Ik moet even klagen hoor, even van me af schrijven. Mijn twee jongens waren allebei grote baby's, die ook nog eens lekker lang bij moeders bleven hangen (42 wk). Oudste was bij zijn geboorte bijna 9,5 pond en 54 cm, jongste ruim 10 pond en 59 cm. Superlieve en mooie mannetjes, maar geen 'echte' newborns, zo'n lief klein poppetje bedoel ik dan. Een 10-ponder van 59 cm ziet eruit als een baby van 3 maanden oud. Hij kon zelfs vanaf zijn geboorte al zijn hoofdje optillen! Dat kun je geen newborn meer noemen, toch? Nu krijgen we dit keer een meisje. Vanwege de jongens kregen we regelmatig groei-echo's, maar ze was steeds heerlijk gemiddeld. Ik verheugde me al op een schattig klein 7 of 8-pondertje. Maar een paar weken geleden maakte ze ineens een groeispurt en liep ze qua formaat 4 weken voor. En vandaag schatte de verloskundige haar nu al op een flinke 8 ponder (ter vergelijking: haar broers werden rond deze periode op 7 en 8 pond geschat). Ook gaf ze me weinig kans dat ik deze keer vroeg zou bevallen, ik moet rekenen op wéér 42 weken (eerder inleiden is i.v.m. voorgeschiedenis niet bespreekbaar). En in die tijd zal de jongedame natuurlijk niet bepaald kleiner worden. Daar gingen mijn illusies over een schattig klein poppetje... Ik weet dat er ladingen voordelen zitten aan een grote baby. Ik weet ook dat ik haar hoe dan ook klein zal vinden, aangezien mijn kleinste vergelijkingsmateriaal inmiddels 1 m lang en 16 kg zwaar is. Maar ik moest echt wel even slikken. Dit is onze laatste beeb, die 'droom' van een lief klein poppetje kan ik nu echt wel vergeten.
Ja, ik snap dat je dat jammer vind. Ik maak ook zulke grote baby's en als ik een piepkleine newborn zie van 6 pond in een maatje 50, dan vind ik dat soms weleens jammer. Die van mij konden meteen in maat 62 Maar je kunt er weinig aan doen helaas. En als ze er straks is, dan ben je gewoon beretrots en zie je hopelijk meer voordelen dan nadelen (en mensen die je baby een reus noemen, krijgen een beschuit met muisjes in hun neus )
Onze 1e was ook geen newborn En ik zit nu al in de stress om deze 2, want deze 2 zullen veel kleiner zijn. Doodeng vind ik het
Ik weet het Vlinder. Gelukkig krijgen we het mooiste meisje van de hele wereld, dus het komt allemaal goed. Maar inderdaad: die ukkies in hun maatje 50! Zo lief! En die hele kleintjes lijken me ook wel eng hoor Mausyi. Mijn schoonzusje is een van een tweeling en was 1500 g bij haar geboorte. Dat lijkt me doodeng!
Maat 50. Luc moest in maat 44 :') 2700 gram en 46 cm. Doodeng. Had liever gewild dat ie iets groter was geweest. Is geboren met 37+5.
Ik heb het juist andersom. Mijn zoontje was niet extreem groot , 4140 en 53 cm . Maar flinke wangen en een lekkere onderkin . Ik vind dat zo enorm schattig en zou het gek vinden als deze baby dat niet zou hebben .
Tsja, ik weet dat je het vast niet zo bedoeld, maar na 2 prematuren, waarvan 1 extreem prematuur en 1 zoontje wat ernstig ziek is, denk ik waar hebben we het over. Je zult het niet zo bedoelen en ik wil op mijn beurt niet kwetsen, maar je snapt wat ik bedoel denk ik.
Ik wist dat dit zou komen en dat is natuurlijk ook waar. Maar ze mag best haar teleurstelling ventileren, toch? Ik zie het heel veel voorbij komen hier, dat je niet mag klagen omdat een ander het erger heeft. Ik snap het wel hoor, in de tijd kort na de doodgeboorte van mijn dochtertje, kon ik deze topics ook slecht hebben. Maar je maakt het jezelf onnodig moeilijk om hier een issue van te maken. Enneh een (te) grote baby kan ook allerlei complicaties met zich meebrengen, dus het een is niet perse beter of slechter dan het ander.
Op een forum wordt nou eenmaal meningen gegeven. Hier ook plotseling bevallen van klein mannetje terwijl ik droomde van lekker dik baby'tje aangezien hij op de p95 zat. Snap wel wat je bedoeld hoor.
Ik bedoel er inderdaad niets kwetsends mee, wilde alleen even van me afschrijven. Ik snap dat premature kleintjes weer heel andere zorgen met zich meebrengen dan die reuzen van mij. Ik realiseer me ook dat ik gezegend ben met twee (hopelijk straks drie) gezonde, sterke kindjes. Maar als ik het zo inschat, had jij ook liever met 39/40 weken een 7-ponder op de wereld gezet. Net als ik dus...
Ik was met mijn bijna 10 ponder, alleen maar héél blij dat ze nooit fragiel, zwakjes of breekbaar is geweest. Nu, bijna een jaar later, kan ze nog steeds heel goed tegen een stootje.
Tja, ik heb 3 7/8 ponders gehad en 1 bijna 10 ponder. Maar na de geboorte was hij in mijn optiek echt niet enorm vergeleken bij de rest. Het was nog steeds mijn kleine baby.
Hier 2 grote kindjes gebaard, maar ik herken jouw gevoelens helemaal niet. Mocht ik ooit nog een kindje krijgen mag het lekker groot zijn hoor of klein voor mijn part, een baby is een baby... en het blijft toch je kleine baby.
Dit dus. Ik geloof echt niet ts dat het een enorme verandering zal zijn wanneer je baby maat 50 aan zal hebben.
Mijn zoontje was ook vrij groot maar vooral een breed hoofd en breed in de schouders. Ik heb nog ruim een jaar bekkenklachten gehad na de bevalling als gevolg hiervan. (geboren met hulp van verloskundige dmv expressie) Een paar weken geleden zijn die klachten weer begonnen nu ik weer zwanger ben. Wat dat betreft liever een kleiner kind.
Na mij eerste bevalling heb ik ook nog heel lang bij een bekkenfysio gelopen. En inderdaad bij alle volgende zwangerschappen kwamen de klachten steeds sneller terug. Dit keer kan ik sinds ongeveer 20 weken niet veel meer (in ieder geval niet zonder de gevolgen later flink te voelen). Na de tweede ben ik niet meer bij de fysio geweest, maar heb ik mijn oude oefeningen gebruikt om weer op een acceptabel niveau terug te komen.
Ik had bij de tweede precies hetzelfde. Ik riep "wat is hij klein!" terwijl de verloskundige en verpleging riep "wat is hij groot!" Uiteindelijk bleken zij gelijk te hebben, dat drong bij mij pas later door, toen ze hem op de weegschaal legden en hem opmaten.
Ik ken iemand die was bevallen en ze zeiden wat een beer....omdat haar zoontje zo groot was. Zei vond dat niet leuk om te horen haha. Denk ook Zwangerschapshormonen. Het blijft idd je kleine beeb.