Ik ben het er deels mee eens dat er veel te veel kinderen het stempel ADHD of autisme krijgen terwijl dat echt niet het geval is. Als je alleen al ziet in de DSM dat de symptomenlijst in de afgelopen jaren steeds meer aangevuld is, kan ook ieder kind met druk/ opvallend gedrag onderhand die 'titel' wel krijgen en dat gebeurd in mijn ogen ook teveel. Klassiek autisme zie je echt wel bij een kind en voor de rest zie ik vooral heel veel maatschappelijke problemen waaruit veel problemen voortvloeien. Zodra je niet precies volgens de norm leeft, moet er wel iets met je mis zijn..
vroeger heette ADHD: minimal brain damage. Pas later hebben ze het ADHD genoemt. Ik ken verscheidene kindjes met ADHD en geen van die kindjes heeft onterecht die diagnose. Heb ze zonder medicatie gezien en met medicatie. Zonder medicatie jarenlang vechten voor de ouders, kind van school naar school, jarenlang behandelingen, zelfs speciaal onderwijs met handen in het haar. Kind rent de straat op, denk niet na maar doet en dan de gevaarlijkste dingen, kinderen die zo chaotisch zijn dat ze niet eens kunnen praten, die andere kinderen aanvallen, stoelen door de klas etc etc. En dan medicatie. En dan eindelijk kind kunnen zijn, eindelijk kunnen spelen, kunnen praten, kunnen leren. Eindelijk met zijn/haar ouders kunnen fietsen zonder angst dat ie weer onder een auto ligt. Dus als er weer een artikel komt met : adhd bestaat niet dan lach ik erom. Die mensen zijn zo dom als het achtereind van het varken en geloven alles wat er maar wordt gezegd. Trouwens de 'bedenker' van ADHD heeft alleen de naam gegeven. De symptomen waren er al en het had dus ook al een naam ( minimal brain damage ) de 'bedenker' heeft het gewoon een andere naam gegeven, een andere naam 'bedacht' ervoor. Zoals ze vroeger bedachten dat een mens een mens moet worden benoemd. Maar mensen waren er al voordat ze de titel mens kregen.
George Frederic Still - Wikipedia, the free encyclopedia De eerste die ADHD kinderen beschreef. Toen heette het nog geen ADHD.
Wie gelooft dat ADHD niet bestaat mag mijn man wel een weekje lenen Maar het ligt iets genuanceerder dan de Telegraaf-achtige titel doet vermoeden. Hij zegt volgens mij meer dat het geen zin heeft om een er meteen maar medicijnen in te pompen als een kind een beetje druk is, maar eerst uitgebreid verder te kijken naar dieet, eventuele tekorten in voedingsstoffen en mineralen, thuissituatie etc. Daar ben ik het volledig mee eens. Niet elk kind wat druk is, zich minder goed kan concentreren en veel om zich heen kijkt heeft ADHD. Dat ijn ook maar een klein deel van de symptomen. Ritalin is daarnaast ook gewoon niet DE oplossing bij AD(H)D. Ritalin zorgt er bij mijn man alleen voor dat hij de prikkels iets beter kan filteren, en zich vooral op z'n werk wat beter kan concentreren. Ik merk het zelf ook wel als hij het niet inneemt, hij kan dan echt heel moeilijk structuur aanbrengen in dingen en rent van de ene klus naar de andere zonder iets af te maken. Met Ritalin gaat dat iets beter, maar het lost het echt niet magisch op. Maar die gebrekkige concentratie is slecht één van de vele symptomen van ADHD. Ritalin doet niets voor de 1001 andere dingen die bij AD(H)D horen; daarvoor zul je toch echt verdere coaching/begeleiding nodig als je daar mee aan de slag wilt gaan
Punt is dat er tal van oorzaken zijn, die deze symptomen als gevolg hebben. Door te doen alsof iedereen last heeft van dezelfde oorzaak (bijvoorbeeld ADHD), wordt er niet genoeg verder gekeken en de ware oorzaak lang niet altijd achterhaald en dus aangepakt. Ik vind het een geweldig artikel en ben het helemaal met de prof. eens. Het zou fijn zijn als iedereens symptomen met één aandoening, waarvoor een passend medicijn bestaat te verklaren zijn, maar dat ís gewoon niet zo. Daarnaast zou ik het fijn vinden als er bij psychologische/ gedragsmatige problemen, eerst eens naar niet fysiologische oplossingen gezocht wordt. Natuurlijk werkt dat niet voor iedereen en kost het meer tijd en dus geld, maar ik denk dat je op de lange termijn de problematiek een stuk kleiner maakt, door de wortels aan te pakken en niet het groen en vaak betekent dit gedragsmatige oplossing.
Ik denk dat ADHD wel bestaat. Wel denk ik dat er te snel naar medicatie wordt gezet. Vooral jonge kinderen bom vol met drugs terwijl het ook op andere manieren eerst te proberen valt. Mijn zoon heeft klassieke autisme, sensorische integratie problemen of te wel prikkelstoornis en is moeilijk lerend. Met passend onderwijs op het regulier onderwijs heeft hij het nog moeilijk maar red zich wel. Wel heeft hij en leerkracht nodig met geduld, duidelijke opdrachten en richtlijnen. Thuis volgen we ook een vast schema en passen we ons leven aan hem aan maar hij maakt dit wel mee omdat ik vertik hem onder de medicatie te duwen. Hij is erg onrustig, wiebelig en kan zich slecht concentreren hierdoor. Dit komt vooral door omgevings geluiden. Advies kinderarts, rustgevende pillen. Wat bereikt mijn zoon er mee, hij heeft indd minder laat van prikkels en kan zich daardoor waarschijnlijk beter concentreren maar dit kan ook op een andere manier. Nu wordt er gebruik gemaakt van een kop telefoon, timer, pictogrammen etc. Meer werk maar werkt tot nu toe ook nog prima. Zo leert hij er ook mee omgaan . En ja soms zou het makkelijk zijn om te zeggen , hier een pilletje ben je rustig. Ik heb zelf maanden aan zware medicatie als morfine, diazepam, tramadol, zaldiar , lyrica etc gezeten. Je zit dan echt niet lekker in je vel. Was net een zombie Ze moeten is energie zoeken aan het vinden van de oorzaak. Bijv bepaald soort voedsel. Heel veel ADHD is te behandelen met een dieet. Dit kost maanden tijd om uit te zoeken welk soort voedsel bijv oorzaak is door wekenlang elke keer wat anders uit het dieet te halen tot je verschil merkt. Of zoek op andere manier naar de oorzaak ipv symthomen te onderdrukken. Voordat autisme bij mijn zoon bevestigt werd is hij ruim 1 jaar onderzocht door ggz. Uiteindelijk weten we nu waarom hij is zoals hij is. Ook gaven ze ons complimenten dat wij als ouders onze zoon zo goed kennen op hem in kunnen spelen en hem ook echt begrijpen. Ja hij is anders dan veel andere kinderen maar hij is perfect zoals hij is . Kost me veel geduld, onbegrip van andere mensen en moet veel opgeven voor hem maar hij is het waard. Medicatie?? Ooit misschien. Maar zolang ik denk dat hij het nog aan kan geef ik niet toe. En zwaar is het zeker, zelf ook wel is met mijn handen in het haar gestaan met wrm ik. Daarna wel weer de moed kunnen vinden om door te gaan . Voor zelfmedelijde geen tijd. Je moet wel. Volgens jaar gaat hij naar groep 3. We zullen hem goed moeten observeren of hij dit aan gaat kunnen en niet verder achter gaat lopen. Hij is nog niet toe aan groep 3 maar groep 2 is te rumoerig voor hem. Groep 3 heeft meer structuur, meer mogelijkheden en kleinere klassen ( nu 32 kinderen groep 1/2) . Ggz zal de school mee begeleiden hierin. Na dat jaar gaan we kijken, red hij het zo of speciaal onderwijs
Als adhd niet bestaat ben ik vast gewoon gek. Ik geloof heilig dat het bestaat, ik geloof niet dat het simpelweg een reeks symptomen zijn die mij daadwerkelijk belemmeren in mijn leven en mij dagelijkse struggels bezorgen. En mijn zusje heeft anderhalf jaar op een labeltje moeten wachten en heeft talloze gesprekken en testen gehad. Dus het word echt niet zomaar aan iedereen gegeven het labeltje.
Lijkt me op zich ook niet, maar als in de DSM steeds meer kenmerken onder de noemer van een diagnose worden geschoven, valt er wel een steeds groter wordende groep onder. En daar heb ik persoonlijk wel echt mijn twijfels bij. Al helemaal omdat het zorgsysteem nu zo in elkaar zit dat je pas echt hulp kunt krijgen wanneer je een 'etiket' hebt en veel zorgverleners ook niet meer buiten dat hokje kunnen denken. En veel mensen vormen zich daar vervolgens ook naar. Te vaak zien gebeuren, ook bij mijzelf al heb ik dat inzicht gelukkig gekregen.
Ik word al kwaad als ik lees dat iemand zegt dat t niet bestaat. Wel denk kk dat er soms iets TE snel medicijnen worden gegeven. Mijn man heeft ADHD en zo makkelijk heeft hij het helaas niet. Was het maar zo dat het niet bestond. Mijn man wil welgeaard af van alle onrust in zijn hoofd
Dat is juist het probleem. Autisme is HET kinderaandoening van hedendaagse maatschappij. Hierdoor wordt voor elk kind dat niet volledig in de gemiddelde lijn zit bijna gezocht naar autistische kenmerken. En die ga je dan ook vinden, in elk mens. En hoe uitgebreider die lijst wordt hoe makkelijker het wordt om alles daar onder te duwen. Kinderen mogen niet meer dromerig, druk of schuw zijn of een tik hebben. Want dan gaan meteen de bekende alarmbellen rinkelen. En DAT vind ik wel zorgelijk..
Dat is inderdaad wat ik ook aangeef. En zo lopen er onderhand heel wat 'autisten' rond waarbij ik echt duidelijk merk dat ze het niet zijn en ik vind het heel erg dat ze wel met dat stempel moeten leven. Sommige ouders gaan ze dan ook nog heel speciaal behandelen waardoor ze zich al helemaal anders gaan voelen.. Erg schadelijk voor een kind.
Nou moet ik zeggen dat ik mij kapot irriteer aan heel wat mensen die zichzelf diagnostiseren en zichzelf het labeltje adhd opplakken. Die krijgen dan wel geen medicijnen maar roepen wel tegen jan en alleman :tja dat komt door mijn adhd. Wat ook een zeer vertekend beeld geeft! Dit is dan wel voornamelijk bij (jong)volwassenen.
Ik mag toch hopen dat je een "aan autisme verwante stoornis" bedoeld daar valt onder andere pdd-nos onder. Iets waar inderdaad een vrij grote groep mensen onder valt. Pdd-nos is nl een samenvatter van een aantal kenmerken die nog niet voldoende opgesplitst zijn om een eigen naam te hebben. En is zeker niet gelijk aan gewoon (klassiek) autisme. Om die reden is er in mijn ogen autisme totaal geen "kinderaandoening". Autisme heb je nl je levenlang, zijn ook geen medicijnen en dergelijke voor..... En ik snap wel hoe jij het bedoeld: Het lijkt alsof ieder kind tegenwoordig een etiketje heeft, ze krijgen die ook wat sneller/regelmatiger dan vroeger (en dat is logisch, want vroeger werd er nauwelijks naar gekeken, ja Jantje was wat druk, luisterde niet, was gewoon een ondeugend, vervelend akelig kind) Maar de manier waarop jij het omschrijft is nu net alsof alles onder de noemer autisme wordt geschoven (ADHD valt daar overigens niet onder) En dat is gewoon pertinent niet waar.
Ik ben het eens, in zoverre dat de diagnose te vaak te snel gesteld word. En dat er te vaak, te snel naar medicatie gegrepen word, alsof dat alles oplost. Maar om te stellen dat ADHD niet bestaat vind ik net een stap te ver gaan. Onze zoon zit vanaf zijn 4e jaar in de medische molen, en heeft nu (hij is nu ondertussen 7 jaar), na verschillende hulpverleners zijn diagnose gekregen. En naar ons inzicht past deze bij hem. Helaas is hij voor de gangbare therapieën te jong, en rest ons op dit moment niet veel anders dan medicatie. Wat ik heel erg jammer vind, aangezien ik daar een stevige aversie tegen heb. Maar (!!!) in dit geval, kan ik op dit moment niet anders dan toegeven dat onze zoon er wel baat bij heeft, zeker en vooral binnen het onderwijs. Hij kan de prikkels niet verwerken zonder zijn medicatie. Hij is moeilijk bereikbaar voor de docent, kan zijn aandacht niet bij de les/uitleg houden en reageert enorm op iedere prikkel, hoe klein ook. Het is bij hem geen kwestie van gezonder voedsel, of meer buitenspelen zodat hij zijn energie kwijt kan. Of meer slapen. Hier voldoet hij allemaal al aan. Ook qua regels word hij, gemiddeld genomen, bijzonder 'strak' gehouden. Zijn dagen zijn voorspelbaar en is zijn planning overzichtelijk door middel van pictogrammen. En 1 op 1 is het prima te doen. Kan hij rustig zijn en goed luisteren. Maar zet er een tweede kind bij, en het word al een iets ander verhaal. Zet er een klas vol kinderen bij, en het hek is van de dam. Al moet ik wel zeggen dat het een degelijk verschil maakt tussen onze 'no nonsense' aanpak en de aanpak van school. Wat dat betreft zijn wij qua opvoeding misschien iets meer oude stempel. Hier zijn geen discussies mogelijk. Ter zijner tijd echter, gaan we wel met hem in therapie, in de hoop hem in ieder geval goed te kunnen laten functioneren met minder, of hopelijk zelfs helemaal zonder medicatie. Hoe dan ook, zijn diagnose zal nooit geaccepteerd worden als excuus voor wangedrag. Hij heeft tenslotte last van zijn aandoening, maar hij is niet zijn aandoening.
Dit lijkt precies ons verhaal. Ook het 1 op 1 verhaal, en hoe meer prikkels hoe lastiger het word voor hem.
Hier precies hetzelfde met onze oudste dochter, alleen zij heeft dan nog niet de diagnose omdat ze haar daar vorig jaar te jong voor vonden. Nu in groep 3 komt het in haar rapport duidelijk naar voren dus maandag weer onderzoek. Het is alleen zo vermoeiend omdat oma bijvoorbeeld vind dat we maar strenger moeten zijn omdat ze niet luistert, niet stil zit en ze alleen maar de aandacht opzoekt waardoor ze haar niet meer als 1 nachtje wil hebben. Over de jongste horen we dan niks alsof die alleen maar alles goed doet. Zelf heb ik ADHD en gebruik medicatie en wat een verademing is dat! Rust in het hoofd zonder dat alle gedachten overal naartoe gaan... Het is erg lastig om ADHD uit te leggen aan een niet ADHD'er....
Het is zo jammer dat door dit soort artikelen ouders van kinderen met een diagnose zich weer moeten gaan verdedigen.... Alleen bij diagnoses die je niet "ziet" moet je je ineens gaan verdedigen alsof het minder erg is ofzo, bij veel andere dingen wordt er geen twijfel gezaaid behalve hierbij. Dit doet mij als ouder van een ADHD-er/ODD-er erg pijn, je wilt niet weten hoe vaak ik door dit soort artikelen te horen krijg dat het zo'n mode verschijnsel is.... Dat het zoveel meer voorkomt tegenwoordig.... Ja vroeger waren er wel meer dingen die niet onderzocht werden of niet goed onderzocht werden. Ik was vroeger ook anders alleen werd daar toen nog weinig tot niks mee gedaan, nu wel dus ja nu komt het veel meer voor. Dingen worden ook 1 keer in de zoveel tijd weer opgerakeld, zoals het artikel dat de uitvinder van ADHD op zijn sterfbed toegeeft dat het een verzinsel, erg leuk maar hij was niet de uitvinder..... Oja nog een opmerking die me al dagen dwars zit, mensen met ADHD of autisme of iets in die geest hebben een DIAGNOSE. Een etiket of labeltje zit aan een product en niet aan een mens....
Ik heb niet alles gelezen, maar zag toch wat dingen voorbij komen waar ik van schrok. Dat er mensen zijn die denken dat ADHD een modeverschijnsel is vind ik dan nog het minst erg, net als dat er mensen zijn die denken dat je ADHD en ASS met een dieet of probiotica op kan lossen. Maar dat zij ook denken dat dit aan falende opvoeding ligt, vind ik echt wel heel erg arrogant. Bijzonder is is dat juist die mensen altijd zo prat gaan op hun eigen opvoedingskwaliteiten en hun geweldige kinderen. Terwijl echt niemand die kinderen net zo geweldig vindt En als moeder van een kind met ass, raakt dit me ook. Hoe vaak ik wel geen opvoedingsadvies gekregen heb van mensen die totaal onwetend zijn!! Die geen idee hebben wat het is om je kind gillend te zien wegkruipen omdat het licht pijn doet aan zijn ogen. Of het kind dat niet kan slapen omdat hij dwanggedachten heeft. Of het kind dat niet meer naar school wil omdat die lieve, oh zo geweldig opgevoede kinderen, van die oh zo trotse ouders, gemeen tegen hem doen. Omdat hij anders is. Omdat hij druk is, tegen zijn hoofd slaat of in zijn broek plast. Bij wie stoort het er nu aan? Aan de moeders die keihard hun best doen voor hun kinderen en knokken voor begrip en betere begeleiding op school en thuis of de moeders die denken dat alles maar een verzinsel is en hun lang niet zo perfecte kinderen op die manier een gebrek aan empathie, kennis en begrip bijbrengen? Voor al mijn medemoeders met een kind met gebruiksaanwijzing: vertrouw op jezelf. Jij kent je kind het beste. Laat niemand je iets anders wijsmaken! Ik ben zo vaak afgewimpeld door artsen en het cb, dat er niets aan de hand was met mijn zoon. Het was ontzettend zwaar om voor hem te zorgen, moeilijk contact met hem te maken en hij was zolang onzindelijk. Pas toen ze op school problemen zagen, toen pas werd ik serieus genomen. Daarna mochten we nog 1,5 jaar wachten op adequate hulp. Nu hij de diagnose PDD-NOS heeft en hij op speciaal basisonderwijs zit, zie ik een kind dat ontzettend gegroeid is en gelukkig is. Geen onhaalbare doelen meer, geen onrealistische verwachtingen meer, de druk is weg, Juist dankzij deze diagnose kan mijn kind nu zichzelf zijn. En hij is verrekte leuk gelukt!
likes voor Barriewarrie en vlinder!!! Mensen oordelen veel te snel. Moeders die de kinderen elke dag vluchtig tegen komen op schoolplein of wel eens bij hun thuis komen spelen en dan maar meteen kunnen oordelen of het kind wel of niet autisme heeft of adhd. Bloedirritant!! Hun weten niet wat er thuis speelt! Kunnen en mogen niet oordelen! Mijn oudste is een keurig net opgevoed kind als je die zo tegenkomt. Zegt keurig hallo en doeg, dankjewel en alstublieft. Wijkt geen cm van mijn zijde in de winkel, loopt altijd strak naast mij. Als ze horen dat hij autisme heeft dan verklaren ze mij voor gek! En meteen van : alle kinderen hebben tegenwoordig autisme etc etc. Wat ze niet zien ( of willen zien ) is dat hij niet van mijn zijde DURFT te wijken. Dat hij andere kinderen uit de weg gaat, doodsbang is voor ALLE kinderen. Doodsbang voor alles en iedereen. Dat als hij blij is continue op en neer springt en fladdert, dat als ie niet weet wat ie moet doen dat ie dan continue rondjes draait. Ja, hij zegt keurig hallo en dankjewel en kijkt je aan. Maar daar blijft het bij. Ga je hem dingen vragen dan slaat ie dicht en weet ie niks meer. Niemand weet dat zijn angsten zo erg zijn dat hij zich al 4 keer van het leven heeft proberen te roven om maar van de vreselijke angsten af te zijn. Als ik hem bij een vreemde zou neerzetten voor een uurtje dan zouden ze geen kind aan hem hebben. Hij zou niks doen. Keurig op een stoeltje blijven zitten totdat iemand zegt dat ie op mag staan. Hij zal niet druk doen, niet praten, niet schelden, alles volgens de regels doen. Een ideaal kind dus. Ze zien niet dat het geen natuurlijk gedrag is en hij eigenlijk verstijfd is van angst en daarom ALLES zal doen wat er van hem wordt verlangd!! Thuis barst dan de bom en komt alle angst en onzekerheid er eindelijk uit en gaat huilen, schreeuwen, slaan, spugen, proberen uit het raam te springen. Maar dat ziet dan weer niemand want dat gebeurd hier in huis, waar de andere moeders niet zijn.