Het weglopen en niet willen luisteren dat herken ik wel haha en ja dat zit er gewoon in. Maar ik ben mijn kind nog altijd de baas. Hij is oersterk en ik niet haha maar ik krijg hem echt in de buggy of in een karretje...en ja als ik zijn benen er door doe en hij sputtert tegen dan doet hij zich zeer...jammer dan. Dat is wel iets anders dan wanneer ik hem bewust pijn doe. In de buggy zet ik hem er in en zet mijn knie tussen zn benen zodat hij er niet uit kan glijden haha je moet mij soms bezig zien. Maar ik ben baas hoor en hij gaat er in als het moet. Beter dan dat tie straks dood onder een auto ligt.
Vervelend Anouk, ik herken het helemaal. Hier ook zo'n mannetje die nergens gevaar in ziet en weg rent. Ik ben hem ook wel eens kwijt geraakt omdat ik even de andere kant op keek. Was echt in paniek want ik kon hem nergens vinden. Zat meneer in de kruitvat bij het speelgoed met een blik van ik doe toch niets verkeerd? Hij was al zeker 10 minuten weg maar was er niet van onder de indruk, had me niet gemist. Vreselijk!! In de winkel kreeg ik hem ook al vrij vroeg niet meer in het zitje van de winkelwagen. Hij was er te groot en te zwaar voor en ook te sterk om hem er in te krijgen. Ik heb hem in het begin in de "bak" gezet tussen de boodschappen. Dat vond hij eerst leuk maar ook daar al snel een gevecht om hem er in te houden. Nu staat hij voor me op dat rekje waar je de bierkratten op zet en dat werkt gelukkig goed. Zo was het wachten op het schoolplein ook altijd zo'n moment waar hij weg liep. Dan zie je al die moeders staan met hun lieve kleine brave ukken aan de hand en ik stond er altijd met een schreeuwend kind aan mijn hand die weg wilde, of in de buggy worstelend om er uit te komen (en ik met het zweet op mijn voorhoofd ). Julian zag het weg lopen ook als een spelletje, kijk grappig mama rent achter me aan. Nu kan ik makkelijker tegen hem zeggen, dag ik ga weg en loop de andere kant op. Dan rent hij 9 van de 10 keer toch mijn kant op. Toen hij kleiner was kon dat moeilijker want hij kwam gewoon niet en zag de gevaren ook niet. Toch door dit wel te doen is hij gaan beseffen dat het geen leuk spelletje is en geeft hij het op. Maar dat is in het begin wel goed kijken of het kan. En ik heb me ook wel eens verstopt om te kijken wat hij zou doen als hij merkt dat ik weg ben. En op het moment dat hij dan besefte dat ik weg was en me ging roepen dan kwam ik te voorschijn en kon ik uitleggen dat weg lopen vervelend is en dat we daar beide verdrietig van worden. Op een gegeven moment worden kleine uitstapjes die gezellig horen te zijn best een opgave omdat je continue aan het waarschuwen bent, uitleggen, mopperen. Heel vervelend. Niet ieder kind is er zo snel van onder de indruk dat ze verplicht een handje moeten geven. Als ik dat lees van 'ze hebben geen keus, dan maar aan de hand dan leren ze het snel" Nou hier niet hoor. Ja wel consequent aan de hand maar het ervan leren, nou dat duurt wel even. Gelukkig gaat het nu echt wel een stuk beter maar dat heeft een tijd geduurd met hele kleine stapjes vooruit. Ik heb niet echt tips voor je. Wil je alleen mee geven dat ik het herken, dat ik je snap. En het gaat echt een keer over ... ooit
Het is alsof je mijn kind beschrijft haha ongelooflijk, misschien toch de naam.. Maar verder helemaal herkenbaar en inderdaad, als je maar met kleine stapjes vol blijft houden gaat het uiteindelijk beter.
Onze oudste deed dat een tijd ook en dan was de consequentie dat hij een handje moest geven. Daar kon hij inderdaad ook wel moeilijk over doen. Door steeds aan mijn hand te trekken of op de grond te gaan liggen. Dan gingen we even 'planken'. Ik tilde hem dan gewoon op, als een plank onder mijn arm. (Rood krijsend hoofd stak dan aan de voorkant uit, boos trappelende benen aan de achterkant.) Zou liepen we dan een stukje en dan probeerden we het aan de hand lopen nog een keer. Weer niet? Prima: planken. Ik heb het nooit vaker dan drie keer achter elkaar hoeven doen. En al gauw was alleen vragen 'Wil je liever planken?' voldoende om hem netjes mee te laten lopen.
Ook herkenbaar, wanneer ze moe is, of honger/ dorst heeft, en dat is soms best lastig voor een peuter om goed te vertellen heb ik gemerkt, kiezen we een ander moment. (Als dit kan natuurlijk, dokterafspraken enzo is dan erg jammer maar dan kies ik ervoor om bijvoorbeeld te lopen. En ik heb haar een keer in pyjama mee genomen, toen ze niet wilde aankleden, dat vond ze ook niet zo geslaagd)
Dit! Een tuigje zou ik niet zo snel doen omdat ze hier dat niks van leren. Ik vertel 1 keer wat ik verwacht en bij niet luisteren zit daar een consequentie aan vast. Vooral omdat het hier om een stukje veiligheid ook gaat.
Vriendin van mij heeft ooit haar dochter gewoon in haar pyama op school gezet en andere dochter op haar sokken toen ze al heel vaak gevraagd had om die aan te doen. Moet je zien hoe snel het wel gebeurd een volgende keer.
Maar denk je niet dat de ts dit al heeft geprobeerd dan? en dat geld ook voor je andere reactie. Voor mij zijn dit normale oplossingen die iedere ouder eerst probeert (ts is moeder van 3 kinderen). Het gaat meer om de kinderen die ook hier niet van onder de indruk raken.
Ik weet niet of het werkt als je kindje al wat ouder is, maar ik doe 2x per week boodschappen met onze kleine meid en het was een tijdje terug steeds drama om haar in de kar te krijgen. Nu hebben we samen de afspraak gemaakt als jij mooi in het zitje in de kar gaat zitten krijg je het kapje van het brood. En bij ins werkt het
Thanks voor de reacties en vooral herkenning. Gisteren was ze weer op pad in de h&m en was ze op een krukje geklommen en kwam er al een andere moeder aangesneld. Ik vertelde al dat ik grijze haren van dit kind kreeg haha Het is mijn derde maar die anderen deden dat niet. Zij ook moeder van 3 en herkenbaar bij de derde en het gaat over vertelde zij ook zoals sommigen hierboven al zeiden. Vandaag bij de manege ging ze er ook weer vandoor maar toen ik een harde brul gaf met haar naam kwam ze weliswaar terug gehuppeld. Erg vermoeiend soms. Ik heb wel een polsbandje liggen waarmee ik haar mee zou kunnen nemen en bij me houden. Ik hoop maar dat het een keer beter zal worden. Over 3 maanden ben ikzelf een lang weekend weg maar ik durf haar momenteel niet uit handen te geven en zelfs niet bij mijn man Pfff Hopen dat het tegen die tijd beter zal gaan.
Soort tuigje inderdaad. Je zult er een hoop commentaar op krijgen maar het geeft jou wel rust! Mijn tante wilde geen tuigje bij haar wegloper en haar zoontje heeft toen een dodelijk ongeluk gehad Dat voorbeeld vertel ik weleens tegen mensen die het zo 'zielig' vinden, een ongeluk is zieliger.
Ik heb zo'n mooi rugzaktuigje gekocht, hij vond het verschrikkelijk. Dat ding ging standaard mee in de kinderwagen. Als hij dan wegliep, pakte ik het overdreven zichtbaar en kwam hij alweer teruglopen. Alles was beter dan dat tuigje.
Hier heel duidelijk de afspraak met dochter; IN de winkel, IN de kar/buggy en UIT de winkel, UIT de kar/buggy. Ik heb geen zin om in een winkel steeds achter haar aan te moeten rennen. Sinds we deze afspraak hebben gaat het supergoed. Zodra we bij de kassa staan vraagt ze al of ze zo uit de kar mag. En dat mag ze. Ze weet ook dat als we dan door de winkelstraat lopen en ze rent alsnog weg dat ze dan in de buggy/kar moet en er dan ook niet weer uitkomt. Sindsdien hebben we een hoop rust tijdens het winkelen . Deze regel hebben we ook bij wandelen. Ze krijgt 1 waarschuwing en rent ze dan weer weg zonder te luisteren dan is het zonder pardon in de buggy. Voordat we deze afspraak met haar hadden rende ze ook om de haverklap bij ons weg. Heb wel eens staan huilen van frustratie midden in een winkel . En nu gaat het zo goed en is het winkelen/wandelen weer gezellig en leuk .
En dan is het geen gillen en krijsen bij jou? Want ik heb hetzelfde als de topicstarter. Mijn dochter is erg zelfstandig en heel erg onderzoekend en nieuwsgierig. Die wordt niet bang als je zegt 'dan blijf je maar liggen'. Ik vind dat best wel moeilijk.
Dat ligt er aan... Maar dat boeit mij echt niet want ze moet gewoon luisteren Onze dochter blijft ook gewoon liggen en ik ga dan verder. Al moet ik zeggen dat het nu niet meer voor komt hoor gelukkig helemaal over en dat mag ook wel met 4 jaar ☺ Ik vertelde altijd wel van te voren wat ik van haar verwachtte dat werkt hier erg goed (nog steeds)
Zo herkenbaar dit. Als wij naar de peuterspeelzaal wandelen zie ik altijd lieve kindjes die mee gaan op de loopfiets. Mijn dochter zou dat echt niet kunnen, want dan is ze er nog sneller vandoor. Ik vind dat altijd wel jammer dat zoiets niet bij mijn dochter kan. Ik denk dat ik nu alleen nog maar op pad ga met de duo wagen (ze heeft nog een kleine zus van 1) Ik vind het er alleen zo stom uitzien dat ik op de terug weg met een leeg zitje loop haha Als mijn dochter op de grond gaat liggen en ik zeg ik ga weg gaat ze gewoon zwaaien, doei mama en dan duikt ze een tuin in.
Nee dat is geen grapje. Mijn kind krijgt de kans te luisteren. Ik sla hem niet, ik pijnig hem niet, dat doet hij dan zelf als hij niet mee werkt. En als het echt zo is dat je je kind niet in een karretje krijgt, dan niet, dan gaat ie toch in het grote vak. Maar ik denk oprecht dat je dan al te lang over grens hebt laten gaan. Zonder verwijtend te zijn, want ik weet dat moeilijke en pittige kinderen kunnen maken dat je je grens makkelijk verlegd. En ja ik heb er ook zo een: ik heb menig maal in de winkel gestaan met ons vreselijk pittige kind met driftbuien waar je u tegen zegt. Het is gewoon heel moeilijk, het hele opvoeden. En de een gaat het makkelijker af dan de ander. Maar wat maakt dat jou kind zo sterk is dat je man hem zelfs niet aan kan dan? Gewoon een oprechte vraag hoor?
Haha alsof ik mijn verhaal hier zie. Mijn dochter is gewoon heel ondernemend, wil alles onderzoeken en gaat gewoon haar eigen weg als iemand haar ontdekkingsreis in de weg staat. En meestal is dat zo als ik haar mee wil nemen ergens vandaan. Dus liggen en weggaan? Dikke doei mama!