Ik ben nieuw hier en weet dus niet of ik goed zit maar ik moet even wat van mij af schrijven. Begin maart kwam ik er achter dat ik zwanger ben. Omdat we het al heel lang aan het proberen waren maar zonder resultaat had ik het niet meer verwacht. Ik had al maanden last van mijn lijf, zeer onregelmatige cyclus en sinds november 2014 ben ik ook niet meer ongesteld geweest. Omdat ik "al" 41 ben was ik wel al getest of ik in de overgang was maar dat was niet het geval. 2 dagen voor ik naar het ziekenhuis moest om te kijken wat er aan de hand is deed ik voor de grap een zwangerschapstest (omdat ik er nog 1 had liggen). Deze gaf aan zwanger 3+. Ik schrok mij rot! Omdat ik al dagen last had van enorme krampen en pijn in mijn onderbuik moest ik een echo laten maken (sowieso ook om te kijken hoe ver ik was). Op de echo was alleen nog maar een vruchtzak te zien, dus een zeer prille zwangerschap. Ik was dus echt zwanger! 2 weken later moest ik weer voor echo komen zodat ze dan beter konden vaststellen hoe ver ik ben. Omdat ik mij er bij neer had gelegd dat ik niet zwanger werd, had ik alles gedaan wat slecht is en wat ik steeds had gelaten. Eten wat niet mag, roken enz. Vanwege de slechte leefgewoontes en de enorme pijnlijke krampen ging ik er van uit dat er bij de 2e echo niks meer te zien zou zijn. Heel cru gezegd hoopte ik dat ook. Maar dat liep even heel anders..... Ze zette dat ding op mijn buik en ik zag gelijk dat het er 2 waren. Een tweeling!?! Blijdschap en enthousiasme bij vriendlief en de echoscopiste, bij mij tranen en totale paniek. Ik had het gevoel dat ik door een trein, vrachtwagen en metro werd overreden! Ik was nog niet bijgekomen van de shock dat ik zwanger was en nu bleken het er nog 2 te zijn ook. Ik ben nu een week verder en 8 weken en 1 dag zwanger (volgens de meting). Nog steeds ben ik in totale shock en de roze wolk is in geen velden of wegen te bekennen. Ik zie alleen maar 1 grote donderwolk en vele beren op de weg. Het huis is te klein, vriendlief die nog steeds in een vechtscheiding zit (al 5 jaar en ik ben pas 4 jaar bij hem dus nee ik heb niet zitten stoken in een huwelijk), hoe hou ik dit verborgen tot de "veilige" 3 maanden, ik werk zo'n 50 á 60 uur in de week hoe ga ik dat volhouden, wat moet ik allemaal regelen, waar moet ik beginnen enz enz. Omdat het een tweeling is en ik onder controle moet bij het ziekenhuis, heeft de verloskundige al afscheid genomen. Ik moet pas over 2 weken naar het ziekenhuis dus voel mij een beetje aan mijn lot overgelaten. Vriendlief doet zijn best maar tja het is een man en zo simpel als hij het allemaal ziet vind ik niet realistisch. Ik ben dan ook niet te genieten en hij krijgt uiteraard de volle laag. Ik ben het type die d'r zaakjes heel de leven al op orde heeft maar nu ben ik de weg even kwijt. Ik ken niemand die een tweeling heeft. Ik heb wel 1 vriendin in vertrouwen genomen maar ja daar kan je ook niet tegenaan blijven "zeuren". Op zeer gevoelige/pijnlijke borsten na (dat heb ik overigens al sinds de bevruchting) heb ik nergens last van, top zou je denken! Maar ik voel mij alles behalve top. Ik ben boos, verdrietig, voel mij niet begrepen en wil het liefst alleen zijn. Nou een lang en warrig verhaal maar ik moest het even kwijt, misschien lucht het op..... Groetjes Iris.
Welkom in de wondere wereld van de hormonen! Je klinkt als een sterke, zelfverzekerde vrouw die haar leven goed op de rails heeft en de touwtjes strak in handen. Maar nu neemt je lichaam de regie even over, en dat is wennen. Schrijf je gevoelens van je af en laat het even bezinken. Je zult zien dat je over een paar weken veel meer van dit wonder kunt genieten. Want dat is het! Een dubbel groot wonder! Gefeliciteerd
Wow, als eerst toch gefeliciteerd! Oplossingen kan ik je niet geven, maar ik wens je oprecht alle rust toe die je nu kunt gebruiken! En dan komen in die rust vanzelf de oplossingen en de kriebels je tegemoet. Natuurlijk zal er hier en daar actie nodig zijn, stappen die gezet moeten worden. Maar hou van jezelf, wees sterk en gun jezelf de tijd om tot de oplossingen te komen en uit te denken hoe jullie dit samen gaan aanpakken. Sterkte!
Ten eerste proficiat!!!\ Logisch dat je eventjes van slag bent, het is nogal wat allemaal dacht ik zo? Je had het totaal niet verwacht en dan direct een tweeling. Die roze wolk komt nog wel als je alles hebt laten bezinken en natuurlijk zie je veel beren op je weg maar goed, alles is te overwinnen. Gewoon alles stap voor stap doen en probeer niet alles op je vriend af te reageren maar doe dit samen. Bespreek alles goed en probeer het een beetje positief te zien anders wordt dit geen leuke zwangerschap.
allereersr gefeliciteerd! ik ken de donderwolk. bij mn zoontje vond ik alles prachtig, bij mijn dochter kon ik nergens van genieten. misschien ook omdat ik nog niet eens met ontzwanfeontzwangeren was begonnen voor die hormonen weer een optater kregen. anyways, ik dacht steeds als ik die en die termijn voorbij ben kan ik vast genieten en komt de roze wolk weer maar dat kwam niet. ik voelde me emitioneel belabberd, somber en eenzaam.soms ben ik bang dat mn dochter teveel van die emoties heeft meegekregen en dat ze daarom zo lange opstartfase heeft gehad. praat er veel over; dat lucht echt op en geeft je nieuwe inzichten. als je het gevoel hebt dat t niet beter gaat, trek op tijd aan de bel bij de ha of je gyneacoloog. zo te lezen; kun je het allemaal aan en ben je een sterke vrouw, maar liever nog een beetje kunnen genieten van je zwangerschap dan dat je elke dag met een last op je schouders loopt en achteraf er van baalt dat je niet meer hebt genoten. soms moeten we misschien meer als een man denken knuffel!
Een wonder wees er blij mee het is je gegund ! Je word een goede moeder maak je geen zorgen stress is niet goed voor je kleintjes . Liefs
Das wel heel makkelijk gezegd tegen iemand die het even niet meer weet... Iris, allereerst toch van harte gefeliciteerd! Ik snap dat het erg schrikken is als je de 'hoop' eigenlijk al opgegeven en had na lang proberen... En dan ook nog 2! Ja het is een is een prachtig wonder, maar dat maakt niet dat het voor jou daardoor minder schrikken is... En ik hoor geloof ik ook erg veel zwangerschapshormonen maar daar kunnen we natuurlijk niet alles op afschuiven... Natuurlijk zie je beren op de weg en zul je moeten nadenken over hoe jullie dingen gaan aanpakken en doen, helemaal omdat het er twee zijn.. Dat vergt toch wat extra aanpassing. Maar probeer hier idd samen met je vriend aan te wennen en plannen te maken. Leg hem uit waar je bang voor bent, wat je voor problemen ziet, en dat jij het anders ziet als hem.. En gun jezelf de tijd om aan het idee te wennen. Probeer je er niet te druk om te maken dat je nu even niet zo blij bent, sta jezelf dat wel toe.. Maar probeer daarnaast ook de leuke dingen te gaan zien, en het geluk... En vooral lekker hier van je af blijven schrijven! Dat lucht vaak ook al op! Knuff
Hallo mevrouw , Is dit een rot reactie? Nee ik wens haar het allerbeste je moet niet doen alsof ik de boeman ben ik zeg dit tegen haar zodat ze er goed over na kan denken komop het is een wonder ofniet dan? Als zei er van door elkaar is kan kn dat begrijpen ik maak haar niet belachelijk . Ik ben jou niet en jij mij niet dus laat ieder zijn eigen ding zeggen . T's ik wens je heel veel sterkte en hoop dat he het een plekje kan geven zwanger zijn is niet niks de hormonen ratelen door je lijf Veel liefs
Wow de hormonen ratelen ook door jou lijf of niet niet zo heetgebakerd joh, ik vond het alleen een rare opmerking als iemand aangeeft nogal van slag te zijn door haar zwangerschap. Natuurlijk is het een wonder maar dat jij dat vind wil niet zeggen dat zij dat nu ook zo ziet...
Gefeliciteerd maar dat is niet niks voor iemand die het niet meer had verwacht zoals hierboven ook genoemd is het klinkt alsof je een druk leven hebt en eventjes niet weet of een baby (in dit geval 2 ) erbij past. Het is volledig normaal dat je je zorgen maakt en nadenkt over hoe alles nu moet, je leven veranderd en je moet dit even laten bezinken. Laat het bezinken, praat erover met je vriend en denk niet te moeilijk. Komt vast helemaal goed!
Haha dat zeggen er veel ik ben niet boos hoor maar misschien komt het ook anders over dan dat ik bedoel idd hormonen Veel succes ts hoop dat je uiteindelijk toch kunt genieten van je 2 wondertjes!
2 lijken me ook pittiger als 1..... misschien vragen op het forum aan andere twee of meerling mamas hoe hun bepaalde dingen doen. Denk iig dat je partner veel mee moet helpen. Ik heb een vriendin w heeft een tweeling maar zei heeft er al behoorlijk handigheid in gekregen. Misschien kun je wat met je werk regelen om minder uren te maken? (Ik zeg ook maar wat hoor) En dat je partner volledig werkt? Maar nog even over de zwangerschap zelf....probeer er van te genieten. Het is en blijft een wonder, en de tijd is zo voorbij. Veel succes....wat de anderen al zeiden....je lijkt een sterke vrouw, dat denk ik ook. En daardoor valt alles vast wel op zijn plek. Knuff
Allereerst gefeliciteerd!! Ik kan me voorstellen dat het enorm onwennig is als je er eigenlijk vanuit ging dat het niet meer zou lukken. En dan ook nog een tweeling! Er zijn hier op het forum een aantal clubs waarin vrouwen schrijven die een tweeling krijgen. Misschien een idee om je daar aan te melden? Hoop dat, als het wat bezonken is, je er wel van kunt genieten!!
Ik snap dat je in shock bent met dit nieuws. En dat angst nu de boventoon voert is daarmee ook begrijpelijk. Goed dat je het deelt. Ik hoor in jouw verhaal dat je erg in je eentje deze struggle voert. Belangrijk is , wat anderen ook al schreven, om jouw gevoelens te delen. Misschien helpt het je als een buitstaande met je meedenkt zoals de maatschappelijk werker van het ziekenhuis? Wens jou veel sterkte en kracht! (En stiekem feliciteer ik je ook !)
Tja, twee tegelijk is ook best pittig. Ik ben ook tweelingmama, ik doe het alleen. En tuurlijk, het is prachtig, maar ook keihard werken! Als je vragen hebt, je mag pben. Voel je ook niet schuldig dat je nu zo denkt. Hormonen of niet.
Hallo. Allereerst gefeliciteerd met dit prachtige dubbele wonder. Ik heb dan wel niet de zelfde ervaring dan jij maar weet wel een klein beetje hoe het voelt om niet helemaal in de roze wolken te zitten. Wij hebben een ivf pgd traject doorlopen waar we 2 jaar geduld voor hebben moeten opbrengen en dat is uiteindelijk uitgelopen op niks omdat ik niet te stimuleren was. (Dit omdat ik twee erfelijke aandoeningen heb) Na veel verdriet besloten om verder te gaan op de normale manier en het risico van de natuurlijke weg te kiezen. De 1e 4 maanden geen ovulatie gehad waarschijnlijk vanwege de vele hormooninjecties enz. Na twee cyclusanalyses kwam er gelukkig uit dat mijn eigen lichaam het weer had opgepikt en we konden beginnen. Na 7 rondes was ik zwanger en dolblij. Hier kwam een eind aan toen bleek dat de vrucht met 6 weken was gestopt met ontwikkelen. Ik heb niet veel tijd gehad om dit een plekje te geven want ik was meteen weer zwanger. Ik klaag absoluut niet hoor want ik weet dat er vrouwen zijn die maar al te graag weer verder willen maar ik heb mijn verdriet nog niet echt een plekje kunnen geven dus vind ik het moeilijk om er nu wel in te geloven. Iedereen roept steeds dat ik niet zo negatief moet denken en dat ik blij moet zijn maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb al 3 prachtige echo's gehad en nog kan ik niet echt blij zijn. Heel veel succes, rust, sterkte en liefde toegewenst
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Als ik je verhaal zo lees ben je ook heel erg jezelf aan het beschermen. Eerste echo alleen een zwangerschapsring te zien en ga je er vanuit dat het niet goed zal zijn. Logisch gezien je allemaal hebt meegemaakt. Volgende echo blijken het er 2 te zijn! Snap heel goed dat je hiervan moet bijkomen. Toch nog zwanger terwijl je dat hoofdstuk psychisch al had afgesloten en vervolgens ook nog 2! Het lijkt me goed dat je met iemand praat over je gevoelens en iemand die dingen op een rijtje met je kan zetten, financiële situatie, werk etc. Ik wens je heel veel sterkte! En hopelijk verandert snel je gevoel.
Je zegt dat je wilt wachten tot de 'veilige' 3 maanden voorbij zijn, en dat snap ik, maar misschien kan je gezien de situatie wat meer mensen in vertrouwen nemen? Mensen waar je het ook makkelijk aan kan vertellen als het toch niet goed ad zou lopen. Dan kan je er wat meer over praten, dat lijkt me goed. Voel je vooral niet schuldig over je gevoelens, zo gek is het niet! Misschien kan je eens voor jezelf bedenken wat allemaal wél goed gaat en fijn is. Aangezien het zwanger worden een probleem was, is het niet heel waarschijnlijk dat je nog een keer zwanger wordt, met een tweeling hebben je kinderen straks wel een broertje/zusje, lijkt mij fijn het begin zal moeilijk zijn met alle aanpassingen ed, maar de rest van je leven ben je dan moeder! En die roze wolk komt vast wel, gun jezelf de tijd. Liefs
Hallo allemaal, Hier even een kleine update van mij. De afgelopen weken begon ik er langzaam aan te wennen. De hormonen schoten alle kanten op en er bleven vooral veel tranen komen. Vriendlief heeft het niet makkelijk met mij gehad (en nog niet). Gisteren gingen we weer voor controle naar het ziekenhuis. Helaas kregen we daar te horen dat 1 kindje niet meer leeft. Ik ben vandaag 11 weken zwanger en het hartje van het ene kindje is waarschijnlijk in de 9e week gestopt. Het was heel naar om de echo te zien, want je zag gewoon een heel gaaf mini mensje, armpjes en beentjes en soort van gezichtje. Ik zelf had al een voorgevoel dat er iets niet goed was, kan ik niet uitleggen maar dat gevoel had ik. Dus ik schrok wel maar was er op voorbereid. Vriendlief wilde mij steeds niet geloven en was er dus best onderste boven van. Het tweede kindje groeit goed en het hartje klonk ook goed. Ik vind het wel een heel naar idee dat er een niet levend kindje in mijn buik zit, heel bizar hoe leven en dood letterlijk naast elkaar ligt. Nou ja waarschijnlijk weer een heel warrig en hak op de tak verhaal maar ik moest het even kwijt. Groetjes Iris