Hoe mijn huilbaby me een klein trauma bezorgde - Me-to-We Ik las gisteren deze blog en wauw ik kan hem zo geschreven hebben! Ik vond de eerste maanden ware HEL! Iedereen maar zeggen geniet ervan en heerlijk die roze wolk. Ik snapte er niks van! Genieten? Roze wolk? Wanhoop, moedeloos, huilen, vermoeidheid dat herkende ik. Denken waarom hebben we dit gedaan?! Ondanks dat ik ook direct zware moederliefde voelen ook wel eens gedacht: als ik dit had geweten was ik er nooit aan begonnen (niet dat ik hem ooit nog kwijt wil hoor!!!) Achteraf was S snel overprikkeld (nog steeds snel het geval) pittig ventje , verborgen reflux en gevoelige darmen. Na 4 maanden ging het beter en nu na 8 maanden is het een vrolijk mannetje. Soms begint hij nog wel eens in blinde paniek te krijsen en dan begin ik al te zweten maar dat is maar soms. Het echte genieten is pas later begonnen maar maakt wel dat ik niet zo fijn terug kijk naar die eerste 4 maanden. Dat geluid van een baby die als hij wakker is altijd huilt NEE krijst! En het maakt dat ik als ik pasgeboren babies zie denk oh schattig zeg en direct daarna brrr ben blij dat ie 8 maanden is. Maar ooit willen we wel een nummer twee dus hoop dat dit wegtrekt. Meer mama's die de blog of mijn verhaal herkennen? En hoe sta je er nu in? (Als het al voorbij is) of hoe ga jij er nu mee om? (Als je erin zit?)
Heel herkenbaar! Ik vond de eerste maanden ook een hel en telde de dagen af tot ik weer mocht gaan werken. Ik begreep toen ook echt niet dat er mensen zijn met 2 of meer kinderen. Nu is dat gevoel gelukkig verdwenen en durf ik zelf aan een tweede kindje te denken. Al moet ik wel zeggen dat ik nog altijd twijfel vanwege de angst om dit nogmaals mee te maken. Ik vind deze fase geweldig, maar zo een klein baby'tje is echt niets voor mij eerlijk gezegd. Als ik nu pasgeborenen rustig in de box of wieg zie liggen ben ik echt verbaasd dat die niet huilt. En ergens ook wel jaloers dat er moeders zijn die wel genieten van de eerste maanden in plaats van de dagen aftellen tot de beruchte 3 maanden voorbij zijn.
Ik ook. Mijn dochter is bijna 3.5, maar ik kan nog onrustig worden als ik in het openbaar een baby hoor huilen. Inderdaad zweten, hartslag omhoog, adrenaline, het gevoel van wanhoop. Dan denk ik: "laat dat kind z'n kop houden!" Alsof ik daar zelf bij mijn dochter toe in staat was... En ja, ik vind het heel erg dat ik in zulke termen over een kind denk, maar ik kan het niet helpen.
Oh zo herkenbaar! Mijn maag draait om bij het lezen al! En, inderdaad, waarom? slapen de kinderen van een ader wel door? Waarom slaapt L zijn achternichtje (2,5 week ouder) wel gewoon in de kinderwagen als ze op bezoek zijn. Waarom huilt zij alleen als ze wal wil? En de vraag/wens naar een tweede wordt overspoeld door de angst om weer door dat gekrijs heen te moeten. Wetende dat we het aan kunnen. Hopende dat een tweede misschien ook voorbeeldig is. En ook beseffende dat een tweede bij nicht ook een huilbaby zou kunnen worden. Wat een terreur heb je dan. Als je eerste zo voorbeeldig is (geweest).
Ja of waarom kon iedereen met zijn mini baby al op pad, lang in de auto, dagjes uit? Dat kon niet met S. Die krijste een hele autorit. Onze kerst was HEL omdat hij twee dagen lang alleen maar huilde en wij dus rondjes om het gourmet stel liepen of ik boven bij mijn schoonouders omdat hij maar niet stil werd. Trouwens, de mijne slaapt inderdaad ook niet door! Ja wel soms maar meestal niet Maar de nachten dat hij gewoon meestal uren en uren huilde 's nachts (van nacht twee tot maand 3/4) zijn gelukkig voorbij. Al denk ik dat S. nog steeds wel een overmatige huiler is. En jij hebt inderdaad gelijk. Het kan altijd twee kanten op. En positief: ik had wel een super zwangerschap en een hele fijne bevalling! Ben jij er nu doorheen? Is het nu beter?
Heel herkenbaar, het was bij mij de tweede, dus de angst voor een volgende heb ik nu niet, maar ook wat was was het zwaar. En soms nog....
Heel herkenbaar ja! En dan heb ik de mazzel dat het nu al beter gaat en ze 's nachts doorslaapt. Ik zit gewoon de weken af te tellen tot ik weer mag werken Ik was net in de supermarkt en hoorde nog een redelijk jong baby'tje huilen en schoot meteen weer in de stress-stand. De vrouw van een collega van mn vriend gaat nooit op kraamvisite, omdat zij er nu, haar kinderen zijn 4, nog steeds niet tegen babygehuil kan.
Ik herken me volledig in wat jij schrijft. Na 2 jaar zie ik het nog niet zitten het linkje te openen, dat alleen al zorgt voor een stress gevoel dus dat geeft wel aan hoe het er hier ook heeft ingehakt.. Wel goed dat je dit deelt!
Heb het blog ook gelezen. Een "feest" der herkenning. En man man wat ben ik blij dat ik er nu twee heb en dit hoofdstuk voor altijd kan afsluiten. Een derde zal er nooit komen! We hebben niet voor niets 9 jaar tussen nr 1 en nr 2 zitten, zoals je weet. En toch kan ik je vertellen, het gevoel/angst ebt langzaam weg. Het trauma zal nooit helemaal weggaan, maar die echte angst wel. Ook omdat je straks weet dat alles overgaat. Als je straks met S. heerlijke kleutermomentjes hebt, hij je bewust een knuffel geeft, hij je overlaad met kusjes, je "mooie" moederdagkadoos krijgt, hij naar jou toekomt als hij pijn heeft omdat jij hem het beste kan troosten, als hij zegt: mama ik hou van jou...., Dan is het moment dat je al die ellende vergeet. En je voor nr 2 durft te gaan. Geloof me... X
Ja helaas herkenbaar, ik vond het ook zo vreemd dat toen ik m'n kind met 7 weken ging laten wennen op het Kdv, ze zeiden, als je het niet trekt, mag je m ook eerder komen halen hoor en je mag altijd bellen. Hoezo, was blij dat ik 3 uur geen gekrijs hoefde te horen, en hoefde dat zeker ook niet door de telefoon te horen. Ik ging weleens 10 min. onder de douche staan zodat ik het gekrijs even niet hoefde te horen. Want waar ik ook was in huis, de hele dag, ik werd gek. Gelukkig stopte het met 8 weken ineens en ging hij van een paar uur slaap per dag naar 20 uur slaap per dag. En helaas was het bij mij de eerste, dus bij de tweede was het een soort van schrap zetten voor de eerste periode. En hoewel zij dus geen huilbaby was, heb ik die periode toch als stressvol ervaren. Ook bij deze zie ik er weer tegenop. De eerste periode 'overleven' noemen m'n vriend en ik het. Jammer, want ik hoor ook van andere mensen dat het ook echt anders kan.
Grappig. Iedereen vraagt namelijk aan mij of ik het niet erg vond om mijn kind weg te brengen. Nee dat viel echt mee. Ik gaf hem zo af bij het KDV. Echt geen moeite mee gehad. Als ik jou verhaal zo lees en er over nadenk denk ik: misschien kwam dat inderdaad ook daar door. Ik vond die verhalen van moeders die het verschrikkelijk vonden en stonden te huilen al zo vreemd. En ook grappig dat jullie het ook ''overleven'' noemen. Zo noemen wij het ook. We zeggen ook vaak dat het nu pas echt leuk is. Alhoewel zo'n heel klein hummeltje wel supercute is natuurlijk.
Tien tips om een huilbaby te overleven - Me-to-We Oeh en alle tips herken ik ook! Vooral op mijn onderarm dragen. En mijn draagzak dat was echt zo mijn redding! en elke dag even de deur uit en wandelen. En de tril wipper.
Ik herken het ook. Ik vond de eerste maanden een hel, krijsen, krijsen, krijsen. Ik keek de wijzers van de klok naar 18.30 zodat ik niet meer alleen was. En het 'trauma' heeft ons best tijd gekost om er luchtiger naar te kijken. Toen hij goed kon praten en dat je wat kan overleggen zeg maar, sloegen onze adem en hartslag niet meer over als hij s nachts ging huilen. Maargoed, de wens voor een tweede was er wel, alleen hebben we het iets langer uitgesteld dan we vtv in gedachten hadden door dit alles. Nu krijgen we een tweeling, hartstikke blij mee, maar stiekem ben ik soms ook wel een beetje bang...wat als het ook huilbaby's zijn? Aan de andere kant weet ik dat we ons er wel doorheen slaan en de tijd voorbij gaat... Maar toch hoop ik dat ik nu ook enigszins kan genieten van de babytijd. We worden wb kinderen in ieder geval aardig op de proef gesteld door moeder-natuur Wel hebben we het vaak over dat het ondertussen wel een ander kind lijkt. Toen alleen maar huilen, nu echt een van de vrolijkste en makkelijkste kinderen op de wereld. Ook wel eens gedacht dat hij zijn ei ook niet kwijt kon. Het is een heel bewegelijk kind. Niet op een rare/vervelende manier hoor. Hij heeft gewoon geen zitvlees. Net of het liggen als baby hem toen ook echt dwars zat en hij daardoor zo frusty en ontevreden was.
De eerste keer dat ik mijn dochter naar het kdv bracht, voelde ik me intens gelukkig terwijl ik weg ging! Ik was zo blij dat ze even iemand anders' probleem was! Wij noemden het ook vaak overleven. We zeiden 's avonds voor we naar bed gingen ook vaak met een zucht: "weer een dag overleefd".
Ja hoor. Hier gaat het ondertussen een stuk beter. Hij slaapt overdag snel in en ook al flinke rukken. En het doorslapen in de nacht hoeft natuurlijk ook nog niet. Verder lacht hij naar iedereen en is dol op knuffelen. Hij kan je ondertussen ook al echt vastpakken voor een stevige knuffel. En inderdaad, hem achterlaten bij het kdv voelt ook niet erg. Even heerlijk niet op je tenen lopen. Het is gelukkig wel een super eter. Hij eet eigenlijk alles wat je hem voorschotelt. Als dat zo blijft ben ik al een blije mama.
Herkenbaar.... ik heb het stuk huilend gelezen.. "Littekens op je ziel", zeg dat wel. Onze tweede (dochter) heeft niet 6 uur op een dag gehuild, maar huilde wel, was ontevreden, gespannen, gestressd, sliep niet. Het heeft meer dan een half jaar geduurd tot we de juiste voeding op eigen initiatief gekocht hadden, want we werden nergens echt geholpen en gehoord. Maar ondertussen waren we allemaal zo gestressd en zo op dat het geen drastisch blij kind maakte. Na 15 maanden weer ze wat ontspannender en met ruim 2,5 sliep ze door. Nu is ze bijna 3 en kunnen we zeggen dat we er doorheen zijn. En ook mijn opgelopen burn out begint echt beter te worden nu..! Na zo'n blij en rustige eerste, was de tweede echt hel. Ik hou zielsveel van mijn beide kids!!
Zo herkenbaar helaas. Dat was voor ons ook een reden om geen 2e kindje te "willen". Ik vond eerlijk gezegd het hele eerste jaar een hel Niet eens zozeer omdat ik een moeilijke baby had, integendeel; ze sliep al snel door en ze was ook echt geen huilbaby. Maar IK veranderde zoveel.. Continu angstig, paniekerig en alles moest vooral perfect zijn. Op een gegeven moment durfde ik zelfs de straat niet meer op Ik was echt een ander persoon geworden! Alsof alles om me heen donker was, zo voelde ik me. Na dat eerste jaar trokken de donderwolken weg en begon ik alles wat "lichter" te zien Nu zwanger van de 2e (na 4,5 jaar) en ik hoop van harte dat het straks beter gaat Zo niet dan trek ik direct aan de bel bij de huisarts. Dat durfde ik bij mijn 1e kindje namelijk niet.
Na 3 geweldige baby's kwam de 4e .. De zwangerschap de bevalling en daarna een HEL.. Huilen huilen huilen snel overprikkeld kon niet tegen veranderingen gaf reflex en moest aan ventolin .. Ook was hij met 37 wk geboren maar had het gedrag van een 33/35 weken oude baby .. Werd geboren met een super gewicht van 3200 na 1 week woog hij nog maat 2500 gram .. At zijn flessen niet leeg en wat hij dronk spuugde hij weer uit .. De 2500 gepasseerd Rn daarna groeide hij niet . Na 3 maanden was hij pas op geboorte gewicht.. Nu 1 jaar later slaapt nog niet door .. Eet hij wel goed .. Slaapt zo ren hele dag niet omdat hij niet wilt .. Wilt niet in de kinderwagen en is nog steeds snel overprikkeld .. Van de week weer een overstuur kind snachts beneden en heb ik met een 1 jarige op mijn arm beneden rondjes gelopen .. Na uur /1,5 was hij redelijk stil weer en rustig .. Huilen houd hij zijn adem in en moet ik hem of in zijn gezicht blazen of kop onder de lauwe kraan of pak een natte doek om hem terug op de wereld te brengen .. Kort om .. 3 heerlijke baby's de laatste een ware hel maaaaar het is nu een heerlijk vrolijk ventje ondanks dat hij vaak de hele dag niet slaapt 😤 maar zou hem voor geen meter willen missen.. Soms zeggen vriend en ik wel is 'zullen we hem inruilen' maar dat menen we natuurlijk helemaal niet.. Het is onze kleine ventje 😍