Ik heb toen mijn zoon 3.5 was wel eens gedacht dat hij best hoog sensitief kon zijn. Hij had bijna de hele rits met kenmerken. Harde geluiden en fel licht vindt hij niks. Sokken en labels kriebelen. Hij voelt mij perfect aan en houdt niet van negatieve stemmingen. Huilt als een ander pijn heeft, en zo kan ik nog wel even doorgaan.. Nu ben ik niet zo van de stempels en etiketten maar ik kon me wel beter in hem inleven. Helaas lijk ik dan soms ook de enige die dat kan. Toen hij 4.5 was zijn we verhuisd en is hij naar een andere school gegaan. Na 2 weken huilen voelde hij zich er op zijn gemak en nu gaat hij met zoveel plezier naar school ! Hij is echt gegroeid. Hij wil elke dag afspreken, loopt alle feestjes af, heeft veel vriendjes en de harten van de juffen gestolen Wat dat betreft geen probleem, hij lijkt goed in zijn vel te zitten. het probleem zit hem meer in nieuwe dingen leren. Hij weigert zonder zijwieltjes te leren fietsen. Hij moet binnenkort naar de oogarts en volgens het cb heeft hij best slechte ogen. Dus én die vervelende onderzoeken én daarna een bril. En hij staat al een tijd op de wachtlijst voor zwemles, dit gaat ook een probleem worden vrees ik. Hoe kan ik hem hierbij helpen? Manlief zegt wel eens van die dingen als; X kan ook al zonder zijwieltjes fietsen en die is net 4! Ik vind dat niet kunnen omdat hij dan alleen maar onzekerder wordt.
Waar je je zoon al mee zou helpen is het niet van te voren als negatief te benaderen, zoals je hierboven beschrijft. Het onderzoek bij de oogarts is niet direct vervelend, alleen de druppels wel. Als je daar van te voren al op focust kan ik me voorstellen dat hij er tegenop ziet. En als hij al last heeft van labeltje etc, zal een bril in het begin vast niet direct prettig zijn. Maar ik mag toch hopen dat dat went? Daarnaast is een bril echt geen ramp! Waarschijnlijk gaat er een wereld voor hem open. Wellicht dat fietsen dan ook beter wil als hij alles beter ziet?
Je beschrijft precies mijn dochter! Weet je ook waarom hij niet wil leren fietsen? Ik denk dat het bij mijn dochter vooral de angst is om te vallen. Ik denk ook dat bij een hoogsensitief kind pijn veel harder binnenkomt dan bij een ander. Zou dat bij hem ook mee kunnen spelen? En hoe we dat hier op gaan lossen weet ik ook niet. Want bij leren fietsen hoort nou eenmaal vallen. Dat gaat per definitie gebeuren. Dus ik ga haar ook niet gerust stellen dat dat niet zo is. Heeft hij een loopfiets (gehad)? Dat kan hem vertrouwen geven in zijn balanceer-vaardigheden, zodat hij het misschien toch durft te proberen.
Inderdaad beginnen met een loopfiets. Mijn zoon was ook doodsbang om te vallen, en heeft ruim een half jaar gedaan over leren fietsen. Wij hebben hem beloofd hem niet los te laten totdat hij zelf aangeeft dat dat mag. We hebben ons een half jaar lang rot gerend naast hem, maar toch blijven vasthouden aan zijn jas. Toen hij zeker genoeg was mochten we loslaten. Nu een jaar verder is hij nog nooit gevallen, en crost heel wat rond op zijn crossfiets.
Een loopfiets heeft hij niet gehad nee, hij kan het wel eens proberen op die van zijn zus maar het zit meer tussen de oren. Hij is bang. Ik heb hem beloofd hem pas los te laten als hij het zegt, en bij hem hou ik me daar ook aan. Al duurt het een half jaar inderdaad De oogarts kondig ik bij hem niet aan als vervelend hoor, maar ik vind het wel lastig om uit te leggen wat er gaat gebeuren zonder hem bang te maken en wel eerlijk te zijn.. Hij weet alleen dat we naar de oogarts gaan, net als mama, en dat die gaat kijken hoe het met zijn ogen gaat. een bril gaat hij zeker niet fijn vinden maar het went wel.. Als hij eenmaal weet hoe fijn goed zicht is zal hij hem zelf wel gaan opzetten denk ik.. Vaak als hij eenmaal over de drempel heen is is het gelijk goed.. Eerste kinderfeestje noemde ik geen kinderfeestje maar spelen met x x en x bij Y en hij mocht een cadeau meenemen en patat eten. Soms weet ik ook niet of ik hem moet dwingen, of juist moet laten, loslaten of begeleiden...
Ik help het je hopen. Ik ben zelf ook hoogsensitief (denk ik. Nooit getest ofzo, maar in ieder geval wel veel kenmerken) en op zich vind ik het ook heeeerlijk om scherp te kunnen zien. Maar toch heb ik mn bril alleen op in de auto. Alleen verkeersveiligheid wint het van dat vreselijke gevoel op mn neus en oren.
Bij onze dochter zat het fietsen ook tussen de oren (en totaal niet gemotiveerd, die wilde het in 1x kunnen, dat ging niet dus deed ze het vorig jaar niet terwijl ze het volgens mij al best had gekund). Omdat wij vonden dat ze het ondertussen wel echt zou moeten kunnen heb ik een tijdje geleden haar zijwieltjes eraf gehaald met de mededeling dat ze die niet meer nodig had en we gingen oefenen zonder. Eerst wilde ze er niks mee, uiteindelijk wilde ze wel oefenen en bleek het fietsje te klein, grotere geregeld en dat ging eigenlijk heel goed alleen ze durfde niet hard genoeg te gaan en tsja, dan val je om. Uiteindelijk was ze echt gemotiveerd toen haar 3 jaar jongere broertje op haar oude fietsje dook (weer met wieltjes) en er zo mee wegfietste, en wij waarschuwden dat hij nog eerder los zou fietsen dan zij als ze niet uitkeek, dat was dus niet de bedoeling haha. Met het mooie weer is ze veel met de loopfiets naar buiten geweest met de buurkinderen en heeft daarmee geoefend met vaart maken met de voetjes van de grond (zonder ons erbij). Vorige week waren we aan het oefenen en ze zei:'laat me maar los' en daar ging ze! Ze was zo blij dat het opeens niet meer uitmaakte dat ze daarna nog tig keer gevallen is tijdens het oefenen met bochtjes en op en afstappen. Ze wil alleen nog maar fietsenfietsenfietsen De volgende horde is zwemles, daarvan is nu aangekondigd dat dat eraan zit te komen. (uitgesteld omdat alleen bad en douche echt een gillend drama is geweest de eerste 4 jaar, nu gaat het al een tijd goed dus het moet nu wel kunnen) Het grappige is dat haar broertjes heel anders zijn, vooral een van de twee, die probeert iets gewoon met vallen en opstaan net zo lang tot hij het kan.(de andere is wat lui ingesteld, die vind het wel best en doet iets vaak opeens zomaar uit het niets: hij liep bv een maand later los dan zijn tweelingbroer maar hij liep toen wel gelijk een paar meter ipv een paar stapjes)
Fafa: oops haha. Bij het CB is een zicht van 40 en 50% getest. Ik hoop dus dat hij echt de bril wil als het ook zo ver komt. Wij merken zelf echt helemaal niks van het eventuele slechte zicht, de juffen ook niet. Maar kinderen schijnen het goed te kunnen verbergen. Emmeken: Bad en douche is hier ook een ramp. Tenzij hij zijn hoofd droog kan houden Ik heb me maar voorbereid op eerst veel kijklessen samen met hem en dan stapje voor stapje loslaten.
Herkenbaar. Zonder zijwieltjes fietsen doet onze oudste ook nog niet, en die ziet goed. Ik zou daarmee dus sowieso eerst de bril afwachten en eens kijken hoe hij er dan in staat. Kan me voorstellen dat als hij niet goed ziet, fietsen echt veel en veel te eng is. Hier gisteren met onze oudste een fietshelm gekocht op de vrijmarkt. Ze zag ze liggen en gaf toen aan dat ze die nodig heeft. Ik heb aangegeven dat dat mocht, maar dat ik dan wel vind dat ze 'm moet gebruiken en we dus deze zomer nu echt gaan leren fietsen zonder zijwieltjes. En voor de allereerste keer protesteerde ze niet, maar vond ze dat OK Thirza heeft hier fysio voor haar balans: ze voelt teveel/te snel dat ze uit evenwicht raakt, waardoor ze dus bij alles waarbij haar balans komt kijken, angstig is. Traplopen kan ze pas sinds kort 'normaal' (ene voet op ene trede, andere voet op de andere trede en zo steeds door. Thirza deed dat tot voor kort door steeds de andere voet naast de eerste te zetten: bijtrekken noemen ze dat. Die ging dus echt treetje voor treetje). Ik zie hier dat de combinatie van de tijd/regie geven over wanneer, met hier en daar een positieve maar besliste duw in de rug, goed werkt. Zwemles heeft ze op gezeten, maar was na een tijdje niet zo'n succes meer. Te vroeg op de dag, te koud water en iets te snel over naar een te diep deel van het zwembad... in combinatie met slechte nachten thuis omdat haar zusje 's nachts steeds krijsend wakker was van oorontstekingen. We zijn toen gestopt en nu geeft ze de laatste tijd steeds vaker aan dat ze graag weer op zwemles wil. We gaan haar dus binnenkort weer opgeven
Mijn dochter is nog niet zo oud maar ik herken heel veel hoogsensitiviteit in haar, vanaf de geboorte al. Wat haar erg helpt, is het vooraf heel duidelijk schetsen van de situatie die gaat komen en laten meedenken over een manier die voor haar prettig is. Ik geef dingen niet te ver aan van tevoren, zij maalt teveel en slaapt dan slecht. Een kortere tijd zodat het even kan bezinken en dat zij tijd heeft om een oplossinf te bedenken. Gewoon heel simpel: wat heb je nodig zodat je minder last hebt van je 'angst/gevoeligeheid'? Lukt natuurlijk niet altijd maar ik merk dat het haar geruststelt als ze de mogelijkheid krijgt om het op haar manier te doen. Vaak is de oplossing heel simpel maar zeer doeltreffend en maak ik het nog groter in mijn gedachten dan het echt is. Verder ervaar ik het zoals Rozemarijke aangeeft: vaak worden dingen uitgesteld tot er ineens een moment is dat ze het wel durft en het meteen onder de knie is. Ik geef haar veel ruimte om te zoeken naar dat moment. Meer ruimte dan veel anderen begrijpen maar het is haar manier en die werkt.
Die extra uitleg en meedenken hier idd ook. En bereid je idd voor op weerstand vanuit je omgeving. Veel onbegrip hier vaak. Tja, dat zij dan zo. Ik heb dit kind gekregen om op te voeden en ik denk dat ik dat het beste kan
Die omgeving ja... verschrikkelijk Ik ben al regelmatig boos geworden op de opa's omdat ze veel te hard voor hem zijn. Maar ja, zij begrijpen hem soms niet dus kunnen ze er ook niet veel aan doen. Ik merk ook wat jullie zeggen, als hij het op zijn eigen manier en tempo kan doen dan heeft hij het zo onder de knie! Potje was ook een drama, pas met 3.5 wilde hij erop en toen was hij binnen 2 weken dag en nacht zindelijk Zo hoop ik stiekem ook dat het met fietsen en zwemmen gaat. We hebben gisteren afgesproken dat we vandaag gaan oefenen op de fiets.. ik ben benieuwd! Hij heeft trouwens geen moeite met spontane dingen, hij hobbelt graag overal mee naar toe.
Ja, dat vind ik lastig. Alsof je je kind zo maakt terwijl je juist zorgt dat ze zich zo goed mogelijk voelen. Het scheelt dat ik een tweede kind heb die een ander karakter heeft, hij is daarin tegenovergesteld, dus ik maak ze niet allemaal zo Het scheelt in de zin dat mensen opmerken dat met dezelfde opvoeding, de kinderen toch anders zijn. Kortzichtig is het. het moeilijkste vind ik dat er mensen zijn die overtuigd zijn dat je ze gewoon moet dwingen. Dat ze het dan snel oppakken en leren terwijl dit zo averechts werkt. Mijn dochter heeft met dit karakter juist ook iets extra's, er komen veel mooie dingen uit voort. Gelukkig herken ik het zelf en dat maakt dat ik er goed mee om kan gaan.
Ja, jongste is hier totaal ander karakter: heel zelfstandig, alles willen wat wij doen, (kan dus nu met 2,5 al zelf haar jas aandoen en rits ook dichtdoen, fietst op driewieler en wil nu al op kleinste maat fiets fietsen, (maar is nog net te klein ). Kroop met 8 maanden de trap al op omhoog en met nog geen anderhalf liep ze rechtop de trap af zonder hulp. Doet kleren aan en uit, balanceert op stoeprandjes, springt als een idioot.... Krijgen dezelfde opvoeding, hebben als baby vanwege huilbaby-gedoe heel veel bij mij in de draagdoek gezeten, veel prikkels geweerd, etc etc. Bij de oudste zei iedereen: zie je wel, eigen schuld, jij hebt haar zo gemaakt. Nu zegt iedereen: toch grappig, dat twee kinderen van dezelfde ouders ZO verschillend kunnen zijn...
Gek he, zo anders Beide kinderen zijn hier gefixeerd op grove motoriek. Ze liepen allebei met 8,5 maand goed los en klimmen het liefst de hele dag, daarin zijn ze bijna identiek. Mijn dochter is net 3 en fietst al zonder zijwielen, daarin kent ze geen angst. Wat bij haar moeilijker gaat is de angst voor onbekenden en onbekende situaties. Ze heeft vreemdenangst die heel hevig is maar totaal verdwijnt als ze er bekend mee is en zich veilig voelt. Ze speelt ook niet met onbekende kinderen, dat duurt echt heel lang. Verder zijn warmte, geluid, en drukte een groot onderwerp. Ze heeft het altijd warm, ze zou het liefst de hele dag haar koptelefoon op hebben en drukke situatie mijdt ze. Mijn zoon is heel graag in drukte, onder de mensen. Hij is heel makkelijk in de omgang en is echt 'wat you see is wat you get'. Slaapt altijd goed, eet goed, is meestal vrolijk, daar kan ik er wel 10 van hebben Mijn dochter heeft een andere aanpak nodig, ze kijkt anders de wereld in, vanaf de eerste dag al.