Hoi meiden, Hoewel ik heel erg blij ben met mijn zwangerschap en verstandelijk ook wel weet dat dit mijn leven & mijn keuze is, voel ik me best schuldig naar mijn werkgever toe. Komt misschien ook omdat ik in een redelijke mannencultuur werk. Natuurlijk, mijn salaris krijg ik tijdens mijn verlof via het UWV, dus dat kost de werkgever niets. Maar iemand moet mijn werk oppakken in die periode. Ook nu, als ik me niet goed voel en niet 100% functioneer, voel ik me schuldig. Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik me nooit ziek gemeld, omdat ik mijn werkgever niet tot last wil zijn en ik had er ook moeite mee dat ik zo veel tijd mocht besteden aan kolven. Herkent iemand dit? Nogmaals, verstandelijk weet ik dat mijn werkgever hier gewoon mee moet dealen en dat dit nu eenmaal bij werkende vrouwen hoort, maar toch...
Ik voelde me ook erg schuldig! Ik heb het vorige week op het werk verteld en was ongelofelijk zenuwachtig. Bij mij werken er alleen maar mannen dus dat maakte het nog wat moeilijker. Ik kreeg gemixte reacties, hele leuke en van de manager een mwah-reactie . Maar dit is een man eind 40 die zelf geen gezin heeft en "kinderen haat". Ik verwachte ook weinig begrip of enthousiasme van hem! Je hoeft je natuurlijk niet schuldig te voelen maar dat weet je gelukkig gewoon .
Ik herken het helemaal! Ik heb het mijn baas ook heel vroeg moeten vertellen (iets na 6 weken), want ik was zo ziek. Eerst heb ik geprobeerd samen met hem en mijn vrije dagen eruit te komen, maar dat lukte helemaal niet. Uiteindelijk naar halve dagen gegaan en voel me er zo rot over. Toch heb ik tot nu toe alleen maar leuke positieve reacties gehad van alle mannen (ook werkzaam met zon 350 andere kerels ) Maar zelfs de bedrijfsarts gaf aan dat ik me niet schuldig hoefde te voelen. Maar het blijft een beetje knagen en ik probeer alsnog mijn 32 uur aan werk in 16 uur te frutten Ik denk ergens dat het goed is dat je je wat schuldig voelt, dat zou ook naar de werkgever moeten aangeven dat je wel hart voor de zaak hebt. Ik vind het een gezond iets om je schuldig te voelen als je het commitment wat je bent aangegaan (contract en dergelijke) niet helemaal kan nastreven door verlof en alles ook al is het niet jouw "schuld" zeg maar.
Bedankt voor de reacties! Goed om te weten dat ik niet de enige ben Ik heb er nooit zo over nagedacht Smurfjesmama, maar zegt indd wel iets over je commitment! Thanks! (op mijn parttime dag probeer ik ook steeds weer dingen weg te werken, zodat al die mannen geen vooroordelen krijgen over werkende mama's, hihi)
Ik heb me nooit schuldig gevoel over mijn zwangerschap. Werkte er al 7/8 jaar toen ik zwanger werd en had mijn sporen echt wel verdiend vond ik zelf. Maar bijv kolven enzo was voor mij Not done omdat ik me dan wel schuldig zou voelen. Ook bijv als mijn zoon ziek is en ik niet kan werken. Verschrikkelijk.
Klinkt ook zo herkenbaar, wat fijn om te lezen dat ik niet de enige bent met dit gevoel. Ik ben nog niet zwanger maar heb sinds deze maand een vast contract gekregen en we zijn meteen begonnen voor een kindje. We hebben het al 2x uitgesteld om verschillende redenen en nu wilde ik er wel echt voor gaan. Mijn werkgevers maken er steeds grapjes over wat het voor mij straks extra moeilijk maakt om het te vertellen. Mijn vriend zegt dat ik me daar niet druk om moet maken maar ik voel me toch schuldig omdat ik dit "achter hun rug om doe" terwijl ik weet dat dat vrij normaal is. Maar mijn wens voor een kindje is groter dan mijn schuldgevoel dus daar moet ik dan maar even doorheen helaas.
Alleen nu ik halve dagen werk vind ik het vervelend voor mijn baas, maar schuldig voelen? Nee zeker niet. Ik heb met mijn eerste dochter ook tot 14 mnd gekolfd, voelde me daar ook niet schuldig over. Zou me schuldig voelen tegenover mijn kind als ik het niet zou doen. Maar mijn baas...die lijdt geen verlies hoor. ( ik heb na vorige bevalling ouderschapsverlof opgenomen en doe dit nu weer. Ook ga ik weer kolven) Edit; heb een leuke baan en een leidinggevende functie en voel me erg betrokken bij het werk wat ik doe, maar mijn prioriteit ligt bij mijn kinderen, niet bij mijn werk.
Ik werk bij een groot bedrijf en ik weet niet waar jij werkt, maar omdat jij een uitkering van het UWV krijgt, maar hier houd je werkgever je salaris over om iemand voor jou in de plaats aan te nemen? Je hoeft je dus niet schuldig te voelen, maar lekker genieten!
Weet ik ook wel! Financieel heeft de werkgever niks te klagen, maar er moet wel een vervanger gezocht worden. Op dit moment bestaat de afdeling alleen uit mij Dus die nieuwe persoon (of nieuw iemand aannemen of bestaande collega extra taken geven) is niet van de ene op de andere dag ingewerkt in mijn werk! Genieten doe ik trouwens wel hoor!
Ik begrijp je gevoel, maar vind dat het niet hoeft. Het hoort er allemaal bij en een goede werkgever begrijpt dit. Als er in een bedrijf, zoals in jouw geval, een afdeling uit 1 persoon bestaat, dan is dat een keuze en risico van de werkgever. Ook een man zou tijdelijk uit kunnen vallen om tal van redenen en dan moet er ook vervanging geregeld worden. De meeste mannen zullen ook een vrouw hebben die dit op haar werk moet regelen, dus zij weten heus van dit dilemma af. Relax en maak je er niet te druk over.
Ik heb dit ook hoor, zijn je hormonen Ik mag nu dagdiensten werken ipv 3 ploegen, hier kwam mijn leidinggevende zelf mee omdat hij vindt dat ik het rustiger aan meot gaan doen. Maar voelde me idd wel schuldig!
Ik ken deze gevoelens ook, maar ik probeer dan altijd te denken: voelt hij zich ook schuldig naar mij om vergelijkbare redenen? Is mijn werkgever net zo loyaal naar mij als ik naar hem? Negen van de tien keer niet. En daarbij .. Jouw leven is niet jouw werk. Jouw leven, jouw gezin en jouw gezondheid staan boven jouw werk. Je werkt alleen maar om geld binnen te halen, niet voor je hobby of om mensen te pleasen
Zo herkenbaar, dat schuldgevoel! Gelukkig heb ik een baas die het begrijpt en hoewel mijn werk niet door anderen gedaan kan worden, kan ik wel naar mijn zwangerschapsverlof toe plannen en taken overdragen. Mijn plan is om vroeg te beginnen met overdragen voor het geval ik eerder stop of klachten krijg waardoor ik minder kan werken of moet stoppen. Meer dan dat kan ik niet doen.