Moeilijk. Ik zat in de situatie van jouw vriendin en een vriendin van mij in die van jou . We spraken wel af, maar deed me veel pijn om haar buik te zien. Ik ben er heel open over geweest en zij heeft veel rekening met mij gehouden. Maar ook hadden we het over de zwangerschap, want ondanks dat het voor mij pijnlijk was was het voor haar iets heel bijzonders. Ik heb me er vaak overheen gezet en zij heeft zich vaak aan mij aangepast. Dat heeft voor ons gewerkt. Laatst zij ze nog dat ze zoveel respect voor me heeft hoe ik het allemaal gedaan heb. Dus laat haar eerst maar een beetje bijkomen, stuur regelmatig een berichtje en als je haar ziet mag je best iets vertellen over je zwangerschap, maar gewoon iets minder dan bij een ander. En ook open zijn over haar situatie en dat je snapt dat het moeilijk is.
Mijn eigen ervaring is dat ik echt tijd nodig had. Hier twee keer bevallen rond de 23 weken en andere buiken zien en het idee dat mensen wel kindjes mee naar huis namen na een voldragen zwangerschap was verschrikkelijk pijnlijk. Ik kon een goede dag hebben en als ik dan bijvoorbeeld op straat een zwangere vrouw tegenkwam dan kon mijn hele dag verpest zijn. Maar als mensen begrip voor mij toonden en mij dingen op mijn eigen manier lieten doen kon ik mijzelf er op een gegeven moment bij bekenden er veel makkelijker overheen zetten. En gek genoeg werd het voor mij een stuk makkelijker als de baby's eenmaal geboren waren. Maar goed, op dit moment is het haar struggle en zij moet er op een gegeven moment mee leren omgaan. Je kunt haar alleen de ruimte geven en niet al te veel van haar verwachten. Ik denk dat ze het alleen maar op prijs zou stellen als je wel naar haar vraagt als ze afspraken heeft in het ziekenhuis of dergelijke. En ik begrijp dat jij het ook verdrietig vind dat het nu niet helemaal lekker loopt tussen jullie. Maar je kan de stress die zij heeft niet vergelijken met de stress die jij nu hebt. Zij is dagelijks aan het vechten tegen de verlangens voor een kindje. Zij is waarschijnlijk iedere dag bang dat ze nooit een kindje zal krijgen en zal voelen hoe het is om een dikke buik te hebben. En helaas is zo'n dikke buik dan verdomde confronterend. En alsjeblieft denk niet dat het maar iets te maken heeft met dat ze het jou niet gunt. Want dat staat er uiteraard los van.
Ik heb allebei de kanten meegemaakt. Het duurde vijf jaar voordat ik een kindje in mijn armen had en toen was mijn vriendin ook al vier jaar bezig. Het enige wat ik erg vervelend vond was als de zwangere vrouwen gingen klagen. Dat kon ik echt niet goed hebben. Ook vond ik het vervelend als mensen een zwangerschap in het bijzijn van vele andere aankondigden. Mijn beste vriendinnen zeiden het in ieder geval een paar uur ervoor in een 1op1 gesprek zodat ik voorbereid was. Wel knap dat je vriendin eerlijk is geweest naar jouw toe. Tuurlijk vragen hoe het gaat met de afspraak bij de dokter.
Dit. Het is zo ontzettend moeilijk. Ik heb 3 goede vriendinnen en ik had als eerste de kinderwens. Aan het begin van onze MMM werd 1 vriendin zwanger en inmiddels bevallen. Omdat we toen nog 'maar' 1 jaar bezig waren kon ik het redelijk handelen. Ik wilde er ook graag bij zijn als ze het mensen ging vertellen die ik ook kende. Ik was super blij. Ik wilde het wel van de daken schreeuwen. Tuurlijk deed het pijn, maar ik kon het verdragen. Later in de zwangerschap ging het moeilijker want het ging haar voor de wind en bij ons ging het echt totaal niet, alleen maar slecht nieuws. Op sommige dagen kon ik het goed hebben, op andere dagen minder. Inmiddels heeft ze al een kleine en gaat het met ups en downs. De ene dag wil ik die kleine van hun knuffelen en nooit meer loslaten en het andere moment wil ik er niets over horen. Voor haar ook lastig, want wat is wel een goed moment en wat niet? Dat weet ik zelf al niet eens. Inmiddels is ook een 2e vriendin zwanger en hoewel de medicijnen bij ons lijken aan te slaan zit ik best diep in de put. Ik wilde ook niet bij aankondigingen zijn en vermijd graag dat zij met familie/vrienden samen is die allemaal jubelen over de komst van de kleine. Dat geluk gun ik haar van harte, maar ik hoef er even geen deel van uit te maken. Daaraan zie ik ook wat die MMM mij heeft gedaan.. Het liefst heb ik met niemand contact over zwangerschap/baby's, kom ik niet meer buiten om de zwangeren en baby's te ontlopen. Maar zo werkt het niet.. Dus het is maar weer slikken en doorgaan. Ik word er zo moe van om soms mooi weer te spelen terwijl ik me niet zo voel. Maar aan de andere kant wil ik niet dat mijn vriendinnen zich altijd op de 2de plaats moeten zetten. Voor hun is het bijzonder en willen ze het ook graag delen. Ik ben zo super blij dat vriendin 3 geen partner heeft en nog geen kinderwens. Bij haar word ik niet geconfronteerd en hoef ik ook niet bang te zijn voor de aankondiging. Op de goede momenten ben ik super blij voor mijn vriendinnen en vind ik het zo fijn dat ze aan me denken, dus het wordt wel echt gewaardeerd! Dat zal je vriendin ook vinden. Dus dwing haar tot niets, geef haar volledig de ruimte en dan zul je zien dat zij ook momentjes heeft dat ze naar je vraagt, en dat zijn de momentjes dat ze het even kan hebben
Ik heb in dezelfde positie gezeten als jij en mijn eerste zwangerschap constant mezelf opzij gezet, maar dat doe ik nooit meer!! Achteraf kon ik nooit praten over hoe blij ik was of hoe ik me voelde want ik moest maar blij zijn dat ik zwanger was. (betekent niet dat je niet respectvol kan zijn hoor) Blijf bij jezelf en blijf jezelf!
Goh, dat klinkt als echt een megaprobleem. Jezelf "de hele tijd" opzij zetten bij 1 iemand in je omgeving die verschrikkelijk graag in jouw schoenen wil staan... Sorry hoor, maar volgens mij heb jij er weinig van begrepen hoe heftig dit kan zijn voor een kinderloos iemand. @TS: lief dat je zo bezorgd bent om je vriendin! En doordat je hier advies vraagt geeft het al aan dat je echt met haar gevoel begaan bent!
Hoewel ik aan die vervelende kant heb gezeten ben ik het wel helemaal met je eens! Ja het is kut en ontzettend verdrietig. . Ik heb dagen gehad dat ik echt niet meer wist hoe ik met mn leven verder moest zo sneed het door mijn ziel. En ja ik nam van sommigen ook afstand. Maar als het een echte vriendin is mag haar vreugde er ook zijn, zolang mijn verdriet ernaast mocht bestaan. Ik vind niet dat iemand zijn vreugde/blijdschap e.d. aan de kant hoeft te zetten En mijn probleem hun probleem moesten laten worden.
Ik vind het echt heel erg voor je vriendin maar ik vind dat iedereen hier erg in haar straatje praat. Ik snap echt dat ze het moeilijk vind en je niet te vaak kan zien. Maar ik vind het raar dat zij dan geen rekening met jou kan houden. Je bent er voor elkaar in goede en slechte tijden. Het is toch raar als je dit niet kan delen met haar en er niks over kan zeggen??
Ja ik moest altijd rekening houden met haar en zij niet met mij, dat vind ik niet ok. Ik heb niet jouw geschiedenis, maar dat betekent niet dat ik niet een mk heb gehad etc. Precies Tresje!
Ik snap dat ze het moeilijk vind . Maar jij hebt dit kindje maar 1x in je buik . Deze zwangerschap kan je niet meer over doen . Er blijft natuurlijk een grote kans dat je vriendin ook ooit zwanger zal worden . En dat zal voor haar een wonder zijn dus ze wilt er veel over praten . Dat gaat dan ook niet werken , wat jij hebt de geniet momentjes moeten verzwijgen en zij mag er dan wel volop over vertellen , terwijl dit voor jou net zo bijzonder is als voor haar als ze zwanger is . Het zal dus altijd een struikelblok blijven . Je hoeft niet elk baby pakje te laten zien maar gewoon over je zwangerschap praten bij jullie gezamelijke vrienden vind ik wel kunnen .
Ik vind het ook...je bent vriendinnen in voor en tegenspoed...betekend dat ts haar moet steunen en rekening moet houden en natuurlijk begrijpelijk dat ze niet mee gaat babyshoppen Maar dat ze ts niet meer wil zien...nee dat vind ik een slechte vriendin.
Nou zeg.. Volgens mij hebben de mensen die de vriendin van TS een slechte vriendin noemen niet meegemaakt wat het is om heel lang op een kindje te moeten wachten. Dat is ook heel heftig! Ik vind het goed van TS dat ze haar vriendin met rust laat. Het kan best zijn dat ze over een paar weken eroverheen kan stappen. En er blijven meer mensen in haar omgeving over waarmee ze deze blijdschap wel kan delen.
Ik zou het heel erg vinden als mijn vriendin zo zou reageren op mijn zwangerschap. Ik zou haar gevoel snappen maar ik vind ook dat zij jou gevoel moet snappen, je bent nou eenmaal zwanger en dat is niet om haar te pesten of te kwetsen. Ik denk dat jullie juist een meer een goed gesprek moeten hebben over hoe jullie met elkaar om kunnen gaan om dit moment zodat beide er een goed gevoel bij hebben. Voor haar is het vervelend om een ander zWanger te zien maar voor jou is het ook vervelend om niet blij te kunnen zijn met je zwangerschap.
Lastige situatie. Ik ben inderdaad ook van mening dat naast haar verdriet jouw vreugde ook mag bestaan. Ook binnen deze vriendschap. Dat het voor haar ontzettend moeilijk is dat het haar (nog) niet gelukt is klopt. Maar dat staat HELEMAAL los van jouw zwangerschap. Want het ene heeft niks met het andere tecmaken. Als het goed is, is zij verdrietig dat het haar nog niet gelukt is en als het niet goed zit is zij verdrietig dat het jou wel gelukt is. Ik weet dat zwanger proberen te worden je leven kan bepalen. Je staat er mee bezig op en gaat ermee naar bed. Het heeft mij bij de eerste 9 maanden geduurd met miskraam tussendoor. Iedereen om me heen was zwanger en wat een verdriet heb ik gevoeld. Inderdaad dat je je afvraagt waarom lukt het iedereen maar mij niet. Het is lastig, maar ik heb wel altijd in oog gehouden dat een zwangerschap van een ander geen invloed heeft op mijn niet zwanger zijn. Bij de tweede was het in de eerste ronde raak. Daar kreeg ik veel "commentaar" op. Alsof het je minder gegund wordt als je mazzel heb. Dat voelde voor mij heel bitter. Alsof ik het niet verdient had, alsof ik er te weinig voor had moeten lijden. Alaof ik niet blij mocht zijn. Ik was daar echt pissig over. Mijn kindje is net zo speciaal als het kind van iemand die daar 30jaar voor heeft moeten vechten. Neemt niet weg dat het kut is voor iemand als die er zo voor moet vechten, maar mag een ander niet gelukkig zijn, als jij in zak en as zit. Zolang je ELKAAR steunt kan je toch samen de hele wereld aan. Samen huilen samen lachen!
Eigenlijk ben ik het met de paar mensen met afwijkende mening hier eens... Je bent vriendinnen, en houdt rekening met elkaar, jou zit het zo hoog dat je hier nu om meningen vraagt (super lief!) terwijl jij tegelijkertijd ook moet kunnen genieten van jouw zwangerschap. Onze eerste kwam onverwachts, maar onze tweede hebben we 4 en een half jaar over gedaan. En ja, op een keer kondigde iemand onverwachts haar zwangerschap aan, en ja dat stak even onwijs. Toen heb ik mezelf toch een schop voor mijn kont gegeven, want hey die mensen verdienden het even hard als ik, en deze mensen wilden het ook dolgraag. En nee het gevoel is niet minder erg als je er al 1 rond hebt lopen (want ook die opmerkingen krijg je, ach je hebt er toch al 1) Dit betekend niet dat jij haar gevoel moet negeren, maar ook jij hebt recht op jouw geluk...en als echte vriendinnen mag je best jankend tegenover elkaar zitten omdat je het elkaar gunt, terwijl de ander ook zo graag wilt. Ik heb ook iemand in de vriendenkring gehad die niet zwanger werd, en heb het echt onwijs PIEP gevonden, en gezegd, dat dit niet lukte. Helaas kon ik er niets meer mee toen er steeds meer gepost werd over dit ene onderwerp, waaronder een brief van een vrouw die niet zwanger kon worden naar mensen met kinderen of zwangere mensen toe. Ik weet niet of de brief hier bekend is, maar aan het eind van die brief wist ik het niet meer...vraag er wel naar, vraag er niet naar, ontwijk me niet, dring je niet aan mij op, betrek me erbij, betrek me er niet bij. Het was 1 lange brief met doe het/doe het niet, zo tegenstrijdig dat ik niet eens meer wist of ik nou gewoon kon vragen hoe het ging, of dat het dan gelijk verkeerd viel. Het is echt super lastig, en eigenlijk gun ik iedereen een zwangerschap en gezonde baby...maar als dat bij iemand anders niet lukt is het ook niet zo dat ik mezelf op een mindere plaats moet zetten voor hun...dat vraag ik ook niet aan hun.