Hallo dames, Ik ben 3 weken geleden bevallen van onze dochter van 22 weken. Ze kwamen er met de 20 weken echo achter dat ze een ernstige vorm van Spina Bifida had, ook was er al een waterhoofdje te zien en had ze misvormde voetjes. Het advies was eigenlijk direct vrij duidelijk.... Een week later hebben we haar laten cremeren en hebben we samen met onze familie een herdenkingsbijeenkomst gehouden wat heel fijn en mooi was. Vandaag begint mijn partner weer met werken en ik heb het er erg moeilijk mee. Ik weet dat de wereld gewoon door draait en dat het geen zin heeft om je daar tegen te verzetten maar soms heb ik behoefte om keihard te schreeuwen. Ik mis haar zo vreselijk en alles wat er was toen zij er nog was. Ze was zo ontzettend mooi.... In huis voelt het vreemd, aan de ene kant is ze overal: haar kamertje, babyspullen, knuffeltjes. Aan de andere kant is ze nergens... ik zoek haar...maar vind haar niet. Wat zou ik graag teruggaan naar het moment van de bevalling, haar nog een keer kunnen zien, voorzichtig kunnen kussen... ♡ Ik keek er zo tegen op maar het was zo'n mooi moment, je voelt je zo trots! Dames, ik lees hier de meest bijzondere verhalen en in mijn ogen zijn jullie allemaal stuk voor stuk helden... nooit zou iemand dit moeten meemaken... Liefs Mees
Vreselijk verdrietig, heel veel sterkte! En toch ook gefeliciteerd met je dochter Ik vond de bevalling ook een mooi moment. Een moment waar je toch heel lang naar uitgekeken hebt, eindelijk je dochter ontmoeten en haar knuffelen, zoenen en bewonderen. En idd, je bent toch heel erg trots! Ik had ook heel erg de behoefte om met haar te pronken, maar wist niet of mensen zaten te wachten op foto's van een overleden kindje. Gelukkig stond bijna iedereen in de familie en in onze vriendenkring er open voor. Sommigen wilden zelfs heel graag onze dochter zien. Nogmaals heel veel sterkte en neem je tijd. Na 5 maanden leek er een knop om te gaan bij mij en sindsdien voel ik me een klein beetje beter. Maar het verdriet is er nog steeds, ik ben er nu alleen een beetje aan gewend. Na mijn zwangerschapsverlof ben ik de ziektewet in gegaan en ik ben nu bezig met re-integreren. Ik had gewoonweg de energie en concentratie niet om eerder te gaan werken. Dus schaam je niet als het gewoon nog niet lukt
Bedankt Daisykesie, voor je fijne woorden. Kan nog amper bevatten dat ik bij de Vlindertjes aan het schrijven ben. Van Vruchtbaarheisbehandelingen, naar Ik ben zwanger, naar Echo's, naar de Vlindertjes. We nemen het allemaal zo vanzelfsprekend, zo lang het goed gaat... Ik zie dat jij ook heel wat achter de kiezen hebt. Heel verdrietig, zo ver komen en dan alsnog mis.... ♥ Maar nu opnieuw zwanger? Prachtig! Gefeliciteerd! Ik neem aan dat jij gewoon je hele zwangerschapsverlof hebt gehad? Ik weet niet hoe dat zit bij bevallen met 22 weken. Moet ik tzt eens navragen aan mijn baas. Nogmaals bedankt!
Ja klopt, nu net weer zwanger. Dankje! Gelukkig nog best snel weer gelukt Ik heb idd de hele zwangerschapsverlof gehad omdat mijn verlof ook al begonnen was toen ik ging bevallen. Ons meisje is heel onverwachts overleden. Ineens voelde ik geen leven meer en diezelfde dag kregen we in het ziekenhuis te horen dat ze geen hartje meer konden vinden. De volgende dag ben ik bevallen van dr en bleek er een hele strakke knoop in de navelstreng te zitten. Die moet ze strak getrokken hebben tijdens het indalen want de navelstreng zat ook om haar schouder heen. Ze had eerder in de zwangerschap een groeiachterstand (die ze helemaal ingehaald had, ze woog 3060 gram bij de geboorte), dus heel veel echo's gehad en nooit is die stomme knoop ontdekt... Je staat er idd gewoon niet bij stil dat je kindje zomaar kan overlijden nadat je de 'veilige periode' van 12 weken voorbij bent. Je weet wel dat het kan, maar je verwacht toch niet - heel naief - dat zoiets ook echt kan gebeuren. Je moet idd maar even goed vragen waar je recht op hebt wat betreft verlof enz. Jij zit echt in die tussen-groep. Tussen de 16 en 24 weken mag je je kindje aangeven bij de gemeente, maar het hoeft niet. Dus wie weet is er ook nog wel iets speciaals geregeld wat betreft verlof.
Jeetje, wat moet dat heftig zijn geweest. Zo van de een op de andere dag en dan ook nog een voldragen kindje... ik kan me voorstellen dat je dan zo ontzettend boos ook bent... waarom he?! Bij mij zat er twee weken tussen het slechte nieuws en de bevalling en dat vond ik al niet te bevatten. Ook bij ons hadden ze het open ruggetje eigenlijk al met 15 weken kunnen constateren, maar ja, als ze er niet specifiek naar zoeken... Wij hadden ook meer echo's ivm IVF. Wat betreft het aangeven bij de gemeente dat is nog een heel gedoe geweest. Het z.h zei dat we haar niet hoefde aan te geven omdat ze onder de 24 weken was. Maar toen een mevrouw vd uitvaartmaatschappij bij ons was kregen we te horen dat dat wel moest omdat ons dochtertje nog 2 uur geleefd heeft. Gemeente gebeld en idd; als een kindje geleefd heeft, ongeacht de leeftijd ben je verplicht om het aan te geven. Dit hebben wij doorgegeven aan het z.h en uiteindelijk kregen we gelijk. Er is veel onduidelijkheid over en zelfs op de site van de rijksoverheid staat het iets omslachtig. Het leek iig alsof ze het in ons z.h nog niet vaak hadden meegemaakt. Het was ook tegen de verwachting vd arts in dat ze nog zo lang geleefd heeft. Voor ons was het mooi maar ook extra zwaar omdat je instinctief zoiets hebt van; Help haar nou! Ik ben voor nu iig erg blij dat ik niet hoef te werken, zou me ook echt niet lukken. Over een paar weekjes eens koffie drinken en dan kijken hoe het voelt.
Ach gos, nog 2 uurtjes geleefd. Ik snap dat 'niks doen' compleet tegen je instinct in ging. Als mama zijnde wil je altijd je kindje beschermen en helpen, ook al weet je dat het niets uithaalt. Wel fijn dat je haar toch kon aangeven. Voor mij voelde dat extra fijn, dat ze ook gewoon wettelijk bestaan heeft. Als er ooit een stamboom gemaakt zou worden, zou zij er ook bij staan
Ja precies. Voelde me ook heel trots toen we de gemeente binnen liepen en we de geboorteakte in onze handen hadden! ♡♡ Zo'n papiertje krijgt dan zo'n grote waarde he... Ik heb thuis een hoekje voor dr gemaakt... haar kaartje en een kralen armbandje met haar naam (kregen we vd afdeling in het z.h), wat mooie bloemetjes en een kaarsje... heb ik veel steun aan... Je zoekt toch iets tastbaars...
Wat ongelofelijk verdrietig dat jullie jullie meisje moeten missen. Ontzettend veel sterkte toegewenst. Ook hier was de bevalling ondanks dat we wisten dat we afscheid moesten nemen, toch ook ontzettend mooi. De trots en liefde die je voor je kindje voelt... Helaas ook het enorme gemis en de leegte, vreselijk. Ikzelf ben veel te snel weer aan het werk gegaan (na 3 weken), en merk, hoewel ik nu weer zwanger ben, dat ik daar nu nog steeds de prijs voor betaal. Denk goed om jezelf! Nogmaals heel veel sterkte!
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige dochter! Maar tegelijkertijd gecondoleerd met dit vreselijke verlies. Helaas hebben wij hetzelfde meegemaakt met onze dochter. Neem je tijd en blijf dicht bij jezelf, alleen jij weet wat je aankan qua werk, sociale contacten ed. Een tip van mij, omdat je ook moeilijk zwanger bent geworden: laat je B12 controleren. Een tekort aan vitamine B12 kan er niet alleen voor zorgen dat je moeilijker zwanger wordt, maar veroorzaakt ook miskramen en helaas heb je 5 keer meer kans op een kindje met een neurale buis defect. Bij mijn jongens heb ik een hoge dosis b12 ingespoten gekregen en die zwangerschappen zijn goed gegaan. Heel veel sterkte gewenst.
Dankjewel dames. En bedankt voor de tip Vlinder84. Ik heb gedurende mijn zwangerschap en ook al van te voren allerlei vitamines geslikt, waaronder Foliumzuur en Vit.B12 Maar zal het zeker opnemen met mijn arts. Er werd tegen ons gezegd dat het gewoon verschrikkelijk domme pech was....
Ja, dat werd tegen ons ook gezegd idd. Maar ik denk dat het bij ons echt het b12 tekort was. En een flinke dosis pech erbovenop.
Het is zeker een goede tip en ga het meenemen. We hebben volgende maand een gesprek met de gynaecoloog en krijgen dan ook de uitslagen van de obductie. Zijn erg benieuwd of er nog meer aan de hand was met ons meisje... ook belangrijk voor de toekomst. Vandaag gesprek gehad met een verliescounceler in het z.h, fijn op de afdeling gynaecologie tussen alle dikke buiken in... tja, dat is de realiteit... Met momenten blijft het onwerkelijk. Mis haar zo vreselijk en voel me somber en onrustig. Het is zo moeilijk als je hele toekomstbeeld op tijd van een paar minuten totaal veranderd. Van je volop zwanger voelen en gelukkig zijn naar afscheid nemen. En alles om je heen draait gewoon door.... Kan nog amper bevatten dat mijn zwangerschap weg is, dat ik een hele bevalling heb meegemaakt.. dat alles waar ik ZO naar uitkeek er niet meer is....
Wat een verdrietige situatie, heel veel sterkte de komende tijd. Wij hebben helaas ook ons dochtertje verloren met 22,5 weken. Ze had een ernstige hartafwijking. Het blijft onwerkelijk, dit zou niemand hoeven meemaken. Wat betreft werk: neem echt rustig de tijd en luister heel goed naar je lichaam. Vergeet niet dat je fysiek maar ook emotioneel heel wat hebt meegemaakt. Ik ben eind november bevallen, en eind februari weer aan het werk gegaan. Ik ben dus eigenlijk een volledig verlof weggeweest (ik ben gestopt zodra we de diagnose kregen met de 20 weken echo). Ik heb contact gehouden met werk en ben begeleid door een bedrijfsarts, toen begonnen met twee halve dagen. Dat vond ik echt al pittig genoeg! Maar iedereen is anders dus kijk naar wat voor jou fijn is en denk goed aan jezelf. Heel veel sterkte Mees!
Bedankt voor je bericht Floort! Het is fijn om hier steun te krijgen... Gelukkig heeft mn werk tot nu toe veel begrip getoont. Maar je merkt ook dat ze graag van je willen horen wanneer je weer gaat hervatten en dat kan ik gewoon nog niet zeggen. Er zijn momenten door de dag dat het enigszins gaat, maar dat zijn slechts momenten.. Afgelopen week voor het eerst bezoek gehad (buiten familie) en ondanks het fijn was vond ik het ook zeer vermoeiend en had ik de dag erna beduidend een mindere dag. Je hebt toch het gevoel dat mensen graag zien dat je verder gaat. Ze staan er even bij stil en gaan vervolgens verder met hun eigen leven en dat is logisch. Maar voor mij staat de tijd nog steeds stil. Alsof de tijd gestopt is bij de 20 weken echo en alles daarna een grote waas is. Dat ik gewoon nog steeds niet kan geloven dat ik bevallen ben en dat zij er niet meer is. Ik kan er best goed over praten met mijn partner maar het duurt nooit heel lang voordat ze afgeleid is of tussendoor iets anders gaat doen. Zij heeft niet zo'n grote behoefte om over haar te praten en ik respecteer dat. Maar het is soms ook moeilijk omdat ze me dan te vlug gaat... Aan de andere kant wil ik haar niet achter houden zeg maar.... en probeer ik me vooral groot te houden. Heb ook zo nergens zin in... we zijn aan het kijken voor een vakantie en soms boeit het me helemaal niet. Dan heb ik helemaal geen zin om weg te gaan.