Vandaag is internationale Hyperemesis Gravidarum Awareness dag. Wilde ik even delen met jullie Tenslotte is het ook een dag om awareness te kweken voor deze ziekte. Want nog te vaak gaan vrouwen die heel misselijk zijn niet naar een arts of wordt hen verweten dat ze zich aanstellen. En als ze al naar een arts gaan, dan krijgen ze vaak niet de juiste behandeling of worden niet alle bestaande opties gebruikt waardoor vrouwen onnodig lijden. Mocht je meer over deze zwangerschapsziekte willen weten, dan is hier een handige flyer: http://www.steunpunthg.nl/wordpress/wp-content/uploads/2014/04/2014-infoblad-algemeen-hg.pdf
Ik zie dat ZP de afbeelding verkleint, hier is ie wat beter te lezen: https://www.pinterest.com/pin/535646949403351502/
Ik heb gelukkig slechts de helft van mijn zwangerschap last gehad van misselijkheid en ik kon bij de oudste nog redelijk functioneren, maar mijn hemel wat is het gruwelijk om je zo constant vreselijk te voelen. En ik weet nog hoe schuldig ik me bij de tweede voelde toen ik na wekenlang meerdere keren per dag boven de gootsteen te staan naar de huisarts belde met de vraag of er medicijnen voor zijn. Mijn beste vriendin hing huilend aan de telefoon toen ze met spoed werd opgenomen ivm uitdroging. Ook zij voelde zich vooral schuldig. De persoon die de term ochtendmisselijkheid heeft verzonnen mogen ze van mij hele vervelende dingen aandoen. Wat een ramp, het is een hele belangrijke reden waarom ik geen derde durf. Goed dat er aandacht voor is.
Ik heb de foto's wel gedeeld op mijn tijdlijn, ik zit er nog middenin en mijn hele verhaal delen .. Zag ik nog niet zo zitten Om dan te lezen " eet je wel voor je opstaat ? Heb je al cola geprobeerd ? Gember thee of capsules hielpen mij goed, ik kon tenminste weer werken " nee daar zit ik nog niet op te wachten Ik ben nu zover dat ik met zofran en emesafene mezelf uit bed krijg en zelfs in de kleren kan komen, maar ik kan mijn eigen kinderen nog niet naar school brengen ( school is 300 meter heen 300 meter terug ) eigenlijk peanuts maar het lukt me nog niet. Ik hoop dat ik bij de dames mag horen die er maar tot 20 weken last van hebben.
Sterkte Hippo, wat vreselijk Ik ben wel ontzettend misselijk geweest tot 20 weken bij beide en bij de tweede ook overgeven. Misselijkheid ging dag en nacht door maar gelukkig geen HG.. Dat lijkt me echt hel!
Pfaff, ik heb het bij beiden zwangerschappen gehad, vreselijk. Ook opname ivm uitdroging. Zwanger zijn is dan echt niet leuk meer Gelukkig was het gelijk over na de bevalling, maar het was eigenlijk niet te doen tot het einde.
Pff, ik heb het ook gehad bij beide zwangerschappen. En mijn jongste is nu 17 maanden, maar ik sta nog elke dag kokhalzend op. IK heb me er maar bij neergelegd dat er iets in mijn lichaam veranderd is en dat dit er nu eenmaal bij hoort. Sterkte iedereen!
Ik heb het ook gehad bij de 1e. Nu hoop ik dat het niet nog een keer gebeurd bij de 2e als we weer zwanger zouden zijn. Fijn dat er aandacht voor is!!
Ik hoop het sugarblossem! Hier was het bij de tweede veel erger dan bij de eerste. Alsof mijn lichaam gelijk al dacht, he dit herken ik. Ik zat met 6 weken al thuis... Ben een jaar thuis geweest.
Hier gelukkig maar een paar weken last van gehad, mijn hemel zeg, ik vond dat echt by far de meest vervelende 'kwaal'. Dag en nacht nonstop misselijk en tot niks meer in staat. Dat ik op een gegeven moment niet meer wist waarom ik nu zo graag zwanger wilde zijn. Respect voor de vrouwen die dit tot aan de bevalling moeten doorstaan en wat erg dat het nog steeds zo onderschat wordt.
Sterkte... Ik werd dus ook niet serieus genomen (ook door de huisarts/vk niet). Bij een eerste is het voor jezelf sowieso moeilijk in te schatten of je 'normaal misselijk' bent of extreem misselijk. In principe kwam alles er gelijk weer uit, maar omdat water niet áltijd eruit kwam was het heus niet zo erg (hun redenatie)... Ik heb ook maar 3 weken kunnen genieten van die zwangerschap want bij ongeveer 20 weken stopte de misselijkheid en 3 weken later beviel ik. De zwangerschappen daarna waren gelukkig minder erg (qua misselijkheid); de laatste zwangerschap ben ik tot m'n eigen verbazing geen enkele dag misselijk geweest! Daarvoor ben ik nog steeds erg dankbaar. Wat een ramp die misselijkheid.
Oh, ik zit nu op een site te lezen (steunpunt hg). Ik word er helemaal naar van!! Ik wist serieus niet dat het nog zo'n impact kan hebben tot ruim na de bevalling. ( van overspannenheid tot aan hechtingsproblemen :'( ) Echt waar hoor, respect dat vrouwen het aandurven om dan nogmaals zwanger te worden, ik zou dat niet meer aandurven. Ik ken ook iemand die is nu bevallen van nr 2 en beiden zwangerschappen hg. Heeft tot de dag van bevalling sondevoeding gekregen. Wat een hel moet dat zijn. Nogmaals, diep respect en schandalig dat het door sommige artsen wordt afgedaan als doodnormale zwangerschapsmisselijkheid!! :x
Goed dat er aandacht voor is! Ik heb het gelukkig niet de hele zwangerschap zo erg gehad maar de eerste 20 weken was afschuwelijk. Daarna ging het langzaam beter. Ik wist echt niet meer waarom ik ookalweer zwanger wilde worden en had het op dat moment prima gevonden als "het wegging". En daar voel je je dan uiteraard vreselijk schuldig om, zeker omdat we de hele mmm hadden gehad en ik nog contact had met medelotgenootjes. Ik kon ook niets, zelfs haren wassen was teveel gevraagd. Hier ook niet serieus genomen door de vk en de gyn in het ziekenhuis zei: Je moet gewoon eten waar je zin in hebt, ook al zijn dat 3 marsen per dag. Eh, had ik maar zin in marsen ja. Ik deed een uur over 2 hapjes beschuit en dan na een paar minuten kwam zelfs dat er weer uit. Heel veel sterkte voor de zwangeren die hier middenin zitten, hopelijk worden jullie wel serieus genomen... het is hels.
Ik zit er nog half midden in... ben gestopt met extreem overgeven, maar de zwakte blijft omdat mijn lichaam is uitgeput... Ik werk met moeite 4u per week... Wat ik echt schandalig vind is dat ze zelfs in academische ziekenhuizen blijkbaar niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Iedere week smeken om nieuwe pillen en ze dan niet krijgen... Het ergste vond ik nog wel dat ik niet serieus werd genomen. Vanaf 6 weken was het echt "mis" met me, ik had het gevoel alsof ik dood ging, en ik heb meerdere keren gezegd dat ze de baby er maar uit moesten halen omdat ik het niet meer aan kon (ik weet niet of ik dat had doorgezet als het puntje bij paaltje was gekomen). Ik kreeg een foldertje mee over psychische ondersteuning voor aanstaande moeders die met zichzelf psychisch in de knoop zaten en ik werd aangekeken alsof ik me aan het aanstellen was en of ik wel spoorde... Het kindje is heel erg gewenst en ik heb er ook 2 jaar keihard aan gewerkt om zo ver te komen... Ik ben normaal een echte die-hard vind ik zelf en je hoort me niet snel piepen over pijn ofzo. Bijna iedere dag had ik wel een dokter of verpleegkundige aan de lijn, en zelfs na 2 maanden continue kotsen krijg je nóg het advies dat je een crackertje moet nemen voordat je opstaat. Ik werd daar zo boos over!! Het enige wat helpt is 16mg ondansetron per dag en ik kreeg het gewoon niet meer. Omdat ze niet weten wat het doet. Er worden gevaarlijkere medicijnen voorgeschreven zonder blikken of blozen (lantus, omeprazol, beide gevaarlijker dan hetgeen je zo hard nodig hebt). Nee je moet eerst half dood worden opgenomen in het ziekenhuis (na al een keer weggestuurd te zijn), zo uitgedroogd dat ze ook geen infuus kunnen prikken, voordat ze je eigenlijk nog steeds niets willen geven wat helpt, en ze doodleuk beweren dat er niets anders is naast emesafene en primperan. Dan moet je zelf praten als brugman (gaat ook echt als je zo zwak bent) voordat je bij Gods gratie iets meekrijgt wat wel helpt... Sorry er zit een heleboel frustratie in mij wat betreft de behandeling en kennis van HG door dokters.. en dan denk je dat je in een academisch ziekenhuis goed zit :x
Bedankt meiden Wel of niet meer zwanger worden na Hg ... Ik weet het niet nu zeg ik volmondig NEE ! En het gebeurd ook niet, maar dat was ook niet gebeurd als ik goed gevoelt had, vier was al niet de bedoeling, laat staat 5 Wij hebben besloten dit kindje te houden, abortus was geen optie, maar hoevaak ik tot 12/13 weken ( sorry meiden) heb gedacht...als het uit zichzelf mis gaat heb ik daar vrede mee, dan kan ik weer uit bed komen, dan kan ik zwemmen met de kinderen of even simpel zwaaien bij klas lokaal Ik heb voor mijn gevoel zulke heftige Hg ( kan bijna niets zonder zofran lig ik voor dood in bed, spuug 30 keer per dag minimaal heb hoofdpijn licht doet pijn wil alleen donker om me heen keel pijn bloed spugen en daar weer omeprazol voor ) Maar ik heb iets wat veel vrouwen niet hebben een arts die haar best probeert te doen, die me serieus neemt,hoewel ik niet weet of ik nog weer zorfran krijg na volgende week ) maar ik voel me serieus genomen,ik heb een man die hele lieve collega's heeft, hij hoeft bijna alleen maar avond diensten te draaien zijn collagas hebben alle diensten oroberen te wisselen zodat meestal hij thuis is voor de kinderen en we geen oppas hoeven regelen, mijn ouders of schoonouders zorgen voor de kinderen op de dagen dat hij toch overdag moet werken maar ook wanneer hij om 17.00 uur moet werken komen ze langs om de kinderen eten te geven te douchen in de pyjama hijsen en naar bed te brengen. elke inspanning is er 1 teveel, daar moet ik van spugen, word er op dagen nog steeds verdrietig van, Ik kan mij dus wel weer indenken dat dit voor vrouwen zo enorm veel impact heeft dat ze inderdaad abortus doen, geen volgend kindje meer willen...of wel willen maar niet durven... Maar je weet ook niet hoe iemand er uit komt, de 1 kan meteen weer normaal eten de ander na 3 maanden nog niet, dat zal ook langere invloed hebben op een keus om wel of niet een volgende zwangerschap aan te durven, Ik ben blij dat ik bij de eerste twee alleen ochtend misselijkheid had, bij de derde wel tot aan de bevalling gespuugd, elke dag, 15-20 keer, cola hielp toen een beetje, en spugen luchtte op tot ik weer ging eten of drinken, nu is het constant... Na het spugen zit het me nog niet lekker voor mij dus gelukkig niet bij de eerste al Hg maar pas bij de laatste
Oh meid nog steeds niets gekregen ? Maand geleden had ik een topic van jou gelezen dat je arts het niet meer wou voorschrijven, mijn arts wou vorige maand maar 1 keer uitschrijven voor 1 week, daarna toch voor een maand gekregen ben benieuwd wat ze vrijdag gaat zeggen of ik nog krijg of niet, zou echt niet tof wezen als ik weer terug in bed moet liggen Sterkte meid !!
Vreemd he, de laatste zwangerschap heb ik in het tweede trimester welgeteld één keer (!) een beetje bloed overgegeven, waardoor de gyn mij gelijk aan de omeprazol zette en moest die dan ook blijven gebruiken terwijl ik verder nergens last van had en dat overgeven ook echt eenmalig was. Ook mocht ik in het begin zo af en toe een ibuprofen nemen vanwege de erge zenuwpijn die ik had, wat mij verbaasde.
Ik krijg ook omeprazol, nu al een week of 2 elke dag, bij mijn derde op het einde vanwege hevige maagzuur en nog steeds spugen ook omeprazol gekregen, de laatste 7 weken.