Ik heb sinds een jaar geen contact meer met mijn moeder, broer en oma.. Voorheen deden we heel veel samen maar helaas is het fout gelopen. Met de anderenkant van mn familie had ik nooit contact. Ik spreek dus van heel mijn familie alleen nog mijn vader en mn zusje. Maar eerlijk gezegd heb ik daar niks aan. Mn vader kleineerd alleen maar. Mijn kinderen vinden het vreselijk wanneer hij op bezoek komt. Hij is heel onaardig tegen ze. Mijn zusje zie ik heel af en toe. Ik vind dit soms zo pijnlijk. Als ik dan bijvoorbeeld op het schoolplein sta om mn kinderen op te halen en ik zie opa's en oma's hun kleinkinderen ophalen steekt me dat best. Mijn vader weet niet eens waar ze op school zitten. Wie heeft deze ervaring ook?
ik. Ooms en tantes zie ik alleen bij begrafenissen. Die wonen ook ver weg, hoewel... wat is ver in nederland.... Opas en omas heb ik niet meer. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik er niks aan mis. Contact is er nooit echt geweest.
Mijn situatie is wat anders, ik heb wel gewoon contact (niet overdreven veel), maar mijn ouders zijn er eigenlijk maar weinig voor de kleinkinderen en voor ons. Ze passen nooit op, ook niet zodat wij eens uit eten kunnen o.i.d. Ze tonen maar weinig interesse in de kleinkinderen... Als ik op het schoolplein sta voel ik net zo goed pijn en een brok in mijn keel en denk ik: zo jammer dat mijn ouders niet die opa en oma zijn die vol enthousiasme en liefde staan te wachten hier. Natuurlijk kun je je ouders hiertoe niet verplichten. Maar iets meer interesse en contact zou toch leuker zijn. Ik slik wel eens wat traantjes weg als ik een opa of oma trots met kleinkinderen voorbij zie wandelen. Maar it is what it is helaas.
niet precies hetzelfde..ik heb wel contact met mijn ouders maar ze hebben nooit goed voor mij kunnen zorgen...ik mis het heel erg om een moeder te hebben vooral...een echte moeder die altijd voor je klaarstaat...en een pa wiens oogappel ik ben...maar ik neem het ze niet persoonlijk kwaleijk ze kunnen er ook niet veel aan doen wie ze zijn...het heeft me veel levenslessen geleerd en erg gemotiveerd om mijn eigen kinderen als ik die ooit zou krijgen te geven wat ik gemist heb...veel verzorging en liefde Kan me voorstellen dat het stekend en pijnlijk is..als de bandene cht niet meer te herstellen is het wellicht een optie om hulp te zoeken om dit te verwerken... Ik ben zelf best hard en heb zoiets van het is wat het is en je moet een manier vinden om het te kunnen accepteren en verder te gaan met je leven.je kunt het toch niet mooier maken dan het is..en er zijn veel mensen die het nog erger hebben.. Vind een manier om de dingen die je niet hebt te accepteren hoe ze zijn en je te focussen op dingen die je wel hebt om positief te blijven Ik ben zelf een heel introvert persoon en heb sws maar een kleine sociale kring..vind het wel prima zo en kan niet wachten om mijn eigen gezinnetje te gaan vormen suc6 met jouw situatie!
Ik. Ik heb alleen mijn moeder nog en een oom (broer van mijn moeder) en tante. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was en mijn broertje 14 maanden. Contact met onze vader was altijd al moeizaam omdat wij niet in zijn nieuwe leven pasten. Toen mijn broer op 20 jarige leeftijd ziek werd, dacht hij ineens vader te gaan spelen wat natuurlijk niet werkte. Na het overlijden van mijn broertje, waren er zoveel ergernissen over en weer. Ik heb het proberen uit te praten met mijn vader, maar hij had alleen maar verwijten naar mij toe. Ik heb het tot een jaar na het overlijden van mijn broertje geprobeerd. Ook omdat hij echt wel een hele leuke opa voor mijn dochters was! Mijn oudste zoon (nu 13) was pas een jaar toen opa (en zijn derde vrouw) niet op kwamen dagen op de gezamelijke verjaardag van mijn dochters. En ik vond het wel best. Ik was er wel klaar mee. Heb hem nu al 12 jaar niet meer gezien. Ik heb nog 4 jaar wel contact gehad met mijn oma van vaders kant. Ik ging heel vaak met de kinderen daar naar toe en haalde haar op om naar ons te komen. Totdat zij mij belde dat ook zij het contact wilde verbreken. Ik ben niet boos op haar geworden, maar heb haar wel gezegd dat ze maar 1 kant van het verhaal kende (van haar zoon). Ik sprak daar nooit over met haar. Ze leeft volgens mij nog steeds, en ook 2 tantes die ik al die jaren niet meer heb gezien of gesproken. En ik heb er vrede mee, maar toch doet het pijn!! Ik ben het kind van de rekening geweest, het ongeplande kind, en ik zal verder niet uitweiden over de pijnlijke jeugd die wij hebben gehad. Het publiekelijk verstoten zijn! Er niet bij mogen horen! Ik vind het vreselijk en heb het daar echt nog steeds wel moeilijk mee. Ik ben ook altijd vreselijk loyaal gebleven naar mijn ouders toe, maar ik stond ertussen in. En idd; als ik zie dat andere kinderen zulke leuke opa's hebben die met ze stoeien, naar het voetbal komen kijken etc. dan huilt mijn hart. Het had allemaal zo anders kunnen zijn!
Ik. Oma en opa zijn dood. Van moeders kant geen ooms en tantes. Van vaders kan wel maar daar heeft hij vroeger al mee gebroken dus nooit gekend. Moeder heeft hypochondrie met een stukje munchhausen by proxy erdoor. Vader heeft Asperger. Heb vanaf mijn 10e mijn gezin draaiende moeten houden. Want ze wilden geen kinderen en ik werd helaas geboren dus moest ik maar zoveel mogelijk bijdragen. Ondertussen genoot moeder ervan om mij en zichzelf vol te pompen met medicatie, iets waar ik nu nog gigantisch veel kast van heb. Zowel psychisch als lichamelijk. Ik krijg de pil al niet weg omdat ik bang ben hem door te slikken. Een halve quarter pounder bij de Mac is daarentegen geen enkel probleem en elk beetje ziekzijn duurt bij mij veel langer dan bij een ander, door alle toegediende medicatie is mijn lichaam op. Ik ben 24 en immuun voor antibiotica. Bijna bezweken aan een blaasontsteking op mijn 18e. Artsen dachten dat ik het niet zou halen, 4 weken lang bijna 43 koorts omdat niks maar dan ook niks aansloeg. Ik loop sinds februari met een gebroken teen, hij geneest gewoon niet snel. Ik merk sinds een week pas enigszins verbetering. Ben sinds vorige week grieperig en nu al 8 dagen 40+ koorts waar een ander binnen 3 dagen beter is. Maargoed op mijn 17e was ik te druk met VWO gymnasium en daarnaast werken om de boodschappen van te betalen. En hierdoor ben ik uit huis gegooid, want ik was er nooit om te helpen in huis en ik werd opstandig. Ik heb zelf een flatje gezocht en vanaf dat moment voel ik me heerlijk, ik kan de wereld aan. Met vader had ik nooit enige band, hij zat alleen op zolder muziek te luisteren en het boeide hem niet waar ik uithing, zag hem soms dagenlang niet. Nee ik ben ze liever kwijt dan rijk En heel grof gezegd, ik ben opgelucht als ze ooit overlijden. Dan weet ik zeker dat ze me nooit zullen opzoeken. Dat ik ze nooit meer ergens zou kunnen tegenkomen. Dan kan ik eindelijk dat boek sluiten. Ja ik mis soms ouders als ik kijk hoeveel andere vrienden aan hun ouders hebben, al is het dat ze de kinderen erheen kunnen brengen zodat ze even wat kunnen doen. Ik zou doodsbang zijn dat moeder ze zou volpompen met medicijnen als ik weg was. En feestdagen zijn soms pijnlijk als je bij vrienden meerdere generaties dolgelukkig samen aan tafel ziet zitten en zelf alleen met je 3 kindjes gourmet. Maar met ons 4tjes kunnen wij de wereld aan!
@Luja, wat een heftig verhaal. Mijn moeder is toen ik nog jong was plots overleden en met mij pa heb ik weinig contact. Hij heeft zich sinds 2008 bij een gelovige groep aangesloten en is toen een soort gebrainwasht hebben mijn zus en ik het idee van. Hij heeft daar toen een vrouw leren kennen en was binnen 2 maanden getrouwd met haar. Had weinig interesse in ons en in zijn kleinkinderen. Ik zie hem nu zo een 2 a 3 keer per jaar eventjes. Als hij langskomt dan is hij er max 15 minuten. Mijn schoonvader zien we eigenlijk alleen op verjaardag van mijn partner en de verjaardag van onze dochter. Mijn schoonmoeder zien we niet meer. Mijn partner heeft zijn moeder letterlijk de deur uitgezet. Die dacht het wel even te kunnen regelen hier toen de kleine er was en te vertellen dat ik een slechte moeder was omdat ik haar kleindochter weg hield bij haar. Want als zij langskwam lag ze altijd te slapen. Tja, moet je niet om 2130 komen aanwaaien Ze heeft zelfs geeist als zij langskwam dat we haar maar wakker moesten maken. Mijn man had het al niet zo op zijn moeder. jaren geen contact gehad. Hij en zijn broer zijn toen ze klein waren stelselmatig mishandeld door haar. Ook seksueel mishandeld. Enkele jaren terug heeft hij zijn moeder opgezocht en weer geprobeerd contact te maken. Hij had zoiets zo van: het is toch me moeder. Ging in het begin goed, maar ze draaide al weer gauw om naar haar oude zelf. Hij had verwacht dat ze was veranderd, maar toch niet. Nu hoeft hij haar nooit meer te zien. Met mijn zus heb ik wel regelmatig contact en mijn ooms en tantes eigenlijk alleen op begrafenissen. We sturen elkaar wel elk jaar een kerstkaart. Van 1 tante en oom hadden we zelfs een cadeautje per post gehad toen de kleine geboren was. Was echt heel leuk. We spreken ze eigenlijk nooit.
Ten eerste wat ik wil zeggen dat ik een top Schoonfamilie heb, echt mijn "gezin" voelt dat... Hoe zit het met jou sfam ts? Mn moeder zelfmoord toen ik 14 was... Mn vader alcoholist (m'n dochter van 15mnd 1x gezien en houden zo) Mn broer heeft een rot vriendin waar ik Super ruzie mee heb Mn zus had eerst een man die haar volledig in haar macht nam en is net gescheiden en denkt dat ze 18 is incl onenightstand en rare verhalen. Aan mijn familie heb ik dus ook helemaal niks... Ik noem ze niet pa,zus,opa,oom er dat zijn ze allemaal stuk voor stuk niet waard..... Na bijna 10 jaar heb ik er meer van vrede mee.. Sinds de komst van dochter nog meer ik denk maar zo: Geen interesse voor haar, geen moeite doen voor haar? Dan beteken je voor mij niks.. Het klinkt heel hard maar zij is voor mijn man en mij alles.. En zon meisje is onschuldig en doet niks verkeerd...
Zie mijn ooms en tantes sowieso bij mijn opa en oma, dus bij familie dingetjes. Erbuiten niet echt, soms een paar nichtjes die even op de koffie komen of dat je ze via Facebook even spreekt. Mijn moeder woont vlakbij, mijn vader op zich ook, maar nooit echt een goede band mee gehad en ook niet zoveel behoefte aan. Broertje woont in Nijmegen, niet om de hoek, maar die spreek ik gewoon normaal (niet wekelijks)
Helaas hier ook, mijn ouders en broer (heb maar 1 broer en verder niks) hebben 2 jaar geleden op Moederdag besloten dat ik er niet meer bij hoor, dus die zie / spreek ik nooit meer. Mijn ooms, tante's, nichten en neven zie ik zelden, alleen bij gelegenheden, dat is 1 keer in de zoveel jaar. Mijn oma is bijna 92 jaar, zit in een verzorgingstehuis en bezoek ik af en toe. Nu ik zelf een kindje heb vind ik het wel moeilijk. Dat contact zal ook nooit meer komen dus heeft F. maar 1 oma en opa, alleen van mijn mans kant.
Hier nog iemand. Mijn moeder al een jaar niet gesproken, terwijl ze 5 huizen naast me woont. Mijn broertje al ruim 5 jaar geen contact meer mee en die hoef ik ook nooit in mijn leven weer te zien. Mijn vader zie ik misschien 2 keer per jaar bij toeval bij mijn oma. Mijn halfzus spreek ik nauwelijks, geen band mee maar ook geen ruzie. Mijn stiefbroertje zie ik afentoe eens voor het huis spelen en afentoe praten we wat, oppervlakkig. Totaal geen band meer mee. Mijn halfzusje spreek ik als enige nog wel samen met mijn 2 oma's. Zij betekenen dan ook alles voor me en mijn wereld zou echt instorten als hen iets overkwam. Ik vind dit verder niet echt moeilijk ofzo.. tuurlijk soms baal je. Waarom ben ik niet opgegroeid in een liefdevol gezin? Maar ik heb nu mijn eigen gezin waar ik mijn kind(eren) een liefdevol huis wil geven. Een plek waar ze zich veilig en blij voelen. Iets wat ik nauwelijks heb gekend.
Wat heftig zeg! Wel fijn dat je een fijne schoonfamilie hebt! Ik heb alleen een schoonmoeder en schoonzus. Mijn man is half engels en zijn familie woont daar, dus die zijn we nooit.
Ik heb sinds 8 jaar geen contact met mijn moeder meer...mijn vader heb ik 3 keer ontmoet. Met mijn zus en broer heb ik ook geen contact meer,.met mijn jongste broertje een klein beetje. Ik mis een moeder/oma figuur in ons leven, maar die rol kan mijn eigen moeder niet vervullen. Mijn zus heeft onlangs contact gezocht, maar ik heb daar nog niets mee gedaan. Ik had het een plekje gegeven en de rust in ons leven is me veel waard. Eigenlijk wil ik geen drama meer.
Met schoonfam helemaal geen contact meer. met mijn familie vrijwel geen contact meer met zus, die zie ik eens in zoveel jaar een keer bij mijn ouders en dan is het alsof ik een vreemde zie. rest van fam: van pa's kant nog met helft contact na ruzie over erfenis. Van kant ma contact met 1 tante.. met de rest niet
Hier ook niet echt veel. Ooms en tantes helemaal niets. Heb nog één oma daar heb ik geen contact mee. Vader geen contact mee. Twee zussen heel minimaal contact mee. En met mijn moeder wel redelijk. Schoonfamilie zo'n beetje hetzelfde. Geen contact met ooms en tantes, niet met opa en oma's en niet met de vader,. Met broertje/zusjes de een matig en de andere twee goed en dan redelijk met de moeder. Maar iedereen met wie we contact hebben woont ook verder weg en dat maakt het ook gauw wat moeilijker om goed contact te hebben.
Ik heb sinds een aantal jaren geen contact meer met mijn ouders, broertjes en oma. Het hele verhaal heb ik hier weleens gedeeld. Tuurlijk is het onwijs zuur dat het allemaal zo gelopen is, maar ja als mijn moeder zegt dat ze geen contact meer met mij wil dan houdt het op(en blijkbaar is mijn moeder heilig voor de rest van mijn familie) Heb helemaal geen opa's en oma's voor onze dochter en dat vind ik soms wel moeilijk, maar ja de ouders van mijn man zijn dood dus daar kan je niet veel aan doen. Je mag me altijd een pb sturen.
Ja hier ook geen contact meer met mijn ouders,eigenlijk sinds nu een week. Ooms en tantes ,neefjes en nichtjes heb ik al zo'n 16 jaar niet gezien na t overlijden ban beide opa en oma's. M'n broertjes nog wel contact mee maar of dat blijft duren,geen idee..
Mijn ouders broer en schoonouders zwager schoonzus ga ik goed Mee om .. Ouders zie ik wekelijks m'n moeder en ik bellen elke dag .. Schoonouders zie ik ook veel .. Mijn opa's 1tje daarvan zie ik ineens weinig .. Oma is bijna 3 jaar geleden overleden en hij ontmoette een nieuwe vrouw .. Zij woont ver en moet volgens mij niks van kleine kinderen van andere hebben .. Wel haar eigen kleinkinderen dus puntje bij paaltje komt opa gewoon niet meer ineens .. Toen oma nog leefde zag ik ze zeker wekelijk .. Mijn andere opa is oom verandert toen oma 18 jaar geleden plotseling Bij een auto ongeluk overleed op 57 jarige leeftijd .. Dat is het punt dat de hele familie uit elkaar viel 😢 mijn ooms tantes heb ik jaren niet meer gezien .. Ruzie lang verhaal waar ik ook niks mee te maken had .. Ik was pas 17/18 jaar toen het gebeurde .. Maar nu ga ik trouwen 3 juli en ik mis mijn familie .. Ik heb de stoute schoenen aan gedaan en ben na 9 jaar naar mijn toen lievelings tante gegaan en hebben we gepraat en ik mijn gevoelens uit gesproken .. En gezegd dat ik hun graag bij mijn trouwen willen hebben ondanks de ruzie met mijn ouders .. Ik trouw en het is mijn wens .. Zelfde geld voor mijn opa .. Maar die heb ik nog niet gezien .. Iets houd me tegen .. Maar heb wel een uitnodigings kaart gestuurd en hij heeft m'n moeder gebeld .. Ik heel verbaasd natuurlijk .. Maar ik ben een familie mens en ik mis ze echt .. Mijn broertje zegt dat ik gek ben blablablabla maat HUN hebben ruzie en ik niet en ik heb gewoon tegen mijn familie gezegd dat IK me echt in de steek gelaten heb gevoeld .. Ik hoop dat door mijn bruiloft de familie enigszins weer bij elkaar komt .. Misschien heel raar maar ik hoop het echt .. Door geboorte van mijn oudste zoon zijn mijn ouders ook weer bij elkaar dus ik blijf hopen ... Dus door het overlijden van de oma's viel de families uit elkaar zowel moeders kant als vaders kant .. Goh wat had ik hun ook graag erbij gehad .. Dat ze erg gewoon nog zijn.. 1 oma is al 18 jaar overleden ik mis haar nog elke dag .. Mijn andere oma 3 jaar bijna en mis haar ook nog zo .. Over 3 jaar word 1 oma opgegraven ik dacht altijd dat dat graf gekocht was .. Dat was even slikken .. Op mijn trouwen komen hun foto's ook erbij te staan 😢
Ik ook helaas. Op mijn 15de uithuis geplaats door Bureau Jeugdzorg. Was ik zelf ook heel blij mee omdat het thuis ook echt niet meer ging. Sinds dien ouders en broers en zussen (Ik was de jongste van 8 kinderen) niet meer gezien of gesproken. En dat mag van mij zo blijven. Ik heb het familiegevoel wel altijd gemist, later heb ik dat weten te vervangen door lieve vrienden en een lieve schoonfamilie. Al is die ook niet zo heel groot omdat mijn vriend geen contact heeft met zijn vader en diens kant van de familie.