volgens mij niet hoor, ik denk dat ze juist vanwege de kinderen de gesprek met de relatie therapeut aangaat, omdat ze juist vanwege hun zeker wil weten of ze zelf wel verder wilt met haar relatie, het is misschien niet mijn keuze of die van menig ander en het verdiend zeker geen respect maar het is wel haar keuze, uiteindelijk is het in deze hele kwestie haar man die het eind beslissing maakt, ik ben erg nieuwsgierig naar de rest van je verhaal, niet uit sensatie maar gewoon om er misschien wat van te leren, voor de rest wat anderen zeggen, het is niet aan ons om het goed te keuren want het is ons leven niet, dus respecteer elkaar,
Met deze reactie laat je mij in ieder geval zien dat je blijkbaar selectief bent met lezen, en dus blijkbaar alleen leest wat in je straatje past. Anders had je ook wel geweten dat "ik begrijp het" überhaupt geen antwoord op die vragen zou kunnen zijn.
Ik zal niet gaan beginnen aan een bepaald verwerkingsproces zonder mijn man hierin te betrekken. Mijn doel om een gesprek aan te gaan met een therapeut is hopelijk inzicht te krijgen in mijn keuzes die ik heb gemaakt. Waarom heb ik gevoelens gekregen voor een ander, mag ik dit toe laten of moet ik het afkappen. Hou ik hierdoor minder van mijn man en heb ik dan per definitie een slecht huwelijk. Hoe kan ik mijn steentje bijdragen aan mijn huwelijk en doorbreek ik de sleur. Wat is mijn aandeel in mijn 10 jarig huwelijk. En mocht ik hier antwoord op krijgen, wat ik niet verwacht in één gesprek, zal ik het rustig aan mijn man vertellen. Dat ik hem heb bedrogen, gevoelens heb voor een ander. En of hij mij nog een kans wilt geven, ik bereid ben om er alles aan te doen om ervoor te knokken.
Nee dat ben ik niet, maar om je een indruk te geven, ik heb de afgelopen dagen zeker 20 privé berichten gekregen.
Heel eerlijk. Wil je verder met je minnaar of met je man? Dat lijkt mij het belangrijkste. Ik denk namelijk dat je verder wilt met je minnaar maar niet durft? los te komen van je man (zijn gevoel,de kinderen noem maar op?)
Ik heb oprecht iemand ontmoet die ik leuk vind, hij maakt mij aan het lachen, we hebben goeie gesprekken, hij is geinterseerd in mij en ik voel mij echt goed bij hem. Daar staat tegenover dat ik getrouwd ben met een super lieve man. Alles doet voor zijn gezin, een harde werker, een geweldige vader en mij accepteerd met al mij onbenulligheden. In de afgelopen 10 jaar zijn we er altijd voor elkaar geweest en heb ik enorm veel bewondering voor hem. Zoals je leest, het is een lastig pakket waar ik in zit. Ik weet wat ik heb en dat gooi ik niet zomaar weg.
Mmm lastig idd. Maar besef wel dat je niet van 2 walletjes kunt eten. Na zoveel jaar een goede man te hebben kun je hem dit toch niet aan doen? (Probeer even verder te kijken dan alleen jouw 'probleem'). Hij die alles voor zijn gezin over heeft. Altijd hard werkt. Hou je nu aan het lijntje, net als die ander trouwens
Heel lastig ts. .. Ik vind het heel verstandig dat je bij jezelf te rade gaat, onafhankelijk van wat je man wilt. Maar als ik hem was zou ik vooral 1 ding willen weten: - hou jij van je man? Niet als goede echtgenoot en vader, maar van hem als persoon? Als je met je man een week weggaat, alleen zonder gezin en kinderen, ga je gelukkig en voldaan van hem en met genieten? Natuurlijk tellen alle andere dingen die je benoemd ook enorm zwaar mee, maar als ik hem was zou ik graag willen weten of je mij als persoon nog wilt, of om het gezin in stand te houden? (En ik kan mensen die om het tweede reden bij elkaar blijven ook begrijpen. Zolang het werkt)
Bedankt voor je antwoorden, hier kan ik wat mee. Of ik het met je eens ben of niet is verder niet van belang, uiteindelijk ben je niemand verantwoording schuldig dan alleen jezelf en je man. Ik wens je bij deze veel wijsheid toe en hoop op het beste voor alle betrokkenen.
Ik heb niet alles gelezen, maar het klinkt als een heel lastige situatie. Wat ik lees: Het lijkt alsof je je man echt niet kwijt wilt. Ik persoonlijk denk dat het bijna altijd het beste is om alles op alles te zetten om (voor altijd) bij elkaar te blijven. Samen moeilijke periodes doorstaan maakt je relatie alleen maar sterker. Bovendien zie ik om me heen relaties kapot gaan en als er kinderen zijn maakt dat de situatie alleen maar ingewikkelder (co-ouderschap is volgens mij niet altijd een zegen: veel gesleep met kinderen en je zit enorm aan elkaar vast, samenwonen met een nieuwe partner is vaak een crime). Ik heb zelfs vrouwen (ook mannen overigens) gezien die weggingen bij hun man 'omdat hij saai was' en na 5 jaar relatiehoppen nu schoorvoetend toegeven dat ze beter bij hun man hadden kunnen blijven (want nu zitten ze alleen op een flatje, of blijkt die ander toch ook na een tijdje niet zo spannend als in het begin). Daar komt bij dat ik denk dat de basis die je met je partner hebt met wie je kinderen hebt gekregen, nooit meer met een ander krijgt. Je bent maar met een man voor het eerst getrouwd (als dat zo is), je hebt maar met een man (je eerste) kinderen gekregen, vaak ben je samen 'opgegroeid' en heb je meerdere levensfasen samen doorstaan. Dat kan je met een ander niet meer doen. Toen mijn oom zijn vrouw verloor, was dat wat hij zei: ik kan een andere vrouw zoeken, dat kan zelfs wel slagen, maar wat ik met haar heb meegemaakt (trouwen, een huis kopen, verbouwen, twee kinderen grootbrengen) dat schept een band die ik met een ander nooit meer kan krijgen. En geloof me: dat huwelijk met mijn tante ging echt niet altijd over rozen. Natuurlijk: als een relatie echt niet werkt of je partner is een drama, dan kan het soms niet anders dan dat je uit elkaar gaat. Maar als dat niet zo is, dan denk ik dat je ervoor moet knokken.
niet dat er wat toe doet, want we zijn vreemden van je, maar nu ben je wel wat openlijker, vind dat toch heel erg fijn om te lezen, ik zal misschien niet dezelfde doen, maar het is ook niet mijn sitautie, ik hoop alleen voor je man (wat de uitkomst ook word' dat niet te lang word, en voor de kinderen hoop ik dat het voor hun het beste uitpakt wat er ook gebeurd,
Je voelt je waarschijnlijk bij je "minnaar" hetzelfde als bij je man in het begin van jullie relatie. Je weet niet echt wie hij is.. Zijn slechte eigenschappen, vervelende trekjes.. De spanning en opwinding mis je in ne huidige relatie. Ik ga naar een coach (burn out) en ik heb het met haar gehad over hoe je je relatie gezond kunt houden. Zij adviseerd om 3x per jaar met zijn tweetjes iets te doen wat je nog niet eerder hebt gedaan. Dus niet naar de bios of zo, maar bijvoorbeeld samen duiklessen te volgen.. Of te gaan racen op Zandvoort.. Je maakt dan hormonen aan die je een fijn gevoel geven en die koppel je dan aan je man. Ik denk persoonlijk niet echt dat je verliefd bent, nou ja niet op die man.. Maar op de spanning. En wat zegt het over jouw minnaar dat hij zoent met een vrouw die getrouwd is en kinderen heeft? Dat is een karakter eigenschap die mij niet zou aantrekken.. Succes met beslissen.
Ja, dat heb ik ook! En niet alleen dat, maar ook dat hij zegt haar te steunen, maar ondertussen contact blijft zoeken wanneer zij dat klaarblijkelijk niet wil.
Ik zie heel eerlijk niet in, waarom je antwoord op deze vragen moet hebben om te weten of je met je man verder wil. Als je de reden van je gevoelens en het vreemdgaan boven water hebt, zegt dat niks over hoe jullie relatie er vanaf nu uit gaat zien, als jullie wel samen verder willen. Als je er voor kiest, om bij je man te blijven (en hij bij jou!) dan moet er iets gebeuren, dat is duidelijk. Het lijkt me beter als jullie dan samen uit gaan zoeken waar het mis is gegaan en samen een nieuw pad kiezen. Dit had ik niet eerder, maar hierdoor krijg ik wél het idee, dat je aan het rekken bent. Wat als je er over 3 maanden nog niet uit bent? Ben je van plan om zo lang absoluut geen contact meer te hebben met je minnaar? Of stiekem toch wel, zolang je er nog niet uit bent? Hoe dan ook vind ik het niet eerlijk om een heel traject in te gaan en je man ondertussen in het ongewisse te laten. Een sessie met een therapeut is één ding, maar om nu al te zeggen dat je meer nodig hebt... Mja, voelt niet goed. Dan ben je niet. Als je er alles aan zou willen doen, had je je minnaar al gedumpt. Weet je zeker, dat je hem niet aan het lijntje houdt, voor het geval je man je niet meer wil?
Ik heb hem toch al gedumpt. Het contact is verbroken, echter heeft hij aangeven verliefd op mij te zijn en hoopt dat ik goed nadenk en geen overhaaste beslissingen neem. Ik heb hem nu al een tijdje niet gesproken en gezien. En dat is beter zo.
Ik ben echt tegen vreemdgaan, heb daar ook 0,0 begrip voor. Maar jouw uitspraken slaan echt alles.. Jij weet niet of ts een slechte moeder is. Ja ze is misschien een slechte echtgenoot maar dat maakt haar nog geen slechte moeder. Sommige uitspraken vind ik van jou nogal bijzonder..
Ts uitmaken voor een slechte moeder gaat echt veel te ver. Ik heb dat ook een aantal keren gelezen en ik vind dat dat veel te snel wordt geroepen op dit forum. Heel jammer! Dat wijzende vingertje steeds. Als ts inderdaad een "waardeloze moeder" zou zijn, dan had ze allang open kaart gespeeld. Ze heeft het er duidelijk heel moeilijk mee. Ik vind ook dat ze het haar man moet vertellen, maar dat is makkelijk gezegd voor mij, als buitenstaander. Als zij alles eerst oo een rijtje wilt zetten, dan is dat haar goed recht. Ze wil het hem tenminste vertellen. Ik moet er niet aan denken dat mijn vriend het voor me zal verzwijgen als hij ooit intieme gesprekken heeft gevoerd met iemand en gevoelens voor een ander heeft gehad.