Jongensgedrag...?

Nee, ik herken het niet. Althans, niet in die mate. Mijn zoontje wordt bijna 4 en die heeft wel heel erg de neiging om te gaan stampvoeten en schreeuwen als hij ergens boos over is of zijn zin niet krijgt. Zulk gedrag accepteer ik niet. Ik spreek hem daar echt streng op aan en maak hem duidelijk dat hij best boos mag zijn, maar dat hij wel normaal moet blijven doen.

Ik denk ook niet dat het idee van afkoelen op zijn kamer het gewenste effect zal hebben als hij vervolgens helemaal niet afkoelt, maar met alles gaat lopen smijten.

Ik ben me er van bewust dat het waarschijnlijk geen effect heeft als je hem in zijn woede aanspreekt op zijn gedrag, maar ik ben wel van mening dat je het er naderhand met hem over moet hebben. Immers, boos, verdrietig en/of gefrustreerd zijn mag, maar de manier om daarmee om te gaan kan nog wel wat bijschaven gebruiken. En aan jou de schone taak om hem dat te leren .

 

Eens met sunbeam, wij zijn ook heel strikt met de wijze van uiting van boosheid.

Ik herken het gedrag ook niet, maar ik zou het ook absoluut niet toestaan of negeren dat mijn zoon mij schopt of met spullen gooit.

Helpt het als jullie hem intensief begeleiden in de manier waarop hij emoties kan uiten?
Hoe is zijn spraak, kan hij zich goed verwoorden?

 

Mijn zoontje is veel wilder en drukker dan mijn dochter. van 3,5 tot 4 was hij echt vaak vervelend, dingen doen die niet mogen, slecht luisteren en uitdagen, dat herken ik wel. Hij is verder nooit naar ons fysiek als hij boos is, nooit geweest ook.
Het was fijn dat hij naar school ging, dat had hij echt nodig.
Misschien toch maar eens hulp inschakelen als hij zijn boosheid om zo'n manier uit, nu is hij nog drie, maar over 4 jaar trapt hij je misschien wel in elkaar en wordt het alleen maar moeilijker. Het kan ook echt frustrerend zijn voor hem als hij wat voor ligt in zijn ontwikkeling en nog niet naar school mag en automatisch met alles tussen de kleintjes zit. Neem zijn gevoel serieus, laat hem zelf ook eens meedenken over oplossingen (soms kunnen ze je verrassen), maar trek ook je grenzen.

 

Ik ga op zijn ooghoogte zitten en aangeven wat ik van hem verwacht of niet wil.

En met een overstuur kind heel duidelijk en kort spreken op een strenge toon.
Bij schoppen of gooien zou ik op mijn knieën zitten, hem bij de armen pakken en streng en duidelijk zeggen
'STOP! Hou op met schoppen/gooien! Je mag best boos zijn, maar wij slaan niet en maken spullen niet kapot in huis, hou daar NU mee op!'
Op deze manier laat je hem duidelijk weten dat jullie absoluut niet accepteren dat hij zo gewelddadig doet.
Om vervolgens duidelijk aan hem uit te leggen hoe hij zijn frustratie wel kan uiten.

En verder zou ik hem ook sturen in dingen waar je terecht boos over kunt zijn, maar dat 'even zijn zin niet krijgen' geen reden is om hysterisch te lopen doen.
OF je verbiedt je dochter om aan zijn spullen re komen, of je maakt hem duidelijk dat tuinspeelgoed ook voor zijn zusje is'
Maar ik zou niet tolereren dat ie elke keer zo tekeer gaat tegen zijn zus.

 

Mijn zoon is wel jonger dan de jouwe maar ik herken dat jongens sneller de neiging hebben om fysiek te uiten (hier bv met spullen gooien). Alleen heeft mijn zoon pech dat zijn moeder er niks mee te maken heeft of hij een jongen of meisje is en dat voor hem dezelfde regels gelden als voor zijn zus.

Ik word altijd heel allergisch (en ik bedoel jou dus niet)die bij zulk gedrag roepen: "tja jongens he". Alsof dat het gedrag rechtvaardigt??? Nee hier accepteer ik dat van niemand. Maar idd het kost mij bij hem meer inzet en energie dan bij mijn dochter...die deed dat gewoonweg niet.

 

Vervelend zeg. Er was een tijdje terug een aflevering van Jo Frost (in NL) met een jochie die dat ook had. Wellicht kun je daar wat tips uithalen?

En anders idd toch hulp zoeken. Je laten slaan door een 3-jarige lijkt me ook niet de bedoeling.

 

herkenbaar gedrag... op een gegeven moment heb ik er wel een soort van weg in gevonden met mijn zoon. Veel voorbereiden op dingen die gaan komen, uitleggen hoe dingen werken, rust bieden, samen dingen doen etc.
Ik lees nu toevallig temperamentvolle kinderen van eva bronsveld (bol.com | Temperamentvolle kinderen, Eva Bronsveld | 9789021557298 | Boeken) en die had ik echt eerder moeten hebben. Staan heel veel tips in om op een goeie en positieve manier met dit soort gedrag om te gaan.

 

Ik herken het hoor. Ook een temperamentvol jongetje hier. Ik probeer hem te leren om op kussens/de bank te slaan als hij zo driftig is. Maar dat is heel erg moeilijk. Het heeft niks te maken met het wel of niet streng/goed opvoeden maar alles met onmacht en niet weten hoe hii zich kan uitten. Geloof me, ik ben een consequente moeder met duidelijke regels, maar ook hier gaat het regelmatig'mis'.

 

Dat noemen we peuter drift.

En heeft niks speciaals met jou opvoeding te maken of met jongen zijn. Er zijn ook meisjes die dit kunnen doen of hebben.
Het heeft wel idd te maken met het uiten van emoties op die momenten heeft nog geen remming en barst uit.

Op die momenten zie je het eigenlijk ook wel aan komen en dan is het wel fijn om in te grijpen en direct al te reageren dus tegen houden om naar het autotje te gaan en direct zeggen dat het samen spelen en delen is.

Ook al praat hij goed op dat moment waarschijnlijk net niet.

Dat schoppen slaan en niet bereikbaar zijn is idd heel lastig zelf kalm blijven en je kind tot rust brengen vond en vind ik zelf ook vaak moeilijk.

En 3.5 waarschijnlijk is hij ook wel toe aan school nieuwe uitdagingen.

 

Maar waarom wil je hem leren dat hij zijn boosheid mag/moet uiten met fysiek geweld? Ook al is dat op een kussen?

Het is toch de bedoeling dat een kind leert om zich fysiek te beheersen en emoties met woorden en gezichtsuitdrukking uit te drukken.

Een driejarige die leert dat je ergens op mag rammen als ie boos is, verleert dat niet automatisch als ie op school zit. En op het schoolplein zijn er geen kussens..

 

Ik herken het wel. Ook hier een jongetje van ruim 3,5 jaar, die ernstig toe is aan school. Alleen heeft mijn zoon wel moeite zich te uiten met woorden, zijn taalontwikkeling loopt wat achter. Hij kan ook zo boos worden dat hij gaat slaan. Wanneer ik hem dan apart zet, wil hij ook dingen kapot maken. Daar ben ik dan heel streng op, en als ik merk dat ik zelf niet meer kalm kan blijven loop ik weg of zet hem aan tafel en ga zelf even buiten het zicht staan. Vervolgens 'praten' we er over. Dat hij iets niet leuk vindt, maar niet mag slaan, schoppen of schreeuwen, maar bij mij moet komen of zelf iets anders moet gaan doen. Het lijkt te werken, maar nog heb ik ook momenten dat ik mij afvraag of het aankomt.... Lastig hoor!

 

Heel herkenbaar. Mijn zoon is nu 5,5 en is nog altijd 'temperamentvol'. Het is wel makkelijker praten nu met hem omdat hij ouder is. En het is een stuk minder geworden. Maar soms heeft hij nog zo een bui. Bij hem werkt negeren heel goed. Straf geven, ertegen ingaan, zijn gedrag spiegelen werken allemaal niet. Alleen dat gedrag negeren. En als het echt heftig is naar zijn kamer. En na zo een bui praten.

Maar dat is bij een 3,5 jarige lastiger dan bij een 5,5 jarige.

 

Oh ja hoor dat doet mijn zoontje ook. En natuurlijk mag hij dat niet en wordt hij gecorrigeerd. Maar het is wel zijn eerste instinct. Als hij heel boos is roept hij ook dat hij iets kapot wil maken.