Ik herken het enorm! Het begint bij mij nu pas een beetje "oke" te worden . De hele erge vermoeidheid is gelukkig weg . Wel wat andere "klachten". Ik word er wel heel moedeloos van dat ik weinig lust en dus moeilijk eet. Ik had zelf bij ongeveer 11 weken dat ik het al helemaal spuugzat was en riep: zwangerschap is niets voor mij! haha
Natuurlijk vond ik het niet leuk om moe, misselijk, etc. te zijn.... dat vindt waarschijnlijk niemand leuk maar ik was tenminste ZWANGER dat was al een hele prestatie, dus doorstond ik alles gelaten Dat wil niet zeggen dat er niet geklaagd mag worden over de kwaaltjes, maar als je vraagt om herkenning bij hetgeen je in de op beschrijft, nee, weinig herkenning hier
Ja de eerste tijd is voor veel vrouwen niet prettig... Voor mij was het ook niet fijn, voelde me ook behoorlijk beroerd. Maar ik zie dat zwanger worden bij jou ook niet zo snel ging. Bij mij duurde het nog een stuk langer, dus toen het eenmaal raak was konden die kwaaltjes mij niet veel schelen. Wat mij heel erg hielp was te bedenken wat een wonder er aan het gebeuren was... dat er een klein wezentje! Van mij! In MIJN BUIK aan het groeien was! En dat we straks écht een kindje hebben, van ons samen! Woehoe meid, je grote wens is aan het uitkomen, is dat niet geweldig?! Probeer er zo naar te kijken ipv naar de vervelende kanten van een zwangerschap. Het helpt.
Klopt. Ben ook erg blij. Hadden net gehoord dat we het nog een half jaar zelf moesten proberen, had er geen vertrouwen in dat het zou gaan lukken. Was dus ook heel erg verrast toen ik me echt anders begon te voelen. Het grootste deel van de dag kan ik ook wel positief kijken. Vanmiddag zat ik er echter even doorheen. Even uitgehuild en daarna aan het werk gegaan, waardoor ik weer afleiding had en nu gaat het ook wel weer beter.
Ik herken het wel. Naast de lichamelijke klachten zijn er ook nog andere dingen waar je last van kunt krijgen. Ik voelde mij de eerste weken ook belabberd. Ik kon nergens van genieten, voelde me afgestompt. Ik vond dat echt naar. Dit hoeft trouwens niet gelijk een prenatale depressie te zijn hoor. Bij mij ging dit gevoel na week 15/16 geloof ik weer weg. Toen was ik nog wel misselijk en extreem vermoeid, maar dat vond ik minder erg dan dat down voelen. Sindsdien geniet ik en sinds de vermoeidheid ook weg is gaat het helemaal top, ben nu 33 weken. Ik ben het dan ook nog helemaal niet beu. Ik hoop dat je je snel wat blijer voelt!
Tja... lijkt me lastig, zal ik dan maar zeggen. Probeer afleiding te zoeken, je hebt gelukkig geen enorme klachten als overmatig overgeven, en dat hoeft ook helemaal niet te komen, dus laat die beren nog maar even van de weg. Liefs,
O jee... het lijkt weer zo'n 'jijmagnietklagenwantjehebthetrechtniet'-topic te worden Weet je, je hebt wel het recht om te klagen. Zelfs als je geen jaren hebt moeten proberen om zwanger te zijn, je geen hele dag moet spugen, je nog nooit een miskraam had... IK HAAT ZWANGER ZIJN! Ik vind er niets aan en sloeg het indien mogelijk allemaal over. Dit betekent echter niet dat ik niet dankbaar ben maar... Het is mijn recht om ook mijn gevoel te uiten. Het is niets voor mij, ik geniet er heel moeilijk van. En neen, ik schaam me er niet voor! * sorry, bij deze zijn ook mijn zwangerschapsfrustraties er weer uit voor vanavond *
Enne..... Neem alle azijnpissers vooral niet te serieus. Hormonen, vrouwen en Nederlanders. Go figure Ik heb nooit hoeven spugen, maar tot 19 weken van het pad af geweest. Doodziek was ik, kon helemaal niks meer en geen medicijn hielp. Ieder z'n eigen ellende. Oordelen is zo makkelijk op een forum, lekker anoniem iemand de les lezen. Je hoeft nu niet te genieten, voel je vooral niet schuldig en blijf stiekem geloven in de dag dat je je beter voelt. En afleiding helpt inderdaad. Sterkte..
het gaat vast wel beteren meid, even tandjes bijten. ik vind zwanger zijn ook echt NIET leuk , al van in het begin ben dan ook super ziek geweest en veel moeten spugen vanaf de 6e week dat is gelukkig wel weer beter geworden na een weekje of 16 denk ik. maar toch ... en nu ... nu ben ik het ook weer zat je kan niets meer ben terug misselijk en je wilt je kleintje nu zo snel mogelijk ontmoeten. ik kan aannemen dat het bij velen nog veel erger is dan dit maar iedereen ervaart het natuurlijk anders en je kan aan je gevoel niets veranderen. en dan die hormonen er nog bij ... monsters zijn het komt goed meis, er komt een periode in het tweede trimester dat je je kindje begint te voelen en dan vind je het toch wel heel bijzonder dat je kindje gewoon in jou groeit! xxx