Hoi, Ik heb een leuke baan, met af en toe wat gezeur. Maar overal is natuurlijk wel iéts. Ik werk 2,5 dagen, maar ga vaak nog met tegenzin erheen en wil zo sneeeel mogelijk weer naar huis. Vind het verschrikkelijk dat ik er niet altijd kan zijn voor dochterlief. Ze heeft het prima die 2,5 dag met haar papa/oma, en daar heb ik ook alle vertrouwen in. Ze heeft het heerlijk die tijd en ik vertrouw het voor 100%. Op mijn werk kan ik het ook loslaten, maar om naar werk te gaan .. blehhh! En dat laatste uur, als ik de dag ga afronden.. het kan niet snel genoeg gaan. iemand die het herkend? En wordt dit gevoel misschien ooit minder?
Ik werk zelf dan fulltime maar ik ben het ook best wel zat sinds ik mijn dochter kreeg in 2012. Ik heb veel reistijd en het zijn lange dagen, ik vind het werk niet geweldig en ben altijd doodmoe als ik thuis ben(ook als ik niet zwanger ben). Ik leef ook altijd naar het moment toe dat ik weer naar huis kan.
Herkenbaar! Het moederschap heeft ook mij veranderd. Ik ben nu voor mezelf aan het bekijken hoe ik de balans kan vinden tussen thuis en werk en weer gelukkiger word. Want ik wil het liefst zo veel mogelijk mee maken van mijn opgroeiende meisje, maar er moet natuurlijk ook geld verdiend worden. Lastig, lastig. En of het gevoel ooit minder wordt? Ik weet het niet...bij mij is het nog te pril om daarover te oordelen. Ik hoop het!
Ik herken het niet maar ik heb een erg leuke baan voor 4 dagen en vlakbij huis dus bijna geen reisafstand. Ik vind het juist echt heerlijk zo. Ik heb ook niet dat ik snel naar huis wil of dat ik 's ochtends niet wil gaan eigenlijk. Denk je dat het ligt aan het feit dat je van huis en dus van je kindje bent of dat je baan niet leuk is en dat je een leuke baan wel fijn zou vinden?
Ik werk 32 uur per week, vind het veel te veel maar het moet dus ik leg me daar bij neer. Ik houd me voor dat onze jongen het super naar zijn zin heeft 2 dagen op het kdc en wisselend de rest bij de gastouder. En dat blijkt ook wel, hij is altijd vrolijk wanneer hij er heen gaat en er vandaan komt. Ik heb al gezocht naar een andere baan maar het blijft allemaal hetzelfde en het moet toch dus ik probeer mezelf niet gek te maken en eenmaal op het werk is het zo druk dat de tijd meestal voorbij vliegt. En des te meer geniet ik van hem wanneer ik thuis kom/ben.
Herkenbaar! Als ik nu de loterij win dan blijf ik grotendeels thuis en ga maar 1 dag werken. Had echt nooit verwacht dat het zo zou voelen! Ik voel me nu betwr dan in het begin, maar t liefst neem ik mn dochter mee.
super herkenbaar! Ik wilde hier net zelf een topic over openen. Voorheen was ik een carriérevrouw, die super hard werkte en altijd enorm gemotiveerd was. Mijn werk aan de universiteit vraagt bovendien om meer dan 100% inzet. nu werk ik 3,5 dag en het interesseert me geen kont. Dochterlief is alweer 6 maanden oud, maar het liefst zou ik gewoon bij haar willen zijn. Of een baan hebben die wat minder veel van mij eist, zodat ik niet met een dubbel schuldgevoel rondloop. Echter dan ben ik wel weer zo een tuttebel die na komst van een baby alles weggooit wat ze voorheen had opgebouwd. Soort van kapitaalvernietiging. Ik had echt gehoopt dat het een tijdelijk hormonaal iets was, maar sinds paar weken ook van borstvoeding af (oa vanwege slechte kolfvoorzieningen op werk), dus dat kan ik niet meer als excuus gebruiken. bah, ik weet het even echt niet meer.
Precies hetzelfde hier. Ik ben Een jonge moeder met mijn master op zak en een vastcontract op zak die helemaal Past binnen mijn opleiding en Waar veel mensen een moord voor zouden doen....en ergens vind Ik het jammer dat Ik mocht blijven tijdens reorganisatie. Erg he?! Ooooo Als Ik de loterij zou winnen zou Ik meteen stoppen en dat terwijl Ik Een ontzettend hoog streef niveau heb. Ook zou Ik willen dat ik niet zo'n verantwoordelijke functie had en wat meer op mijn Sloffen dingen kon doen. Mijn meisje is trouwens 8 maanden nu...Werk 28 uur
Ik had zo'n 50 uur/week baan, die alleen fulltime kon. Combineren met kind leek me niks, want dan zag ik dat kind nooit. Veel vrouwelijke collegae stopten ook. En dan weer nieuw werk zoeken als de kindren naar school gaan. Heb je meteen een mooie nieuwe uitdaging
Heel herkenbaar hoor! Ook hier universitair opgeleid, met een leuke, uitdagende baan. Toen ik weer ging werken (3 dagen) vond ik er niks meer aan en wilde ik alleen maar naar huis, bij mijn zoontje zijn. Bij mij werd het langzaam minder toen mn zoontje 1 jaar was en nu kan ik sinds ongeveer een half jaar zeggen dat ik het niet meer moeilijk vind om hem weg te brengen. Het hielp bij mij heel erg toen hij kon lopen en een beetje ging praten. Daardoor werd hij wat zelfstandiger en vond hij het ook veel leuker op het kdv. Nu zou ik het zelfs jammer vinden om hem daar niet meer heen te brengen, omdat hij het er zo leuk vindt. Ik vind er op mn werk nu niks meer aan, dus zie er wel tegenop om naar mn werk te gaan, maar dat is weer een heel ander verhaal . Als we een tweede mogen krijgen ga ik stoppen met werken en het eerste jaar thuis blijven. Daarna wil ik denk ik wel weer werken, maar zoals bij de eerste wil ik me nooit meer voelen!
Bij mijn vorige baan werkte ik super hard en altijd lange dagen. Opmmaandag baalde ik flink dat ik weer aan de slag moest (en dan had ik meestal ook al het hele weekend gewerkt). Tijdens mijn verlof had ik besloten om of niet meer over mijn baan te zeuren of iets anders te gaan zoeken. In mijn verlof vond ik vervolgens echt een super leuke baan op hetzelfde niveau (master + postmaster). Ik verdien nu meer, ben altijd om 17 uur klaar, kan evt thuis werken, heb leuke collega's. Omdat mijn werk gewoon leuk is vind ik het geen enkel probleem om te gaan en om mijn kind weg te brengen. Soms ben ik zelfs blij dat ik kan werken (aangezien mijn zoon in de ik ben bijna 2 en zeg nee fase zit). Ik werk 34 uur maar dat is voor mij prima te doen. Kortom ik denk dat je gewoon een andere baan moet zoeken.
Precies dit! Ik heb nu zo'n leuke baan dat ik gewoon zin heb om te gaan! Leuke organisatie, leuke collega's, leuke projecten, 20 minuten rijden, kan vroeg beginnen en vroeg stoppen..Ik werk 32 uur maar vindt het echt prima te combineren. Bij mijn andere banen had ik het waarschijnlijk inderdaad veel gevonden en geen zin in gehad.
Ik herken het ook. Bij mij ligt het aan het feit dat ik mijn werk niet leuk vind. Collega's, reistijd, uren, salaris, oppas is allemaal ok, dus ik vind van mezelf dat ik gewoon even een schop onder mijn kont verdien en de knop moet omzetten. Maar dat vind ik wel lastig; zeker in combinatie met de gebroken nachten . Ik ben aan het solliciteren, maar voorlopig nog niet iets anders gevonden helaas. Als jullie nog leuke vacatures weten, houd ik me aanbevolen .
Ik herken het ook wel, ondanks dat ik mijn baan heel erg leuk vind. Ik ben alleen degene die een volledige baan moet hebben vanwege de gezondheid van mijn man en daar baal ik momenteel toch wel stilletjes van. Maar goed, er moet nu eenmaal brood op tafel en een dak boven je hoofd.
Wat een herkenbare verhalen.. Niet dat ik een enorme carrieretijger was. Wel altijd fulltime gewerkt en nu 16 uur (twee kindjes en wens voor n derde) Het grotendeels thuis zijn vind ik heel fijn. Hele bewuste keuze van mijn man en mij samen geweest, win-win voor het hele gezin. Maar op m'n werk voel ik me idd ook niet meer echt goed. Ik zou niet graag fulltime thuis zitten met de kinderen. Bovendien is helemaal stoppen financieel ook geen optie. Maar ik haal ook erg weinig voldoening uit mijn werk op dit moment. Ik heb ook wel het idee dat het komt omdat je in zo'n andere levensfase terechtkomt.. Alles moet zijn weg weer vinden. Je bent nu zo met 'thuis' bezig dat je werk-spirit er vaak onder lijdt. Misschien komt het weer terug, misschien ook niet, maar ik zou toch niet direct al te drastische stappen nemen.. Maar dat zit ook niet in mijn aard hihi dat kan natuurlijk voor anderen heel anders zijn.. Succes allemaal!