Zo te lezen meer mensen met dit probleem. Terwijl ik me vaak zo voel dat ik de enige ben op de wereld. Dan voel ik me ook heel klein.... Terwijl ik weet dat er weldegelijk meer mensen zijn die hiermee worstelen.
Herkenning. Plus dat ik er niet mee te koop loop en het probeer te camoufleren. Veel mensen zien wel "stukjes" angst bij mij, maar het hele plaatje ... nee, toch niet. En in "real life" kom ik ook niemand tegen die ongeveer hetzelfde ervaart.
Niemand die dit zelf door maakt zal het helemaal begrijpen. Het is iets geestelijks wat niet of nauwlijks zichtbaar is aan de buitenkant. Mijn man zegt ook vaak, ik had liever een gebroken been die nooit meer goed komt, dan wist ik tenminste dat dat het is. Hoe gaan jullie er eigenlijk mee om in het dagelijks leven ( gegeneraliseerde angststoornis ) werken jullie? Komen jullie wel buiten etc ? Mijn vriend heeft daardoor moeten stoppen met werken en zit eigenlijk alleen nog maar thuis. Durft niet de straat op. Hij is momenteel aan het oefenen met een proffesionel om zijn angst onder de duim te krijgen.. hij moet namelijk voor zijn aankomende behandeling 3x in de week naar ermelo. En dat is zn 5 kwartier in de trein heen en 5 kwartier in de trein terug zitten. En dat is nu nog niet haalbaar voor hem. Ik hoop dat hij baad heeft bij die dagbehandelingen. Iemand bekend met Marina de wolf?
Wel fijn om te lezen dat meer mensen met angsten leven. Ik heb last van een generaliserende angststoornis. Uit zich als derealisatie en depersonalisatie.. Uit zich in depressieve gevoelens en het gevoel van totale leegte. Niets is echt en alles kan weg vagen. Ik weet van mijzelf dat het zich uit bij stress en hormonale onbalans. Heb het heel erg na de geboorte van mijn zoontje gehad, wat ik heel erg vind. Zit nu weer in een goede periode. Alleen mijn naasten weten het, maar ze begrijpen mij niet. Ik vertel ze het ook niet meer altijd als ik in zo'n periode zit. Ik ben een binnenvetter en heb moeite om de regie uit handen te geven, al zou dat soms wel beter zijn @tasjaaa Ik heb dat zolang ik bezig ben het goed gaat. Maar zodra ik alleen ben of niets te doen heb, ik teveel ga nadenken en onwijs angstig word. Probeer dan ook continu bezig te zijn. Snap dan ook dat je vriend die 5 kwartier in de trein niet red.
Ik heb een tijd fulltime thuisgezeten - grotendeels door de epilepsie, maar angst en autisme speelde ook mee - en daar werd ik gek en depressief van. Nu werk ik deeltijds, 3 dagen per week. Het is elke dag en elk moment weer vechten, maar ik kom dus wel buiten. Maar voornamelijk functioneel, dus om naar mijn werk te gaan en boodschappen te gaan doen. Het ene moment lukt het mij beter dan het andere. Er zijn momenten dat het echt wel lukt en goed gaat ... en er zijn even veel momenten dat ik doodsbang word en eigenlijk gewoon wil blijven staan of weg kruipen. Kan me zomaar ineens overvallen. Ik heb geen rijbewijs, dus ik moet alles wel met de bus en de trein doen (naar mijn werk 1u15 enkel - stuk te voet, bus, trein, tram, stuk te voet). Af en toe rijdt mijn partner, maar die heeft ook een job. Ik ben elke keer weer blij dat ik "heelhuids" op mijn werk of thuis raak. Op bus en trein heb ik niet echt problemen, net zoals dat ik ook geen problemen heb in de wagen. Daar voel ik me op één of ander manier "veilig". Maar die stukken te voet ... hoe vaak ik daar "afleiding" nodig heb door naar mijn telefoon te grijpen, te blijven stilstaan, te beginnen pulken aan een zakdoek, ... zeker als ik alleen ben ... wil je niet weten. Gek genoeg heb ik het overdag erger, dan als ik 's avonds in 't donker wandel. En ja, ik heb me op slechtere momenten al meer dan eens de vraag gesteld "Heeft dat continu vechten nog zin?" en "Hoe lang houd ik dat nog vol?". Zeker in combinatie met mijn epilepsie, de hervallen daarin en mijn autisme.
De angst voor slikken is na een stressperiode gekomen, ik was gewoon zo erg bezig met het slikken zelf en zo gestresst in mn lijf dat ik op alles wat ik at ging letten. Vooral in gezelschap waar ik me niet op mn gemak voelde was het echt een hel. Gek genoeg is het vanzelf minder geworden toen ik weer beter in mn vel zat, echter is het altijd nog een zwak punt. Vooral als ik moe ben of zenuwachtig of uit eten met bijv mensen die ik minder goed ken uit het zich weer. Maar het accepteren is al een hele stap, vertel maar dat hij echt niet raar is ofzo. Het is echt een uiting van stress!
Vind ik ook prima hoor, fijn idee dat ik niet de enige ben. zo ervaar ik het nl wel altijd...heb echt het idee dat niemand me snapt hoe ik me voel. Heb alleen geen idee hoe het werkt zon besloten club?
Bedankt voor jullie antwoorden. Hij heeft inderdaad last met slikken op hoogtepunten, stress, paniekerig enz. Is niemand van jullie bekend met Marina de Wolf centrum? Schijnt echt een hele goede gespecialiseerde kliniek te zijn in angst en dwang stoornissen. Je kan intern maar ook deeltijd behandeling krijgen. Ik moet wel zeggen dat ik het als partner ook moeilijk vind om er mee om te gaan. En dat ik het vooral zo uitzichtloos vind. Zal het ooit goedkomen? Wij zijn namelijk heel beperkt door zijn gegeneraliseerde angststoornis. Hij kan er echt niks door. Vooral snachts slapen en vroeg uit bed komen is een ding. Dus hij staat nooit op voor de kinderen waardoor ik terwijl ik zonder werk zit geen baan kan vinden tot nu toe.. omdat ik zelf de oudste naar school moet brengen en uit school moet halen. Heb al baantjes moeten laten vallen erdoor. Terwijl ik zooo graag wil werken. Ik voel me als een alleenstaande moeder met 3 kinderen ipv 2. En ik begrijp heel goed dat het voor hem ook niet leuk is maar ik word er ook in mee gesleurd en soms denk ik wel eens van wil ik dat wel? Inmiddels zit ik al zn 3 jaar als huismoeder thuis. En doe ik letterlijk alles. Ik wil ook meer uit me leven halen.
Welkom op het zwanger worden, zwangerschap en baby forum - Zwangerschapspagina Volgens mij is het gelukt
Wow pfoe wat heftig en confronterend omdit te lezen.. Kheb sinds een jaar last van paniekaanvallen, angst om flauw te vallen,angst voor kleine drukke ruimtes en grote groep mensen.. Als k eraan denk word ik al licht in mn hoofd en voel bijna een paniek aanval aankomen. Ik vind het vreselijk! Vooral omdat ik er vroeger nooit last van had.. Smap er niks van Kben bij een fysio geweest voor ademhalingsoefeningen en verder probeer ik zo min mogelijk uit de weg te gaan omdat ik weet dat er niks ergs is.. Maar het beinvloed mn leven behoorlijk Ik heb jaren lang eenneetstoornis gehad en met hulp van de psycholoog en mijn vriend er te boven gekomen.. Nu lijkt het wel alsof dit mijn ES heeft overgemomen. Ik durf het dus ook niet bespreekbaar te maken.. schaam me dood en wil niet weer de crazy one zijn..
@naomi soms is het juist wel beter om het te vertellen, al weet ik hoe moeilijk dat is. Er zit wel kans in dat het door de zwangerschap erger word, maar het kan juist ook wegblijven! @tasjaa ken die kliniek niet. Ik ben destijds in behandeling geweest bij een psychiatrisch verpleegkundige. Zij heeft mij in kunnen laten zien waarom het gebeurd. Lijkt mij ook heel zwaar voor jou omdat jij nu ook geen kant op kan
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben angsten. Want als ik rond me kijk zie ik alleen maar mensen die heel relaxt in het leven staan (of dat lijkt alleen maar zo). Ik heb veel last van duizeligheid en zweten wat dan ook weer opnieuw angst opwekt. Ik heb daar ook thuis gewoon last van, hebben jullie dat ook ? Maar autorijden en de supermarkt zijn momenteel een echte hel Ik ben daardoor nu al een paar weken thuis wat ook alweer frustrerend werkt. Ik blijf twijfelen over kinderen of niet. Maar dat is dan vooral omdat ik alles in m'n eentje zal moeten doen. Ik ben zo bang dat ik het niet zal aankunnen. Wat bedoelen jullie trouwens met een gesloten club?(sorry ik ben nieuw hier )
Cheiran, ik nodig je uit. Als nog iemand erbij wil, pb me, je kan er je verhaal kwijt, en er zijn geen meelezers.
Ik heb ook een angststoornis en paniekaanvallen, ben een half jaar geleden aan de medicatie gegaan omdat het echt niet meer ging. Is heel erg goed gegaan maar de laatste 2 weken waren iets minder, dat maakt mij dan weer heel angstig. Heb in het verleden een eetstoornis gehad en heb dat helemaal onder controle, nu heb ik dit er voor in de plaats gekregen pfff. Ik ken ook niemand in mijn omgeving die dit heeft en mijn omgeving snapt het ook niet goed. Het is ook moeilijk te begrijpen. Vraag mij ook af of het ooit overgaat... de dagen dat het slecht gaat zijn echt vreselijk dan worstel ik mij door de dagen heen. Ik zou graag meepraten in de besloten groep.