Dit dus. Mijn naam maakt wel degelijk deel uit van mijn identiteit, omdat ik die naam gekregen heb van mijn vader. Mijn vader die van me houdt, die me heeft opgevoed en me deels gemaakt heeft tot wie ik ben. Ik ben er trots op dat ik zijn achternaam draag. Ik vind het ook totaal onbelangrijk dat ik niet dezelfde achternaam heb als mijn kinderen. Ik voel me niet minder hun moeder ofzo omdat ik een andere achternaam heb. Voor mij voegt dezelfde achternaam als mijn kinderen hebben niks toe aan het gezinsgevoel.
Ik vind het wel vervelend dat mijn zoon een andere achternaam heeft dan ik. Maar dat komt omdat ik een ongelofelijke hekel heb aan de familie van zijn vader. En zijn vader en ik hebben ook geen goed contact. De tijd dat ik bij zijn vader was was ook een nare periode en er zijn vervelende herinneringen aan die naam verbonden.. Dus aangesproken worden als mevrouw xx is voor mij iedere keer een stomp in mijn maag.. Daarnaast heb ik altijd alleen voor hem gezorgd en alles gedaan. Maar ik voel mij niet minder verbonden met mijn zoon omdat hij een andere achternaam heeft. Mijn naam maakt overigens wel deel uit van mijn identiteit en niet omdat mijn vader zo heet. Die heet dan wel zo maar hij zou niet minder mijn vader zijn of minder deel van mijn leven uitmaken als hij een andere achternaam zou hebben. Ik heet gewoon zo, zo ben ik geboren en ik hoef voor niemand te veranderen hoe ik heet. Mijn voornaam niet en mijn achternaam ook niet. Voor dit kindje zijn we aan het kijken of we het een dubbele achternaam kunnen geven. Wat betreft de nederlandse wet kan dat niet, maar wij kunnen waarschijnlijk ook kiezen voor de wetgeving uit het land waar ons kindje ook de nationaliteit van gaat hebben. En dat vind ik dus heel mooi omdat je dan dus ook in zijn/haar naam kan terugzien dan het een kind van twee landen/culturen is. Dat heeft dan toch weer met naam en identiteit te maken.
Ik heb altijd geroepen een vriendje met normale Nederlandse achternaam te trouwen, omdat ik mijn eigen naam altijd moet spellen en dan gaat het nog verkeerd. Het is niet vervelend maar wel raar dat ik altijd voor Turkse wordt aangezien als mensen mijn naam oplezen (oproepen uit wachtkamer bv), en dan stomverbaasd zijn als er iemand opstaat met blond haar en blauwe ogen. Nu ben ik getrouwd (niet om de naam hoor) met iemand met een normale Nederlandse achternaam.... En tóch besloten mijn eigen naam aan te houden. mijn voornaam eindigt op een S en onze beider achternamen ook op een S, dus zou ook wel raar klinken. Maar de ambtenaar zei dat ik het altijd nog zo kon laten wijzigen @gemeentehuis.
Hier bewust gekozen voor 'eigen naam-man zijn naam'. Ook een beetje vanwege mijn werk en daardoor gewoon makkelijk. Bovendien heb ik al mn hele leven mijn eigen achternaam en ik vond het gek om dat opeens te veranderen Als we iets reserveren of straks met ons kindje zal ik voor het gemak familie 'man zijn naam' of mijn voornaam met zijn achternaam gebruiken. Gewoon om verwarring te voorkomen
Mans naam-eigen naam. Althans, formeel gezien, en zo onderteken ik brieven. Deze keuze kwam me voordelig uit in mijn werk, omdat een minder voorkomende achternaam mij beter vindbaar maakt (en de Nederlandse voorvoegsels worden internationaal niet zo begrepen - de naam van mijn man heeft die niet). Maar als ik de telefoon opneem gebruik ik alleen de naam van mijn man, anders ben ik te lang aan het woord.
Ik de formulieren ingevuld dus er is geen weg meer terug I heb gekozen voor mijn eerste ingeving; mans naam - mijn naam. Bedankt allemaal iig.
Hier ben ik het mee eens en ook de reden waarom ik me eigen naam heb aangehouden. Vond het maar raar om mijn man zijn achternaam te nemen.