Als hij zo graag uit wil gaan, zal hij vast snel met een oplossing komen. Als hij geen waarde hecht aan mijn bezorgdheid, zich niet kan schikken naar wat we beide willen en ooknog stiekem doet, is er wel iets mis gegaan in mijn opvoeding, daar geloof ik niet zo in. Als hij zich al niks aantrekt van mij ondanks een open, liefdevolle opvoeding, dan zal een opvoeding met straffen al helemaal geen effect hebben. Dan heeft hij toch nog meer reden om zich af te zetten? In een goede relatie hoef je een ander niet te bedonderen behalve als de nood hoog is. Dat geloof ik echt.
Even over het eerste deel: Een kind heeft maar 1 intieme relatie tijdens kindertijd welke als voorbeeld staat voor de intieme relaties die hij/zij later zal aangaan. En dat is de relatie met de ouders. Daar zijn genoeg studies voor gedaan. Al die andere contacten staan daar los van en raken niet de hechting. Ik ben het fundamenteel met je oneens juist omdat een kind moet leren dat negatieve emoties geen impact hebben op de basis van een relatie. Dat degene van wie je houdt ook weleens niet alleen maar positief op je reageert, dat je als mens echt wel in het leven de gevoelens van je geliefde zult kwetsen, maar dat dat niet erg is en geen impact heeft op de liefde en veiligheid binnen een intieme relatie. Zo gaan wij met onze kinderen: ze mogen onze gevoelens kwetsen, ze mogen mij geïrriteerd of boos maken EN dat weten ze. Want dat heeft geen enkele impact op de veiligheid en liefde binnen onze relatie. En daar is de dosering natuurlijk van belang. Wij schreeuwen niet en straffen niet. Maar benoemen ons gevoel wel. ALS ik geïrriteerd raak van sommige acties zeg ik dat. En dan op een manier van: 'Jullie kibbelen al een uur constant met elkaar, ik raak er gefrustreerd van/moe van, wat is er aan de hand?' Ik vind het juist heel belangrijk om te laten zien hoe je je gevoel kunt benoemen, uiten op een veilige manier. Want nep doen alsof er niks is vind ik persoonlijk heel fout. Mijn kinderen worden ook boos op elkaar, wij geven ze voorbeeld hoe ze daar mee om kunnen gaan zonder hun liefde voor elkaar niet te kwetsen. Juist om niet te gaan lopen schreeuwen, gillen oid maar je negatieve gevoelens onder woorden te brengen. En vanuit veilige basis te leren dat het echt niet erg is om af en toe boos of geïrriteerd te worden binnen een intieme relatie. Ik ben echt van overtuigd dat kinderen die alleen maar leren dat liefde betekent dat je ten alle tijde alleen maar leuke blije gedachten over elkaar hebt, daar hard tegenaan zullen lopen.
Helemaal mee eens! Bovendien vaart elk kind bij met het krijgen van verantwoordelijkheid. En afspraken nakomen hoort bij de verantwoordelijkheid. Zolang de afspraken niet opgelegd worden.
Wat een interessant topic, en tjonge wat zijn jullie snel ik lees mee maar kan het niet allemaal bijhouden. Waar ik nieuwsgierig naar ben is in hoeverre jullie bij jullie keuze van opvoedmethode (om het maar even kort samen te vatten) rekening houden met de effecten op langere termijn? wat ik daarmee bedoel is, we leven in een maatschappij van belonen. Kortgezegd, hoe beter je je best doet, hoe meer (geld) je krijgt (kijk naar de bonussen bij de banken) Het gaat me er niet om of dat wel of niet juist is, hoe de maatschappij is, maar of je daar in je opvoeding rekening mee houdt. Oftewel (open vraag) moet je in je opvoeding belonen en straffen omdat ze daar later toch ook regelmatig mee te maken krijgen? (Slecht gedrag is ontslag, heel slecht gedrag is gevangenisstraf/boete etc) Dit bericht op de site van Ouders van Nu triggerde me ook om aan jullie de vraag te stellen Complimenteren mag, maar met mate. Ikzelf vraag me bijvoorbeeld af: wat doet het voor mijn kinderen op latere leeftijd als ik ze complimentjes geef voor goed gedrag. Of dat ik zeg dat ik het fijn vind ( dus ik benoem dat ik er een blij gevoel van krijg) als ze iets goed doen (iets simpels als opruimen bijv) Ik vraag me dan af; gaan mijn kinderen dan straks alleen maar goede dingen doen om anderen te pleasen, of doen ze goede dingen om dat ze dat zèlf leuk vinden. Hoop dat jullie een beetje begrijpen wat ik wil vragen, het is een beetje een omweg
Dit is denk het belangrijkste onderwerp in het leven van een kind, hechting. Al hoewel er naar mijn weten nog niet 1 sluitende theorie over hechting is maar meerdere, vind ik het wel heel belangrijk wat je zegt. Ik ga hier mijn gedachten over laten gaan, juist omdat ik het vertrouwen en hechting zo wil onderstrepen in mijn opvoeding. Ik geef later reactie.
Ik kwam dit tegen, wellicht een fijn lijstje met praktische tips wanneer het je even te veel wordt. Voor mij is nummer 1 een hele fijne houvast en ik denk voor veel ouders een puntje om te onthouden. Misschien iets voor jou Misa, iets praktisch? Daar was je Toch naar op zoek? Zo bewaar je je geduld als de kinderen je écht gek proberen te maken - Me-to-We
Ik geloof dat het niet zo zwart/wit is. We moeten als ouders natuurlijk opletten dat we niet doorslaan, aan beide kanten. Want dat is het gevaar van allerlei stromingen van tegenwoordig, het is allemaal heel rechtlijnig, het is alles of niets. Dat is ook begrijpelijk, een methode moet heel onderscheidend zijn anders valt het niet op Een beetje van dit en een beetje van dat verkoopt niet echt 😜 Wij belonen niet, maar geven wel veel complimenten. Laten uitgebreid weten dat we trots zijn op kinderen. En dat we dingen die ze maken/doen mooi vinden. EN we geven ze ook bevestiging dat ze er zelf trots op zijn en we praten er inhoudelijk over. Ik vraag me altijd af waarom het een de ander moet uitsluiten, maar dan komen we weer bij mijn bovenstaand verhaal. Waar ik wel door getriggerd ben is om de termen 'goed' en 'prima' niet zo veel te gebruiken. Dan zeg ik bijv 'wow dat is knap, dat kan ik niet eens!' (Ik ben motorisch een ramp dus is bij ons vaak ook echt de waarheid ) Stickers/punten oid doen we niet aan, ook geen voorwaardelijke beloningen (als-dan).
Dank voor je reactie Adi. Het leven is niet zwart-wit inderdaad en ik heb ook niet bedoeld om het zw-w op te schrijven, maar anders werd het helemaal een superlange tekst.
Ook hier weer een verschil van hoe je iets noemt, ik vind een compliment namelijk óók een beloning, alleen geen materiële.
Ik vind stickers wel een fijn stimuleringsmateriaal. Niet om een uitje naar een pretpark te verdienen. Maar wel voor zindelijkheid. Een kind ziet zo heel duidelijk hoe goed het gaat.
Klopt, maar ik zie dat op hetzelfde niveau als positieve aandacht, dat is ook beloning MITS het alleen wordt gegeven als kind bepaald gedrag toont. Hetzelfde met complimenten
Positieve aandacht is, in mijn ogen, inderdaad ook een beloning als het een gevolg is op bepaald gedrag. Maar positieve aandacht vind ik daarnaast ook een 'basishouding'. Complimenten behoren ook tot positieve aandacht, maar een compliment geeft je toch alleen als reactie op bepaald gedrag? En is, voor mij, daarmee dus echt een beloning.
Hoe reageert hij dan als het een keer niet lukt en geen sticker krijgt? Mijn dochters zindelijkheid ging echt in etappes. Plassen op de pot, stuk later op de wc en poepen was lange tijd nog te spannend. Van de een op de andere dag wilde ze het wel, zonder een woord erover te reppen.
Een van de moeilijkste dingen die ik moet leren is dat boosheid niet betekent dat liefde weg is. Bij ons thuis was dat namelijk een issue. Mijn ouders hadden nooit ruzie, spraken nooit hun boosheid uit en opeens barstte de bom en gingen ze scheiden. Ik kan me de spanning herinneren als ze eigenlijk boos op elkaar waren, maar iedereen netjes doorging met mooi weer spelen. Het was vreselijk. Ik kan me ook herinneren hoe bang ik was (en soms nog ben) als een van mijn ouders boos op mij was, dan kwam alles wat er opgebouwd was er tegelijkertijd uit en wilde ik het liefst verdwijnen. Dat ervaar ik nog steeds vaak als ik boosheid merk. Juist daarom spreek ik mijn boosheid uit. Naar mijn man en kinderen. Hoe eng ik dat ook vind. Ik vind dat mijn naasten recht hebben om te weten waar ze aan toe zijn. En soms uit ik boosheid die eigenlijk niet op hun hoort, wel naar hun toe. En daar bied ik mijn verontschuldigingen voor aan als het gebeurt. Perfectie bestaat niet, ik doe heel erg mijn best, maar mama is ook maar een mens. Ik doe heel erg mijn best om juist vanuit liefde boos te zijn. Ik vind de wijze waarop jij het omschrijft heel mooi, zo proberen wij het ook te doen. Boosheid mag, op respectvolle wijze en het ook weer echt uitpraten.
Mijn jongste zit alleen maar op de wc doet nog niks erop. Mijn oudste deed er steeds iets op..wel op het potje dan maar dat maakt niet uit...was ook in een week zindelijk.
Sommige dingen die beschreven worden vanuit de up methode vind ik best mooi en goed klinken, maar ik ben er ook van overtuigd dat kinderen soms gewoon moeten luisteren, zonder discussie, zonder allerlei aanpassingen in situatie, gewoon omdat het moet. Omdat ik uiteindelijk soms beter weet wat goed is voor mijn dochter dan dat zij dat zelf weet. Dat mis ik altijd een beetje in de up opvoedingswijze. Hoe denken jullie daarover dan? Is alles altijd open voor discussie en onderhandeling, of moeten jullie kinderen ook gewoon wel eens luisteren, gewoon omdat dat moet.
Ik denk dat het effectiever is om kinderen inspraak te laten hebben, ze zijn veel sneller geneigd te doen wat je wilt en houden zeggen beter aan afspraken. Merk ik. Op jonge leeftijd zijn dat bijvoorbeeld twee keuzes die je als ouder aangeeft. En de mate van meedenken wordt groter als ze ouder worden. Als het gaat om gevaar, gezondheid gaat, is er geen keuze. Dan beslis ik omdat ze de gevolgen niet kunnen overzien. Dat leg ik dan wel uit, meestal daarna Heb je zelf voorbeelden waarin jij vindt dat je als ouder bepaalt en het gewoon moet? Waar denk je dan aan?
Bijvoorbeeld naar bed, omdat het bedtijd is. Als ik mijn kind de keuze geef, gaat ze een stuk later naar bed en is ze de volgende dag niet te genieten. Bovendien moet ze van mij in haar eigen bed slapen, als zij mag kiezen, ligt ze altijd naast mij in bed. Naast mij in bed mag ze wel eens, als ze ziek is, of als ze midden in de nacht wakker wordt en niet meer verder kan slapen, maar niet standaard. Dat zijn dingen die van mij 'moeten', daarin ga ik niet allerlei compromissen sluiten. Zo zijn er vast nog een aantal dingen die ze moet, simpelweg omdat ik het zeg ... Ik zeg niet dat mijn dochter nooit inspraak heeft, maar ze heeft niet ALTIJD inspraak, omdat het voor iedereen leefbaar moet blijven en niet alleen voor haar.