Sinds ruim een jaar proberen we zwanger te worden van een tweede kindje, we hebben al een dochtertje uit 2008. In augustus bleek ik zwanger, maar helaas eindigde deze zwangerschap in september in een miskraam. Inmiddels zijn we weer 8 maanden verder, zonder nieuwe zwangerschap. Afgelopen ronde was de laatste met een ud voor mijn 40e verjaardag, een grens die ik altijd in mkb hoofd had, maar ja: wat als die er dan ineens is.... Ik ben er nog niet klaar voor om afscheid te nemen van deze diepe wens en vraag me af hoe ik hier de komende periode mee om wil/kan gaan. Zijn er dames die zich hierin herkennen en ervaringen uit willen wisselen?
Waarom zo'n harde grens stellen? Ben je de dag voor je 40 wordt ineens anders dan de dag erna? Ik ben 43 jaar en zwanger.
hoi mamayo ik heb in 2012 ook "afscheid genomen" ik heb 1 zoontje ook van 2008 en 1 van 2010 in 2012 wilde we nog voor een derde kindje gaan. de vreugde was groot toen ik na een half jaar zwanger was. helaas is dit niet goed afgelopen en het werd een ma op 25 mei 2013 heb ik mijn 42 ste verjaardag gevierd en dat was onze limiet. ik zou ook in korte tijd geopereerd worden en mocht een jaar niet zwanger zijn. maarrrr. inmiddels ben ik 43 over 2 dagen 44 en het blijft toch kriebelen. we gaan toch nog even door voor een derde kindje te oud?? nee, dat is wat je zelf toch kiest. ons streven is voor mijn 45 ste te zijn bevallen van ons derde kindje . haha succes met de keuze die jullie maken en weeg alles tegen elkaar af. gr spinnekop gefeliciteerd madelie go for it girl
Hoi Mamayo, Dat gevoel wat jij hebt is heel herkenbaar. Die ronde met ud voor mijn 40e heb ik twee rondes geleden gehad. Als ik er rationeel over nadenk, denk ik wat onzinnig. Maar gevoelsmatig heb ik het ook heel erg gehad en misschien nog steeds wel. Goed dat je dit topic hebt aangemaakt. Mijn manier om er mee om te gaan is wegstoppen, maar toen ik je bericht las, greep het me wel aan. Zoals je leest, kan ik je dus geen advies geven. Maar gedeelde smart is halve smart. Groetjes, Loolaa
Hoewel ik lang niet in de leefdtijd catogorie val reageer ik toch De grens is de grens die jij en je partner samen trekken, niemand anders vergelijk het met vrouwen in de mmm, die in het begin de grens zetten op ivf.. En uiteindelijk er toch mee verder gaan als het zo ver moet gaan.. Grensen verschuiven, doe waar jij je goed bij voelt... En laat je niet (negatief) beinvloeden door anderen, jouw lichaam jullie keuze, als jullie vinden we kunnen dit met 41 42 43 waarom niet, het is pas echt definitief nee als je lichaam zegt nee nu zet de overgang in..
@ Madelie: wat goed, van harte gefeliciteerd!!!! Jullie hebben natuurlijk gelijk en dat probeer ik mezelf ook steeds voor te houden hoor. Het was alleen altijd zo'n duidelijke psychische grens voor me toen die "4" nog zo lekker ver weg was. En nu is ie er dan ineens (binnen 9 maanden dan)! Het is natuurlijk onvermijdelijk dat er ooit een einde komt aan de vruchtbare periode en deze mijlpaal maakt me daar extra bewust van.
Lieve mamayo, de grens is wanneer het voor jou gevoel genoeg is. Dat is nog niet, dus ga ervoor. Je veranderd niet van de een op andere dag als je de 40 bent gepasseerd. Jou eigen gevoel en niets anders is het belangrijkste. Veel geluk!!
Ik heb ook al heel wat grenzen verlegd de afgelopen jaren. Op mijn 38ste bevallen van een zoontje en daarna nog een kinderwens voor een tweede. Helaas liet die lang op zich wachten. Inmiddels was ik bijna 42 en toen begon het ook te knagen. We waren inmiddels in het ivf-traject belandt en die grens van 43 jaar voor ivf hijgde enorm in mijn nek. Wel hadden mijn man en ik besloten alles uit de kast te halen wat mogelijk was, om uiteindelijk geen spijt te krijgen. Uiteindelijk bleek ik tussen twee ivf-pogingen een maand voor mijn 42ste alsnog spontaan zwanger. Als ik zie hoe blij mijn oudste zoontje met zijn kleine broertje is, ben ik blij dat we toch nog even door geprobeerd hebben.
Maar je vruchtbaarheid eindigt ruwweg 10 jaar voor de overgang start! To, waarom niet proberen? Cijfers minder belangrijk dan hoe jij je voelt, en je zou eens bij je moeder kunnen polsen wanneee zij in de overgang kwam?
dat van die grenzen die steeds opschuiven herken ik. ik ben zelf "pas" 36 maar ik merk dat ik mijn grens ook steeds opschuif. vroeger dacht ik 36 is oud maar nu denk ik: ik heb nog tot me 42e (blijkbaar heb ik mezelf die grens gegeven ) maar wat ik wel mee zou nemen is je beslissing... wat als het kindje bijv down syndroom heeft? zou je de zs dan laten afbreken? want die kans is wel hoger? ikzelf zou het nooit doen, helemaal niet nadat ons meisje is overleden, maar dit is wel iets wat ik je mee zou willen geven. dat je misschien (kans klein, maar toch) een kindje kan krijgen die "anders" is. hoe sta je daar tegen over..? verder heel veel geluk en succes en ik zou zeggen volg je intuïtie!
"Vroeger" zei ik altijd: "als ik 30 ben en er zijn nog geen kinderen, dan komen ze er niet". Dat veranderde in: "als ik 30 ben en er zijn nog geen kinderen OF we zijn er nog niet mee bezig, dan komen ze er niet". En toen werd ik 30... Toen werd de leus: "als ik 35 ben en er zijn nog geen kinderen of we zijn er nog niet mee bezig, dan komen ze er niet". En toen werd ik 35... Rond die tijd de beslissing genomen om ervoor te gaan. Hallo hernia nummer 1...:x Da's niet handig, nog maar even uitstellen. Daarna gestart. Na 3 mnd zwanger! MK met 6 weken. Daarna wilde het niet meer lukken... MMM in, ml verminderde/slechte zaad-kwaliteit. Na bijna half jaar onderzoeken ed mochten we starten met IUI. Net daarvoor, spontaan zwanger. Helaas MA. Ik zag de bui al hangen dat we weer een jaar moesten aanklooien. Gelukkig vond de gyn dat ook geen goed idee dus alsnog voor de iui. 2 weken voor start... Hallo hernia nummer 2:x. Weer een half jaar later eindelijk gestart en iui 1 zwanger!! 30 november 2012 is ons wonder geboren. Ik was toen 37. Voor ons was het duidelijk. Ons gezin was compleet! Of toch niet... Uiteindelijk begon het toch weer te kriebelen. Voor de duielijkheid, we waren echt compleet, maar kon het niet nog completer? Oke, dan gaan we er toch weer voormaar zeker niet de mm in! Dus zelf weer aan de slag. Dat ging niet (was eigenlijk geen verassing) Toen toch maar weer de MMM in. Dit keer wel heel duidelijk met mezelf afgesproken dat ik na mijn 41 ste verjaardag geen kindje meer wil krijgen (ik ben bang dat mijn lijf en dan vooral mijn rug dat niet zullen trekken, en dat wil ik mezelf maar de rest van het gezin ook niet aandoen). 41 wordt ik in juli 2016, dus de tijd begon te dringen. Uiteindelijk in december 2014 gestart met opnieuw IUI en op koningsdag was iui nummer 5 raak! Ik durf er nog niet heel hard in te geloven, maar gaat onze droom dan toch uitkomen? Heel verhaal. Maar wat ik wil zeggen is dat je je grenzen elke keer weer wat opschuift. Er is er maar 1 in de wereld die kan beslissen waar de grens ligt voor jou (nou ja, eigenlijk 2, het schijnt dat de mannen ook nog iets te vertellen hebben). Voor de 1 ligt die grens op een heel ander moment dan voor de ander. Daar kan en mag niemand over oordelen (en dan heb ik het niet over vrouwen van 65 die god weet wat uit de kast trekken om alsnog zwanger te worden)
40 is maar een getal. Hoewel de kans wel groter wordt voor een aantal dingen maar goed dat terzijde. Als je nog twijfelt en je bent er nog niet klaar mee dan go for it girl! Zo heb ik een soort grens gesteld uiterlijk 5 jaar tussen 1ste en 2de. De kleine van me wordt dit jaar al weer 4 dus schiet al aardig op. Ik weet niet of ik er mee zal stoppen stel dat het nog een jaar duurt.