Ik denk dat we allemaal genoeg verhalen vanuit de media kennen waarvan toch iedereen het er wel over eens is dat er sprake is van falende ouders. Bovendien, vanuit het kind gezien, doet het er dan iets toe of het mishandeld wordt omdat de ouders rotzakken zijn of dat ze zelf iets meegemaakt hebben? Natuurlijk moet je in dit soort kwesties heel zorgvuldig handelen en naar de individuele situatie kijken. Maar in extreme gevallen heb ik geen enkele moeite met gedwongen anticonceptie. Eventueel wanneer de situatie verandert kan er dan nog best opnieuw gekeken worden en onder begeleiding mogen ouders dan zeker wel een nieuwe kans krijgen. Maar gewoon verdergaan met de volgende baby, terwijl er al een aantal uit huis geplaatst zijn, dat zou toch echt niet moeten kunnen voor mijn gevoel. Dan respecteer je het recht van ouders om kinderen te krijgen ten koste van de rechten van het kind.
Is het niet een mogelijkheid om 'falende' ouders te straffen? In bepaalde gevallen, waarbij ze grove nalatigheid of zelfs mishandeling (geestelijke of lichamelijk) verweten kan worden, kunnen daar geen vrijheidsstraffen voor gegeven worden? En dan met name een, waarbij ze enerzijds ingestampt krijgen, hoe ze niet, maar vooral ook hoe ze wél met een kind moeten omgaan, en anderzijds, dat ze absoluut onder geen enkele voorwaarde bezoek van het andere geslacht mogen ontvangen. Op die manier kunnen ze in elk geval gedurende de straf niet opnieuw zwanger worden of iemand bezwangeren. En aan het einde van de straf komt een evalutie. Als er iets echt mis is met de persoon, dan tbs. Anders is de straf achter de rug en krijgen ze een tweede kans. Zo werkt dat in onze maatschappij. Maar dan uiteraard ook zwaarder straffen in het geval van herhaling. Zou dat niet iets zijn?
Ik vind dat ouders van wie de kinderen zijn afgepakt geen kinderen mogen krijgen (gedwongen anticonceptie ) tot dat ze hun kinderen terug hebben gekregen , dus volgends de kinderrechter weer in staat zijn voor kinderen te zorgen . Ik denk dat dat wel een goede grens is .
Vaak denk ik, als ik verhalen lees over ouders die hun kinderen mishandelen, waarom krijgen jullie nou kinderen. Blijkbaar vind je het vreselijk om kinderen te hebben, anders doe je niet zo. Dan zijn er nog tig mensen die geen kinderen kunnen krijgen en die wel een goede ouder zouden zijn. Kunnen die kindjes nou niet geadopteerd worden door mensen die een kindje wensen, maar waarbij het niet lukt. Wanneer kinderen van pleeggezin naar pleeggezin gaan, lijkt mij uiteindelijk ook niet de juiste oplossing.
Absoluut! Waarom moet je tegenwoordig overal een diploma voor hebben maar mag je wel vader of moeder worden zonder ook maar enige cursus op papiertje. Natuurlijk is dat lastig om in de praktijk te brengen, maar het laat je er wel over nadenken! Ook dit onderwerp is natuurlijk moeilijk in de praktijk te brengen... Waar ik dan ook gelijk aan denken.. Abortus. Sommige mensen zijn zo tegen abortus, dat ik denk: soms had het in bepaalde situaties veel beter geweest voor ouders en het kind! Dit heeft er ook allemaal mee te maken. Dus ja, dan liever steriliseren!
Volmondig: JA!! Natuurlijk gaat het lastig zijn om criteria vast te stellen. Natuurlijk gaat het lastig zijn om te toetsen of een situatie aan deze criteria voldoet. En natuurlijk blijft handhaving altijd lastig, maar dat zijn geen redenen om het niet te doen. Zoveel wetten begonnen met dergelijke onzekerheid en zijn nu gewoon geaccepteerd. Het beter kunnen beschermen van weerloze baby's en kinderen vind ik het nemen van al deze hobbels (door vallen en opstaan, ja natuurlijk gaan er hier en daar foute beslissingen genomen worden ) waard!
Ja zeker. Ouders hebben niet altijd 'recht' op een kind. Kinderen hebben wel recht op normale ouders.
Ik vind het een behoorlijk enge discussie waarbij voornamelijk vanuit emotie wordt geredeneerd. Ik heb al op diverse plaatsen op het internet hierover gelezen en eindelijk is er iemand die de grondwet erbij haalt. Lichamelijke integriteit, en daarmee samenhangend het recht op voortplanting, is m.i. een van de belangrijke grondrechten waar bijna nooit over gesproken wordt. Daarentegen is de onschendbaarheid van het kind dat dus ook. Als die integriteit wordt aangetast doordat de overheid kan bepalen wie er geschikt is om een kind te krijgen en wie niet gaan we een grens waar we misschien niet meer naar terug kunnen keren. Hopelijk kunnen we ervan uitgaan dat de huidige overheid "redelijk" om kan gaan met een dergelijke macht, maar er is niemand die ons kan vertellen of de toekomstige overheden dat ook zullen doen. Hele akelige toekomstbeelden komen bij mij op waarbij sommige groepen mensen worden uitgesloten van voortplanting om zo een maatschappij te creëren die aansluit bij de wensen van degene die de macht hebben om te besluiten welke genen het belangrijkst zijn. Aanmeldingsformulieren en verplichte testen om na te gaan welk dna het meest geschikt is om gebruikt te worden voor de voortplanting. Waarbij vooraf bepaald wordt welke kandidaten daarvoor het best bij elkaar gebracht kunnen worden zodat het beste uit het beschikbare dna gehaald kan worden. Een grote groep tweederangsburgers die ongeschikt worden bevonden om zich voort te planten. Natuurlijk is het ver gezocht, maar zodra wordt besloten dat sommige mensen geen kinderen meer mogen krijgen is de volgende stap een stuk kleiner geworden. Nu wordt aangegeven dat mensen geen kinderen mogen krijgen als ze niet voor een kind kunnen zorgen. Vervolgens wordt bepaald wat de criteria zijn, een laag iq, psychiatrische voorgeschiedenis, verslavingsproblematiek. Dan is de stap nog maar klein naar mensen met een overerfelijke lichamelijke aandoening. Tegen die tijd is de techniek misschien al zo ver dat vooraf bepaald kan worden of in het dna markers zitten voor hart- en vaatziekten of kanker of iets dergelijks. En dan wordt het voor die mensen ook verboden aangezien de druk op de gezondheidszorg zo verminderd kan worden. En dan is de stap gezet naar eugenetica niet meer zo klein.
Precies mijn gedachten bij het volgen van de berichten hierover. En met een beetje kennis van mensen en geschiedenis is dat ook echt niet zo moeilijk om voor te stellen dat zoiets heel snel in die richting kan gaan. Hoewel ik in sommige situaties ook wel een emotioneel 'ja' kan voelen, vind ik het idee onuitvoerbaar om bovengenoemde. Ik geloof niet dat mensen in staat zijn hier (langdurig) op juiste wijze mee om te kunnen gaan.
'Grappig' al die reacties. Ik zie de titel van dit topic al een tijdje voorbij komen, maar ik had me tot nu toe ingehouden om de reacties te lezen. In het topic over 'geen kinderbijslag als je niet vaccineert' zijn er meerdere dames die 'geen overheidsbemoeienis' en 'eigen keuzevrijheid' willen. Eigenlijk had ik verwacht om hier ook zo'n tweedeling te zien. Want wie is 'die ander' die te oordelen heeft over wat wel of niet goed is voor mij en mijn kinderen? Hoewel het twee totaal verschillende onderwerpen betreft, is heeft de 'extreme bemoeienis' het doel datgene te doen wat het beste is voor het kind. Waarom in het ene geval je er resoluut aan overgeven en in het andere geval niet? Ik ben 'voor' hoor, begrijp me niet verkeerd. Het was gewoon even een gedachte-sprongetje dat ik me jullie wilde delen.
ik zat al op zo'n reactie te wachten en eerlijk gezegd vind ik het ook een flauwe vergelijking Ik vind dit onderwerp van een hele andere orde. Door mijn kinderen niet tegen alles te laten vaccineren wat maar mogelijk is, ben ik er van overtuigt dat ik daardoor juist het beste voor mijn kinderen doe. Mensen die bewezen hun kinderen verwaarlozen/ mishandelen (wat volgens de wet nog altijd strafbaar is) zijn dus "falende ouders" gebleken en zouden wat mij betreft geen kinderen meer moeten krijgen. Het enige raakvlak van beide onderwerpen zijn wat mij betreft: onuitvoerbaar, omdat dit nooit door de overheid opgelegd kan worden.
Het raakvlak is dat 'die ander' in beide gevallen het beste voor heeft met je kind. In beide gevallen zullen de ouders het er niet mee eens zijn. Vaccineren of opvoeden: jij als ouder denkt het het beste te weten. Denkt het beste voor te hebben met je kind. Alleen denkt 'die ander' daar anders over. Voor mij ligt het overigens heel dicht bij elkaar: beiden grenzend aan verwaarlozing
mijn ervaring met ouders waarvan de kinderen uit huis geplaatst of onder toezicht gesteld zijn, is dat ze zelf heel goed weten dat het niet goed gaat/ging.
Dat is een beetje hoe ik erin sta. Natuurlijk zijn er zaken die gewoon écht niet kunnen, mishandeling etc. Maar dat is wel meer dan falen in mijn ogen. Want ieders interpretatie van falen is anders, en dat maakt het moeilijk hier criteria voor op te stellen. De discussie van een tik op de vingers is er ook zo 1. Sommigen zetten dit onder de noemer mishandeling, anderen zien het als deel van hun opvoedmethode. Maar wie/wat bepaalt wie er 'gelijk' heeft? Juist, ook iemand met een eigen mening. In eerste instantie zeg ik ja, volmondig ook. Maar als je er langer over nadenkt zitten er veel haken en ogen aan met bovenstaande als grootste vraagstuk. En dan zeg ik toch nee. Met dat vaccineren net zo. Ik laat onze kinderen wel vaccineren, de buurvrouw misschien niet. Als haar kinderen ziek worden zijn die van mij nog altijd wel ingeënt. Omdat de overheid dus wil dat kinderen gevaccineerd worden omdat hun dat beter vinden moeten ze daar maar naar luisteren en anders straffen ze je omdat je je eigen gevoel volgt. Op zo'n manier gaan we, vind ik, meer op een dictatuur lijken dan wat anders. Anderen bepalen wie wat wel mag en wie niet. Ik weet/denk niet dat je dat met iets als voortplanting moet willen. Er is geen vaste criteria voor een onbekwame ouder, iedere situatie is anders. Buiten dat er enorm veel tijd in gaat zitten (lijkt mij) in onderzoeken of iemand een bekwame ouder is zou het ook bakken met geld gaan kosten. Dan ben ik meer voor het idee om deze kinderen te laten adopteren door mensen die het kind wél op willen/kunnen voeden, zoals eerder door iemand geopperd.
Helaas niet mijn ervaring. Daarom maakt men na het 7e kind rustig nig een 8ste, omdat ze zich prima geschikt vinden. Zelf ben ik als kind ook uit huis geplaatst (niet ivm laag iq van m'n ouders) en ook mijn ouders vonden het BELACHELIJK dat de kinderbescherming dacht dat zij het beter wisten.
In mijn ogen is een falende ouder: Drug gebruiken, zonder rijbewijs je kinderen vervoeren onder invloed van drugs, je eigen kind afstaan aan jeugdzorg!!!!! Maar na een maand ook weer terug krijgen van jeugdzorg, mishandelen van je eigen kinderen, elkaar verrot schelden waar kinderen bij zijn...woorden als k****r gebruiken naar je eigen vlees en bloed... Dit is een voorbeeld van wat er bij mij in de straat is gebeurd vorig jaar. Klinkt misschien heel hard wat ik nu ga zeggen. Maar echt, ze moeten bij hem zijn leuter eraf hakken en bij haar de baarmoeder eruit trekken...diep en dieptriest. Dus gaat het zo ver, ja dan mag dat van mij!
Ja, dat het niet goed gaat. Niet dat het aan henzelf ligt of hun manier van opvoeden. Nee, dan ligt het vooral aan het kind (is lastig/moeilijk etc). Tenminste dat hoor ik vooral heel veel van de hulpverleners die betrokken zijn bij zulke gezinnen.