Ik ben benieuwd of er hier meer meiden zijn die misschien voor dezelfde keuze hebben gestaan. Wij zijn de trotse ouders van een dochter van 6 en een zoontje van net een jaar. Hiervoor hebben we een lange weg af moeten leggen. Van onze laatste ICSI poging hadden we 2 cryo's over. Eentje is ons zoontje en nu hebben we er dus nog 1 over. In 2012 is ons zoontje overleden tijdens de zwangerschap (bijna 23 weken). Mede daardoor was deze laatste zwangerschap ontzettend spannend en kon ik niet echt genieten. Ook heb ik mezelf een jaar lang met bloedverdunners moeten prikken. Dit omdat mijn zus 1,5 jaar geleden plotseling is overleden aan een longembolie. En omdat ze geen oorzaak hebben gevonden bij ons zoontje zou het dus een klein infarct kunnen zijn geweest, vandaar de antistolling. Dit is even kort het verhaal. Tijdens de zwangerschap was het voor ons eigenlijk al duidelijk. Hierna is het goed zo. We hadden er alles voor over om nog een keer een gezond kindje te mogen krijgen. Vrij snel na de bevalling kregen we de brief al met de keuze wat we wilden doen met de overgebleven cryo. We waren er bijna zeker van dat we het hierbij zouden laten maar besloten toch om het nog een jaar in te laten vriezen. Vooral omdat we de keuze voor de volle 100% wilden maken en dat was volgens ons niet mogelijk net na een bevalling. Nu is de tijd bijna dat we weer bericht krijgen wat we willen doen. En nu zijn er grote twijfels... Ik zou sowieso nooit meer het traject in gaan. Maar wetende dat je nog een cryo over hebt die je alleen hoeft terug te laten plaatsen. Ik weet dat het nog maar cellen zijn maar als ik naar ons zoontje kijk vergeet ik dat. Er zijn 4 opties. Terug laten plaatsen, vernietigen (naar woord), doneren, of doneren aan de wetenschap. Punt 2 en 3 vallen voor ons sowieso af. We willen niet dat er ergens op de wereld een kindje rond loopt wat genetisch van ons is. Terug laten plaatsen, je zou zeggen probeer het en als het niet lukt dan is het goed zo. Maar werkt dat inderdaad zo? Je zet toch weer een deur open die eigenlijk dicht was. We zijn eigenlijk allebei bang dat we iets op ons afroepen. Dat het kindje bv niet gezond is. Moeten we niet gewoon tevreden zijn met wat we nu hebben zeg maar. En de stress die het weer met zich mee brengt. Elke keer bang dat ik weer geen beweging voelde. We waren zo opgelucht toen hij er eindelijk was. Ik merk ook dat ik geleidelijk steeds vaker denk hoe zou het zijn. Maar volgens mij komt dit ook omdat ons zoontje net een jaar is. Je hebt nu geen baby meer en kijkt heel erg terug op het afgelopen jaar. Mijn gevoel en verstand zitten hierbij echt niet op een lijn. Mijn verstand zegt, nee het is goed zo maar mijn gevoel zegt ja geef het een kans. Er is liefde genoeg voor nog een kindje. En we kunnen er natuurlijk voor kiezen om het nog een jaar in te laten vriezen maar als we het doen willen we daar sowieso niet te lang mee wachten. Ik ben bijna 32. En volgens mij blijf je het dan ook uitstellen. Samen denken we er wel hetzelfde over al vindt mijn man het financieel ook weer wat enger wat ik ook wel weer begrijp. Geen idee wat ik hiermee wil want ik weet dat alleen wij deze keuze kunnen maken. Maar ik ben benieuwd of iemand ook voor deze keuze stond en hoe je daar dan uitgekomen bent?
Goh meid goede vraag. Ik snap je gevoel. Ik zou er persoonlijk wel voor gaan. Hier ben ik een BAM van 2 kindjes. En mijn gevoel zegt ook ja maar mijn verstand zegt nee tegen 3 kindjes alleen dan. Maar de rietjes vernietigen kan ik ook niet. Dus volg je gevoel.
Ja vind het heel lastig want stel het waren er nog 2 of 3 dan hadden we die ook niet allemaal gebruikt. Het is juist omdat er nog een over is. Beetje t gevoel alsof het zo moet zijn zeg maar. Maar aan de andere kant denk ik juist het is goed zo.
Gelukkig zitten wij niet zover in het traject en ik hoop er ook nooit te komen, maar als ik je verhaal zo lees lijkt het al alsof er een deur open is gezet, zo komt het op mij over. Ik zou er ook absoluut voor gaan
Ik heb bij lange na niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, maar mijn man en ik waren na de geboorte van onze dochter overtuigd dat het bij een kind zou blijven. De mmm, de moeilijke tijd na de bevalling, de slapeloze nachten, het gehuil, dat wilden we niet meer. Maar toch, er was nog die éne cryo, die maar in mijn achterhoofd bleef spoken. Vlak voor onze dochter twee werd begon mijn man er ook opeens over. Wij hadden er allebei hetzelfde gevoel over dat jij beschrijft. Eigenlijk wilden we het niet meer, maar die ene cryo was er wel en die wilden wij ook niet zomaar vernietigen, daar hadden we te hard voor gewerkt. En eigenlijk zou een tweede toch best leuk zijn, ook voor onze dochter. De paar mensen, die we verteld hebben dat we voor de cryo gingen, waren compleet verbaasd, haha. Wij hebben de cryo in het najaar 2014 laten terugplaatsen, helaas zonder succes. En bij ons ging de deur toen pas wagenwijd open en inmiddels hebben we er een verse icsi poging op zitten (helaas vooralsnog ook zonder succes). Wij hebben nog 3 cryo's en hopen van harte dat daar ons tweede kindje tussen mag zitten. En anders komt weer de twijfel of we een tweede of derde icsi (of eigenlijk 5e of 6e, de icsi's in 2011 meegerekend) willen. Nu zeggen we van niet, maar wie weet wat de toekomst brengt... Ik kan je geen advies geven, je zult goed naar je gevoel moeten luisteren en samen met je man een keuze maken waar jullie beiden achter kunnen staan. Ik wil je wel meegeven dat een cryo ook weer verlangens kan aanwakkeren.
Ik heb dit niet meegemaakt, omdat ik alleen iui heb gehad geen ivf, maar ik kan me zooooo goed voorstellen hoe moeilijk zo'n beslssing is! Wij hebben al met al bijna 6 jaar over onze twee meiden gedaan. 6 jaar lang spuiten, overstimulaties, cystes, moodswings, ellendig verdriet als het weer is mislukt en een hele heftige bbz ervaring. Alles bij elkaar was het bijna genoeg om ons huwelijk kapot te maken en mij depressief te krijgen. Nu zijn we zielsgelukkig met onze twee dochters en zou ik voor geen goud de mmm weer ingaan, maar ik denk wel eens... wat als we ivf hadden gedaan en ik had nog een cryo gehad. In principe zouden we namelijk best een derde kindje willen, alleen niet weer die ellendige weg er naar toe. Ik zou het ook zo ontzettend moeilijk vinden. Zoals je zelf al aangeeft middels je topic titel is het meeste verstandige wsl geen terugplaatsing laten doen en doneren aan de wetenschap (als je dat een acceptabel idee zou vinden) . Maar dat vergt natuurlijk wel extreem veel zelf discipline en het definitief loslaten van het idee van een derde. Als ik jullie verhaal zo lees, zou dat absoluut mijn advies aan jullie zijn, maar als ik in jullie schoenen zou staan zou ik het ook super moeilijk vinden. Kortom, helaas weinig hulp vrees ik. Enige tip die ik je kan geven is een tip over hoe de belssingen misschien te nemen... Vaak neem je namelijk de beste beslissingen wanneer je doet alsof je een ander advies moet geven over je eigen beslissing. Je bent dan een stukje objectiever. Misschien dat je dit eens kunt proberen (als je dat niet allang gedaan hebt). Succes!!
Ik heb besloten mijn gevoel te volgens Wij hebben twee jongens, nadat ik een jaar geleden een heftige bbz heb doorgemaakt, is het zeer waarschijnlijk niet meer mogelijk natuurlijk zwanger te worden. Ivf was de enige optie. Wij hebben onlangs de knoop doorgehakt om het te proberen. Ik wil geen spijt krijgen dat ik niet gepoogd heb mijn grootste wens invervulling te laten gaan. Heel veel succes met jouw keuze!
Ik ken het gevoel. Wij hebben na 6 jaar mmm ook nog 2 cryo's in de vriezer liggen. Onze beide jongens zijn uiteindelijk via de natuurlijke weg gekomen. Ik hadbest 3 kinderen willen krijgen en dus de cryo's willen gebruiken, maar mijn man wil niet meer. Hij heeft nu 3 kinderen en is 45 jaar, voor hem is het goed zo. Nou vind ik het hele traject ook beslist niet makkelijk, het legt best een druk op je relatie en wij zitten nu 'eindelijk' in een rustig vaarwater. Geen stress meer of het gelukt is, geen hormonen meer....maar ook geen spanning meer, geen kindje in je buik meer. Ik vind het ook een lastige situatie. Wij hebben de knoop doorgehakt om het niet meer te doen en schenken de embryo's aan de wetenschap. Misschien dat andere vrouwen dan weer geholpen kunnen worden met de ontdekkingen die gedaan worden. Vernietigen vind ik ook zo naar. Heel veel succes met je keuze, praat vooral met elkaar.
Heel erg bedankt voor jullie reacties en verhalen. Ik zit nu op mn telefoon dus reageer er morgen even op.
Ik snap je dilemma. Zelf hebben wij nu nog 9 (!) in de vriezer, dus wij gaan ze zeker niet meer terug laten plaatsen. Maar een paar jaar terug was het voor mij echt klaar! Ik was er klaar mee. Of eigenlijk Klaar met een hoofdletter K! Toen wel een lege vriezer trouwens. We hebnen getracht ons leven anders in te vullen, zijn de bijv de pleegzorgcursus gaan doen. Maar manlief gaf toen daarna ineens aan het nog niet te kunnen opgeven. Dat terwijl ik echt ergens rust had gevonden... We besloten een laatste 'superpoging' te gaan doen. Heftiger medicijnen, bloedonderzoek in Athene, HSG, heftige operatie en noem maar op... Voor dat ik het wist werd ik weer helemaal opgeslokt en in beslag genomen door m'n wens en verlangen. Dat terwijl ik dacht dat ondanks het verdriet en wel klaar was.. Ik had toen wel eend toen die 'superpoging' mislukte gewenst er nooit meer aan begonnen te zijn. Alle emoties kwamen tien keer zo hevig terug! Nu achteraf bekeken, bijna nog eens twee kindjes rijker, ben ik blij hoe het gelopen is omdat wij straks meer dan compleet zullen zijn. Maar die heftige gevoelens had ik liever niet gehad en ik denk dat het heel realistisch kan zijn dat je straks weer volop verdrietige gevoelens kunt gaan krijgen als je er weer midden in zit.. Dus als je kiest voor niet terug plaatsen: voel je niet schuldig... Als je de keuze had gehad had niets met ivf en vriezers ed te maken gehad maar gewoon spontaan kindjes gekregen. Jij kiest niet opzettelijk voor deze weg, dus als jij er niet voor kiest om opnieuw behandelingen te ondergaan hoef je jezelf niets kwalijk te nemen. Ik wil je dus oprecht waarschuwen voor de heftigheid aan emoties wat weer kan komen opzetten als je opnieuw gaat starten terwijl je het 'afgesloten' had. Afgesloten tussen haakjes, want het is logisch dat dit zolang je nog wat ik de vriezer hebt ergens nog niet afgesloten is.