Het is weer zo ver... Het is 12 uur snachts en mijn oudste is weer wakker en schreeuwt en huilt. Ze ligt met haar kamer precies naast de jongste haar kamer en schreeuwt daardoor ook vaak de jongste wakker. Als ze nou schreeuwt omdat ze eng gedroomd heeft of om een andere logische reden, dan accepteer ik dat... Echter schreeuwt zij om de meest nutteloze dingen..... Zoals; mama ik wil mijn ogen dicht of mama deken op voet (dan is de deken van haar voet af.. Wat ze makkelijk ook zelf terug kan leggen maar dat vertikt ze..) en als ik haar dan heb geholpen met wat ze wilt dan begint het.... Dan blijft ze jammeren, zeuren schreeuwen met als gevolg dat dus de jongste wakker word. Het negeren helpt niet, straffen door de deur dicht te doen helpt niet, en doen wat ze wilt helpt ook niet want dan blijf ik heen en weer lopen of nog erger, ze gaat krijsen ipv schreeuwen.. Ben echt ten einde raad! Slaapkamer verwisselen kan niet want onze drie slaapkamers liggen allemaal tegen elkaar aan. Haar apart nemen kan ook niet want we wonen gelijkvloers en de woonkamer ligt tegen de slaapkamer van mijn jongste aan. Iemand tips hoe ik dit het beste kan aanpakken? Dit gaan namelijk al 10 maanden zo en het gebeurt meerdere keren per week.. Voor mijzelf is het nog te doen (alhoewel ik me wel echt zwaar irriteer en me vaak moet inhouden) maar ik vind het zo sneu voor mijn jongste. Ze komt steeds maar niet aan haar rust.. Overdag niet want dan speelt mijn oudste erg luidruchtig ondanks dat ik haar vaak vraag om zachtjes te doen en snachts kan ze ook niet optimaal haar rust nemen op deze manier
Onze jongste heeft ook haar kuren gehad. Wij zijn toen heel streng geworden. Vond het ergens best sneu, maar het sloeg gewoon nergens op wat ze allemaal vroeg. Dus heel duidelijk geweest: Hoe wil je je haar (wil graag een vlecht als ze gaat slapen ), wat voor pyjama wil je aan, wil je sokken aan. Alles waar ze altijd mee kwam, vóór zijn . Verhaaltje, wat water drinken, dikke kus en knuffel en uitleggen dat ze niet hoeft te gaan roepen voor 'vul in wat ban toepassing is' . En dan volhouden. Dus in ons geval als ze toch riep en toch sokken aan wilde, niet toegeven maar zeggen dat ze haar keuze al gemaakt had. In jouw geval, van tevoren duidelijk zeggen dat je haar dekens niet meer goed gaat leggen en dat ze het zelf moet gaan doen. Dus ook zeggen bij het naar bed brengen. En dan ook echt niet toegeven. Zal een paar avonden huilen/krijsen zijn maar vermoed dat je er dan wel van af bent. Ik zou wel 1 ding per keer aanpakken denk ik, maar moet je zelf even inschatten. Misschien dat het wel makkelijker is om in 1 keer van die 'onzin' vragen af te zijn. Hier wel in 1 keer gedaan. Heb ook duidelijk gezegd dat ze niet zulke dingen moet vragen: het is tijd om te slapen, ik geef je nu een knuffel en dan zie ik je morgen weer. Een paar huil en driftbuien verder gaat het hier nu eigenlijk heel goed . Onze jongste heeft gewoon een wat strengere aanpak nodig dan wat er voor de oudste gewend waren
Hoi hoi, Is het altijd rond dezelfde tijd? Misschien is er iets wat haar wakker maakt. En weet je zeker dat ze wakker is? Mijn dochtertje heeft namelijk nachtangst en kan er dus niets aan doen, ze lijkt wakker en reageert op me maar geeft geen antwoord als ik haar iets vraag. Ik hoor nu aan haar huil wanneer ze echt wakker is of nachtangst heeft....Ze kan dan over de gekste dingen huilen en gillen.
Ik vind wat Snoopy zegt wel een goede! Misschien wat boekjes halen bij de bieb over slapen. En misschien vantevoren duidelijk maken wat je van haar verwacht. Kan me voorstellen dat het heel zwaar moet zijn!
Wat een akelig gedrag om middernacht! Maar waarom begin je meteen over straffen, negeren? Waarom niet er naartoe gaan, geruststellen, aai over bol en kriebelen op rug tot je kindje weer slaapt?
Dit soort gedrag wordt hier niet geaccepteerd, hoe meer je erin meegaat hoe meer ze hier (mis)/(ge)bruik van gaan maken. Ik ga er best even naar toe als ze huilen en ik troost ze zeker als er echt iets aan de hand is van angst of ziek zijn, maar in dit geval zou ik er 1 keer naar toe gaan en heel duidelijk uitleggen dat het bedtijd is en dat ze zachtjes moet doen omdat iedereen slaapt. Als ze dan doorgaan dan is het klaar en ga ik er niet meer naar toe, uiteindelijk wint de slaap. Heel vervelend dat jullie jongste hier wakker van wordt, maar ik zou toch echt even doorzetten, dan maar een paar zware nachten, maar als je doorgaat zo als nu dan blijf je bezig. Bij mij liggen ze nog in een ledikant dus kunnen er niet uit komen, als ze bij jou wel uit haar kamer komt dan zou ik gewoon op en neer blijven lopen en haar terug in bed blijven leggen zonder iets te zeggen. In dit geval zou ik trouwens ook de deur sluiten op het moment dat ze begint met huilen en vervelen, ik zou dan ook uitleggen dat je de deur dichtdoet omdat anders iedereen wakker wordt van haar gehuil en dat je hem daarom sluit.
Waarom ga je er in mee? Ze kan prima zelf de deken anders leggen of verder oplossen wat ze wil. Ik zou hier echt niet aan meedoen. Wel even er naar toe (uitsluiten dat er echt iets is) en streng toespreken en meteen weer weg. Hier moet je echt niet aan meewerken hoor!
Kind is bijna 4 jaar oud! Tenzij ze ziek zijn ofzo ga je toch niet dat soort gedrag faciliteren? Bij baby's en kleintjes is het één ding, maar bij een kind van vier moet je gewoon consequent zijn. Daar hebben ze zelf ook behoefte aan. Natuurlijk troost je ze als er iets is, maar als het gewoon aandacht vragen is moet je ze duidelijk uitleggen dat de nacht is om te slapen en dat ze prima zelf de deken kunnen herleggen of wat ze verder ook als 'eis' hebben.
Nachtangst heeft mijn dochter ook regelmatig, ook dat tijdstip. Maar dan krijg je geen antwoord op vragen of vragen v kind zelf. Ze slapen dan immers ook. Als dochter v ts specifiek om dingen vraagt, lijkt mij dat ze wakker is....
Dankjulliewel allemaal voor jullie reacties! Ze is wel echt wakker en bewust wanneer ze het doet. Daar heb k wel eens op gelet.. Volhouden en negeren kan ik proberen maar dat is wel echt mijn laatste optie. Mijn dochter is een echte volhouder, dit kan zo 2 uur duren voordat ze het dan accepteert. Voor mij geen probleem maar ik vind dit erg zielig voor mijn jongste dochter die daar ongetwijfeld dan ook van wakker ligt. Aai over de bol en troosten doen we vanzelfsprekend altijd als eerste maar daar reageert ze totaal niet op... Dan blijft ze door gaan terwijl ze met streng aanspreken wel weer even rustig word (helaas want ik wil helemaal niet zon strenge moeder zijn ) Aan mee werken doen we dus steeds om haar een beetje te sussen zodat de jongste niet wakker word.. Misschien toch maar accepteren dat de jongste dus ook een aantal slechte nachten gaat krijgen..?
Met haar telkens een beetje te sussen los je haar gedrag niet op. Deden wij eerst ook hoor, maar dat werkt hier gewoon niet. Ik wil ook helemaal niet zo streng zijn, maar bij onze jongste moet dat helaas wel. Ik wil toch ook niet zo'n 'zeur'kind en die kant gingen we wel op. Wij bepalen hoe of wat, niet zij. Sommige kinderen hebben wat duidelijkere grenzen nodig. En sneu voor de jongste inderdaad, maar geen excuus om de oudste niet op te voeden.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Door in haar gedrag mee te gaan houd je het in stand. Logisch ook natuurlijk, want zij heeft heus wel door dat jij toch wel doet wat ze wil. Als je wil dat dit stopt moet je drastische maatregelen gaan nemen en gewoon stoppen met haar onzin-verzoeken uit te voeren. Dat zal echt wel even doorbijten zijn, maar is m.i. echt de enige manier om dit de kop in te drukken.
Ja, ik heb ook een kind van 4 jaar oud maar die word echt niet voor haar lol 's nachts wakker en zet niet haar inwendige wekker om de rest van het huis te terroriseren. Ik vergelijk het met mezelf.. Als ik een baal dag heb en prikkelbaar ben dan word ik toch ook blijer en liever van een arm om me heen en een aai over mn rug en niet van "Stel je niet aan, je moet stil zijn, hou er eens mee op" achtige reacties? Juist dan gooi ik mn kont in de krib en ga met deuren gooien enz. Niet als er begrip en compassie is. Wij houden zelf heel erg van liefdevolle opvoeding, waarbij je er mag zijn, ongeacht je emoties. Ook 's nachts.
Zo doen wij het ook hoor. Maar niet als een kind wil dat ik haar dekens goed leg of dat ze opeens bedenkt dat ze sokken aan wil. Ben er lang in mee gegaan met toch aandacht geven dan, maar het houdt een keer op. Dat vond ik met 5 jaar maar hadden we al veel eerder kunnen doen. Als je overdag en voor het slapen genoeg aandacht geeft is dat midden in de nacht niet nodig. En ik moet nog regelmatig naar de jongste als ze bijvoorbeeld een nachtmerrie heeft. Dan ga ik ook echt wel naar haar toe, geen probleem, dan krijgt ze ook een knuffel en wordt getroost. Maar onzin dingen ga ik echt niet meer in mee. Maar nogmaals, het verschilt per kind, bij de oudste was dit allemaal nooit van toepassing. Die riep alleen maar als er echt iets was.
Tja, zo doen wij het in principe ook. Mijn dochter wordt ook bijna elke nacht nog wel tussen de 2 à 5 keer wakker, en altijd ga ik naar haar toe, geef een aai over de bol en dan gaat ze weer slapen. Maar we hebben ook een tijd gehad dat ze om de haverklap wakker was, ons nog geen uur slaap achtereen gunde en dat was echt om niks. Op het begin was dat nieuw voor haar en gingen we erin mee, omdat we dachten dat er wat was (waar het misschien ook wel mee begonnen is), maar toen ze op een gegeven moment pas om 22.00 uur 's avonds sliep, omdat ze ook niet meer ging slapen en ze dus in de nacht elk uur wakker was en gewoon ging liggen gillen tot je kwam, wij (en zij!) dus bijna niet meer sliepen en ik overdag echt op mijn tandvlees liep met een strontchagrijnige peuter (want slaapgebrek) en een baby die veel aandacht vroeg toen hebben we echt voor de rigoureuze aanpak gekozen en haar laten gillen en was het binnen een week over.
Maar dan ga je ervan uit dat er iets is. Dit klinkt niet alsof er iets is, anders dan peutergedrag. En dan geldt wat iemand hierboven al zei, zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Zolang je het kind hierin faciliteert zal het dit blijven doen, en blijf je bezig. Beter een week goed doorpakken en daarna rust in de tent, ook voor het andere kind. Dat is er ook niet bij gebaat dat het elke avond wordt gewekt met gebrul om niks. Als het elke avond gebeurt is het ook geen baaldag ofzo, dan is het een vorm van aandacht vragen. Als je die dan geeft blijft 'het spelletje' interessant. En dat wil je niet! Je hoeft echt niet elke peuteremotie alle ruimte te geven, er zit een hoop nodeloze woede, drift, jaloezie, etc tussen . De hele peutertijd draait precies daarom, om grenzen verkennen en uit te proberen hoe de wereld in elkaar steekt. Een peuter is gebaat bij grenzen en duidelijkheid, daar doen ze het juist goed op, want dan weten ze wat van ze verwacht wordt. Daar zijn ze naar op zoek. En als je die grenzen niet aangeeft worden ze elke keer een stukje verder gezocht. Sommige kindjes zijn van nature behoorlijk gematigd, en dan heb je die duidelijkheid niet zo, of minder, nodig. Maar andere kindjes zijn behoorlijk temperamentvol en je wil wel dat het ook leuke volwassenen worden uiteindelijk! Los daarvan geldt natuurlijk dat als er wél echt iets is je je kind moet troosten! Dat doe ik ook heus wel. En ook moet je altijd begrip hebben voor je kind, ook tijdens driftbuien. Maar dat is niet hetzelfde als erin mee gaan. Ts, ik zou gewoon even door de zure appel heenbijten. Juist als je dochter het zo lang kan volhouden denk ik dat het iets is wat je gewoon even net wat langer moet zien vol te houden. Sneu voor je jongste, maar elke avond dit soort scenes schieten ook niet op!
Herkenbaar! En wat ik ook deed het hielp allemaal niet, boos worden maakte de boel alleen maar erger en erger. Wat ik heb gedaan is de avond dat ik haar naar bed bracht vertellen wat IK van haar verwachte. -Ik wil dat jij mij niet meer roept savonds en snachts ALLEEN als je naar de wc moet of misselijk bent! En dat vertelde ik haar heel rustig. En wonderbaarlijk werkte dat toch vaak met soms een terugval.
Heel fijn die emoties, maar niet als het hele huis opstelten wordt gezet. Hier voeden wij ook gewoon liefdevol op maar we hebben wel onze grenzen en ook onze eigen emoties. En net zoals jij zegt dat een kind niet voor de lol een huis terorriseert, doet een kind dit ook niet omdat ze altijd stress of iets dergelijke hebben, soms doen kinderen het gewoon voor een stuk aandacht en gewenning, en wij gaan daar niet in mee want het levert niets positiefs op. En nog even over de vergelijking met je eigen baaldagen, deze keren toch ook niet dagelijks terug? Als jij dagelijks een baaldag hebt, weken achter elkaar, denk je dan echt dat mensen nog over jouw rug gaan wrijven en je zielig vinden? Nee hoor, dan wordt er ook gewoon gezegd of gedacht dat je je niet aan moet stellen, en dan hebben we het niet over ziektes of angsten maar gewoon over aandachttrekkerij en kont in de krib gooien. Kinderen zijn geen porseleinenpoppetjes en al zeker niet als ze bijna 4 zijn. En bij mij gaat het niet gebeuren dat ze het huis opstelten zetten omdat hun deken niet goed ligt of iets dergelijke. Dus ts als ik jou was, dan zou ik inderdaad even doorpakken en ervan uitgaan dat je andere dochter even een paar slechte nachten heeft, maar daarna zal het echt wel beter gaan en uiteindelijk is dat voor iedereen fijn.
Het valt me op dat veel mensen zeggen 'dit of dat moet je doen en dan houdt het op'. Bijzonder! Elk kind is toch anders. Mar ook elke ouder is anders. Je zult moeten uitzoeken welke aanpak voor jou en je gezin het beste is. Of je nou kiest voor up (unconditional parenting) of de mainstream vorm van opvoeden, het moet bij jullie passen. Ikzelf heb veel met up en onvoorwaardelijk aandacht voor emoties van het kind. Ik wil mijn kind niet negeren als het boos, woest of vervelend is. Maar ik zoek naar een oplossing waar ook mijn emoties belangrijk zijn. Mijn tip? Lees de reacties hier, pik er wat tips uit, maar geloof niet dat er maar 1 manier is om dit aan te pakken. Volg je hart!
Onze oudste is net 3 en heeft dit ook wel eens een paar nachten gedaan. Heel vervelend maar wat samarinde zegt, ik ben echt gaan kijken waar dit gedrag vandaan komt. En waar heeft zij behoefte aan, zonder dat het hele huis op stelten wordt gezet. Want dat accepteerde ik ook niet. Misschien een "gekke"vraag, maar wat zou ze doen als ze met haar bed naast jullie zou slapen? Wil je niet meer aan beginnen neem ik aan, maar zou dat, in theorie, helpen denk je?