Ik zit al een paar maanden te dubben of ik dit hier moet vertellen, maar ik moet het gewoon kwijt. Ik zal niet alle details vertellen want ik ben bang dat iemand mij dan herkent. Het gaat om de broer en vrouw van mijn man, mijn schoonbroer en -zus dus. Hun hebben 1 dochtertje van bijna 2 jaar. En een 2e op komst, in maart. Wij hebben zelf ook 1 dochtertje, zij is bijna een half jaar. Er zijn al veel dingen voorgevallen die ik niet allemaal kan en zal vertellen maar het gaat erom dat de broer van mijn man , en zijn vrouw eigenlijk nooit interesse tonen in ons, mijn schoonouders en onze vrienden (we zitten in dezelfde vriendengroep). Ze komen ook nooit bij ons of bij mijn schoonouders. Terwijl ze wel regelmatig (wekelijks) bij de ouders van mijn schoonzus komen. Recent is dit voorgevallen; ik had een mail gestuurd of hun het een leuk idee vonden om een foto van onze kindjes te maken (samen dus) en dit cadeau te geven aan mijn schoonouders. (voor sinterklaas). Ik kreeg geen reactie. Mijn man heeft toen gebeld om te vragen of hun dit wilden; hun antwoord was nee; dit wilden ze niet. Reden; ze wilden wachten tot hun 2e kindje er was. Wij vonden dit erg jammer want zo kun je nog jaren wachten want wij willen ook wel een 2e kindje. Maar of dit een stomme reden is of niet laat ik in het midden. Wij zitten daar met sinterklaas en wat geven hun als cadeau? Een foto (grote op canvas) van hun dochter...... mijn man en ik keken elkaar aan en wisten gewoon niets te zeggen. Dit doet mij best pijn, ze willen niet op de foto met mijn dochter en hiervoor geven ze een wazige reden maar dan geven ze wel een foto ..... Ook is er totaal geen interesse in onze dochter , er wordt niet eens naar gekeken! Niets gevraagd van hoe gaat het? (ik vroeg wel aan haar hoe gaat het?). Er wordt gewoon niets gevraagd, niets gezegd. Ik weet gewoon niet wat ik ermee aan moet. Er zijn nog veel meer dingen voorgevallen. Mijn schoonouders hebben het er ook moeilijk mee en al een keer gepraat maar schijnbaar helpt het niet. Mijn man heeft nu zoiets van; we gaan wel naar de verjaardag maar verder niets. En we zien hun in de vriendengroep dan wel. Maar ik heb het er veel moeilijker mee dan hem lijkt het. Het doet mij echt heel veel pijn als ik zie hoe ze mijn dochter negeren, nu is zij nog klein en krijgt hier niets van mee maar als zij dadelijk ouder is? Soms denk ik; ik wil helemaal geen contact meer, maar omdat ze in dezelfde vriendengroep zitten wordt dit moeilijk. Oud en nieuw vieren we b.v. altijd samen. Ze vragen en zeggen niets. En soms wel tegen anderen maar ook meestal niet. Gesprekken voeren helpt niets, wel interesse in hun tonen, geen interesse in hun tonen, niets helpt gewoon. Wat zouden jullie doen? Soms denk ik; nou ja laat maar. Maar net zoals nu ben ik er toch al weer de hele dag mee bezig en dit is het mij gewoon niet waard. Hopelijk snappen jullie mijn verhaal een beetje.
Vervelende situatie lijkt me, hoe meer je er aan gaat ergeren hoe meer je er op gaat letten, zelfs op de kleinste dingen ga je dan letten, misschien gewoon iedereen in zijn of haar waarde laten en niet op reageren. Ik zou niet meer het initiatief nemen als ik jou was om samen wat te gaan doen. Je kunt moeijlijk iemand wat opleggen.
Daar heb je gelijk in. Maar ik kan het niet los laten op de een of andere manier. Ik vind het echt erg dat het zo gaat en wat ik ook probeer het gaat niet beter. Ik vind het gewoon raar, ik kan niet begrijpen hoe iemand zo kan doen tegen zijn ouders en broer en vrienden. Ze leven zo in hun eigen wereldje, ze hebben niemand. Het doet me pijn om te zien hoe ze mijn dochter negeren. Elke keer denk ik; nu is het genoeg; geen contact meer. Maar dan na een paar weken denk ik weer; ik probeer het nog 1 keer, maar het loopt altijd uit op een teleurstelling.
Ik zou het toch even proberen te laten varen Het moet wel van twee kanten komen en blijkbaar hebben zij er geen behoefte aan. Kan me voorstellen dat jij het erg jammer vind.
Hoi, Lastige situatie. Ik persoonlijk zou het samen met je man gaan bespreken hoe jullie je voelen. Als dat niet werkt zou ik het zo laten verder. Maar dan weten ze in iedergeval wat er bij jullie leeft. Groetjes Evelien
Ja dat is een hele lastige! Zelf zit ik in ongeveer dezelfde situatie en wij hebben besloten gewoon te doen wat wij denken dat goed is en de anderen vrij te laten in hun doen en laten. Het doet veel pijn en voor je dochtertje kan ik me voorstellen dat je je zorgen maakt of zij er iets van meekrijgt. Je kindje heeft goed contact met opa en oma als ik het goed begrijp en dat is denk ik het belangrijkste. Tenminste als ik kijk dat ik opa en oma veeel belangrijker vond dan ooms en tantes...... Probeer het los te laten. Zo te lezen heb je van alles gedaan om het te verbeteren voor jullie. Maar als dat niet lukt, dan kan je het beter opgeven. Niet blijven vechten voor iets wat misschien wel nooit lukt. Het moet natuurlijk wél van twee kanten komen en als dat niet zo is kun je het beste je eigen ding doen en dat niet ook nog laten verpesten door anderen. Ook al is het familie.
Hoe graag je het ook zou willen: je kan andere mensen niet veranderen. Zij doen het blijkbaar zo en daar zal je mee moeten leren leven denk ik. Wij hebben iets soortgelijks (mijn ooms en tantes kijken totaal niet om naar mijn moeder, terwijl die chronisch ziek is en de deur niet uit kan). En natuurlijk balen we daarvan. Ik zoek ook geen contact met hen. Als ik ze zie doe ik normaal en als er echt wat is (onze bruiloft, geboorte van Florine) laat ik dat wel weten. Soms maak ik me daar vreselijk kwaad over: Elke zondag braaf in de kerk zitten naastenliefde te prediken, maar het toepassen ho maar. Maar goed, gelukkig zijn er wel mensen (mijn vaders kant van de familie) waar we wel veel aan hebben. Daar concentreer ik me dan maar op en laat de rest in hun sop gaar koken. Sterkte ermee! Linda
Hoi Meid, Moeilijk he!ik zit een beetje in dezelfde posities als jij allleen gaat het bij mij om mijn schoonzus.Er zijn in de loop der jaren veel dingen voor gevallen en ik heb altijd gedacht ach laat maar en zijn we verder gagaan maar sinds 3 mnd is de bom toch gebarsten en heb ik voor mezelf een ultimatem gestelden die liep 31-12-07 af.Er is van mijn schoonzus geen enkele reactie gekomen en heb ik(wij) nu besloten om alle contact te verbreken.Wel jammer want ik zie mijn nichtjes van 10 en 13 ook niet meer(ze hield ze toch al 3 mnd weg)Ik hjeb er lang over na gedacht maar ik denk dat voor mij dit de beste oplossing is net als jij schrijft Het is het niet waard! Liefs,Claudia
heey meis ik ken het een beetje... alleen wij hebben nog geen kinderen maar bij ons doen me schoonouders en me schoonzus en haar man het ook.. hebben ook niks van ze gehoord met oud en nieuw.. ze kunnen bij mij heel ver gaan maar het houdt een keer op.. wij hebben het nu zo goed als geaccepteerd en gaan lekker met zijn tweeen verder want we zijn samen gelukkig en daar hebben we hun niet voor nodig snap je.. het is heel vervelend en ik heb er ook heel veel verdriet van gehad maar het moet van twee kanten komen ook bij jou.. ik hoop dat je een goede beslissing neemt en gelukkig word.. groetjes
Het liefste zou ik dit dus ook doen, het contact verbreken, ik denk dat ik hierdoor echt wat rust krijg. Mijn man is super nuchter en het is zijn broer maar ik zit er meer mee dan hij. Ik kan dingen niet van mij afzetten en ik wil dat iedereen mij aardig vind. Ik kan gewoon niet begrijpen dat ze zelfs niet om kijken naar hun nichtje (en mijn schoonbroer is ook nog haar peetoom). Er wordt gewoon nooit iets gevraagd, ik KAN dit gewoon niet snappen. Even wat voorbeelden; mijn opa stierf; geen reactie, ik werd geopereerd; geen reactie niet gebeld om te vragen hoe het ging niets. In de 9 maanden lang dat ik zwanger was; nooit gevraagd hoe het ging. Toen ik bevallen ben in het ziekenhuis hebben ze hier ook nooit naar gevraagd hoe het was of waarom ik uberhaupt in het ziekenhuis lag en moest blijven. Ze zijn 1 x op bezoek geweest en daarna nooit meer om te kijken naar hun nichtje. En toen overleed de opa van mijn schoonzus en kregen wij via mijn schoonouders te horen waarom wij geen kaartje gestuurd hebben. Toen viel bij mij echt de broek uit. Als er iemand is van het kaartjes sturen enz. dan ben ik het dus wel. Maar wij hebben bewust niets laten horen omdat wij ook NOOIT iets gehoord hebben. En dan krijgen wij dat dus wel terug te horen. Ik vind dit zo raar. Ik heb nog elke week gebeld in haar zwangerschapsverlof hoe het ging en cadeau's gegeven en wij krijgen nooit iets terug (en dan bedoel ik niet dat ik ook cadeau's wil maar een bezoekjes zou al leuk zijn). Ik weet gewoon niet hoe ik dit los moet laten.
ik had het er ook moeilijker mee dan mijn vriend.. hij zegt dat het hem niks doet maar dat geloof ik natuurlijk niet.. ze hebben mijn vriend ook heel erg gekwetst door gewoon te zeggen : jij had niet geboren mogen worden .. allemaal dat soort dingen.. en ze moeten mij van begin af aan al niet.. Mijn vriend zegt zelf ik heb ze niet nodig maar het is toch jammer.. ik wist ook niet wat ik ermee moest maar had mezelf voorgenomen dat als ik zwanger zou raken me niet meer druk zou maken om wat hun doen.. groetjes
Hey Meissie, Hier ook zo!het is mijn mans zus en ik zit er meer mee dan hij!We hebben er goed over gepraat en zijn samen tot de conclusie gekomen dat ze waarschijnlijk nooit zal veranderen.En omdat ik dat dan weer niet kan accepteren zouden we anders in een cirkeltje blijven ronddraaien.Zoals ik al eerde zei ik vindt het dat niet meer waard!Alle tijd en energie die ik erin steek kan ik beter aan mijn kindjes besteden! Meid Succes,Het is idd een moeilijke beslissing en jij moet doen wat bij jouw goed voel!
Dat heb ik ook gezegd; als ik zwanger ben en mijn kindje is er en ze doen dan nog zo dan zeg ik er wat van. Maar ik durf het gewoon niet. Mijn schoonouders hebben ook al eens gepraat met hun zoon, maar ze snappen het gewoon niet geloof ik. Het is zo ontzettend raar! Ze zitten dus ook in dezelfde vriendengroep dus we zien ze altijd en dan zeggen ze niets. Ze zeggen sowieso nooit iets, tegen niemand. Iedereen zit dan leuk te doen met de kindjes, maar hun kijken niet eens om naar hun eigen nichtje, dat doet pijn.
kan het wel begrijpen maar je kan het elke keer blijven proberen maar het moet van twee kanten komen en dat gebeurt dus niet dus op een gegeven moment moet je die stap nemen.. dan heb je zelf veel meer rust.. groetjes
Maar we kunnen niet zeggen dat we hun nooit meer willen zien omdat we dus in dezelfde vriendengroep zitten en daar zullen we hun altijd zien.
wij hebben dat zeg maar met verjaardagen.. zien we hun ook maar kan me niet schelen dan praat ik niet met ze.. Het is dan wel moeilijk ja.. maar daardoor kan je ook niet altijd maar proberen enz.. Je moet op een gegeven moment een keuze gaan maken .. want anders komt het nooit goed groetjes
Lastig hoor. Je zit er behoorlijk mee in je maag zo te lezen. Weet je, je kan hun niet veranderen, wat je ook doet. Probeer het los te laten, ze gaan toch niet veranderen. Probeer dat te accepteren. Je maakt het jezelf heel moeilijk en hebt er alleen jezelf mee. Jij zit ermee en hebt er last van. Ik denk dat je veel te lief voor hun bent door nog steeds te investeren en te bellen en te vragen hoe het gaat. Stop daar mee is mijn advies. Doe lekker je ding met je eigen gezin. Misschien dat ze het gaan voelen en toch zelf veranderen als ze merken dat jij die moeite niet meer doet. In elk geval heel veel sterkte.
Wat een nare mensen zeg, ik kan maar 1 ding bedenken en dat is dat ze jaloers zijn. Waarom anders zo afstandelijk doen. Meis ook al is het moeilijk trek je er niks van aan, ik zou het zelfde doen als hun nu doen. Niet meer geintereseerd zijn in hun leven en hun kindje, wie weet gaan ze dan inzien hoe stom ze bezig zijn.
ik herken dit wel mijn familie de kant van mijn moeder die kijken ook nooit naar me om behalve me neefje maar die komt alleen als hij in de problemen zit, ik snap dat je elke x denkt wat moet ik hier nou mee. kzou je 1ding zeggen en ik snap dat het heel moeilijk is, maar zulke mensen kan je beter laten gaan, laat ze maar het heeft geen zin dat jij elke x zit te knisse en te klage dat jullie geen goeie band hebben. met jou dochtertje komt het wel goed daar heb je hun niet voor nodig. Als hun zo moeilijk doen waarom zou jij er dan nog aandacht aan besteden? ik ben gauw klaar met zulke mensen zo gaat het al me hele leve bij mij in de familie een ene tante die wilt me niet kennen me andere oom mag me niet nou weet je wat DAN niet denk ik dan groetjesss