Bij twijfel zeker niet doen. Je zal de eerste niet zijn die het verdriet nog jaren lang met zich meedraagt omwille van een 'gedwongen' abortus (google maar eens). Daarbij kan het behoorlijke psychische consequenties met zich meebrengen, er zijn zelfs steungroepen voor vrouwen die zelfs na heel veel jaar nog steeds de gevolgen van zo'n abortus dragen. Je man heeft geen inspraak, ja hij kan beslissen zich tegen je te keren met alle gevolgen die er bij komen, maar hij kan niet beslissen over wat er in jouw lijf gebeurt. Dat het extra geld kost en dat jullie nu klein wonen is heel lastig, maar ik zou dit niet meenemen in mijn beslissing. Zolang je niet in een sloppenwijk woont in Colombia maar in Nederland is alles op te lossen en aan te passen (dat is wat ik tegen mezelf zei toen deze zwangerschap op mijn dak viel gezien die ook niet gepland was). Er zijn vrouwen die helemaal niks hebben (niet eens een partner of onderdak, en wie het ook lukt. Wat is het ergste wat kan gebeuren als je de zwangerschap doorzet? En hoe groot is de kans dat dat daadwerkelijk gebeurd? Wat is het ergste wat kan gebeuren als je de zwangerschap afbreekt en hoe groot is de kans dat die angst werkelijkheid wordt? Ik zou niet te veel gaan nadenken, maar vooral gaan voelen wat je zelf wilt. Toen ik deze in het begin van deze zwangerschap stond, kon ik 4 a4tjes vol typen over de bezwaren, en ik kon toen niets bedenken waarom ik het zou houden (verstandelijk), maar alles in mijn gevoel schreeuwde dat het wel goed zou komen. Inmiddels ben ik bijna 35 weken zwanger, en ik kijk echt enorm uit naar dit hummeltje!! Tijd kan zoveel doen! Neem in elk geval je tijd, laat je niet beïnvloeden door de mening van anderen, praat met je huisarts of een hulpverlener en geef het in elk geval de tijd totdat je zeker bent van of het een of het ander. Doe niets overhaast of met twijfel. Ook al zie je het nu nog niet, er komt binnenkort een dag dat je weet wat je zelf wilt. Heel veel sterkte!
Hmmm. Ik denk dat ik de enige ben, maar ik snap je man in zekere zin wel. Als jullie afgesproken hebben om het bij twee te laten, dan hoeft hij niet van mening te veranderen. Hij mag vinden wat hij vindt, het huwelijk is soms ook een kwestie van het oneens zijn en een manier vinden. Egoistisch is hij zeker niet. Sterker, er is echt wel wat te zeggen voor zijn manier van redeneren: zorgen voor wat je al hebt, ipv dat op het spel zetten voor iets dat nu nog maar een klompje cellen is. Het voelt als je een kind wenst of draagt heel anders, i know, maar het is geen gekke redenering. Als je nu al in de keuken slaapt... En jullie wonen inderdaad in zijn huis, en moeten teren op zijn spaargeld (ik neem aan dat jullie daarover afspraken hebben gemaakt waar jij achter staat), dan heeft hij wel zwaarwegende argumenten. Dat staat natuurlijk los van a) de vraag of je wilt aborteren en b) de vraag of je met hem verder wilt. Op b hoef je gelukkig niet direct een antwoord te bedenken. Voor a wens ik je sterkte...
het spijt me heel erg maar wat een egoist die man van je. MIJN huis en MIJN geld? wat dacht je hiervan, ga je het zo spelen ok betaal jij maar allementatie voor 3 kinderen. of je nou getrouwd bent of niet met hem hij is de biologische vader van de kinderen en dan ben je verplicht allementatie te betalen. maarja het is natuurlijk jou keus zover ik lees was je huwelijk(relatie?) al niet heel goed en wat je ook kiest denk ik persoonlijk niet dat je bij elkaar zal blijven. hij probeert je eigenlijk onder controle te houden alsof jij net zoals "zijn" huis en "zijn" geld bezit bent en persoonlijk zou ik weg zijn gegaan en mocht hij dokken.
Bedankt dames voor jullie reacties. Het geeft alvast heel wat stof tot nadenken. Vanavond toch al eens beter met mijn man kunnen praten. Ik had mijn laptop gewoon dicht gedaan zonder mijn browser te sluiten en zo heeft hij toen hij thuis kwam heel mijn verhaal gelezen. Het was mss niet de bedoeling dat hij dit las maar het heeft in elk geval wel voor een gesprek gezorgd. Ik snap zijn punten nog steeds (rationeel heeft hij wel degelijk veel standpunten) maar heb voor het eerst het idee dat hij ook begrip heeft voor mijn emotionele kijk op de zaak. Morgen heb ik in elk geval een afspraak bij de gynaecoloog waar ik heel veel aan gehad heb tijdens de vorige (zeg toch maar probleem)zwangerschap. Ik mocht onmiddellijk langsgaan toen ze hoorde hoe de vork in de steel zat dus dat is wel fijn. En misschien even voor de duidelijkheid. Zowel mijn man als ik (idd getrouwd dus) hebben allebei een fulltime job. Alleen loopt mijn contract elk jaar in juni af ivm in onderwijs werken (België) en nog niet vast benoemd te zijn. Zo twee keer een aantal maanden niet kunnen werken omdat ik hoogzwanger was toen het schooljaar opnieuw startte. Maar... ik heb dus best wel een goed inkomen, een eigen wagen, ... Mijn man heeft ook een goed inkomen, een eigen wagen en een eigen huis. Hij is namelijk iets ouder dan mij en had dit huis al voor wij elkaar leerden kennen.
Wij hebben kort geleden dezelfde discussie gehad , heeft een paar dagen geduurd maar ik was heel duidelijk . Ik was gewoon aan de pil , slikte deze ook netjes en we waren er beiden over uit dat 3 kinderen genoeg is . jongste wordt in oktober 4 en zou naar school gaan , ik zou beginnen met een andere opleiding , en ons huis is te klein. Ik heb toen besloten niets te doen , het kon 2 kanten op gaan , het lost zich zelf op , of het blijft zitten Ik ga geen zwangerschap afbreken omdat het even niet uitkomt , nu is hij wel bijgedraaid maar heeft een paar keer geroepen dat het gewoon echt niet kon , , nja we hebben beiden nog een eigen huis we wonen sinds 2 maanden weer samen nadat we tijdelijk apart gewoond hebben dus hij kon blijven of opzouten
Wat een lastige situatie zeg!! Ik ken jullie niet persoonlijk en vind dat ik dan ook geen mening kan/mag geven over hoe jullie in deze situatie staan. Uiteindelijk moeten jij en je man zelf de beslissing maken wat jullie willen, kunnen en uiteindelijk doen. Echter mis ik nog een optie tussen het kindje houden of abortus en dat is adoptie. Ook dat is geen makkelijke weg, maar misschien is het wel de moeite waard om over na te denken. Zo hoef je niet te kiezen of je kindje 'mag' leven, hebben jullie straks niet het financiële en woonruimte probleem en kun je 2 mensen hun droom helpen te verwezenlijken. Natuurlijk is het emotioneel heel erg zwaar, maar denk er eens over na. Sterkte voor jullie beiden!!!
jullie hebben het kindje samen gemaakt dus moeten jullie samen tot een oplossing komen waar jullie beide achter staan. naar mijn mening begint leven bij de bevruchting en is het meer dan maar een klompje cellen.. vaak heeft een man wat meer tijd nodig bij een opgeplande zwangerschap om aan het idee te wennen.. jullie zijn getrouwd dus het is jullie geld en jullie huis! als jullie er samen over praten en goed over nadenken wat de opties zijn is er vaak wel een mouw aan te passen over hoe je het allemaal moet gaan doen. omdat het even niet uitkomt vind ik zelf geen goede reden om het leven van je kindje maar te beeindigen en uit jouw verhaal krijg ik het idee dat je dat ook eigenlijk helemaal niet wil..
Ik ben, ondanks het trouw slikken van de pil, zwanger geraakt van onze vierde zoon. Ook bij ons was er behoorlijk paniek, al heeft mijn man wel de keuze bij mij gelaten, omdat hij heel goed snapte dat het kindje in mijn buik groeide, ik meteen weer moedergevoelens had en een abortus ook in mijn lijf moest plaatsvinden. De houding van jouw man vind ik daarom ook echt niet eerlijk. je bent SAMEN verantwoordelijk voor de anticonceptie en jullie zijn daar BEIDEN nogal laconiek mee omgegaan. En ja, daar kunnen baby s van komen...... Als ik jouw reacties lees, geloof ik niet dat jij achter een abortus kan staan en zoals al eerder genoemd, komt dat zeer waarschijnlijk ook tussen jullie in te staan. Zeker als het min of meer een gedwongen keuze is. Ik zou zeggen: laat het even bezinken en neem geen overhaaste beslissingen. Wat je ook kiest, het heeft allemaal heftige gevolgen ( aborus, kindje houden en samen blijven, kindje houden en alleen verder gaan) Bij ons is het echt een happy ending geworden. Wij kunnen onze schat echt niet meer missen en hij is echt een verrijking voor ons gezin! na 3 huilbaby's heb ik eindelijk kunnen genieten van een heerlijke babytijd en natuurlijk hebben we het financieel wat zwaarder, maar ook daar wen je aan en we hebben het nog steeds niet slecht. Ik weet ( en wist dat eigenlijk tijdens de zwangerschap al) dat ik nooit had kunnen leven met een abortus ( zag ik mijn dromen vaak een meisje op een driewieler die heel treurig vroeg " mama waarom mag ik niet bij jou komen wonen") maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. Veel wijsheid en liefde gewenst!
Fijn dat jullie toch een begin hebben kunnen maken om weer met elkaar in gesprek te komen. Ik snap dat je man geschrokken is. Maar dat ben jij ook. Mannen reageren soms met weglopen. Ja, zij kunnen dat, wij vrouwen kunnen er niet voor weglopen. Ik vind wel dat hij makkelijk met de machtswoorden 'mijn huis' en 'mijn spaargeld' loopt te strooien. Hij was er zelf ook bij toen jullie kindje ontstaan is, dus hij heeft evenveel verantwoordelijkheid. Voor abortus kiezen als je daar niet 100% achter staat, lijkt mij echt een heel slecht idee. Daar houd je je hele leven spijt van, plus dat je het hem kwalijk zult blijven nemen. Dat gaat je dus alsnog je relatie kosten. Sterkte!!
Bedankt voor alle reacties. Heeft me enorm geholpen om na te denken. Ook de communicatie met mijn partner loopt al een stuk beter. Ik mocht gisteren naar de gyn (ivm problemen vorige zwangerschappen, verhoogde kans op mk'en, ...) voor een gesprek en kreeg al een eerste inwendige echo. Alleen was daar helemaal NIETS op te zien. Geen verdikte baarmoederslijmvlies, geen vergrote baarmoeder, niets... Vandaag mn zwangerschapshormoon nog eens laten controleren maar dit ziet er foute boel uit...
Ik blijf maar op de emotionele rollercoaster zitten geloof ik. Net telefoon gehad van de arts, hcg is gestegen maar deze keer wel heel veel gestegen. Van 12 naar 600 geloof ik in 6 dagen. Ik had in het verleden reeds een mola-zwangerschap dus daar ben ik nu een beetje bang voor. Ik wil geloof ik nu echt eerst graag duidelijkheid hoe de vork in de steel zit. Verder blijven mijn gedachten slingeren tussen een man die het kindje niet wil, mijn job verliezen etc en een lieve kleine baby in je armen houden...
lastige keuze. Ik heb een advies: praten.. je moet alles tegen elkaar kunnen zeggen, ook al zijn jullie het niet eens met elkaar. Een discussie / ruzie is nog nooit in mijn huishouden voorgekomen. We praten, hebben wederzijds respect en praten over ALLES! Dit moet kunnen als je een gezin hebt / wilt vormen. En maakt het wat uit 'hoe de vork in de steel zit'? Ik denk het niet. Praat vanuit je gevoel: ik voel dit, ik voel dat en heb het erover. Hij kan jouw gevoel niet wegcijferen, ook al zijn er praktische problemen. Jouw gevoel, jouw lijf, jullie verantwoordelijkheid. Samen. Iemand die mij iets zou verbieden / keuzes tegen mijn zin in moet maken, die zou het eerst mijn leven verlaten. Uiteraard mag een ieder wel zijn mening geven en laten weten hoe hij/zij voelt. En dan is het aan mij om hier rekening mee te houden. Succes.
Beste Mie, Als ik onderstaand zinnetje lees, denk ik dat jij ten eerste een heel ander probleem hebt. "Want... het is zijn huis, hij heeft spaargeld en ik niet dus... Heb ik eigenlijk niet veel keuze. Verder wil hij er eigenlijk ook niet over praten". Alleen sommige keuzes die je maakt en eigenlijk niet de juiste zijn omdat het niet je eigen keuze is, zal je nooit kunnen terug draaien... Sterkte ..