even mn verhaal kwijt

Lastig.

Je verschuift de boosheid naar je vader. Te recht on te recht.

Snap je deels wel. Een belangrijk ding wat ik zelf ook heel vaak voor mijn ogen moet houden. Je kunt een ander niet veranderen.
Of die andere heeft het inzicht niet om te veranderen. Wat je moeder heeft is zeer lastig, en besef dat je vader het doet op zijn manier. En er zo mee omgaat. Of je er wat aan kunt doen (je moeder) ze moeten het wel willen. Willen ze het niet dan willen ze het niet.

De goedkeuring van mijn vader/moeder zoek ik met mijn bijna 41 jaar ook nog te vaak. En hoe wel het pijn doet en blijft doen dat zal niet gebeuren.

En deels begrijp ik ook wat betreft je moeder. Mijn moeder mishandelde mij niet. En toch door dat zij wel mishandeld is op verschillende manieren heeft dat door gewerkt in de opvoeding naar mij en mijn zusje.

Die boosheid ik snap het het kan je helemaal gek maken. En dan krijg je zelf een kindje en dan komt alles naar boven echt alles dan moet je zelf volwassen woorden en heel vaak in mijn geval dan wel.
Kreeg ik echt te kampen met de problemen van uit mijn jeugd. Dat ik tot op de dag van vandaag niet goed hebt kunnen verwerken.

Hou je sterk en verwacht niet te veel van een ander. Vertrouw op je zelf. Hoe moeilijk ook. Als je al veranderingen wilt is er maar een die dat kan doen en dat ben jij zelf.

 

Eens met penseel.

 

Ik herken mezelf in je verhaal. In mijn jeugd zijn er nare dingen gebeurd. Maar met name wat ik heb moeten zien toen mijn broertje nog een baby was heeft me getekend. Toen mijn dochter geboren werd kwam ook alles naar boven. Ik was echt ziek van de herinneringen. Mijn ouders toonden ook geen interesse in de kleine. Hoe vaak ik ook probeerde. Na 4 maanden en weer een hoop verdriet en teleurstelling verder heb ik de beslissing gemaakt om het contact te verbreken. Dit is tot nu toe nog steeds de juiste beslissing voor mij geweest. Ik hoop voor jou dat het niet zo ver hoeft te komen. Mocht dit wel het geval zijn zou mijn advies zijn denk aan jezelf en aan je kindje.

 

ik heb gelukkig geen ervaring, maar kan mij wel voorstellen dat jij ontzettend teleurgesteld in je vader moet zijn. En ik vind dat terecht. Ik vind dat hij zich er nogal makkelijk vanaf maakt. Ten eerste had hij veel en veel meer voor jou als kind op moeten komen of aan de bel moeten trekken.
En nee hij kan er nu niks meer aan veranderen, maar ipv zijn kop nog verder in het zand te steken zou hij iig het kunnen erkennen...excuses maken oid.

Ik denk dat dit gevoel zal blijven hangen bij jou en ik denk dat je er heel goed over na moet denken of jij dit zo kan blijven volhouden...of je het contact op deze manier in stand wil houden.

 

Ik kan je gevoelens heel erg goed plaatsen.
Mijn ouders hebben me beiden lichamelijk en geestelijk mishandeld vroeger, dat heeft veel pijn gedaan en zelfs op volwassen leeftijd was ik nog steeds hun goedkeuring aan het zoeken.

Toen ik op een gegeven moment uit huis ging en mijn eigen leven ging leiden kon vooral mijn moeder er totaal niet mee om gaan, ze had geen controle meer over mijn leven. Ze hebben 8 jaar geleden het contact verbroken (tevens heeft mijn broer toen ook met mij gebroken want mijn moeder en broer zijn 2 handen op 1 buik), toen kwamen ze na 2 jaar ineens aan dat ze weer contact wilde en zo dom als ik was heb ik dat toegelaten.
Toen volgde weer 2 jaar van manipulatief gedrag en mij kleineren en ik accepteerde dat omdat ik nog steeds goedkeuring zocht wat ik toch nooit kreeg.

Twee jaar geleden met Moederdag hebben mijn ouders WEER het contact verbroken omdat ze daar blijkbaar zin in hadden want er was totaal geen reden.
Nu is het voor mij ook afgelopen en hoeven ze nooit meer aan te komen, tevens mij broer ook niet want die heeft samen met mijn ouders het contact verbroken.

Ik heb gelukkig 5 tante's en 2 ooms (broer en zussen van mijn moeder) waarmee ik een goede band heb en die ook niks snappen van het gedrag van mijn ouders.
Familie van mijn vaders kant ken ik nauwelijks want mijn ouders hebben daarmee het contact verbroken toen ik 8 jaar was.

Ik heb erg veel moeite gehad met het accepteren dat ik zomaar aan de kant gezet kan worden, nog steeds begrijp ik het niet.
Tijdens de zwangerschap en vlak na de bevalling heb ik er heel erg veel moeite mee gehad maar nu kan ik het steeds beter een plaatsje geven.

Je kan mensen niet veranderen als ze zelf niet willen veranderen.
Het beste is accepteren hoe ze zijn en aan jou of je daar mee kan omgaan.

Heel erg veel sterkte!

 

Ik begrijp heel goed dat je nu boos bent op je vader en dat je het voor je moeder 'goedpraat'.
Ik heb een vergelijkbare jeugd gehad en mijn vader heeft het ook nooit voor me opgenomen.
Mijn moeder heeft 'sorry' gezegd over alles (dat heeft mij heel erg geholpen in het proces van vergeving) maar goed ik neem het in mijn hoofd ook vaak voor haar op ("ze was gewoon depressief, ze had het zelf ook niet makkelijk" etc).
Maar voor mijn vader heb ik gewoon geen excuses, hij stond erbij en keek ernaar, en dat zit soms wel in de weg in onze band.
Ik snap dat die gevoelens worden versterkt nu hij ook nog eens weinig interesse toont op bepaalde momenten die voor jou wel belangrijk zijn.
Ik hoop dat je voor jezelf een manier vind om ermee om te gaan, als gesprekken niet helpen.
In elk geval een digitale knuffel want het zal vast niet makkelijk zijn allemaal!

 

wat heftig...ik vind jouw gevoelens naar je vader toe welbegrijpelijk hoor! onbegrijpelijk dat een vader dat kan toelaten..je bent hierdoor beschadigd voor de rest van je leven..ben het met meerdere reacties eens...het is aan jou om te kijken of je dit aankan contact met hen....misschien kun je ook hulp zoeken om erover te praten...heel veel sterkte met dit !