Zo een keer in de zoveel tijd komt het wel eens voor dat ik op mijn neefjes en nichtje pas. Drie hele leuke Kids waar ik echt enorm van kan genieten, maar steeds als ik zo'n oppasdag of oppasweekend heb gehad begint bij mij de twijfel... Kan ik dit wel? Ben ik wel geschikt om dit te doen en wil ik het ook wel? Over dat laatste twijfel ik eigenlijk nooit, behalve als ik opgepast heb. Ik ben dan moe, druk, mijn huis is een puinhoop en ik ben constant de Kids aandacht aan het geven, als ze dan op bed liggen dan zou ik ook wel naar bed kunnen. Ik wil al twee jaar graag een kindje en ik was dan ook dolblij dat we eindelijk konden beginnen dit jaar, maar na zo'n oppasdag twijfel ik weer. Is het een realistische twijfel? Herkent iemand dit?
Ja ik 😇 Niks geks aan Ik heb een kabouter van ruim 6 jaar oud en wil dolgraag een 2e. Vaak komen er vriendjes spelen en logeren. En ik vind dat vaak best moeilijk en twijfel dan ook. Maar denk later ook: ze worden niet als kleuter geboren. Je groeit in het moederschap
Dat herken ik wel. Ik ben jarenlang oppas geweest bij twee verschillende gezinnen. Daarnaast twee keer als au pair gewerkt in het buitenland. Nu pas ik inmiddels regelmatig op mijn neefje van bijna 1 die dan ook blijft slapen. Na zo'n werkdag als oppas of au pair of nu na een nachtje mijn neefje was/ben ik gewoon kapot. Ik geniet ervan, maar het is ook zwaar. Als mijn neefje hier is geweest heb ik twee dagen enorm genoten maar ben ik blij als hij uiteindelijk weer wordt opgehaald. Dan kan ik eindelijk opruimen, uitrusten en een nacht fatsoenlijk slapen (hij slaapt alleen maar als hij tegen iemand aangeplakt kan liggen). Maar ik denk, en dat weet ik bijna zeker, dat er een gigantisch verschil zit tussen je eigen kind en het kind van een ander. En dat je van je eigen kind heus ook wel eens moe wordt, of geïrriteerd raakt, maar dat die grens vele malen hoger ligt omdat de liefde voor je eigen kind zoveel sterker is dan eventuele ergernissen die erbij komen kijken (slapeloze nachten, rommel, drukte...) Dus ja, ik herken je gevoel. En nee, het stopt mij er niet van om voor een eigen kindje te gaan. Ik kan me niet voorstellen dat ik na 2 dagen mijn eigen kind over de vloer zou willen dat hij/zij wordt opgehaald
Ik heb het ook als ik op mijn nichtje van 3,5 gepast heb, kapot ben ik dan. Maar van jezelf krijg je er juist energie van! Je krijgt er echt geen spijt van als je zelf kindjes hebt.
Ik herken het wel, hier namelijk precies hetzelfde. En naast het oppassen ook het vroege opstaan, gebroken nachten, etc. Sinds mijn dochter er is geen last meer van... Alhoewel ik denk nog steeds ' hoe moet ik dat straks doen?!' Maar ik weet het komt allemaal goed.
Ik werk op een kinderdagverblijf en de ene dag kom ik thuis en zie ik het helemaal zitten, maar na een zware dag ben ik soms wel blij dat ik geen kids heb en gewoon mijn eigen gang kan gaan. Het loopt zoals het loopt en straks met je eigen kindje heb je volgens mij zoveel moedergevoelens dat je alles met heel veel liefde doet!
3 is al anders dan 1 Maar eerlijk? Ik heb nog steeds van die dagen met m'n eigen kids dat het slopend is en dat ik blij ben als ze in bed liggen. En toch verwacht ik over een paar maandjes nr 3 Op de een of andere manier is het het allemaal waard. En op een dag als deze, wanneer ze hun tekeningen 'gemaakt voor de liefste mama van de wereld' trots laten zien en het ontbijt op bed wat ze voor mij gemaakt hebben samen opeten, helemaal
De kans dat je er drie tegelijk krijgt, is héél klein dus als het goed is zit er wat opbouw in de drukte Maar ja, ik ben chronisch moe, mijn huis is een puinbak, heb nooit tijd om koffie te drinken als het nog warm is, zelfs naar de wc gaan is geen me-time meer sinds ze kruipen en 'spontane' activiteiten worden met militaire precisie gepland en toch ben ik ook in heel blijde verwachting van nummer 3! Want ook andere clichés zijn waar: het is het allemaal waard en je krijgt er zoveel voor terug. En goddank zijn er opa's en oma's om je veeleisende kroost zo nu en dan te stallen
Ik heb een tijd 2 dagen in de week opgepast, de beste anti conceptie ooit. ik wist 1 ding zeker, dat wilde ik voorlopig niet. Ik vond de kids super leuk hoor maar zoooo vermoeiend. Ik was oprecht bang dat ik het niet zou kunnen. En nu heb een dochter en het is zooooo anders. Het is eigen en dat is al totaal anders. En alles wat ik eerder wel vermoeiend vond, dat voelt nu heel anders. Ik kan uren kijken naar hoe mijn dochter lekker zit te spelen. Daar kan ik helemaal warm en blij van worden. Ik heb een heel ander ritme en zelfs ik die altijd uitsliep heb een ritme gekregen... Als ik oppaste dan was ik constant bezig met de kids. Mijn eigen dochter ken ik door en door en die speelt prima een tijd alleen. Dan hoef ik daar niet steeds bovenop te zitten. Oppaskinderen waren toch gewend om door mij vermaakt te worden. Ik vind het niet vergelijkbaar en heel eerlijk ben ik nog steeds kapot als ik andere kinderen in huis heb gehad.
Zit verschil in eigen kinderen en oppassen denk ik. Met oppassen hebben kinderen minder hun eigen plekje dan gewoon kind zijn in huis. Oppassen is feest, neefjes verwachten constant vermaakt te worden. Grenzen zijn niet of minder duidelijk. Je moet meer aan elkaar "wennen " . Ik ben ook wel eens bek af als er weer neefje geweest is. Geen rare gedachte om te twijfelen, maar eigen lijkt mij toch anders dan oppas, komt vast goed
Ik vind dit een fijn topic! Mijn vriend past vaak op en wil sindsdien ineens voorlopig geen kinderen meer. Ik heb wel gezegd dat eigen kinderen anders zijn maar fijn om te weten dat dat ook echt zo is.
Oppassen is bij ons nooit een reden geweest om er niet aan te beginnen. Wel om het er bij 1 te laten.
Ik heb 4 kinderen en vind oppassen ook vermoeiend haha. Mijn eigen kinderen ken ik door en door en ondanks dat het natuurlijk wel druk is weet ik (normaal gesproken) wat ik kan verwachten van ze. Met een oppaskind sta ik toch steeds in een extremere waakstand, ik weet namelijk niet of het gewoon met me mee loopt op de stoep etc, moet bedenken of het kind wel een bepaald gerecht lust, of het zich wel vermaakt en mijn kinderen gedragen zich ook altijd weer anders bij een extra kind in huis. Mijn zus komt hier weleens logeren en ik merk dat ze ook echt in een stand staat dat ze naar haar idee op alles moet reageren, alles van ze moet zien en ze constant moet entertainen en daar maken de kinderen dan ook flink gebruik van. En dan ligt ze om 21.00 uur uitgeput op de bank terwijl ik die dag 3 uur eerder op was en het huishouden, alle maaltijden en de verzorging van de kinderen heh verzorgd en nog gerust even door kan. Ze twijfelt ook enorm aan kinderen maar kan haar moeilijk uitleggen dat je niet op een dag 4 kinderen hebt maar dat ik er ook in ben gegroeid, en dat je veel meer kan hebben van je eigen kind.