Dat was ook mijn eerste gedachte.... Door de manier waarop je het verteld is het net alsof je therapeut je een bepaalde richting in duwt.... Lastig voor ons om te zeggen wat je moet doen, zie dat veel reacties richting je hart volgen en een moeilijke beslissing nemen gaan... Dus ook even de andere kant: koudwatervrees? Je noemt een groot appartement, huis kopen, damen gaan voor een kindje... allemaal met dipjes tot gevolg. En ook: verwacht je misschien iets van een relatie wat er misschien wel nooit gaat zijn? Een sprookje, prins op het witte paard.... Je hebt exact hetzelfde met je werk zeg je, hoe realistisch sta je in het leven? Veel sterkte, lastige situatie....
Misschien heb ik mijn therapeut iets te kort door de bocht geciteerd. Ze was de eerste om te roepen dat ik uiteindelijk nog altijd zelf voor de beslissing sta, en dat het belangrijk is dit voor mijzelf uit te maken. Zij heeft me vooral bewust gemaakt van de signalen die ik zelf aangaf in mijn verhaal, maar die ik zelf niet wou zien. Ze heeft gelijk, op dit moment wil ik geen kinderen met hem. Ik wil héél graag een kindje, doodgraag. Maar of het per se hem moet zijn... Als ik er verder over nadenk heb ik gewoon al zo vaak met deze twijfel gezeten. Zelfs op onze laatste reis samen was ik doodop 's avonds, en niet alleen van de wandelingen. Ik was zo hard bezig met het goede in hem te zien, te zorgen dat we naar elkaar zouden toegroeien. Voor zijn papa stierf twijfelde ik ook. Altijd heb ik mijn twijfels opzij geschoven voor hem, voor zijn welzijn. En nu denk ik aan mezelf, en it bites me right back in the *ss. Ik moet echt met hem praten hierover... Ik kijk er zo tegenop.
Ik ga het ook zeggen; volg je hart en doe wat dat je zegt en niet wat je denkt dat goed is! In de 5 jr dat ik alleen woonde genoeg mannen meegemaakt, voor niemand wilde ik mijn huis opgeven tot ik mijn man tegen kwam. Binnen 2 mnd woondde we samen en tot op de dag van vandaag (12 jr) houden we zoveel van elkaar, natuulijk is het niet allemaal koek en ei, soms drap en soms met slagroom! Ik ben het eens met Kyra; in je hart heb je de keuze gemaakt, misschien is het handig om eerder af te spreken om te bespreken hoe je het aan moet pakken??
Ik zie mijn therapeute woensdag. Ze kon me eventueel deze zaterdag ook ontvangen, maar ik denk dat ik het er eerst met mijn vriend over wil hebben dit weekend. Dat zou ik dan willen meenemen naar mijn gesprek woensdag. Ik vind het zo moeilijk om puur uit te maken wat mijn hart wil. Het is alsof mijn hart & verstand aan elkaar vasthangen met zo'n chinese finger trap. Ik betrap me er eigenlijk op dat dit een toepasselijke vergelijking is. Doet me denken aan wat ik er ooit over gelezen heb: "the human condition, wherein acceptance of powerlessness helps us to be free".
Hey allemaal. Ik wil jullie alleszins op de hoogte houden, voor diegenen die het graag lezen. Ik bedoel dat niet negatief, uiteraard! Gisterenavond "happy couple" gespeeld (nuja, ik vooral dan) op het 70th bday-feestje van mijn grootvader. Iedereen is natuurlijk enthousiast over ons nieuwe huis en de aankomende verhuis. Ik voel me alleen nog maar meer schuldig nu. Ik weet niet of ik dit nog kan blijven zwijgen tot zondag (wanneer ik plande erover te praten). Misschien moet ik het vanavond gewoon al aansnijden dat ik nu even de kinderwens on hold wil zetten. Dan zal het onderwerp waarschijnlijk vanzelf al evolueren naar mijn twijfels... Ik wou het 'uitstellen' naar zondag zodat we rustig konden praten, de hele dag tijd hadden. Ik ben gewoon op, ik raak niet meer uitgeslapen, ... Sorry dat ik hier zo zeur, ik ben er zeker van dat er mensen zijn die het erger hebben dan ik, en ik vind het dan ook heel egoïstisch van mezelf, maar het doet goed het van me af te kunnen schrijven.
Lieve fien2808, Wat een ontzettend naar pakket zit je in. Ik kan je niet vertellen wat je moet doen, maar wilde je even vertellen dat jouw probleem niet te vergelijken valt met iemand anders probleem. Neem je ruimte hier, je zit er duidelijk mee dus je mag er over praten. Jij bent net zo belangrijk als ieder ander hier! Wilde je nog even een dikke knuffel geven. Sterkte met de moeilijke tijd die je tegemoet gaat.
Wat klote zeg allemaal. Voor jou en straks ook voor hem. Maar links of rechtsom, je kunt dit niet voor eeuwig volhouden zo. Dus of je hem nu pijn doet of over 3 maanden, het blijft hetzelfde. Maak het dan maar niet te ingewikkeld... Sterkte.
Heel erg bedankt voor je steun, Ezria. Het doet goed zoiets te lezen. Ik merk dat ik nood heb om erover te praten, maar in mijn omgeving kan ik dat niet, net omdat ze ons allemaal zo goed kennen. Zucht... Ja, je hebt gelijk. Bedankt... Gisterenavond nog weggemoeten voor familie, nog niet kunnen praten. Vanavond moet er gepraat worden.
Ik denk aan je!! *digitale knuffel* Ik begrijp dat ja, heb dat ook met mijn omgeving met bepaalde zaken, fijn dat je je verhaal dan op een forum kwijt kan! (Zonder gelijk afgeslacht te worden of bestempeld te worden als "slecht" of "niet goed wijs")
Ik vind het echt super van je dat je het knagende niet negeert. Ik denk namelijk dat het niet normaal is. Ik heb een relatie gehad met geweld, wilde dus echt geen nieuwe relatie meer maar toen ik ooeens mijn grote liefde tegenkwam heb ik niet (en nooit!) getwijfeld. Je gevoel bedriegt je niet. Veel succes!
Moeilijk om zo erover een oordeel te hebben of advies. Ik ben ook al jaren hulp aan het zoeken. De laatste nieuwe psycholoog, het intake gesprek ging ik met buikpijn weg. Ik lees dat je nu na een gesprek met therapeut emotioneel op bent, grote kans dus dat je nu bij de kern zit.... Sterkte!!!! Je hebt al zolang voor jou relatie geknokt!!!! Echt...
Je weet dat het niet zo werkt toch? Ook als je geen kind wil van een bepaalde man, of uberhaupt geen kind wil kun je zwanger raken van die man. Er zijn zat vrouwen die op die manier zwanger zijn geraakt. Dat het tot nu toe niet is gebeurt bij jou kan door een heleboel dingen komen, maar het kan ook morgen raak zijn. Als je geen kinderen van deze man wil, neem dan de pil! Als ik je stukken verder lees dan denk ik dat de emoties van je vriend en het idee hem te kwetsen je in de weg zitten. En dat je daardoor dingen op een andere manier besluit. Maar (mijn mening!) een relatie hoort niet zo moeilijk te gaan zoals bij jou. Je zou toch niet om de 2 jaar moeten besluiten om "er toch voor te gaan"... Heb je ook een idee wat er schort aan jullie relatie? Dat kon ik eigenlijk niet opmaken uit je stukjes. Is het gewoon het gevoel of is het ook de dingen die hij doet/niet doet of iets in jullie communicatie oid? Anyway, sterkte!! Je mag elke beslissing nemen die jij nodig acht! Vergeet dat niet.
Hey iedeeen, bedankt voor jullie steun en reacties. Ik ga er morgen uitgebreider op antwoorden, ik surf even snel via m'n gsm. Ik kan alvast zeggen dat we erover gepraat hebben. Het was heel moeilijk voor me om het gesprek te beginnen, maar heb al m'n moed bijeen geraapt. Ik post morgen een update...
Net ff heel het topic gelezen. Wat super lastig en super dapper dat je het gesprek gevoerd hebt. Ik ben erg benieuwd.
Ik kom nu het verhaal binnen wandelen, maar ben blij om te lezen dat je in elk geval begonnen bent met praten. Heel vervelend voor jou, maar je doet hem ook ontzettend tekort door niet eerlijk te zijn! En jezelf doe je ook echt tekort. Misschien een proeftijd uit elkaar om te kijken of je hem mist of niet? Niet aan kinderen beginnen met hem in elk geval. Dat gun je een kind ook niet.
Zo, eindelijk even de tijd om wat uitgebreider te reageren. Vrijdag kwam ik thuis en het goede weer maakte hem zo goedgeluimd, terwijl ik al een hele dag in mentale voorbereiding zat. Vrijdag-frietjesdag, maar nu wou hij per se gezellig gaan fietsen of toch daar gezellig buiten zitten. Ik heb het met een ik heb geen zin-smoes kunnen afwimpelen, want je begrijpt zeker en vast wel dat ik niet kon blijven doen alsof er niets is. Hij vroeg wat er scheelde maar ik zei dat we het er wel na het eten over zouden hebben. Ik weet niet waarom, maar ik vond het belangrijk dat hij wat at, want als ik het ervoor zou aansnijden, zou hij niet meer eten. Zo gezegd, zo gedaan. Na het eten probeerde ik telkens opnieuw het onderwerp te starten. Uiteindelijk lukte het me pas rond 22u30, toen we in bed kropen. Wij mogen nu niet aan kinderen beginnen, we moeten ermee stoppen. En zo waren we vertrokken. Hij wist niet dat onze relatie zon probleem was voor mij nu. Hij dacht dat de andere therapie-onderwerpen me gewoon zwaar vielen en dat hij me tijd moest geven het wat te verwerken. Ik geloof dat hij zelfs in lichte shock ging, aangezien hij helemaal zat te beven. Ik ben heel open geweest over mijn twijfels, en dat hij ook wel weet dat het niet de eerste keer is. Over hoe we moeten stoppen met aan kinderen denken (en dat snapt hij wel nu) en over hoe we geen gekke kosten meer moeten doen in het huis. Want, als Ik vroeg hem tijd om uit te zoeken wat ik nu echt wil, samen met de therapeute. Hij kan niet veel doen en dat frustreert hem. Het enige wat ik hem gevraagd heb, is om normaal te doen. Niet alsof, maar wel normaal. Tot hiertoe lukt hem dat. Woensdag kan ik gelukkig terug naar de therapeute. Ik wil niet zomaar alles over boord gooien nu. Ik wil samen met de therapeut dieper hierop ingaan om voor mezelf uit te maken of: - Er werkelijk iets tussen ons mist in de relatie, in welk geval we er dus beter mee stoppen - Er bij mij persoonlijk nu iets niet juist is, dat opgelost moet worden. In dat geval moet ik dringend aan mezelf werken en is er misschien nog hoop Ik wil er zeker van kunnen zijn dat we àlles geprobeerd hebben om te vechten voor de relatie. Als het deze keer weer niet lukt Dan moet er een definitieve knoop doorgehakt worden. Ik vertelde hem dat ik nu een definitieve beslissing wil: ofwel 100% ja, ofwel stoppen we. In ieder geval heb ik hem geen valse beloftes gemaakt. Vroeger zei ik steeds na zon gesprek: maar je moet niet bang zijn, ik blijf bij jou. Deze keer heb ik hem letterlijk gezegd dat ik niets durf beloven. Ik denk dat hij die eerlijkheid geapprecieerd heeft. Hij vroeg ook om sneller te praten over mijn gevoelens en twijfels. Dankjewel aan iedereen die zo meeleeft Dit is echt zo moeilijk. Het nieuwe huis is zowel een vloek als een zegen: een vloek omdat het alles moeilijker maakt (vind ik), een zegen omdat het me weerhoudt van impulsieve beslissingen.
Meid wat een onwijs heftige situatie zeg. Maar knap van je dat je in gesprek bent met je partner hierover, ontzettend moeilijk voor jullie allebei. Waarschijnlijk lucht het voor jou deels op dat je partner nu weet wat er allemaal in je om gaat en hoe groot je twijfels en onzekerheden zijn w.b. "Jullie". Hopelijk heb je deze week goede gesprekken met je therapeut en vind je ook wat afleiding in leuke dingen doen. Zet em op! Respect voor jou dat je het allemaal op deze manier doet en je niet in de armen van een ander stort... (Al kan je dat overkomen, maar ik lees bij jou juist veel over vechten voor je relatie en alles doen) Zet em op!