Laat ik in de eerste plaats beginnen dat een kindje alleen niet zielig is. Daarnaast moet het jullie keuze zijn en geen keuze omwille van jullie dochter. Maar, de opmerking die ik even dik heb gedrukt kan juist wel een hele goede reden zijn. Ik ben, als enigskind, juist heel erg bang voor later. Als mijn ouders dood zijn is er niets meer van vroeger als gezin over. De enige herinneringen zitten dan in mijn hoofd. Mijn partner heeft juist wel broers en zij praten vaak over vroeger. Voor mij was oa bovenstaande een reden om meer kinderen te wensen.
Waarom zou het 1 het ander uit moeten sluiten? Ik ben toch niet alleen moeder? Ik ben ook Angeliek, een verrekt goede doktersassistente, die houdt van haar werk. Ik werk 4 dagen, in totaal 34 uur. En tuurlijk mis ik mijn meisje, maar van alleen thuis zitten word ik ook niet gelukkig. En dat lijkt me voor een kind ook niet goed, als moeder niet gelukkig is.
Het is voor ieder persoonlijk, ik heb heel lang getwijfeld, maar dat was vooral door angst en onzekerheid. Mijn vriend heeft geen broers en zussen, zijn ouders wonen ver weg (gescheiden) en hij ziet zijn familie niet veel en in dat geval heb ik het toch anders (ik kan echt niet met al mijn broers en zussen opschieten, maar hou wel van ze) , we gaan een xtje avondje met zen allen eten, naar het pretpark en dat is toch een heel ander gevoel als dat mijn vriend heeft, die heeft dit niet... daarom wilde hij heel graag een tweede. Wat ik eigenlijk wil zeggen, bij kriebelt het pas sinds kort, een jaar geleden dacht ik hetzelfde als jouw..
Waarom zouden vrouwen dat niet mogen en mannen wel? Vind het altijd zo raar dat van vrouwen maar verwacht wordt dat ze bij de kinderen blijven. Je bent idd niet alleen maar moeder, net als een man niet alleen vader is.
Je hebt geen reden nodig om het wel of niet te willen. Als jou gevoel nee zegt, dan is het nee. Waarom dat je dat niet wil, dat doet er niet toe. Wie weet is je gevoel over een jaar wel anders. Doe het iig niet omdat je kind "zielig" zou zijn volgens anderen. Ze weet niet beter dan dat ze alleen is. En jou man moet zich dan maar bij jou keuze neerleggen. Andersom zou je dat ook moeten. Je moet er beiden klaar voor zijn.
Een werkgever mag ouderschapsverlof niet weigeren. Behalve als het voorstel van je man het bedrijf in ernstige problemen brengt. En dan nog moet het bedrijf dan zoeken naar een oplossing voor een andere verdeling van uren. Ze mogen niet zeggen van: nee je krijgt geen verlof want dat kan financieel niet.
Nou nou nou! Jullie stellen een vraag, ik reageer hierop met mijn mening, zeg alleen dat ik het me niet voor kan stellen dat vrouwen dit kunnen naar mezelf gekeken dan he! Prima als vrouwen hiervoor kiezen! Hoeven niet meteen aan te vallen. Heb mijn reactie nogmaals gelezen maar zo erg is dit toch niet geschreven? Ik schrijf vanuit mezelf en geef reactie op een vraag dus snap het probleem niet zo. Tuurlijk ben je een goede moeder, maar als je liever voor carrière ga zal ik dat in jou geval doen en niet voor een tweede gaan.
Eens met bovenstaande. Ik ben ook enigkind en zelf heel bewust gekozen voor een 'groot' gezin. Mijn vader overleed toen ik begin twintig was en mijn moeder heeft tien jaar terug een hersenbloeding gehad waardoor ze veranderd is, beide zijn/waren nog erg jong en hadden nooit verwacht dat ik als twintiger al 'alleen' zou staan. Ik vind/vond het verzorgen van mijn ouders zwaar en erg eenzaam. Ook doet het me verdriet dat er nu geen gezamenlijke herinneringen meer zijn aan vroeger, mijn moeders geheugen heeft haar namelijk in de steek gelaten. En ja, ik heb gelukkig veel goede vrienden maar dat compenseert het gebrek aan een onvoorwaardelijke band niet. Goed dit is nu, maar ook toen ik opgroeide heb ik een broer/zus erg gemist. Mijn moeder werkte veel en ik was veel op de crèche of bij vriendinnen om niet in een leeg huis te zitten. Een stabiele aanwezige factor in de vorm van een gezinslid, had me juist toen erg geholpen. Ik weet dat broers en zussen elkaar ook niet altijd liggen, maar door bewust de keus voor één kind te maken sluit je hoe dan ook de kans op die speciale onvoorwaardelijke band uit..
2e nemen omdat de 1e alleen is is nonsense! Mijn oude buurjongen en zijn broertje zijn haat en nijd. Mijn buurmeisje en grote zus doen ook nooit wat samen. Mijn halfbroer en zus gaan amper met elkaar om. Het wil niet zeggen dat het altijd maar goed klikt... Bovenstaande hebben niks aan elkaar. Tuurlijk kan een broertje of zusje een gezellige aanvulling zijn. Ik heb daarintegen wel leuke hechte band met mijn broertje. Dus als je zelf een 2e wil , ja zeker voor gaan . Maar wat als zusje of broertje lief een zorgen kindje wordt? Hoeveel hebben ze dan aan elkaar? Zadel je de oudste ook maar mooi mee op. Ik zou alleen aan een 2e beginnen wanneer jij en je partner het zelf willen, en niet om een broertje of zusje te creëren voor de oudste . Met foto en video beelden kan je ook veel herinneringen maken en bewaren
Herkenbaar.. Wij hebben ook even gewacht met de beslissing voor een tweede.. Vanwege dezelfde argumenten als jij noemt.. Nu ging het toch weer kriebelen, toch wel bijzonder weer zo'n kleintje en we hebben een kindje zoveel te geven! Wij gaan er nu dus weer voor, maar herken je twijfels en zou me zeker niet laten beinvloeden door buitenaf. Doen waar jij je goed bij voelt en hopelijk worden jullie het er samen over eens! Dat lijkt me nog het belangrijkste, wat de beslissing ook is.. Veel succes gewenst met nadenken
Ik vind het ook onzin om een tweede te nemen/krijgen omdat de eerste er anders later alleen voor staat en niemand zou hebben om jeugdherinneringen mee te delen. Mijn broer is verongelukt en ik ben nu dus ook "alleen." Dan zou je dus meer kinderen dan twee moeten hebben want stel dat er eentje weg valt. Echt onzin!
Voor wat betreft het willen van een tweede kindje omwille van de eerste; het moet niet de enige reden zijn. In de eerste plaats moet je open staan voor een tweede kindje, moet het haalbaar zijn in je leven qua bv financiën en leefruimte. Maar mocht je twijfelen, dan vind ik genoemde redenen over 'het er alleen voor komen staan als ouders wegvallen' wel iets om mee te nemen. Het krijgen van een broertje of zusje is geen garantie voor een leuke gezellige relatie, maar je deelt wel iets. Iets wat een enigskind nooit zal kunnen delen. Ook vond ik de volledige aandacht krijgen juist heel erg verstikkend werken. Ik kon nooit eens ongezien iets fout doen. Alle ogen waren op mij gericht.