Mijn vriend riep altijd dat hij een groot gezin wilde, een stuk of zes kinderen. Nu er vier jaar tussen de eerste en tweede zit, ben ik van mening dat dit een ideaal leeftijdsverschil is, maar als we dan tot 6 kinderen door gaan, ben ik, uhhhhh heel oud wanneer de laatste komt en is mijn zoon al 20... Nee zonder gekheid, over twee drie jaar maak ik mijn beslissing, wel of niet voor een derde gaan, maar dan ben ik 38 wanneer de derde komt waarschijnlijk en vind ik het wel welletjes. Zoals ik er nu tegenaan kijk vind ik twee genoeg, we zijn gezegend met twee prachtige en gezonde kinderen en mijn wens is eerlijk gezegd wel vervuld. Helaas voor mijn vriend... Ze zeggen dat je zo'n drie tot vier maanden na de bevalling weer een sterke wens krijgt. Dat zie ik hier niet gebeuren. Ondanks een makkelijke zwangerschap en bevalling/herstel deze keer.
Oooh moeilijke vraag Ik had ergens gehoopt dat ik het 'af' zou vinden na de derde... maar ik heb een heel sterk gevoel dat ik nog niet klaar ben. Ik dacht niet dat ik uberhaupt kinderen wilde, tot ik mijn man leerde kennen. Na de tweede groeide bij mij de wens om een gezin van 3 of 4 te hebben, ik hoop op 4, maar of mijn man het daarmee eens gaat zijn en of het praktisch is...
Hier wist ik verstandelijk dat 3 genoeg was. Lekker praktisch, financieel goed te doen en na 3 huilbaby's was ik wel klaar met het hele babygebeuren. Toch had ik altijd nog de kriebels als ik een baby op de arm had. toen besloot onze jongste, ondanks het gebruik van de pil, toch ook nog bij ons te willen komen wonen. Van zijn babytijd heb ik op en top genoten. Eindelijk geen huilbaby! Heerlijk! na zijn geboorte was dat gevoel echt weg. Ik vind baby's nog steeds heel schattig, maar ik ben blij dat het bij iemand anders is en dat ik het lekker achter me kan laten. Nu ben ik ook 39 en mijn man heeft zich laten steriliseren (en ik ben nog steeds aan de pil, mij foppen ze niet nog eens) dus het zou nu ook echt definitief moeten zijn. het is goed zo.
We voelen ons hélemaal compleet met twee jongens. Misschien gaan we in de toekomst voor een derde kindje, maar voorlopig willen we alle aandacht aan onze prinsjes geven en lekker genieten van onze leven.
Zoals het er nu naar uit ziet zijn wij compleet met 3 kids. Is ook wel zo praktisch, ons gezin past nog in een gewone auto en alle kinderen hebben een eigen slaapkamer. Ik wilde altijd al 3 kids. Mijn man eigenlijk 2, maar die 2 zijn zo leuk dat ie toch instemde met een derde . Mijn man durft het niet aan om er een knoop in te laten leggen (mannelijke trots... ), dus over een tijdje eens informeren wat de andere mogelijkheden zijn om het bij 3 te houden. Maar ja, de jongste is pas 2 maanden dus wie weet hoe ik er volgend jaar over denk
Ergens voelt ons gezin niet compleet, maar na 3 miskramen en een hoop andere ellende is het beter dat dl alleen blijft. Vl wil ook geen kinderen meer(heeft 2 dochters uit een vorig huwelijk) en ik vind het nu ook wel makkelijk dat dl steeds iets zelfstandiger wordt en steeds makkelijker duidelijk kan maken wat ze wil of juist niet wil.
Bij ons is na de geboorte van de derde ons gezin helemaal af. Geen kriebels meer bij geen vn ons beien.
Ik dacht altijd dat ik twee wel genoeg zou vinden, en mijn man ook. Nu is de tweede er en ik kan me niet voorstellen dat het nu 'klaar is'. Nooit meer zwanger zijn, nooit meer bevallen, nooit meer die eerste weken... Pfff... Maar tegelijkertijd zou ik ook niet nú opnieuw zwanger willen zijn, de jongste is best een pittig ventje, grensgeval huilbaby, en het gaat nu eindelijk iets beter, er komt iets meer rust. Nog steeds heb ik mn handen flink vol aan de kinderen, en dan ben ik nog niet eens weer aan het werk! Mijn man wil echt geen 3e. Ik wil graag over een paar jaar, als dochter naar school gaat en zoon een flinke peuter is, eens kijken of er ruimte is voor een derde in ons leven. We zullen zien hoe het loopt. We zijn het er gelukkig wel allebei over eens dat er nú geen derde bij komt, en wie weet hoe we er over een paar jaar voor staan, ik hoop alleen dat we het dan in ieder geval eens zijn; dat we óf allebei geen derde meer willen, óf allebei dat wel willen....
tijdens mijn bevalling hadden mn man en ik het al oer nummer 2 hahaha die zal (hopelijk) niet lang op zich laten wachten ik ben zelf extreem praktisch ingesteld en wil er (tot nu toe) dan ook niet meer dan 2 mijn man wilde er eigelijk maar 1 maar 2 vind hij ook nog te doen we wonen niet mega groot en hebben voor 2 kinderen ieder een eige slaapkamer dat vind ik erg belangrijk een eige plekje om je terug te trekken als dat nodig is dus nr 3 zou in iedergeval in dit huis niet welkom zijn dus tenzij ik de lotto win en ga verhuizen denk ik dat het hier bij 2 blijft maar daar zou ik me al mega gelukkig mee voelen natuurlijk want dat ben ik nu met 1 knappe knul al
Voor nu zijn we compleet, waarschijnlijk in de toekomst ooit wel weer kriebels, maar nu is het goed zo.
De 1e 3 kregen we binnen 3.5 jaar. Toen was ik er wel even klaar mee. Na ruim 3 jaar ging het toch weer kriebelen en kwam de 4e. Tja... en die was toen wel heel erg zielig als kleintje met 3 groten.. Voor haar 2e verjaardag had ze dus een broertje. En nu ben ik klaar... denk ik.. We zijn een huis aan t met 8 slaapkamers dus er zijn er nog 2 over..
Na de tweede. Soms doe ik een "check" bij mezelf .Dan kijk ik de dvd van toen ze klein waren (zoo schattig) en vraag ik mezelf af of ik nog 1 wil. Dit heb ik tot nu toe altijd met nee beantwoord.
Zoals ik hier wel lees, blijven bij sommige de babykriebels.. het gevoelsmatige.. Hier ook over een vierde gepraat, ik krijg steeds meer ongemak van de anticonceptie. Dat het straks echt tijd word om de knoop definitief door te hakken. En besloten dat ons gezin compleet is zo! De praktische kant moet ook gerealiseerd kunnen worden, en daarin moet ik mijn man gelijk geven. Niets is onmogelijk, maar het zou er allemaal toch lastiger van worden voor ons. En denk dat mijn eierstokken ook na de vierde blijven rammelen, haha Bedankt allemaal voor het delen van jullie ervaringen!!
Wj zijn ook klaar nu en gezegend met een prachtknul en meid. Mijn lichaam is niet gemaakt voor meerdere kids en ook het hele traject om zwanger te raken ( en blijven) is er behoorlijk in gehakt. Vriendlief heeft spoedig operatie om zich te laten stereliseren. Bij een vrouw blijft het gevoelsmatig altijd wel kriebelen.
Ik ben slecht vruchtbaar. Ik heb altijd al zoiets gehad van: ik ben compleet en ik voel mij compleet. Alles wat daarbij komt is een toevoeging. Zo ook met mijn partner. Hij is een toevoeging van mijn leven. Net als ons kind; een toevoeging, of verrijking eerder. We hopen op nog een paar kinderen (nog minimaal 1 erbij); maar het aantal hebben we nooit vastgesteld. Ik had zoiets van: als ik geluk genoeg heb, komt dat aantal vanzelf wel - ze zijn allemaal stuk voor stuk welkom. Maar iets zegt me dat het er niet meer dan 3 gaan worden
Ik heb altijd gezegd dat ik maar een kindje wou, maar direct na de bevalling zei ik dat ik er toch nog wel eentje wil hihi. En dan zijn we echt klaar! Wel moeten we eerst verhuizen, omdat het huis met 2 kindjes toch echt te klein is. En keb erg genoten van de zwangerschap, dat mis ik nog steeds heel erg. Dus zou graag nog een keertje zwanger willen zijn
Wij hebben nu in ieder geval besloten dat we het niet uitsluiten. Nou ja, ik weet vrij zeker dat ik het wil en mijn man vindt het (met zijn bewonderingswaardige ratio ) beter om het gewoon over een jaar of anderhalf/twee nog 'ns te bespreken. Ik ben daar erg blij mee, eea hangt wel af van hoe mijn loopbaan zich zal ontwikkelen, hoe ik het bij elkaar kan volhouden, of ik toch niet voor wat minder uren zal kiezen en dat hij dan ft gaat werken (nu allebei 4x9). Ik merk dat ik het moederen over alle kinderen nu beter trek dan met twee, gewoon omdat je met 3 gedwongen bent om echt bewust de tijd met de kinderen te plannen en in te delen. Ik geniet daarvan, misschien ook omdat het een uitdaging is Zo vond ik met de derde de grootste praktische problemen de 'schoollogistiek' van de oudste - ik kan met de jongste nog niet fietsen dus loop ik met haar naar school op de dagen dat ik haar anders met de fiets had gebracht. Dat geeft mij 5 keer per week zo'n 40 minuten 1 op 1 gesprekstijd met mijn kleuter die ik anders niet had. Want met de fiets ben ik alleen maar aan het zorgen dat we allebei niet onder een bus komen enzo, lopend kan je veel meer kletsen, zo leuk! Tot nu toe is alleen de avondspits echt niet leuk. Met 2 volwassenen en 2 kinderen doe je ieder zsm 1 kind naar bed als iedereen moe en vervelend is. Met 3 (of meer) heb je gewoon handen tekort op zulke momenten. Maar S is nu 2 mnd en we hebben al weken weer een goede routine om het voor iedereen zo makkelijk en fijn mogelijk te maken. Het plekje in mijn/ons hart en het gezin is er zeker wel, het zullen denk ik praktische en financiele overwegingen zijn die de doorslag moeten geven voor een vierde en dan dus echt laatste kindje. We hebben een heel goed inkomen, maar wonen niet goedkoop en betalen ook nog af bij DUO de komende jaren... veel dingen zijn zo duur je ze zelf maakt (eten tot op zekere hoogte, kleding ook, zolang ze nog klein zijn), andere zijn gewoon wel echt exponentieel duurder als je 4 kinderen hebt, denk aan toegangskaartjes voor musea en ander uitjes, opvang, schoolbenodigheden, zwemdiploma's, ...
Wij hebben nog geen idee. Ik vind alles heel pittig maar het kriebelt vast wel weer eens. Waarom al uitsluiten als je nog jong bent.
Mijn man vond 1 kindje genoeg, maar ik wilde graag een tweede. Toen kregen we een tweeling. Nu met 3 gezonde kinderen zijn we compleet. Het zal wel altijd blijven kriebelen. Meer kinderen wil ik niet, mijn lichaam is totaal niet geschikt voor zwangerschappen... maar toch vind ik het jammer dat bijzondere gevoel van een groeiend wezentje en de bewegingen, nooit meer mee te maken.