Toch fijn die herkenning! En blij dat ik me niet schuldig hoef te voelen om naar kdv te brengen. Wat iemand al zei: dan even niet mijn probleem. Maar als ik jullie verhalen zo lees, mag ik nog niet klagen. Het gaat hier sinds veel regelmaat en haar soms toch echt even laten huilen in bed, een stuk beter. Zij huilt om de prikkels te verwerken. Eerst pakte ik haar dan meteen uit haar bedje, niet wetende dat ik haar dan dus nog meer prikkelde. Ik ben wel een beetje angstig voor als ze over 3 weken naar kdv gaat. Hopelijk is ze dan 's avonds niet al te overstuur. Ik vind het ook wel moeilijk, want ik geef haar het liefst alle rust en regelmaat die ze nodig heeft, maar soms wil of moet je er toch echt even uit. Dat zou toch ook moeten kunnen. Maar vaak merk ik dan meteen onrust bij haar.
Gaat goed komen hoor Liekje81, hier bleek hij bij het kdv een stuk rustiger te zijn. Veel andere kindjes die hem afleiden en niet de gespannen sfeer zoals hij thuis natuurlijk wel was. Nou hebben wij een hele kleinschalige opvang en zeer ervaren leidsters. Rond de 40-50 jaar. Die zijn ook al heel wat gewend. En in het begin heb ik gewoon afgesproken dat ik een paar keer zou bellen en kreeg ik updates via whatsapp. Al snel was het voor ons allemaal prima.
Herkenbaar bij de eerste die nu 21 maanden is en toch is onze 2e nu 7 weekjes oud. En het is een verschil van dag en nacht, de 2e nu slaapt bijna de hele dag, de enige huil die er uit komt is voor honger en dat is in een paar minuten op te lossen. De huil/schreeuw/krijs baby kennen we dus, maar ook de roze wolk waar sommige mensen het over hebben en waar ik me dus eerst helemaal niks bij voor kon stellen. Bij de eerste is alles goed gekomen en is het nu een makkelijk mannetje. Behalve dan dat hij nog niet alle nachten doorslaapt, maar de meeste inmiddels wel. Er is dus hoop voor iedereen die over een 2e na durft te denken
Onze eerste was een droombaby, sliep snel door, was redelijk makkelijk te troosten, ging makkelijk mee op pad. Er waren absoluut ook hele moeilijk momenten, maar die waren achteraf heel verklaarbaar (ooronsteking, honger, verkouden enz). Ondanks dat hij zo makkelijk was,was ik blij toen het eerste jaat over was. Toen hij begon te praten vond ik het zoveel fijner. Ik ben gewoon niet zo geschikt voor dat kleine grut. We wilden dolgraag een tweede, maar het lukte almaar niet. En toen opeens wel. We waren zo blij. Tot ik bloedverlies kreeg en alles fout leek. Zelfs toen er totaal geen reden meer voor was, was ik alleen maar gespannen tijdens de zwangerschap. Ik vond het vreselijk. Toen hij eindelijk veilig in mijn armen lag en de eerste week een eitje was, waren we helemaal op een roze wolk. Nooit geweten dat je zo diep kan vallen. Hij sliep niet, hij kwam niet aan, hij huilde als hij niet gedragen werd. Ik heb de oudste vervloekt omdat die de trap opkwam, ik heb krijsend voor mijn man gestaan omdat hij het zo benodigde ritme doorbrak. En ik heb regelmatig gedacht, ik houd niet van hem, dit is onze straf voor het te graag willen, we zijn waardeloze ouders, ik ben de slechtste moeder ooit. Alle stress omtrent de zwangerschap kon niet weg, de rouw om de tweeling die het niet gered had kwam opeens knoerthard naar boven. En we zijn er nog niet. Ons huwelijk heeft er hard onder geleden,mijn zelfrespect en zelfvertrouwen moet ik weer opbouwen en ik voel me nog steeds om alles schuldig. En het ergste van alles, mijn kind voldeed bij lange na niet aan de definitie van huilbaby. Het was gewoon een niet-slaap baby. Maar het was zo slopend. Inmiddels is hij een schat, nog steeds een waardeloze slaper, maar we komen inmiddels meestal aan ietwat van een normale nacht. Wat vooral fijn is, hij voelt zichzelf duidelijk beter. Hij is vrolijk en gezellig en kan heel goed spelen. Dat is voor mij het fijnste, hij is echt gelukkig.
Heel erg herkenbaar. Je schrijft "een klein traumaatje", maar noem het maar gerust een trauma hoor. Ik heb een paar maanden geleden EMDR gehad om het een beetje te boven te komen. Dochter huilde/krijste uren per dag, een periode lang bijna 18 uur per dag. Dit heeft ze iig drie maanden volgehouden. Daarna werd het huilen ietsje minder qua uren maar niet qua heftigheid. Toen ze 3 en 6 maanden oud was lag ze in het ziekenhuis vanwege verborgen reflux. Ze had veel pijn, arm meisje. Ik droeg haar het grootste deel van de dag in de Storchenwiege, dan sliep ze of was ze rustig en kon ik tenminste ademen. Ze slaapt sinds kort door. Sinds vorige maand ofzo. Meestal. We zijn maandenlang elke nacht uren in de weer geweest. Dat we het overleefd hebben is een wonder. We werken ook nog allebei. Wij wilden wel een tweede kindje maar durfden het niet aan. Waren aan het bespreken wie zich zou laten steriliseren toen ik, door de anticonceptie heen, zwanger bleek. Wat een enorme schok! Inmiddels zijn we er heel blij mee. En toch, soms vliegt het me nog aan. Wat nou als het nu weer zo gaat als bij onze dochter? Het trauma is zo groot dat ik er EMDR bij nodig had. Ik ben heel benieuwd naar dit kindje en tegelijkertijd ben ik er bang voor. Ik hoop zo dat het soepeler gaat... Edit: zwangerschap was heftig, veel bloedverlies, elke week weer de onzekerheid of dochter nog leefde enzo. Loodzware bevalling. Dochter was prematuur en dysmatuur, woog net 2 kilo, maar ik kreeg haar er niet uit. Ze was een sterrenkijker en is uiteindelijk met de pomp gehaald. Ik belandde op de OK want placenta wilde er niet uit. Na 2 dagen mochten we naar huis. Dochter kon zich niet warm houden, duurde weken voor dat beter ging. Wat een stress. Zou er een verband zijn tussen zwangerschap/bevalling en dit soort dingen?
Over dat laatste: dat weet ik niet! Ik heb zelf juist echt een hele relaxte zwangerschap gehad (behalve dat ze een paar keer ''foutjes'' op de echo's zagen, iets met het hartje, te korte beentjes) maar dat bleek achteraf allemaal niks te zijn) Mijn bevalling ging zo snel dat ik het ziekenhuis niet haalde maar thuis beviel maar dat was eigenlijk een hele relaxte bevalling. Ik vroeg mij de dag na zijn geboorte af waar het addertje was: fijne zwangerschap, relaxte bevalling. Nou die nacht ging S. los en dat heeft 4 maanden geduurd! Nu waren er natuurlijk medische oorzaken (verborgen reflux, obstipatie en gevoelige darmpjes dus heeeel veeeeel krampjes) Hij huilde sowieso veel meer dan 3 uur per dag. Ik heb een week geturfd toen was het 13-17-18-10-10-9-7. Heb het schriftje nog liggen. Daarna niet meer gedaan want ik werd er moedeloos van. Gelukkig hadden we af en toe ook fijnere dagen. Ik ben met hem bij een osteopaat geweest en die zei (wat iedereen ook zei) wat is hij alert, wat kijkt hij rond met zijn grote ogen, wat houdt hij zich als een plank. Klopte allemaal hij zuigt (nog steeds) de wereld in hem op. De tijd zorgde voor de medische verbetering, RRR voor zijn geprikkeldheid en nu is hij meer vrolijk dan huilerig, eet hij goed, lacht hij, beweeglijk en slaapt hij ook steeds beter. Dus in vergelijking met jouw bevalling: die was bij mij het tegenovergestelde. Ik hoop voor jou dat het dit keer ook veel beter gaat! Goed dat je ook hulp hebt gezocht trouwens!! Heb je nu wel een fijne zwangerschap trouwens?
Pfff jij hebt t ook voor je kiezen gehad zeg. Heftige tijd hè. Deze zwangerschap is heel anders dan de vorige. Geen bloedingen enz. Wel verwachten ze wederom een vroeggeboorte maar tot nu toe gaat de zwangerschap hartstikke goed. Daar ben ik heel blij mee
Hier is mijn eerste ook prematuur geboren maar dat was juist een hele makkelijke, vrolijke baby! Mijn tweede is op tijd geboren en dat was ook een kleine hel. Veel huilen en kramp, ontevreden en niet willen slapen 's nachts. Het heeft wel een jaar geduurd eer het dan eindelijk beter ging. Ik hoop van harte dat de derde (als die ooit nog besluit te komen) makkelijker is.. Maar aan de andere kant is de babytijd maar zo'n korte periode van een mensenleven dat ik het er voor over heb. Ze zijn nu zó leuk met elkaar (meeste tijd dan )
Oh zo herkenbaar. Schiet nu nog in de stress als hij huild, dan moet alles vlug vlug vlug zo dat ik m weer kan oppakken (mamma's kindje) dan is hij tenminste stil en kan ik weer adem halen. Ik heb mijn moeder zelfs n paar keer midden in de nacht opgebeld of ze dat monstertje aub mee wilde nemen om dat ik het niet meer trok. Zoon lief huilend,ik huilend,wanhopig om dat ik geen idee wat er aan de hand was (nog steeds geen idee, niets medisch in ieder geval.) kinder arts hier fisio daar week opname, adviezen van laten huilen en zelf iets voor me zelf gaan doen (en niet op je dan 4 weken oude krijsende baby letten) of de RRR aan houden (lastig met voeden op verzoek en een baby die ontroostbaar en over vermoeid is van het huilen) heb echt van alles geprobeerd. het rustigste was mijn kleine man als hij bij mij was (nu nog steeds,mannetje verdraait z'n nek alla exorcist om mij maar te zien) en lekker aan de borst kon hangen. Dan dronk hij n paar slokjes en sliep dan weer ff. Het enige geluk was dat hij snachts maar 1x kwam (nu nog steeds, hij slaapt nog niet door) en ik dus redelijk kon opladen dat is mijn redding geweest, anders was ik denk ik volledig ingestort en had nu nog bibberend in n hoekje gezeten. En ik geef ook het mislukken van de borstvoeding hier de schuld van Door alle stres kwam bij mij de boel niet op gang. Nu is hij (meestal, hij kan nu nog uren oor verdovend gillen) mijn kleine knuffel kontje, zo klein als hij is, z'n armen moeten om me heen en zijn gezichtje begraaft i in m'n nek, zo heerlijk. Niets lekkerder dan zon klein mannetje wat zich aan je vast klampt om dat i dol op je is en je knuffeltjes blijft geven. Dat is voor mij het toppunt van puur geluk. Waar ik me wel groen en geel aan kan ergeren zijn opmerkingen van familieleden dat ze niet snappen waarom ik zo in de stress schiet om n beetje gejammer, en dat ik m maar moet laten liggen of huilen hij houd vanzelf wel op ( WRONG! ). En dat als ze zelf kinderen hebben (ja ja ze weten het nu mooi te vertellen ) dat ze het kindje dan gewoon laten huilen en ik dat ook maar moet doen want het is toch niet erg als i zo hard en overstuur huilt!
Haha ja herkenbaar! Of mensen met kids die niet zo huilde als S van: geen idee misschien ligt het omdat jij gestresst bent! Ja DUH ik BEN gestresst! En de dames die nog geen moeder zijn weten niet hoe je hele lichaam op je baby reageerd. Dat weet je pas als je een baby hebt!
Mijn oudste is echt een heel makkelijke baby geweest, echt bijna tot in het zeldzame. Al voor de 6 weken sliep ze door maar omdat ze best een laag geboortegewicht had en destijds nog niet eens 4 kilo woog heb ik haar altijd wel zelf wakker gemaakt voor de voedingen. Ook met tandjes absoluut geen drama, eigenlijk had ik er bijna geen baby aan haha. Ze sliep zelfs vaak uit, om 9 uur moest ik haar gewoon wakker maken. Het is niet bedoeld als opscheppen maar even een beeld geven van hoe makkelijk ze was. En toen ik weer zwanger werd en zij al ruim 3 was, stelde ik me er wel op in dat het wel eens anders zou kunnen lopen. Ik had dus niet echt verwachtingen, ondanks dat de oudste ontzettend makkelijk was. Ik zag mezelf bijna als iemand die geen baby-ervaring had aangezien ik amper wist wat een gebroken nacht was, of hoe het voelde om nachtenlang zonder slaap door te komen. Mijn 'geluk' met de jongste was eigenlijk wel dat ik in het ziekenhuis beviel (moest i.v.m medische indicatie en later bleek ik al gescheurde vliezen te hebben met 36 weken) en omdat de bevalling zo snel ging (3 uur) was ze heel misselijk waardoor ze opgenomen werd in het ziekenhuis. Na 1 week mocht ze naar huis, maar er stond wel een nacontrole gepland. Thuis was het alleen maar huilen en nog eens huilen, in combinatie met ontzettend veel overgeven. Dit op de nacontrole aangegeven en een week daarna mocht ik weer op controle komen in het ziekenhuis. Zelfde verhaal. De KA dacht dus aan reflux, daar heb ik ook medicijnen voor gekregen maar het gehuil bleef hetzelfde. Tot ik weer opgenomen werd met haar en daar hebben ze haar een andere soort voeding gegeven. Ineens slíep ze in plaats van dat ze huilde en was ze gewoon zo rustig. Een receptje gekregen voor de andere voeding en eigenlijk is het vanaf toen veel rustiger geworden. Ze dachten dus aan een KMA hoewel dat later is getest toen ze 9 maanden was maar daar kwam vreemd genoeg (gelukkig) niks uit. De theorie van de KA is dus dat ze het wel had maar er al heel snel overheen is gegroeid. Ondanks dat ik vergeleken met sommige huilbaby-mama's bijna niks te klagen heb (mijn jongste heeft "maar" 6 weken ontzettend veel gehuild) vond ik het wel erg moeilijk. Zoals ik al zei was het mijn geluk dat ze nog onder controle stond in het ziekenhuis, én de KA ons serieus nam uiteraard, anders had de situatie van het huilen waarschijnlijk veel langer voortgeduurd.
herkenbaar. Onze oudste heeft 18mnd lang ELKE nacht geschreeuwd, gekrijst, gebruld... wakker of niet wakker dat maakte geen verschil. Overdag merkte je er weinig aan (behalve hoe hij reageerde op drukte etc maar dat zagen we pas achteraf). Maar die nachten... K O L E R E zeg. Mede daardoor is hij 4,5jaar ouder dan zijn zusje. Blijkt dat hij waarschijnlijk iets van ADD/ADHD heeft (geen diagnose, willen wij nog niet) en dat hij al die tijd toen ZWAAR overprikkeld was. Hij ging om de week, soms elke week een nacht bij mijn ouders slapen (ben ze nog altijd dankbaar) zodat wij een volle nacht weer bij konden tanken. Ik heb nu ook echt wel moeite met huilen zonder aanwijsbare oorzaak. Ik kan er gelukkig wel een beetje tegen (als gastouder wel praktisch) maar ik raak er wel geprikkeld van. Als er wat is dan huil je en dan help ik je en dan is het klaar. Zoals het hoort. Zelfs al weet ik dat het niet de standaard gang van zaken is.
Zo herkenbaar allemaal! De oudste huilde ook zooooooooveel. Dat heeft ook echt heel lang geduurd. Met een jaar werd het iets minder en pas toen ze drie was zat ze op 'normaal' niveau qua huilen. Op het CB namen ze dat echt niet serieus: ga maar eens bijhouden hoeveel je kindje nou echt huilt en dan zul je zien dat het wel meevalt. Toen kwam ik dus uit op 18 uur per dag, mits we die overige uren wel met haar bezig waren... Geen idee hoe we die tijd door zijn gekomen, achteraf gezien. Ik was na 4 maanden al weer zwanger van de tweede en dat was maar goed ook, anders had ik vast niet meer gedurfd. Ik was wel gespannen, maar had ook zoveel geleerd en wist wat er kon gebeuren dat ik echt het gevoel had dat ik er 'klaar' voor was toen de bevalling begon. Ik was mega voorbereid. Nergens voor nodig: nr 2 sliep alleen maar, die moest ik wakker maken voor een voeding. Niet overprikkeld, niet eenkennig, niet angstig. Wel een eigen gebruiksaanwijzing, maar verder echt genieten! Vandaar dat we ook een nr 3 aandurfde, en die lijkt behoorlijk op zijn oudste zus. Soms is het moeilijk. Als híj huilt, hoor ik ook het gehuil van zijn zus. Er komt zó'n berg emoties mee naar boven dan. Maar tegelijkertijd laat ik het ook makkelijker van me af glijden omdat ik nu ook heb ervaren dat het echt weer over gaat. Gewoon zo fijn mogelijk door zien te leven tot die tijd.
Herkenbaar. De eerste was heel makkelijk en sliep als snel door. Bij ons was het de middelste die snachts wel 10 keer kwam. Ze had een omgekeerd dag en nacht ritme en een beschadigd tongbeen en kon niet goed drinken. Bij de derde had ik dus ingezet op minimaal drie maanden overleven, maar zij is zo makkelijk en kwam na twee dagen al nog naar 1x snachts, sliep na twee weken door en dronk na 2 maanden 4 flessen en gaat dus rond 20.00u naar bed s avonds. Zo kan het dus ook. Maar herken je trauma gevoel. Wat was dat ook een aanslag op onze relatie achteraf bekeken. Herkennen jullie dat ook?
Gedeeltelijk! Hele eerste begin niet want toen waren we juist helemaal verrukt van dat wij zon mooi mannetje hadden gemaakt. Maar van dat huilen en zorgen wat hij heeft wordt en vermoeidheid word je lontje wel korter dus wel vaak ruzie inderdaad. Want je reageerd de situatie af op elkaar. Maar ook weer niet want alleen wij snappen het. Ik denk dat de omgeving vaak denkt ja hoe erg kan dat zijn, baby's huilen, zal wel meegevallen zijn. Maar dat was echt niet het geval. Dus eigenlijk gaf het wat van beide: en meer wrijving maar ook meer in hetzelfde schuitje zitten... Is het wel goedgekomem bij jullie?
Na een proefscheiding van 8 weken en daarna keihard knokken voor ons gezin en onze relatie is het helemaal goed gekomen tussen ons. Zo goed zelfs dat we in december nog een dochter hebben gekregen.
Hier ook wel een "traumaatje" na eerste huilbaby....het heeft bijna 2 jaar geduurd. Helaas na een jaar ook einde relatie. Gelukkig kwam het weer goed. Nu een tweede en helaas ook een huiler, maar ondanks dat het de eerste 3maanden meer dan de beruchte 3 uur was, lang niet zo erg als de eerste. Ik blijf er rillingen van krijgen maar gelukkig gaat het nu na 5maanden een stuk beter. Ik geloof ook heilig dat er altijd een oorzaak is.
Allemaal heeeel herkenbaar wat jullie schrijven.. Ik snap niet dat er echt van die lieve baby's zijn Maar ze bestaan wel. En ik zweet ook als ik een baby hoor huilen. Dat gevoel van wanhoop en machteloosheid, pff. En wat een zenuwen en stress..
Pfoe wat herkenbaar om dit te lezen! Hier heeft ze enkel drie weken als huilbaby te boek gestaan en is dat nu stukken minder maar nog breekt het zweet me uit zodra ik het eerste huiltje hoor. Ik heb tijden ook een fantoomhuil gehoord in mijn hoofd als ik aan het douchen was of aan het koken was terwijl ze gewoon stil was. Ook zit ik elke keer nog met spanning op de bank als ze slaapt met het idee van wanneer komt het huilen weer???!!!??? Wegbrengen naar het kdv voor wennen was absoluut niet moeilijk. En toen ze zeiden dat ik altijd mocht bellen om te horen hoe het was dacht ik bij mezelf: "Hell no! Ik hoef even niet bang te zijn om het gehuil weer te horen!"