Ik snap het volledig, om 1 of andere reden heb ik nog geen schrik voor de bevalling. Ik bereid me eigenlijk voor op het ergste, de bevalling, maar ook nadien, zit steeds met het gedacht dat ik een maand of zo helemaal van de kaart ga zijn en helemaal niks meer kan doen. En dan zie ik iemand rond wandelen met de buggy, en ze is een week geleden bevallen, haha.
Ik begrijp je helemaal, voel me precies zo! Ben ook stress gevoelig en soms wat "emotioneel instabiel". Wat voor mij helpt is dat mijn man juist het tegenovergestelde is, die blijft overal rustig onder, zo blijf ik ook een beetje rustig. Maar desondanks heb ik vooral nu het heel dichtbij komt ook momenten dat ik denk HELP kan ik dit straks wel aan? Wij krijgen ook nog eens een tweeling en hebben geen ervaring, dus extra spannend! Maar ik hou mezelf maar voor dat het ons niet gegeven zou zijn als we het niet aan zouden kunnen En dat zovelen anderen ons voor zijn gegaan. Wat betreft de bevalling weet ik niet goed wat te verwachten, het is spannend, maar het is ook weer een voordeel aan de ene kant dat het de eerste keer is, kan me voorstellen dat als je een eerdere hele nare bevalling hebt gehad je er juist nog meer tegenop ziet omdat je weet hoe pijnlijk het was. Nu stappen we er blanco in Verder heb ik niet echt tips voor je, alleen dan proberen te focussen op alle leuke aspecten!
Ik ben nu ruim 38weken zwanger van de 3de en ik vind het ook heel spannend. Bij de 1e vond ik het best heftig allemaal en heb ik uiteindelijk (mede door problemen op mn werk) een burn out gehad. Gelukkig goede hulp en medicatie gehad en het is weer helemaal goed gekomen. Bij de 2e vond ik het dus allemaal extra spannend omdat het de vorige keer zo heftig was. Ondanks een zwangerschap die door prive omstandigheden een emotionele achtbaan was heb ik genoten en het ging super allemaal. Nu de bevalling dichterbij komt zie ik er wel weer tegen op. Ik probeer om er niet al teveel mee bezig te zijn, al is dat natuurlijk veel makkelijker gezegt dan gedaan. Probeer het over je heen te laten komen en als je denkt dat iets niet goed gaat trek aan de bel. Er zijn zoveel mensen die je kunnen helpen dat het uiteindelijk allemaal goed komt.
Tja ik stond er juist heel erg in van: ik zie t allemaal wel hoe t loopt de bevalling je weet toch niet wat er gaat gebeuren. De tijd na de bevalling gaat snel, opeens heb je een kleine die al je aandacht opeist. Eigenlijk jammer want het is ook een bijzondere tijd, dus lekker veel foto's maken! Waarom twijfel je er aan of je het emotioneel aan kan? En m.i. hoef je je helemaal niet te schamen voor dit soort vragen e/o angsten! Zelf was ik echt niet in 1x een geboren moeder, ik moest echt moeder worden. Je kind leren kennen enzo. Vroeg iemand na een week, nou tis zeker alsof het nooit anders geweest is? Ehh nou nee het voelt alsof het een logee is die zomaar weer weg kan gaan Je kan het en t komt goed! En vergeet niet het neit raar is om steun/hulp te vragen hoor, rond die tijd er komt zoveel op je af
Je relatie veranderd zeker.. Ga daar maar vanuit dan kan het nog meevallen. Mijn zoontje was niet makkelijk en onze relatie heeft best wel wat te verduren gehad.. Nu gaat het weer super hoor.. In september begint het hele feest weer opnieuw haha.. Tropenjaren noemen ze dat geloof ik.. Maar 1 ding staat vast.. Je kan het!
Dan is het wel fijn als je een rustige man hebt die jou tot rust kan brengen! Mijn vriend zit zo helaas niet in elkaar en heeft eerder de neiging mee te stressen hahahaha. Wauw, een tweeling! Ik stress al over 1 kindje, jullie krijgen er twee! Wel heel bijzonder hoor! En wat je schrijft klopt, vele vrouwen zijn ons voorgegaan dus dan zullen wij het ook wel redden! Heel erg veel succes, ontspanning en twee mooie gezonde kindjes!
Wat naar dat je een burn-out hebt gekregen. Ik weet wat het is, heb er 2 jaar geleden ook in gezeten. Die burn-out heeft er mede voor gezorgd dat ik emotioneel niet altijd stabiel ben waardoor ik vaak onzeker ben of ik bepaalde gebeurtenissen aan kan of niet. Die tijd was een hel. Natuurlijk blijft het bij het tweede of derde kindje net zo spannend en ik hoop voor jou dat je een fijne bevalling en een geweldige kraamtijd tegemoet gaat!
Ik herken het wel. Ik dacht de hele tijd: blijf nog maar even zitten. Nu had ik ook een chille zwangerschap en ik genoot er echt van. Echt een dag voor ik beviel (bij 39+6) was mijn agenda leeg en dacht ik hmm ik ben er wel klaar voor. Ik was wel erg bang voor de bevalling omdat ik best wel heftige verhalen in mijn omgeving had gehoord. Maar de bevalling was snel, thuis (omdat het zo snel ging ik wilde ziekenhuis) rustig en wat mij betreft bijna pijnloos. Ik vond het zo goed te doen dat ik daarna dacht is dit het nou?? De eerste dagen zat ik in de adrenaline maar vanaf dag 2/3 kreeg S. krampen / verborgen reflux (bleek achteraf) toen heb ik het echt zwaar gehad. Roze wolk? Die had ik niet hoor. Kraamtranen tot en met, enorm wennen aan een mannetje dat ik niet kende en waarvan ik niet wist wat ik moest doen. Zorgen omdat hij zoveel huilde en pijn had. Weinig slaap, hormonen. Nee dat vond ik niet leuk. Maar het goede nieuws is wel dat je elkaar steeds beter leert kennen en dat ik nu weet wat er is. Relatie is ook wel veranderd maar in die zin dat ik de eerste weken NOG verliefder was op mijn man zo van wauw dit hebben wij gemaakt. Daarna was het even wat minder want een huilbaby en allebei doodmoe maakt het niet gezelliger en nu is het weer chill omdat we samen het mooiste kindje delen Kijk een kindje krijgen is een life changing event. En iedereen is anders en ervaart het ook anders. Niet iedereen krijgt dezelfde draaglast of heeft dezelfde draagkracht. Mijn voorbeeld is niet perse toepasselijk voor jou want S. was gewoon een geprikkelde baby met allerlei medische dingetjes waardoor hij veel huilde. Maar i heb ook vriendinnen met wolken van zoete babietjes die wel op die roze wolk zitten. Maar die hebben misschien weer een vervelende bevalling gehad. Kortom: laat het over je heen komen. Leef (de eerste maanden) bij de dag en volg je kleintje. Het komt goed en van alles leer je weer! Ik wens je een mooie bevalling en een heerlijke kraamperiode!
Ik heb dit niet echt zo ervaren tijdens de zwangerschap. Ik zou bijna zeggen helaas! Toen de kleine er eenmaal was viel het me vies tegen hoe "onvoorbereid" ik was. Hoe intens moe je kan zijn, het ontbreken van een roze wolk, die klote hormonen, iedereen die wat vam jou en je baby wil. Dit kindje was enorm gewenst, had dit echt niet aan zien komen! Gelukkig ging het steeds een beetje beter. Ik hield trouwens vanaf 1e moment van mn kleine, alleen ik was gewoon niet in de gloria haha. Nu zwanger van nr 2. hoop dat dit deze keer niet zal gebeuren. Ga het iig wel aankaarten en mocht het wel weer zo zijn, weet ik dst het die rot hormonen zijn en het vanzelf goed komt