Hoi hoi. Ik heb een kleine peuter van 2,5 jaar. Ze luistert echt totaal niet, het enige wat ze wel hoort is snoepjes en koekjes. Hoe zorg ik er voor dat ze naar mij luistert? Bijvoorbeeld als wij naar buiten gaan. Ze lijkt dat een soort los geslagen peuter, als ik zeg niet in de tuin (van andere mensen) gaat ze er expres in. Niet 1 tuin maar gewoon allemaal waar wij voorbij loopt. Soms gaat ze ook door het raam lopen gluren. Ik vind dat niet netjes dus ik zeg dat ze dat niet mag doen en gewoon netjes op de stoep moet lopen. Nog een voorbeeld, als ze thuis ergens mee bezig is wat echt niet mag, iets afpakken van haar zusje of even bij komen zodat ik haar kan aankleden, tanden poetsen en dat soort dingen. Ook als ik haar heb gezegd dat ze de deur niet heel de tijd op en dicht mag doen, ze gaat gewoon door waar ze mee bezig is en negeert mij. Ik kan hier erg gefrustreerd van raken. Ze luistert alleen naar mij als ik het haar al 10 keer heb gevraagd dus al een beetje boos ben.
Mijn eerste ingeving bij je verhaal is: niet zeggen wat ze níet mag doen, maar zeggen wat ze wél moet doen. Dus niet zeggen: niet in de tuintjes. Maar: kom maar bij mama lopen, lopen we lekker samen op de stoep. En niet: niet de deur open en dicht doen, maar: we laten de deur op een kier. Dat is een veel duidelijkere aanwijzing voor wat ze wel moet doen dan alleen maar 'stoppen met wat je doet'.
Ik herken het... Mijn dochter is net 3 maar het afgelopen half jaar (sinds haar broertje er is) was af en toe een drama. Oostindisch doof... Echt ik wordt daar zo gek van! En bewust dingen omgooien enzo... Gelukkig gaat het over! Het hoort echt bij de peuterpuberteit, grenzen zoeken, uitproberen, eigen ik ontwikkelen, etc. Maar heel vervelend af en toe! Wat helpt is inderdaad het gewenste gedrag benoemen. Wat bij mijn dochter ook,nog wel eens helpt als ze bijv haar jas niet wil ophangen dan zeggen we oooh nee dat kun jij ook nog helemaal niet, daar ben je nog veel te klein voor. Nou dan hangt die jas in twee tellen hoor!
Eigenlijk zit er niet echt een gevolg aan. Ik word er enorm humeurig van als ik het 10 keer normaal heb gevraagd. Als ze buiten niet naar mij wilt luisteren neem ik haar mee onder mijn arm, nogal onhandig als ik ondertussen ook een kinderwagen moet duwen. Thuis weet ik ook niet zo goed hoe ik het moet aanpakken. Ik heb het idee dat straffen niet echt gaat helpen, ik heb haar wel eens op de gang gezet maar ze loopt er net zo hard weer vandaan dat ik haar neer heb gezet. Als ik zeg dat ze moeten blijven zitten luistert ze niet. Ik heb het gevoel dat ze dwars over mij heen loopt met alles zo'n beetje. Misschien wel een idee inderdaad dat als ik haar dingen zeg die ze wel mag gaan doen. Maar bijvoorbeeld niet met deur spelen, ik zeg het dan al een paar keer, ze luistert niet dus ik zeg het strenger en ondertussen zitten de vingers van haar zusje al tussen de deur.
Dit dus.. Mijn peuter lijkt alles waar ik 'niet' voor zet een geweldig idee te vinden. Dus geef ik al aan wat wel mag. Als ze in tuinen loopt zegt ik wel dit is niet van ons, of eigenlijk is dat niet zo netjes....verder probeer ik zo min mogelijk 'niet doen' 'mag niet' te roepen. Het voelt ook zo negatief...
Je hebt al wat goeie tips maar misschien ook proberen af te leiden en wat leuks met haar gaan doen? Steeds de deur open en dicht doen klinkt voor mij een beetje als verveling in de oren, of zie ik dat verkeerd?
Ik heb hier ook een tijdje een onhandelbare peuter-puber gehad. Ik kon helemaal niets meer met haar doen. Een straat doorlopen ging met gillen en krijsen pff.. Na heel veel time-outs en vertellen hoe het wel moet is het stukken minder geworden..ze is nog steeds zo eigenwijs als ik weet niet wat, maar als ik buk en haar streng aankijk zie ik meteen dat ze wat rustiger word.. Je moet je kind het gevoel geven dat jij de baas bent en jij bepaalt wat en hoe ze het doet.. Mijn dochter kan nog niet praten en dat was een hele grote frustratie voor haar.. misschien is dat ook bij jou het geval? Ze wilt vertellen wat ze wilt, maar het lukt niet? Ik neem haar dan even apart en vraag wat ze wil.. meestal zegt ze dan wat ze wil en houd ik er rekening mee. Heel veel succes.. hele vervelende periode he..
Het lijkt alsof ze geen grenzen krijgt, totdat jij boos bent. De enige consequentie die ze kent is dat mama boos wordt, dus DAT is ook haar enige grens. Ze is nu op de leeftijd dat je veel en veel consequenter moet worden, zodat je dochter zich veilig binnen de grenzen kan ontwikkelen. Niet 10X vragen (helpt idd totaal niet), maar 2X vragen en de derde keer waarschuwen voor de consequentie. Deze consequentie ook vooraf met haar bespreken, zodat het voor haar voorspelbaar wordt. Dus bijv met meelopen buiten: - voordat jullie weggaan aan haar voorleggen of ze zelf naast je wil lopen, of aan de hand/op loopplankje oid. Vertellen dat ze zelf mag lopen als ze netjes bij je op de stoep blijft; - als ze de tuinen in loopt 1ste X netjes uitgeven waarom dat niet gewenst is (weet zij überhaupt waarom zoiets niet mag?) En vragen of ze naast je komt lopen - 3de x haar de keuze weer voorleggen, en als ze weer wegloopt duidelijk uitleggen dat ze nu bij mama aan de hand mag, omdat ze de hele tijd wegloopt. Zo kun je eigenlijk alles aanpakken. 2 keuzes geven, 3x waarschuwen incl herhaling cd keuze en dan een natuurlijke consequentie. Het hoeft helemaal geen straf op de gang te zijn.
Dit dus. Er moeten natuurlijk consequenties zijn aan gedrag. Tien keer vragen betekent dat je de keuze volledig bij haar legt. Logisch dat zo'n peuter dan beslist niet te luisteren.
Vertel haar van te voren wat je van haar verwacht en vermijd zoveel mogelijk het woord 'niet'. Dit horen ze nl niet. En ik zou echt een consequentie eraan vast hangen/keuze geven en die dan ook uitvoeren als ze niet luistert. Je mag kiezen: of je komt nu bij mama lopen of je houd m'n hand/buggy vast.
Bedankt voor jullie tips. Ik ga er morgen meteen mee aan de slag Wat voor een consequentie kan ik er dan aan vast maken als ze thuis niet naar mij wilt luisteren?
Hier werkte afleiden meestal wel, of als je zegt: als je nu mee gaat aankleden/tandenpoetsen of etc.. Dan blijft er nog tijd over voor een verhaaltje/spelletje etc. Slaan/afpakken van broertje of zusje. Uitleggen waarom het geen gewenst gedrag is en samen een oplossing zoeken. Waarom doet ze dat? En daarop anticiperen. En hier als ze niet luisteren en afleiden werkt niet dan volgt er na een waarschuwing ook wel een 'straf', als in speelgoed wordt weggezet. Als ze het echt te bont maken gaan ze hier, na waarschuwing, op de gang/eigen kamer om af te koelen. (Time-out) Die geef ik mezelf ook weleens als ik dreig de controle te verliezen
Je gebruikte de gang al wel eens toch? Voor een kind van 2,5 is dat een goede consequentie alleen dan wel doorzetten. Als ze wegloopt, gewoon weer opnieuw erheen. Jij bent de baas, niet zij. Zet desnoods een timertje aan ofzo Maar inderdaad vooral positief zijn. En als ze echt niet wil luisteren, dan een consequentie.
Ik zou gewoon afleiden met wat wel mag. Hier doet ze ook dat soms met tuinen maar ik bedenk opdracten voor haar en leg uit wat we gaan doen en dan zeg ik niet: we gaan nu naa buiten maar je mag zus en zo niet maar ik zeg: we gaan nu naar buiten, dan gaan we links op pad, speeltuin in, dan gaan we in zand spelen..., etc. Ik probeer haar hoofd continu bezig houden met het "positieve" en wat mag en dat ze mag kiezen dingen dus ook gewoon korte opdrachten van welk jas wil je, wil je schep mee, wil je handje geven of niet wil je autos tellen, wil je tot die boom rennen etc. En dan van deuren slaan is puur aandacht vragen op negatieve gedrag want daar reageer je op. Ik zou opletten op momenten waneer dan gebeurt wat jij doet op die moment. Hier was altijd spiegel slaan op zich misdagen als we nieuws zitten kijken bijvoorbeeld. Nu dus zitten we spelen en tegelijkertijd kijken en is niet meer dat gedrag. Ik zou geen gang of strafplek gebruiken dat is niet in orde in ons huis. Ik zou dus echt opletten waroom ze negatief zich gedragd en dat met haar bespreken en juist positieve aandacht geven en belonen en niet negatieve straffen.
Wellicht handig om van tevoren te vertellen wat er van je dochter verwacht wordt. 'S ochtends bak ik weleens pannekoeken en kijkt zij naar Zappelin. Dan zeg ik altijd, je mag tv kijken, maar de tv gaat uit als we gaan eten en dat doet ze dan ook keurig. Ik hoef het dan niet te herhalen. Opdrachtjes geven of afleiden helpt ook. Hier zeg ik nog weleens, wanneer we buiten zijn en zij niet doorloopt, 'mama gaat je pakken hoor!' En dan gilt en giert ze het uit en rent snel naar papa. Positieve aandacht geven als ze doet wat je zegt. Als dochter hier treuzelt op de trap, dan zeg ik een paar keer dat ze door moeten lopen. Als ze dat niet doet dan zeg ik 'mama telt door drie als je dan niet doorloopt, dan tilt mama je op en draag ik je naar boven'. Meestal is ze als ze 1 hoort al halverwege. Soms moet ik haar oppakken en zet ze het op een gillen. Niet leuk, maar ze weet dan wel dat ik het meen.
Dit, en pick your battle.......! Soms gewoon erbij laten. Sommige regels ed komen later wel. En soms gewoon bij de arm pakken zonder zelf helemaal gefrustreerd te raken na 10x iets zeggen. En uitleggen en vooraf verwachtingen duidelijk maken helpt hier ook. Maar euh, ik vind het ook lastig hoor!
Pick your battle, maar hou je er wel aan. Als je vandaag niet iets mag afpakken, dan morgen ook niet. Maak niet van alles een strijd, maar wees consequent. Geef aan het mag niet en vertel waarom niet. Doet ze het weer, mama heeft gezegd dat je dat niet mag doen, als je het nog een keer doet ga je even in de gang. Als ze het weer doet je houden aan wat je zei. Dan na 25 x weten ze het meestal wel Het duurt vaak even totdat het echt door dringt wat je van ze wil en ze proberen het dan toch nog weer uit. Gewoon de langste adem houden, jij bent de moeder en jij bepaalt. Ik zeg wel vaak als we met iets gaan stoppen, oke dit is de laatste keer op de glijbaan en dan gaan we naar binnen. Of laatste verhaaltje en dan gaan we naar bed. Ze begrijpt goed dat het na laatste stopt