Onze jongste dochter wordt alweer bijna 1. Dat zet me aan het denken.. 9 maanden op, 9 maanden af zeggen ze toch? Nou, ik heb het idee dat die hormonen maar wat doen. Tijdens beide zwangerschappen heb ik er weinig last van gehad. Ik was een van die zwangeren die eens nergens last van had, al helemaalniet van hirmonen. Maar nu, een jaar na bevalling, zit ik nog altijd niet lekker in mijn vel. Ik ben niet fit, voel me futloos en heb dan ook nergens zin in. We ondernemen wel eens wat, fietsen, wandelen eyc voldoende. Maar echt opspringen om te gaan doe ik niet. Merk dat ik snel chagrijnig ben en als mijn man al naar me kijkt kruip ik het liefste in een hoekje weg. Het is druk, met 2 meiden onder de 3 jaar. Maar wel leuk. Ik heb 2 lieverds die je af en toe ook wel achter het behang wilt plakken. Maar welk kind niet? Mijn werk heeft ups en downs, altijd al geweest. Manlief is niet anders dan anders. Dus dan ligt het toch echt aan mij denk ik.. Er zijn geen gekke veranderingen, ben op normaal gewicht gebleven zoals ik voorheen was. Maar toch zegt er een stemmetje in me dat er iets niet lekker zit. Herkent iemand dit? Menstruatie etc zijn allemaal hetzelfde als voorheen. Kan het überhaupt iets met hormonen te maken hebben? Het is voor mij een gok.. Ik wil mijn oude, spontane, gezellige ik weer terug. Gewoon de fut en zin om wat te doen en ook weer zin hebben om intiem te zijn met mijn lieve man. Niet omdat het moet, maar omdat ik daar dan zin in heb..
Heb je misschien last van een PND? Dit klinkt erg vervelend allemaal meis, als ik jou was zou ik contact opnemen met je HA.
Misschien is het een idee om bloed te laten prikken en ook dan de schildklier te laten bekijken. Na mijn zwangerschap kreeg ik last van een trage schildklier en dat geeft ook vervelende klachten.. Een keertje bloedprikken is zo gedaan.
Van een moeder in een zwangerschapsclubje beetje een zelfde verhaal gehoord. Ze voelde zich steeds futloos en heeft dat lang aan haar zwangerschap geweten, uiteindelijk toch eens naar de dokter gegaan en bleek ze schildklierproblemen te hebben. Het kan geen kwaad om iig eens een keer met je huisarts te praten.
Mijn advies zou ook zijn om eens bloed te prikken. Veel van je klachten kunnen voortkomen uit lichamelijke problemen. Als je bloed in orde is kun je dat afstrepen en misschien eens met een psycholoog gaan praten Veel sterkte!!
Tnx allemaal. Ik denk dat het echt lichamelijk is, dus maar bloedprikkenlijkt me. Pnd denk ik iig zeker niet. Het lijkt op papier hier natuurlijk ook erger dan het is. Bedanktvoor adviezen, ik ga maar eens de ha bellen.
Ik heb dit dus ook..me zoontje is nu 2 en me dochter 5..ben elke dag doodmoe en kan bijna me bed niet uit.heb bloed laten prikken heb vitamine d te kort ben benieuwd ga het nu een tijdje slikken..
Mijn bloedbeeld was normaal.. Heb wel andere hooikoorts medicijnen gehad, wat wel lijkt te helpen. Heb het ideedat er wat dingen als domino stenen door zijn gegaan. Bijv. Doordat ik gek werf vd jeuk en mn ogen, wordt je ook vermoeid en gefrustreerd, wat weer doorwerkt in je lichaam. Ook heb ik het idee dat sinds het zonnetje meer schijnt, ik met vrolijker voel. Alsofhet een beetje verlengde winterdip is geweest. Het is nog niet weg allemaal, maar kleine beetjes helpen iig.
Dit zou ik doen. En mocht het aan de schildklier liggen: niet gelijk medicatie accepteren. Hier ook gehad, ha wilde medicatie geven, ik ben in het alternatieve gaan zoeken. En na een ruim jaar heeft mijn schildklier zich zo goed als zelf weerop orde gekregen. Voor vragen Pb gerust. Edit: je hebt al bloed laten checken. Ik denk echt dat die 9 maanden niet te letterlijk genomen moet worden en dat voor sommige vrouwen 1,5 jaar een beter termijn is. Daarbij is het leven met jonge kids ook een druk bestaan.....!
Dat denk ik ook nu ja. Alles buj elkaar misschien toch wat teveel. Maar toch denk ik dat die bloedtest net even die bevestiging heeft doen doorslaan, een soort opluchting dat dat het niet is en ik ergens anders moet zoeken. Het is wat... Vrouw zijn
Van hooikoorts en de eventuele medicijnen die je daarvoor gebruikt kunnen ook zeker een deel van je klachten verklafene. Veel van die medicijnen maken wat suffig. De hooikoorts zelf zorgt ook voor vermoeidheid. Je lijf is continu bezig zich teverweren tegen onschuldige stoffen. Spreek uit ervaring............. In ieder geval goed dat je bloed hebt laten prikken en daar verder niets bijzonders uit kwam. Dan kan je é.é.a. toch afstralen. Hoop dat het steeds wat beter met je zal gaan!
Ik ben 'pas' 3,5 maand geleden bevallen maar jeetje wat herken ik mezelf in jouw verhaal . Ik heb dat al sinds de bevalling dat gevoel van ongelukkig zijn terwijl ik een prachtige zoon heb en een super lieve man dus alles wat mijn hartje begeert! Ik kan het niet echt beschrijven maar het is geen prettig gevoel, ben snel chagrijnig en in woorden zelfs bijna agressief te noemen (dus zeker niet fysiek), ik kan echt niks hebben, schiet zo uit mijn slof terwijl ik dat voorheen werkelijk nooit heb gehad. Intiem zijn met mijn man, tja, sinds de bevalling 2 keren gedaan, meer voor manlief dan voor mezelf, we hebben beiden geen giga libido en intiem zijn was meestal 1 keer in de 2 weken maar nu is het heel erg minimaal . Ik ben 8 weken na de zwangerschap, op de eerste dag van de eerste menstruatie begonnen met de pil, de goedkope variant van de microgynon, nou toen werd het helemaal hopeloos, dat versterkte die gevoelens ontzettend dus ben daar na 5 weken mee gestopt, ik slik nu geen pil meer, wil geen hormonen meer in mijn lichaam en gelukkig vindt manlief het geen probleem om voor AC te zorgen als we intiem zijn. Hij weet dat ik me zo voel en vindt dat zelf heel erg moeilijk want hij zegt soms ook dat hij me bijna niet herkend, dat ik normaal altijd vrolijk en een flapuit ben en nu soms echt zo stil en terug getrokken. Dat klopt, ik voel me er ongelukkig mee maar krijg het niet veranderd. TS, ben blij dat die andere medicatie je schijnt te helpen en dat je je beter begint te voelen!
nadat de tweede geboren was had ik dat gevoel ook een beetje. Ik was vrij snel zwanger van de derde (de eerste 2 schelen 20 maanden) en dacht dat het daardoor zou komen, maar ik voelde me zwangertechnisch helemaal prima. Ik had alleen zo'n moeite om in het ritme van de dag te komen, dat ik mezelf helemaal voorbij ging hollen en op den duur ook nergens meer zin in had. Er zullen meer dingen meegespeeld hebben hoor (slecht nieuws berichten gehad toen), maar ik kreeg van de huisarts te horen dat ik mezelf niet moest vergeten. En hij had gelijk. Dat deed. Dus ik heb toen een paar cd's met mijn favo muziek aageschaft, ben boeken gaan lezen, weer lange wandelingen gaan maken met de hond, meer mijn vrienden opzoeken. Dat heeft mij enorm geholpen. Want zelfs als de kids op bed lagen, of naar school waren draaide nog alles om hun. Nu niet meer. Ik was mijn balans gewoon kwijt.