind heet. Dat vond ik dan weer het andere uiterste.

 

geslacht mocht iedereen weten, namen bleven voor iedereen geheim.

Bij onze 2e zoon praatte mijn man zijn mond voorbij tegen mn broer. Maar mn broer heeft keurig zijn mond gehouden, zelfs zijn vriendin heeft hij niets verteld

 

Wij hebben het niet verteld, wisten ook het geslacht niet. De meisjesnaam waren we al heel vroeg uit, maar over de jongensnaam hebben we tot het laatst getwijfeld.
Mijn ouders hadden bij mijn jongste broertje een naam en vlak voor zijn geboorte kwamen ze toch nog een leukere tegen. Dat speelde bij ons ook mee, dat we misschien ook nog wel een leukere tegen zouden komen.

 

Wanneer het zover is dat we een naam uitgezocht zouden hebben zouden we dat aan niemand vertellen.

Het geslacht zou iedereen wel mogen weten als ze er om vragen. Maar de naam blijft tot de geboorte een geheim van mijn man en mij

 

Ik weet het niet deze keer... Bij mijn dochter hebben we haar naam geheim gehouden, maar we noemden haar thuis wel al bij haar naam. Ik denk dat ik deze keer makkelijker zal zijn en ook zijn/haar naam vertellen.
(Maar zwangere vrouwen zijn niet toerekeningsvatbaar, dus misschien denk ik er volgende week heel anders over?!)

 

Ik ben verbaasd hoe vaak ik hier lees dat men het niet leuk vindt als mensen ervoor kiezen om het wél te vertellen. Als je dat zelf niet leuk vindt om te doen, begrijpelijk, maar dat je je eraan stoort dat iemand anders het doet.. vind ik vreemd.

Frappant ook hoeveel mensen een goed verlopen bevalling en een gezond geboren kindje niet al bijzonder genoeg vinden, maar dat het dan alleen nog een kwestie is van een telefoontje: 'mijn zus belde net dat haar meisje gezond ter wereld is gekomen.. SAAI want ik wist al dat het een meisje was'... Hihi, nee.. Ik zie dat echt niet zo

 

Geslacht zeggen we, naam houde we nog geheim xx

 

Ik ga het ook als verrassing laten.
Omdat ik alles met mijn moeder bespreek dacht zij dat ze de naam ook wel te hiren zou krijgen, evenals een vriendin doe vond dat zij het toch wel mocht weten... Euh,nee dus
Ik deel veel met mensen, maar wil ook gewoon heel graag iets voor mezelf houden.
Doordat de vader en ik uit elkaar zijn, valt het me heel erg op dat iedereen maar denkt mij te moeten helpen met een naam. Maar als ik dan zeg dat wij al een naam hebben, krijg ik toch vaak als antwoord: huh?! Maar hij heeft er toch niets over te zeggen, je gaat het in je eentje doen?! Euh, hij is de vader en we hebben contact en zijn allebei ontzettend blij met het kindje. Ik zit er zelfs aan te denken om zijn naam als tweede naam voor beeb te doen. #cultuurdingetje
Nou, als ik dat erbij ga vertellen probeert iedereeen mij om te praten, dus hou ik de naam nog ff lekker voor mezelf

 

Wij weten sowieso niet wat het word dus hebben en een jongens en een meisjes naam.
Deze weten alleen wij en niemand anders.
Al is iedereen al flink aan het gokken, de kans dat ze het raden is nihil.
Wel vind ik het leuk om te zeggen dat mijn vriend de meisjes naam bedacht heb en ik de jongensnaam. Mensen vinden dat al apart.
Tsja kwestie van dezelfde smaak en je bent het gauw met elkaar eens.