Mijn vader is nu een jaar ziek, kanker, nu gaat hij echt hard achteruit en komt het einde bijna in zicht Mijn zoontje moet ik gaan voorbereiden, hij weet wel dat opa ziek is. Nu heb ik 2 boekjes gekocht om voor te lezen, maar wat is het juiste moment om die te lezen met hem. En voor als mijn vader er niet meer is, wel/niet mee naar begrafenis of crematie?
Je kindje is bijna 5? Die snappen dingen van al erg goed. Zelf zou ik vragen hoe hij vind dat het met opa gaat. En zijn antwoorden en vragen eerlijk beantwoorden. En ik zou hem ook afscheid laten nemen vAn opA en meenemen naar de uitvaart. Kinderen gaan heel Anders met de dood om Dan wij volwassenen. Heel veel sterkte!!
Ik zou het niet te lang vooraf al 'actief' gaan voorbereiden, omdat ik denk dat een kind onnodig veel stress en verdriet heeft als het maanden zou moeten leven met de wetenschap dat opa zal gaan overlijden. Als hij dat zelf al wel geconcludeerd heeft, wordt het een ander verhaal, dus ik zou ook eens het gesprek aangaan hoe hij het vindt dat opa ziek is. Dan hoor je ws wel hoeveel hij ervan begrijpt en of je er nu al iets mee moet gaan doen, of dat je nog even kunt wachten. Ik zou hem gewoon meenemen naar de uitvaart. Vaak zie je kinderen al heel snel weer druk en vrolijk spelen op de receptie achteraf: kinderen schakelen snel doorgaans, dus ik zou niet te bang zijn dat dat te heftig is ofzo. Sterkte!
Wij hebben onze dochter (die was toen bijna 3) uitgelegd dat opa niet meer beter kon worden en dat hij een sterretje zou worden.. we zouden hem dan alleen nog maar in de lucht kunnen zien. Dit heeft ze geaccepteerd.. Ze is ook niet mee geweest naar de crematie de wens van opa was dat ze hem herinnert zoals hij was
Afgelopen zondag zei hij tegen mijn vader opa ik vind het niet leuk dat je ziek bent. Verder hoor ik hem er niet over. We weten niet hoe lang of kort het nog duurt erg lastig dit.
Toch eens met hem zelf er dan over praten. Of hij het moeilijk vindt dat opa ziek is en waarom dan. Kunnen ze vaak beter verwoorden dan je zou verwachten en als hij dan echt al wel laat merken dat hij weet dat opa gaat overlijden, of dat dat kan gebeuren, zou ik hem gaan voorbereiden.
Gewoon over praten dat hij dood gaat, het hoort bij het leven en zo pakken kinderen dat ook op. Mijn dochter was 4 dat opa Jan overleed en hij is de broer van opa. Toen zij hoorde dat hij ziek was en ze heeft hem ook gezien, hebben we heel eerlijk gezegd dat hij dood zou gaan en echt niet meer beter wordt. Ok en is toen gewoon gaan spelen en later komen er vragen, zoals waar gaat hij naar toe en wat gebeurt er met zijn lichaam? En waarom moet opa huilen etc etc. Omdat het de broer van opa was, is ze niet mee geweest maar als het mijn vader was, ging ze echt mee hoor.
Hij heeft het idd weleens over de dood, een tijd geleden zei hij dat oude mensen dood gaan, toen heb ik het zo gelaten omdat mijn vader nog redelijk goed was, maar het komt nu wel erg dichtbij.
Mijn dochter (4,5) is erg bezig met sterven. Haar omi is alleen er is geen opi en ik ben 2 keer met haar naar het graf geweest van opi en de graven van de andere opi's en omi heb ik haar ook laten zien. Ze vraagt ook vaak wanneer zij of wij sterven. Misschien is het toch wel verstandig om een soort van gesprek te hebben over dat opa ziek is en niet beter gaat worden. En dan zal hij vanzelf wel meer dingen vragen.
Hij is bijna 5, dan snappen ze al veel hoor. Toen mijn vader overleed (ook na een ziekbed) was ons ene zoontje ongeveer net zo oud als jouw zoontje. We hebben hem toen verteld dat de dokters opa niet meer beter konden maken en dat hij zou gaan sterven. Tot het laatst toe is hij mee geweest naar opa. Als er vragen kwamen gewoon er antwoord op geven. Onze kinderen zijn mee geweest naar de begrafenis. Ze waren zelfs bij het sluiten van de kist. Later kwamen er een heleboel vragen. Sta daar gewoon voor open. Kinderen zijn heel serieus in hun vragen, maar gaan vaak ook zo weer spelen. Wees niet bang om emoties te tonen. Kinderen snappen goed dat je verdrietig bent. Heel veel sterkte in deze moeilijke periode!!
Mijn zoontje is ook erg gevoelig, dus ik vertel hem zoiezo wel veel. Hij heeft mij ook wel zien huilen en dan uitleggen dat ook mama's wel eens verdrietig kunnen zijn.
Ik zou inderdaad ook eerlijk zijn. Vooral niet zeggen dat hij gaat slapen en niet meer wakker wordt, dan durven ze zelf soms ook niet meer te slapen. Dus niet erom heen draaien. Ruimte geven voor hun vragen en deze dus beantwoorden. Maar er niet te lang in blijven hangen qua vertellen, tenzij ze hier zelf steeds over beginnen. Ik vind dat ze best verdriet mogen zien bij jullie. Hierdoor zien ze ook dat ze zelf ook verdriet mogen hebben. Kinderen begrijpen en voelen al heel veel! En inderdaad hoort het helaas bij het leven... Heel veel sterkte!
Mijn moeder is 4 jaar geleden overleden. Mijn dochters waren toen 5 en 7. Ze gingen er eigenlijk heel makkelijk mee om. Ze accepteerden gewoon zoals het is...ik heb ze van te voren wel het een en ander verteld natuurlijk. Ik huilde ook wel eens en zei toen dat oma heel ziek was en dood ging. Het ging volgens mij wel een beetje langs ze heen. Ik heb ze wel meegenomen naar de begrafenis. Toen we thuis kwamen haalde mn jongste dochter stenen uit haar zak. Die had ze bij het graf gevonden...vind het mooi hoe kinderen er mee omgaan. Ze zat daar gewoon steentjes te bewonderen. Ik praat nu 4 jaar later nog wel over oma. Ben zo bang dat ze haar vergeten.
2 maanden geleden is mijn schoonvader overleden. Dochter was net geen 5. Dit is plotseling geweest. Dochter heeft afscheid genomen toe hij opgebaard lag. Dit van te voren met haar besproken. Ze had tekeningen voor opa gemaakt en een bloem geplukt en dit in de kist gelegd. Naar ons idee heeft dit haar goed gedaan. Ze is mee geweest naar de ceremonie (crematie) de kleinkinderen mochten een kaarsje voor opa aansteken en een eigen roos op de kist leggen. Nu is ze bezig met het verwerken, ze huilt regelmatig om opa maar kan soms ook fijne herinneringen ophalen. Mijn advies is je kind op deze leeftijd hierin betrekken Heel veel sterkte
Mijn zoontje was net 2 toen mijn vader euthanasie kreeg. We wisten het ook al maanden van tevoren en zijn toen het boekje Oma beer is zoek ofzo gaan lezen. Ook therapeutisch voor ons. Hij mocht de kist versieren en heeft opa ook nog gezien een uurtje nadat hij overleden was. Hji is gewoon meegeweest naar condoleance en crematie, voor de "vrolijke" noot en omdat de dood er nu eenmaal bij hoort. Voor hem is dood net zo normaal als leven.
Sterkte. Ik heb mijn dochter van 3 meegenomen naar een condoleance. Dit omdat zij dit wilde. Ging om de vader van mijn tante. Iemand die zij dus maar heel weinig gezien heeft. Hebben het ook verteld als de papa van tante. Ik heb dit overlegd van tevoren en ze wilde ook wel in de kist kijken. En heeft netjes iedereen een handje gegeven om te condoleren. Kinderen vinden de dood inderdaad minder erg dan volwassenen. Mijn dochter vond het dan ook verdrietig voor tante dat haar papa is overleden. Uitvaart van echt bekenden zou ik haar ook wel mee naar toe nemen als ze dit zelf zou willen. Dus laat de keuze bij je kind. Wellicht is dat iets? Buiten dat verhaal misschien nog veel belangrijker: sterkte in deze verschrikkelijke tijd!