Onze dochter van net 4 is altijd al pittig in haar doen/laten geweest. vanaf haar geboorte kon ze er al niet tegen als het te druk was, kraambezoek was afentoe al een hel...huilen niet normaal en was ik alleen in de slaapkamer met haar dan was ze stil, op den duur zat ik met alle verjaardagen in de slaapkamer. met 7 maanden stond ze in de box en een maand later liep ze langs de bank/tafel....10 maanden liep ze kleine stukjes, met 1 jaar liep ze volledig los.....kruipen/tijgeren nooit gedaan. nadat ze 1 was ging alles heel snel, eerste woordjes en met 1,5 jaar zong ze al liedjes (soms niet helemaal verstaanbaar maar duidelijk te horen wat ze zong). Al vroeg wil ze alles al zelf doen, mogen wij haar niet helpen, is snel boos als iets niet lukt,...schopt en slaat, gooit met speelgoed, gilt heel hard als ze boos is. al een jaar is ze in de ban van deuren, alle deuren moeten dicht, als ik een deur open laat staan, wordt ze boos en zegt dat ik deur deur dicht moet dan,....leg uit dat het niet hoeft......vervolgens doet ze zelf kwaad de deur dicht. ook als ergens een la even open staat moet deze gelijk dicht. als ik drinken op tafel zet wordt ze boos want het had 1mm verder moeten staan....dit is met alles tandenborstel staat niet goed, beker staat niet goed....alles moet waterpas staan, hagelslag ligt niet goed op haar beschuit, stukje van haar cracker is afgebroken. hele dag heeft ze bevestiging/aandacht nodig dat het mooi is wat ze maakt, dat het goed is wat ze doet, ja je bent lief, ja je bent een grote meid. hele dag mama kijk wat ik doe, wat ik kan...net of ze geen rust heeft ofzo. nu is ze ook heel brutaal geworden, ze schreeuwd dat ik haar vriendin niet meer ben, mama is stom, mama is een sukkel jij kan niets, ik vindt je niet lief. ze vraagt niets meer voorheen wel, het is nu jij moet drinken pakken voor mij, jij moet de deur dicht doen, jij moet nu uit bed komen. Nee ik wil dat niet, ik doe het niet, ik ga niet luisteren naar jou, jij moet naar mij luisteren, als je niet naar mij luistert ga je naar je kamer, als je het nu niet doet wordt ik heel boos op jou. begint weer te liggen op de grond bij een driftbui (eerder gehad maar was over, begint nu dus weer) Boos op school want ze wil schrijven/lezen en nu kan ze dat nog steeds niet want ze moet alleen maar spelen en er zijn niet eens poppen. ze is ook veel moe, afgelopen dagen gaat ze toch 3x per dag ff liggen op een kleed, bank....duim in haar mond en hand naar haar oor. ik wordt er heel kriegelig van,.....hele dag bevestigen dat het goed is wat ze doet, deuren sluiten, spullen goed neerzetten, omgaan met haar gegil, gehuil, geschreeuw, boosheid, luisterd absoluut niet. vandaag was weer z´n pfffff dag echt vreselijk.......ze is net op de grond op haar kleed in slaap gevallen. tuurlijk gebeurd er veel voor een 4 jarige, kdv weg, basisschool, naschoolse opvang, verhuizen staan nu overal dozen (morgen de sleutel en 3 weken klussen en dan over naar het nieuwe huis) ze geeft ook aan niet mee te willen op schoolreisje (lineaushof) ......zijn alle 4 jarige zo? is het weer een nieuwe periode vol emotie´s die te heftig voor haar zullen zijn? hebben jullie tips om met bovenstaande om te gaan? We willen heel graag een 2de kindje maar de twijffel begint wel toe te slaan, we zouden namelijk niet eens tijd/energie voor een tweede hebben zoveel energie vraagt onze meid. wij hebben wel als tip negeren mee gekregen als ze een woede aanval heeft en dat helpt ook wel maar negeren terwijl ze met deuren gooit, slaat etc etc gaat me toch te ver.
Deels herkenning. Hier is onze oudste dochter eind dec 4 geworden. Sinds januari school. En de laatste tijd enorm brutaal en tegendraads. Echt vreselijk. Hele tijd commanderen 'mama jij moet pakken/helpen etc'. Mijn reactie is dan: ik moet niks, hoe vraag je dat anders / netjes? Verder snel boos /gefrustreerd en veel schreeuwen als dingen niet lukken. Bij alles wat ze moet: 'wil ik niet'. En als ze haar zin niet krijgt, schreeuwt ze: 'ik vind het hier niks meer aan', 'ik vind jou niet meer lief mama' of 'ik wil niks horen, 'hou je mond' Voorheen had ze ook lastige fases, maar het is nu extreem. Probeer consequent te blijven en te corrigeren. gelukkig heeft ze nog haar gezellige momenten tussendoor
Hmm.. De driftbuien herken ik wel, maar het dwangmatige helemaal niet. De driftbuien zouden goed kunnen komen door alle veranderingen waarmee ze te maken heeft en dat zijn er nogal wat. Dat herken ik wel van mijn kids. Dat zijn fases gelukkig en zouden weer over moeten gaan. Ik kan me voorstellen dat je er af en toe doorheen zit. Heb je iemand waar je je ei ff kwijt kan? Wat ik weleens doe is spiegelen. Dus dan ga ik ook staan stampen oid. Erg lachwekkend, vind in ieder geval m'n dochter. Toch wel gek als mama zo doet. Meestal is het dan over. Maar goed weet ook niet of dat bij jouw dochter werkt.
Misschien een gesprek bij de huisarts regelen? Dat dwangmatige hoeft natuurlijk niets te beteken, maar...mijn jongste zusje had ook die dwangmatigheid, driftbuien, behoefte aan continu bevestigd worden en daar komt nu op twintigjarige leeftijd echt van alles naar boven op psychisch gebied en allemaal zaken waar we echt nog iets in hadden kunnen betekenen als het eerder was opgepikt. Iedereen dacht altijd dat ze gewoon een wat moeilijker en perfectionistisch typje was.
Ik vind het ook geen gewoon kleutergedrag. Het is net wat extremer. Wij hebben twee dochters (3,5 en 6 jr). De jongste is het pittigst qua eigen willetje, de oudste het bozigst. Ik merk vooral dat dit gebeurd bij vermoeidheid en spanning. Ik denk dat jullie dochter last heeft van beide. Spanning vanwege de verhuizing, wellicht frustratie op school omdat het niet is wat ze verwachtte en vermoeidheid omdat school een enorme overgang is en spanning ook energie vreet. Ik denk daarom dat je meer rust moet inlassen. Misschien wat eerder naar bed, goed de dag doornemen voor het slapen zodat ze haar ei kwijt kan, minder speelafspraakjes. Betrek haar goed bij de verhuizing en onderschat niet wat voor impact dat kan hebben op je dochter.
De meeste kinderen hebben op een bepaalde leeftijd een vorm van dwang, dat ze bv steeds de deuren willen dichtdoen of niet op de lijn van een stoeptegel willen stappen. Dit gaat meestal echter weer over. Wanneer jij denkt dat ze dit erger heeft dan anderen, is het belangrijk dat je hier iets mee doet voordat ze echte dwanghandelingen ontwikkelt. Het is een vorm van controle, een vorm van te proberen met bepaalde angsten om te gaan. Het is heel belangrijk dat hier zo vroeg mogelijk op wordt ingegrepen om te zorgen dat het zich niet de verkeerde kant op ontwikkelt. Mijn tip zou zijn om er ten eerste niet aan toe te geven, driftbui of niet. En ten tweede, zoek professionele hulp als dat niet lukt. Je doet er je kind een groot plezier mee voor haar toekomst.. Succes!
Het lijkt alsof ze heel sterk reageert op de veranderingen en uit alle macht de controle over de situatie wil houden. Hoe is ze op school? Als jij denkt dat dit geen houdbare situatie is, zoek dan hulp. Het is voor jou heel vervelend maar voor je dochter denk ik minstens zo vermoeiend. Naar is het, als je kind niet lekker in zijn vel zit en de nood voelt om zich zo te gedragen. Helaas herken ik het. Sterkte!
Naar school gaan kan grote impact op kinderen hebben. Het ene kind kan het wat makkelijker mee omgaan dan het andere. Maar zeker de gevoelige kinderen hebben veel last van grote veranderingen. En als ze dan ook nog weet dat er nog veel meer gaan veranderen namelijk een verhuizing, dan is het wel logisch dat ze daar op reageert. Ze wil nu misschien graag dat alles hetzelfde blijft en in haar ogen horen de deuren dicht te zijn en de lades en haar tandeborstel op de juiste plek. Mijn dochter van 5 heeft een half jaar bijna niets gezegd toen we net verhuisd waren. Als je haar iets vroeg werd ze boos omdat ze het niet wist. Op een gegeven moment zei ze: mam mn hoofd zit zo vol. Ik heb toen veel keuzes voor haar weggehaald zodat ze minder beslissingen hoefde te nemen en dat gaf haar wat rust. Dus ipv wat wil je op je boterham: hier heb je een boterham met pindakaas. Ipv wil je buiten spelen: we gaan nu buiten spelen, trek je schoenen en jas aan. Natuurlijk wed ze na twee maanden wel boos dat ze niets zelf mocht beslissen haha, maar toen heb ik langzaam de keuzes weer aan haar overgelaten. Ze is gevoelig voor verandering als ik daar rekening mee hou en haar wat meer tijd gun komt het allemaal goed. Hopelijk heb je wat aan mn verhaal.