Hoe ervaren jullie de MMM?

Ik kan nu met recht zeggen: ik HAAT de mmm!!!
Ik heb in twee ziekenhuizen/klinieken gewoon ervaren dat je maar een nummertje bent, naar je emoties/gevoelens/klachten wordt niet geluisterd. De ene arts (KAN!!!) nog hardvochtiger overkomen dan de ander.
Gelukkig hebben andere meiden ook goede begeleiding. Maar ik heb met drie iui behandelingen in het ene ziekenhuis gemerkt dat ze zich niet op je afspraak voorbereiden/ inlezen. Dus naar een afspraak gaan werd alleen maar zwaarder voor mij en de onzekerheid groter (klopt dit wat ik voel? Klopt dit wat er gebeurd? Wat moet ik?)
In de andere kliniek ging het goed tot na de 1e iui ronde.
Ze hadden mn eisprong bij de 2e gemist, raakte toch spontaan zwanger!!!!!
Kreeg een echo in mn eerste zkh om andere reden en toen werd even gezegd :ik wil niet meteen te negatief zijn maar houd rekening met...
Geen uitleg, geen ruimte voor vragen!!!
Ik heb in dec een miskraam gehad en sindsdien kan ik gewoon nergens terecht met mn gevoel, lichamelijkeklachten, emoties, vragen en onzekerheden!!!
De medicatie vond ik met de iui rondes niet moeilijk of zwaar. Mijn lijf deed het eigenlijk heel goed!
Nu hoop ik spoedig weer door te kunnen met een iui ronde. Maar ik vind het moeilijk om terug te gaan naar de kliniek, ik voel me er niet gehoord of nog op mn gemak.....
Sorry voor mn deprimerende verhaal, maar dit is zo mijn ervaring in deze malle molen!

 

Voordat ik in de mmm terecht kwam was ik spontaan zwanger geworden. Tijdens de echo kreeg ik te horen dat het hartje niet klopte en dat ik dus een mk had gehad. Op dat moment begon ik te huilen (wat volgens mij een normale reactie is). Ik kreeg toen te horen dat ik maandag maar terug moest komen omdat ik nu te emotioneel was om te bespreken hoe nu verder. Wat een verschikkelijke reactie. Die gyn had ook een blauw oog, ik snap wel waarom! Daarna heeft ze ook nog eens de curettage verkeerd uitgevoerd waardoor ik nu niet meer zomaar zwanger kan worden (daar kwamen we pas later achter). Ik ben nooit meer terug geweest naar dat ziekenhuis en dat zal ik ook nooit meer doen. Wat een verschikkelijk mens.

De eerste periode (alle onderzoeken) vond ik heel spannend. Na elk onderzoek wilde toch weer verder kijken omdat ze er niet helemaal gerust op waren. Doordat ik ergens al wist dat het probleem bij mij zat kwam het dan ook niet als klap. Ik moet wel zeggen dat de gyn ons hier heel goed in heeft begeleid.
Ook bij de iui rondes zijn we bijna altijd goed geholpen. Er was gewoon ruimte voor vragen en ze vroegen zelf ook elke keer hoe het met me ging. Mocht ik met iemand willen praten dan zouden ze dat ook voor me kunnen regelen. Er was 1 arts die ik niks vond. Na de eerste mislukte iui zat ik daar in zijn kantoor nog steeds emotioneel van het feit dat het niet was gelukt. Hij wilde toen eigenlijk niet verder gaan omdat ik te emotioneel was. Gelukkig heb ik hem over kunnen halen aangezien ik van die ronde zwanger ben geraakt.
We zijn nu bezig met iui voor een 2de kindje en gelukkig is die nare arts weg en heb ik m'n oude gyn weer. Ik heb dus bijna alleen maar goede ervaringen.

Anto, wat naar dat je het zo slecht ervaren hebt. De mmm is natuurlijk iets heel gevoeligs en daar moet een arts rekening mee houden. Als ze dat niet kunnen, moeten ze maar voor een andere beroep kiezen. Ik snap heel goed dat je niet terug wilt naar de kliniek. Hopelijk kunnen ze je nu beter op je gemak stellen en luisteren ze ook echt naar je.

Sorry voor het lange verhaal. Hopelijk is het te volgen

 

Baco, ik heb net je blog gelezen. Wat een heftig verhaal en wat slecht dat het zh zo'n grove fout heeft gemaakt. Het klinkt ook een beetje alsof ze de fout hebben proberen te verbergen.
Wat betreft het slechte gevoel bij het Diakonessehuis kan ik beamen. Wat ik hierboven vertel over die mk was ook in het Diakonessehuis. Zeist dan wel, maar de artsen werken in beide ziekenhuizen.

Hopelijk is de PESA behandeling success en ben je binnen no time zwanger van een wondertje.

 

Bij mij (ons) hing het er vanaf hoe ik op dat moment in mijn velletje zat. In het begin was ik nog wel redelijk optimistisch en ervoer ik het eigenlijk wel positief, er werd namelijk iets aan gedaan. Maar naarmate de jaren vorderden, viel het mee steeds zwaarder. Met pieken overigens hoor, want toen we naar Duitsland gingen ervoer ik dat weer wat positiever, en toen we in de Geertgen waren voor de ECD, startte ik daar ook een stuk positiever. Vooral ook omdat ik dacht (hoopte misschien) dat het nu ECHT echt ging lukken.

Echt stress heb ik nooit gevoeld, ja aan het einde, toen pijnlijk duidelijk werd dat het niet zou gaan lukken, en ik weet dat ik dagen van slag ben geweest toen de ECD niet was gelukt. Dat was onze laatste strohalm toen. Aan de ene kant voelde ik me mislukt, want mijn lichaam wilde niet doen waar het voor gemaakt was, aan de andere kant heb ik de MMM over het algemeen als redelijk positief ervaren, omdat ik het gevoel was dat we in ieder geval er iets aan zouden kunnen doen. Er waren oplossingen voor ons probleem, zo zag ik dat.

Maar ... ik kan wel zeggen dat ik blij ben dat ik uit die molen ben, ik merkte wel dat ik het moeilijk kon opbrengen om al die gangen naar het ziekenhuis te maken voor echo's, puncties, onderzoeken, gesprekken, tp's, wachten op uitslagen voor cryo's enz. enz. enz.

Eva is niets meer dan een groot groot wonder, vooral ook omdat ons op het einde was verteld dat kinderen er voor ons niet inzat vanwege mijn extreem laag AMH. En dat zij uiteindelijk op een natuurlijke manier is verwekt dat verbaast ons tot op heden nog steeds.

 

Wat jammer dat jullie zkh zo'n slechte ervaringen veroorzaken.
Ik kan gelukkig zeggen dat ik een fantastisch artsenteam en verpleegkundig team heb ontmoet tijdens mijn mmm. Heel menselijk meelevend, volop de tijd voor je nemen en in alle richtingen meedenken. Ik ben ze heel dankbaar, het heeft me/ons door de moeilijke jaren heen gesleept.
Ondanks dat kan moet ik ook zeggen dat de mmm zwaar is gevallen. Ons traject was heel lang, volop uiteraard wachten en onzekerheid en iedere stap die we maakten werd zwaarder. Ik heb ondersteuning gezocht bij een psycholoog, dat heeft me goed geholpen.
Zelfs nu, nu ik uiteindelijk zwanger ben, merk ik nog vaak dat het traject littekens heeft achtergelaten. Dit is een periode in mijn leven die ik nooit zal vergeten, die me heeft veranderd maar ook sterk heeft gemaakt.

Beste C. Ik wens jullie veel kracht en geluk in jullie traject en dat dromen maar mogen uitkomen.

 

Ik vond de MMM erg zwaar. Bij mij is elke terugplaatsing een miskraam geworden, behalve de laatste. Nou, dan ga je wel wanhopen hoor... Je hebt zonder eileiders al zoveel minder kansen dan iemand die 'gewoon' zwanger zou kunnen worden.. En dan ook nog elke tp het verdriet van een miskraam.

Ik ben uiteindelijk (ook door slechte ervaringen) overgestapt naar Gent. Beste beslissing ooit! Daar een erg prettig traject doorlopen en uiteindelijk zwanger geworden én -belangrijker in mijn geval- gebleven!

Maar, wat hierboven al gezegd werd, de MMM heeft littekens achtergelaten en die gaan nooit meer helemaal weg, denk ik.

 

Wij hebben de mmm als heel positief ervaren. We zagen het echt als een bonus, een extra kans. De artsen waren vriendelijk, eerlijk en meelevend, de verpleegkundigen super vriendelijk.
Mijn medicijnen sloegen goed aan en had er weinig last van.
De onzekerheid en het wachten zijn idd erg lastig, maar we hebben er dan ook wel een heel mooi mannetje voor terug gekregen.

Kijk mijn blog maar even voor het hele verhaal.

 

Ik ervaar de mmm ook als zeer positief. Ik heb een schat van een fertiliteitsarts die er geen gras over laat groeien! Ze is zeer begripvol en belt of ik tevreden ben met de gang van zaken..!
We zijn dan ook al bijna 3 1/2 jaar bezig voor een tweede kindje en ik word dit jaar 37. Dat helpt ook mee in haar overwegingen zegt ze.

Binnen 3 weken lag ik op de operatietafel voor een laparoscopie, en nu vanmiddag hebben we al een vervolggesprek gehad en mogen we beginnen met iui omdat er redelijk wat endometriose is gevonden. Het gaat in een sneltreinvaart!

 

Wij zitten er nog maar kort in, maar tot nu toe positieve ervaringen gelukkig. Eerst een huisarts die ons de keuze liet wat we graag zouden willen en ons niet zomaar weer weg stuurde, waardoor we ons gehoord hebben gevoeld. Inmiddels ons 1e bezoek aan het ziekenhuis gehad. Heel heftig, omdat we gelijk al hoorden dat we rekening moesten gaan houden met IVF i.v.m. de uitkomsten van de semenanalyse van mijn man. Desondanks fijne arts ons netjes op tijd hielpen, uitleg gaven en alle tijd namen om onze vragen te beantwoorden. Heel benieuwd wat het verdere traject ons gaat brengen.... Ik verwacht wel een zware periode met alle onzekerheid die erbij gaat komen!

 

5 jaar geleden was het echt een uitkomst, na 3 jaar zelf proberen (steeds weer naar huis gestuurd omdat alle testen goed waren) kwam ik toch op een dag in het ZH terecht vanwege buikpijn en de HA vertrouwde het niet,.....kreeg een andere gynacoloog en die vertelde dat ik waarschijnlijk endometriosche had...weer onderzoeken en operatie en daarna gelijk door met IVF. we zijn toen in maart met IVF gestart en in Juli was ik zwanger (1e IVF, 2e tp cryo). dat ging dus na een moeizaam begin vrij snel.
wat ook niet meevalt is dat je daar zit in de wachtruimte na 3 jaar nog steeds kinderloos en dat er dan zwangere naast je zitten voor de verloskundige.

Maargoed nu 1 kindje rijker en zitten we weer in het MMM voor een 2de kindje.
in dec 2014 verse tp gehad en helaas mislukt, vervolgens vanwege endometriosche 6 weken moeten wachten voor een vervolg TP van een cryo.
Morgen is de tp van een cryo.
we zitten nu ook in een ander ziekenhuis en ik vindt het erg fijn, lieve artsen.
Maar ik vindt het wel zwaarder dan 5 jaar geleden, heb nu meer last van hormonen krijg ook andere medicatie dan 5 jaar geleden, nu voor het eerst een cryo behandeling in eigen cyclus en 5 jaar geleden was het gestimuleerd dus heb nu alweer geen hoop voor deze ronde, afspraken zijn soms lastig (ivm school gaan en toch om 09:10 een afspraak dus rennen en vliegen, je bent toch ligt gespannen en soms kan ik ff iets niet hebben en dat zal zij vast ook wel merken/voelen. het is toch een spannende periode. Morgen tp maar als die te laat is dan zal ik alleen moeten en zal man dochter van school moeten halen.
Mijn man maakt het nu ook minder mee omdat we ook met ons dochtertje zitten en die niet mee willen nemen naar echo´s dus man blijft bij haar in de wachtruimte.
Naast de planning voor een 2de kindje moet je ook een planning voor je 1ste kindje hebben.

wij hebben wel besloten dat we het een jaar proberen dus Dec 2015 zal als het niet gelukt is de laatste maand zijn en dan stoppen we ermee. hoe graag we het ook willen een 2de maar niet ten koste van ons 3tjes.

 

Ik ervaar het als een stressvolle en pijnlijk traject. Normaal ben ik heel nuchter en laat ik snel los maar ik heb ook mijzelf op een hele andere manier leren kennen. Heb dagen en nachten gehuild. Geschreeuwd. Boosheid en jaloerse gevoelens die ik nooit heb gezien bij mij zelf. Het is erg zwaar voor mij persoonlijk. Opzich word ik wel geholpen maar het hele MMM is een en al een wazig onderwerp. Ze kunnen niets zeggen en alles is kan. Ik heb verschillende artsene gehad zelfs een die leuk vertelde dat ik het nog maar een jaar moet proberen terwijl er echt iets gevonden was. Zulke verschillende uitspraken van artsen etc. Verder ben ik nu in een iui traject en kwestie van wachten.

Het moeilijkst is dat er geen garantie is voor ons. Als een arts tegen mij zegt hee meid over 5 jaar ben je zwanger dan wacht ik wel maar de onzekerheid os slopend en het lijkt voor mij steeds erger te worden maar dat geldt denk ik voor genoeg andere meiden

Hopelijk hebben jullie binnenkort goed nieuws en ben je snel zwanger. Veel succes in ieder geval

Liefssssss