Na een aantal jaar zelf proberen (en twee zeer vroege miskramen) hebben mijn man en ik gisteren de eerste IUI-behandeling gehad. Vreselijk... en dan doel ik niet op de behandeling an sich, want daar voelde ik niets van. Maar het om exact zo-en-zo laat in een potje spuiten, racen naar het ziekenhuis, terug naar huis, daarna weer terug voor de inseminatie en dan slechts een spuitje krijgen met de naam van mijn man erop. Geïnsemineerd en toen liet ze me even alleen voor als ik wilde blijven liggen. De dokter was ontzettend lief hoor, daar niet van, maar het voelt zo... klinisch. En man vond het ook vreselijk om zo op commando op tijdstip X te presteren. Het lukte eerst niet en ik wilde hem helpen, maar het voelde voor ons beiden erg onnatuurlijk en gedwongen. En was het nu nog voor een prima opbrengst geweest, maar dat was ook niet zo We hadden na opwerking maar 500.000 goede zaadjes. (3.4 miljoen vóór opwerking.) Dus ik vraag me af of we überhaupt een kans hebben op een zwangerschap. Bij thuiskomst reageerde ik me af op man, niet lief natuurlijk en ook nog eens zeer onterecht, want hij heeft z'n biertje late staan omwille van de zaadjes en kon er ook niets aan doen dat hij koorts gekregen had. Maar ik was toch een beetje boos, "had dan eerder paracetamol genomen en gebruik die vitamines eens die ik gekocht heb," tja man voelde zich al rot vanwege het klinische klaarkomen (hij voelde zich gemolken zei ie) dus dat werd toch wel een beetje bonje. Uiteindelijk is hij de deur uitgegaan en een eind gaan rijden. Hij kwam pas heel laat thuis, waardoor ik weer ongerust was en kwaad. We zijn boos en verdrietig gaan slapen en hebben vanmorgen wel gevreeën ("even de troepen versterken," zei ie) maar toch voelt het niet helemaal goed nu. Een man staat er natuurlijk ook heel anders in dan een vrouw. Mijn vraag is, hoe houden jullie je relatie goed tijdens het traject? En wat doe je als je een afkeer krijgt van seks vanwege de verplichte nummertjes? Helpen jullie je man bij euh... het leveren van zijn bijdrage zeg maar, of is het juist beter om hem z'n gang te laten gaan en het los te koppelen van jullie samen?
Herkenbaar verhaal, helaas... Wij hebben vanmiddag onze eerste IUI gehad maar de waardes waren nog slechter; we begonnen met 10miljoen en na opwerking hielden we 0,0 over! De zoveelste teleurstelling! (Manlief heeft vorig jaar zijn zaad laten testen en die uitslagen waren allemaal hartstikke goed, vandaar ook dat ik hier totaal geen rekening mee had gehouden! We hebben uiteindelijk wel de IUI gehad maar meer omdat het geen kwaad kon en er altijd een ieniemienie kans is.. Maar het resultaat was dat ik de hele IUI lag te huilen... Het hele klinische vond ik ook vreselijk. Ik heb manlief bij de productie geholpen, daar hebben we vooraf wel goed over gesproken. Waar we ons beiden het fijnste bij zouden voelen. Ik zou eerst alleen naar de IUI maar zijn uiteindelijk toch samen gegaan, daar ben ik wel om achteraf! Wij zijn nu 2 jaar zonder enig resultaat bezig, alle onderzoeken waren goed.. Ik heb mijn man bewust nooit bij mijn cyclus betrokken, dwz ik wist wel wanneer ik ovuleerde maar hij wist dat niet. Ik vond het al erg genoeg dat ik daar zelf mee bezig was in m'n hoofd en wilde niet dat hem dat ook bezig zou houden. Ons sexleven is dan ook nog redelijk gezond, en ik heb bewust niet alleen sex op de momenten dat het raak zou kunnen zijn.. Verder denk ik dat praten heel belangrijk is. Ik kan altijd mijn verdriet met hem delen. Al staat mijn man er wat nuchterder in dan ik, dat is misschien ook mijn geluk.. Wat erg dit hè, zo had ik dit vooraf echt niet bedacht! (Niemand natuurlijk!) Heel veel sterkte en SUCCES door deze nare tijd! Ik hoop voor je dat het straks allemaal ergens goed voor is geweest! Dikke knuffel!
De mmm is en blijft moeilijk.... Ieder stel heeft zo zijn eigen maniertjes om mee om te gaan. (Wij hebben ondertussen 7 icsi gehad, met succes) Maar wij hebben altijd geprobeerd overal de humor van in te zien en positief te blijven. Ruzie maken/boos worden omdat hij koorts heeft gehad of niet goed genoeg in een potje kan tre.... heeft geen zin. Je kunt hem wel extra vitamines laten slikken, foliumzuur, zink/selenium en vitamine c heeft mijn man van icsi naar ivf zaad geholpen Probeer respect te hebben voor zijn 'imperfectie', want te weinig/slecht zaad hebben doet mannen echt pijn... Succes, ik hoop dat deze raak is en anders succes in het traject.
Het is een zwaar traject en het heeft zeker impact op je relatie, althans wel op die van ons. Wat ons ook erg helpt is de humor er van inzien. Vanochtend hadden we een terugplaatsing voor icsi. Was onze eerste keer en ik was nogal emotioneel. Als mijn man dan op de terugweg in de lift, die heeeel vaak stopte en verschrikkelijk langzaam ging, in m'n oor fluistert: als dit ding niet opschiet, dan beval je straks nog in deze lift. Dit soort dingen helpt mij om het te kunnen relativeren. Of een Duitse arts die de iui deed en dat wij allerlei duitse namen beginnen te verzinnen voor het kind. Tja, voor ons werkt het... Maar ook mijn man heeft het soms zwaar hoor, want ik ben soms een enorme bitch. En ik heb ook niet meer zoveel zin in seks omdat alles zo gelinkt is aan het kinderen krijgen dat de lol er wel af is helaas. Wel blijven we erover praten. Ik heb er meer behoefte aan om er over te praten dan mijn man, dus ik heb een aantal goede vriendinnen waar ik terecht kan. Heel veel succes!
Ik moet eerlijk zijn dat het mij en mijn partner dichter naar elkaar heeft gebracht. We zitten nu sinds december 2014 in de MMM en zijn nu in begin stadium qua onderzoeken (nog geen IVF/ICSI gehad). Maar we praten er veel over en hebben alle mogelijke opties besproken, ook bij slecht nieuws, maar elk stel reageert er anders op, blijf veel praten!
We proberen hier er over te praten, man was helemaal kapot van de eerste iui. Klinische is inderdaad zeer confronterend. We proberen meestal de dag zelf iets rustig met ons tweetjes te doen. En verder blijven praten vooral, tijd maken voor elkaar. Je moet het ergens kwijt kunnen vind ik, anders is het zware last. Moet zeggen na 5 jaar weten we ondertussen beter hoe er mee om te gaan. Maar blijft zwaar.
Herkenbaar. De mmm is een hel. Mijn vriend en ik zijn er wel dichter door bij elkaar gekomen. Eerste 2 jaar zelf geoefend, maar uuteindelijk nog niets. Na meerdere bezoeken in verschillende ziekenhuizen en een operatie uiteindelijk eruit gekomen dat min vriend onvruchtbaar is. De vloer zakt onder je weg. Maar we hebben er samen heel veel over gepraat ook met mijn familie. Uiteindelijk iui/kid gekozen. Eerste poging raak maar 6 weken later een miskrasm. Na de derde poging zwanger. We hebben al die tijd gepraat gepraat en met humor ook geregeld. Bijvoorbeeld: hopelijk is het een tweeling dan hebben we er 2 voor de prijs van 1 Hoe moeilijk het ook is, ik heb ook geregeld mijn frustratie geuit. Maar uiteindelijk komen jullie er samen wel uit en probeer er samen door te komen.
De mmm heeft ons juist dichterbij elkaar gebracht dan uit elkaar. En gelukkig maar, want 4jr en 4 mk's was al pijnlijk genoeg... - mijn eileiders zijn volledig vergroeid, dus ik kan niet zwanger worden van seks. Vrijen is bij ons dus niet gelinkt aan de mmm. Ik kan me voorstellen dat dat scheelt. Wel werd ik af en toe emotioneel, omdat ik zo graag 'samen' een kindje zou willen maken op zo'n liefdevol moment. Maar mijn man wees me er dan altijd op dat ons ICSI-kindje net zo gewenst is en met net zoveel liefde 'gemaakt'. En met veel meer moeite Ook zorgden we ervoor dat we elke terugplaatsing 'intiem' maakten, door elkaar aan te kijken en vast te houden. Zodat we dat echt 'samen' meemaakten. - mijn man moest in het begin niets weten van aanpassingen. Hij dronk en rookte gewoon. Maar gaandeweg het traject en de miskramen begon hij bij te draaien. Pillen heeft hij nooit willen slikken (ook niet per se nodig), maar hij is gestopt met roken en in de periode voor een icsi hield hij rekening met drank. - we hebben bewust heel veel leuke dingen samen gedaan. Reisjes, uit eten, naar de film. Dat hield ons bij elkaar. - mijn man had het zwaar dat er zoveel op mij neerkwam. Alle hormonen, onderzoeken, miskramen. Hij had het nodig om voor me te kunnen zorgen en dat moest ik hem dan ook toestaan. Dus niet door gaan lopen buffelen.
Ook ons heeft het dichter bij elkaar gebracht. We hebben veel lol naast alle ellende (wat er ook meer dan genoeg is) en dat houdt ons denk ik overeind. Daarnaast praten we heel veel met elkaar. Over hoe hij zich voelt en over hoe ik me voel. Hoe we er doorheen komen en (in ons geval dan weer een stapje verder maar dat komt voornamelijk door de situatie waarin we zitten) wat we moeten en willen doen als we uiteindelijk toch zonder kindje zullen blijven. Qua opwek-momenten (in ons geval is dat nu alleen nog bij een nieuwe ICSI poging) dan help ik hem wel. Op commando is voor niemand leuk, dan maar zo leuk mogelijk maken maar het is denk ik heel persoonlijk. Ik geloof in ieder geval dat blijven praten wel 1 van de meest belangrijke dingen is om het samen zo goed mogelijk te houden.
Ik heb alles bij elkaar een dikke 5 jaar in de mmm gezeten en voor onze relatie was het een zeer zware last. We zijn er gelukkig wel heelhuids doorheen gekomen, maar het had niet veel gescheeld. Het hele fysieke aspect was voor ons niet het probleem, we hadden nog gewoon een relatief normaal seksleven en mn man had nooit moeite om de potjes (alleen) te vullen zeg maar. Maar het emotionele aspect en het feit dat ik eigenlijk veel meer wilde opgeven voor een kindje en daarna een brusje dan mijn man, maakte dat we veel ruzie en negatieve gevoelens hadden. Uiteindelijk werd het wel minder tijdens de zwangerschappen en nu is het natuurlijk niet meer aan de orde, omdat we niet meer in de mmm zitten, maar ik kan niet vanuit de grond van mn hart zeggen dat we er sterker uitgekomen zijn. Misschien moeten we eerst een paar jaar verder zijn (laatste behandeling was begin 2014) voor ik dat kan zeggen, misschie komt het wel nooit.
Mijn vriend en ik zitten nu in de 3e IUI ronde, gister inseminatie gehad, en het hele traject is voor onze relatie een zware beproeving. We proberen sinds april 2012 zwanger te worden en hoewel ik vaak hoor dat mannen er net iets nuchterder instaan is dat bij ons niet het geval. Als ik weer een negatieve test in handen heb of ongesteld word, dan moet ik echt een geschikt moment uitzoeken om dat aan vriendlief te vertellen en dan zit hij er direct geheel doorheen. Ik voel me elke maand ook wel een dag rot als het weer niet raak is, maar ik kan me er makkelijker overheen zetten. Bij ons is sprake van onbegrepen onvruchtbaarheid, alles lijkt bij mij in orde en het zaad van mijn vriend is uitstekend. Ik voel me dan ook vooral vaak schuldig want ´het probleem´ zal toch ergens bij mij zitten en ik voel het alsof ik hem zijn kind ontneem, terwijl al zijn vrienden inmiddels kinderen hebben of er een verwachten. Bij nieuw babynieuws van vrienden daalt de stemming bij ons tot het vriespunt. Bij mij ontstaat soms een stukje afgunst naar mijn vriend toe omdat hij allerlei prachtige kansen op het werk krijgt en ik dolgraag een andere baan zou willen, maar ´vast´ zit in mijn baan omdat ik midden in deze behandelingen toch nergens anders aan de bak kom voor een beetje verantwoordelijke functie.. Dat alles op mij neer komt, en ik er alles voor moet laten dat valt me soms zwaar en dat doet onze relatie geen goed. Nee ik zie dit traject zeker niet als iets wat ons dichter bij elkaar brengt, hopelijk is het het uiteindelijk allemaal waard.
Ik heb het soms met mijn man te doen.. Heb enorme moodswings.. Maar hij kan er gelukkig goed mee om gaan. Soms huilen we samen, soms alleen. Wanneer ik onterecht boos op hem wordt, dan kom ik er eigenlijk altijd op terug. De laatste tijd moet ik zeggen dat we het steeds beter samen doen. We laten alles over ons heen komen en proberen elkaar zo goed mogelijk te steunen. En inderdaad, met humor bereik je heel veel. We maken zelfs de doktoren aan het lachen .. Ik hoop van harte dat het jullie relatie niet stuk maakt, blijf met elkaar praten..
Het blijft ontzettend moelijk wij waren ook al 3 jaar bezig maar wist al dat ik niet spontaan zwanger zal raken dat in een potje doenbis verschrikkelijk moelijk zoals mijn vriend zegt maar hij zegt ook dat hij het moelijk vind als ik de spuiten zet en hoe humeurig ik er van word en dan de blauwe plekken op je armen van het bloedprikken en deze ronde dat ik gewoon en blauwe buik heb van het prikken dat doet hem gewoon zo zeer maar ik zeg altijd de aanhouder wint ! Altijd positief blijfen groetjes