Dag dames! Op 16/03/2015 om 10u14 is ons dochtertje Elle-Marie geboren. Het was een zeer heftige dag voor ons alledrie! 5u45: De wekker van vriendlief loopt af om te gaan werken. Hij geeft me nog een kus en gaat daarna naar beneden. Ik draai me om en voel iets lopen tussen mijn benen, niet veel dus ik maak me niet meteen zorgen, maar dan bedenk ik me dat het vruchtwater kan zijn. Vlug naar beneden zodat ik vriendlief nog kan tegen houden om niet te gaan werken. Ik krijg bijna onmiddellijk weeën en ze zijn direct heel heftig. Ik ga eerst nog even onder de douche staan en om 6u45 roep ik tegen vriendlief dat het echt wel tijd wordt dat hij onze spullen bijeen raapt en we moeten vertrekken! 7u00: Aankomst ziekenhuis. De vroedvrouw zegt dat ze me een half uur aan de monitor wil leggen en me dan gaat onderzoeken. Na 10 minuten kon ik het niet meer houden van de pijn, maar ik verbijt het nog even. Wel niet gedacht dat het nu al zoveel pijn zou doen. Nog eens 5 minuten later vraag ik vriendlief om de vroedvrouw te halen, want ik wil iets tegen de pijn, dit hou ik niet meer. Ze komt binnen, maar zegt dat het nog te vroeg is voor een epidurale. "Als ik de epidurale te vroeg zet, remt dit de weeën. Pijn hoort er nu eenmaal bij." Gelukkig doet ze toch een inwendig onderzoek. "Oei! 7 cm ontsluiting, niet moeilijk dat je zoveel pijn hebt, maar je leek nog zo rustig, dus ik had dit niet verwacht." En dan begint ze als een gek te hollen om alles klaar te hebben voor de epidurale en de verloskamer klaar te zetten. 7u45: Ik hou het echt niet meer. Anesthesist zet de epidurale. Nu heb ik nog eventjes tijd om uit te rusten en ik mag nog iets drinken. Vroedvrouw doet een kleine tijd later opnieuw onderzoek en heb dan al bijna volledige ontsluiting. De gynaecologe komt er ook aan. 9u00: Ik mag beginnen persen, maar voel mijn weeën niet meer. Dus ik krijg iets toegediend om ze weer wat sterker te maken. Na een tijdje persen krijg ik een knip. Daarna probeert de gynaecologe met de vacuümpomp, maar er komt geen schot in de zaak. Een vroedvrouw duwt mee op mijn buik, maar het heeft allemaal geen effect. Plots verandert de sfeer in de verloskamer. Er wordt niet veel meer gezegd. "We gaan je naar het OK brengen." Ik zie paniek in de ogen van mijn vriend, maar verder laat ik alles op mij afkomen. Ik word in zo een operatiekleed gehesen en op een ander bed gelegd. 9u45: (Ik weet niet meer hoe laat ik naar het operatiekwartier werd gebracht, ik gok half 10 of kwart voor 10). Er wordt nog altijd niks gecommuniceerd, vriendlief wordt vanuit de lift een andere kamer ingeduwd en mij rijden ze naar het operatiekwartier. Ik weet niet of hij nu wel of niet mee mag. Even later lig ik in m'n blootje op het operatiebed, ik schaam me dood. Ze hangen allerlei draadjes aan me en gelukkig krijg ik zo een groen deken over me. Even later komt m'n vriend binnen, oef! Ik zeg hem dat ik zo bang ben, dat het mijn allereerste keer is dat ik word geopereerd, maar hij stelt me gerust. Ik voel plots druk op mijn buik, maar ik weet niet of ze al begonnen zijn of niet. Niemand zegt iets. 10u14: Na een tijdje hevig getrek te voelen in mijn buik hoor ik plots gehuil: ze is er! Elle-Marie is er! Papa mag gaan kijken. Ze komen haar eventjes aan me tonen, ik mag haar een kus geven, maar daarna moet ze weg voor verder onderzoek. Papa gaat mee en ik lig daar terug alleen. 12u00: Ze zijn eindelijk klaar. Dan denk je eindelijk naar je kleintje te mogen, maar moet je nog op de recovery. Na een uur kon ik mijn benen terug een beetje bewegen, ik doe hard mijn best, en ik mag naar boven. 13u15: Eenmaal op de kamer zit vriendlief daar met tranen in de ogen. En Elle-Marie nergens te zien. Ik raak in paniek. Maar ze ligt gelukkig op neonatologie. Ze wordt daar gemonitord, omdat ze heel erge schaafwonden heeft op haar hoofdje en het is ook heel erg gezwollen. Ze vertellen mij dat ze te groot was om door mijn bekken te passen: 3970g en 54cm. De wonden op haar hoofd kwamen doordat ze vast zat. Eerst moeten persen om ze dan vervolgens helemaal te moeten terugtrekken. Ikzelf heb veel bloed verloren, omdat mijn baarmoeder niet terug samentrok. Gelukkig mogen we haar zien en word ik neonatologie binnen gereden. Bij het zien van haar gezichtje, vergeet ik wat er die ochtend allemaal is gebeurd. 18/05/2015: Nu, precies 9 weken verder, ligt ze hier in haar box. En ik voel mij de gelukkigste vrouw op de wereld, kijkend naar ons klein wonder. Ons klein/groot wonder dat luistert naar de naam Elle-Marie. Liefde die ik nog nooit eerder heb gevoeld.. De bevalling, waarvan ik vind dat er fouten zijn gemaakt door de vroedvrouw en gynaecologe, zal ik niet snel vergeten. Maar het was het waard! Het was het allemaal waard!
Heftig LinsyVH! Vooral dat gebrek aan communicatie zou mij ontzettend storen! Hier een hele zware bevalling gehad, maar wél met fantastische communicatie. Dat maakt de verwerking veel makkelijker vind ik. Fijn dat alles nu goed met jullie beiden gaat
Wat een heftig verhaal! Gelukkig is alles uiteindelijk goed gekomen en heb je een gezonde dochter! Gefeliciteerd!
Dankjewel! De communicatie heeft me echt heel hard gestoord, van het ene moment op het andere naar het O.K. gebracht worden, zonder enige waarschuwing vooraf. Ook het feit dat de vroedvrouw mij niet eerst had onderzocht en ik bijna te laat was voor een epidurale. Maar het ergst van al was dat de gynaecologe zei dat ze had gedacht dat ik niet normaal had kunnen bevallen. Ze heeft enkele dagen ervoor mijn bekken nog gemeten en de kleine, dus ik vind dat ze het te ver heeft laten komen, ze had me direct een keizersnede moeten geven. Het belangrijkste is natuurlijk dat we allebei gezond zijn.
Ik had het natuurlijk allemaal van je mee gekregen. Praat er veel over meis dit helpt echt om het een plekje te geven. Je hebt een prachtige dochter!
Heftig zeg! Vooral het gebrek aan informeren zou ik echt heel erg naar vinden. Ook voor je partner! Maar gelukkig is alles goed gekomen en is ze gezond. Gefeliciteerd!
Hey meisje! Ik kwam je verhaaltje hier tegen... En ik moet zeggen dat ik snap wat je schrijft (ook omdat we in hetzelfde ziekenhuis zijn bevallen misschien ). Mijn bevalling van Joren was ook verschrikkelijk, en ik besefte pas hoe verschrikkelijk ik getraumatiseerd was toen ik moest bevallen van Eline. Bij Joren liep ik ook overtijd, ik vond het gewoon verschrikkelijk! Op donderdag 14/02 stond ik op en was ik aan het bloeden, ik ben toen naar de materniteit gegaan en werd er gestript. Die nacht heb ik niet geslapen van de pijn. Vrijdagochtend zijn we weer naar de materniteit geweest, Bene was al heel ongerust aan het worden want ik was al een tijdje zonder slaap zo en het deed pijn, ik geraakt toen al uitgeput. Ik werd nog eens gestript... De ene vroedvrouw zei letterlijk tegen me 'mevrouw, geloof me, moest u nu in arbeid zijn zou u hier niet gewoon tegen mij zitten praten'. Dat, dat wat ze zei, was voor mij dé motivatie om doodsbang te zijn de materniteit te gaan bezoeken. Ik heb toen nog een nacht doorgebracht zonder slaap. Het was al zaterdag (dus al 2 dagen én 2 nachten pijn en vooral zonder slaap). Op zaterdag werd het pas écht erg. Om 17u kwamen mijn ouders langs en ik viel constant in slaap in de zetel, tussen de weeën door. Maar wist ik veel dat het weeën waren, ze hadden me gezegd dat het voorweeën waren. Om 20u zei Bene dat het zo niet meer kon zijn en hij ging met de vuist op tafel slaan, hij ging met me naar de materniteit (énorm tegen mijn goesting) en ik bleek 6cm te hebben. Toen wééral een nacht zonder slaap gehad want ja, ook al heb je een epidurale, je weet dat je kleine boeleke gaat geboren worden dus je bent helemaal high van de adrenaline. Ondertussen word je langs alle kanten betast en bekeken (stagiaires en allerlei vroedvrouwen die hun vingers in je doos steken en je blaas legen en lavementen zetten en bedpannen onder je gat komen duwen) :x En dan is het daar, dé moment suprême... en wat bleek, Joren was te groot. Maar de epidurale zat al 12u en was natuurlijk uitgewerkt. Dus mijn gyn kwam binnen, voelde en besloot dat het niet ging gaan. Meteen een knip gezet (niet gewacht op een perswee) (en wat deed dát pijn!) en de zuignap erop gezet, na 2x persen was hij er. Het hechten erna was verschrikkelijk, gelukkig hebben ze dan nog plaatselijk verdoofd. De kraamperiode die erop volgde was ook verschrikkelijk, traumatiserend! Niet slapen (voor de verandering), kloven, krampen, ... blij dat ik terug mocht gaan werken en Joren naar de crèche doen. Toen ik er volledig nuchter op kon terugblikken kon ik wel zeggen dat ik blij was met de zorg die ik heb gekregen van de jongere vroedvrouwen. Mijn gyn was schitterend! Hij was heel kordaat, omdat het een penibele situatie was. Hij heeft gedaan wat moest gebeuren zonder te verpinken en heeft gelukkig mijn baby en zijn welzijn voorgenomen op mijn gemoedstoestand. 15 maanden na die heftige bevalling bleek ik zwanger van Eline. Onverwachts maar wel zeer welkom. En na 38weken zwangerschap was ik thuis, in verlof. Ze heeft niet lang op zich laten wachten, bij 38+6 was ze daar. Het begon op exact dezelfde manier, bloed bij het opstaan en 1cm ontsluiting. Ik ging ervan uit dat het weer lang op zich ging laten wachten en ik betrapte me erop dat ik weer niet durfde gaan naar de materniteit uit angst naar huis gestuurd te worden. Gelukkig mochten we wel blijven ook al had ik nog maar 3cm (het was toen 00u). Het was een schitterende vroedvrouw die de nachtdienst had, ik heb zooveeeel aan haar gehad. Ik zat in hetzelfde verloskwartier als van Joren en ik was doodsbang! Alles kwam terug, werkelijk álles! Verschrikkelijk!!!! Bij 8cm heb ik een epidurale gehad en een uurtje later was ons Eline daar. De gyn was er niet bij en dankzij de vroedvrouw die ingreep en knipte en niet wachtte op haar overste is Elinetje gezond en wel op de wereld gekomen. Ik kan me niet voorstellen waar jij heb doorgemoeten, maar het kan anders en de volgende keer (als die er nog komt) zal het best wel helemaal anders verlopen. Persoonlijk zou ik aanraden een andere gyn te nemen. Want zoals je zegt, als ze wist dat het niet ging lukken dan had ze meteen een datum voor een ks moeten inplannen. Bij een kennis van me, die bij een andere gyn gaat, hebben ze een bekkenmeting gedaan omdat hij ook dat vermoeden had en blijkt zijn vermoeden juist. Zij heeft een geplande keizersnede gehad en alles is goed verlopen op die manier.
Sorry, zie je berichtje nu pas . Wauw, wist niet dat je van Joren zo'n zware bevalling hebt gehad, ook niet niks zeg! Je voelt je zo machteloos hé, op dat moment. En dan heb je er ook gewoon geen vertrouwen meer in.. Gelukkig zijn onze kindjes allemaal gezond en wel! Die gynaecologe ziet mij ook nooit meer terug. De huisarts heeft mijn draadjes van de keizersnede eruit gehaald, maar zou in principe nog naar de gynaecologe moeten gaan voor nacontrole. Ben nog altijd niet gegaan, gewoon uit schrik.. Misschien stom, maar ik durf nu gewoon nog niet. Als ik ga is het sowieso bij een andere, maar nu nog eventjes niet.. Zou wel graag 2 kindjes willen, maar dat zal nog niet voor direct zijn hoor. Ze hebben mij wel gezegd dat het dan sowieso met een keizersnede zal zijn, ook door de manier waarop ze hebben moeten snijden, omdat ze vast zat.. Maar dat is toekomstmuziek hoor, momenteel ben ik nog als de dood om opnieuw zwanger te worden.