Ja het is af en toe spitsuur zeker in het begin. Misschien helpt het maar mijn peuter was na ongeveer 6 weken gewend en ging weer normaler doen.
Mag ik vragen of er een vader is? Worden er dingen met je peuter gedaan? Het is wat hoor op die leeftijd een klein zusje erbij die ineens alle aandacht krijgt. Doen jullie nog dingen apart met hem? Even lekker naar de speeltuin? Als de kleine slaapt kan je misschien samen met hem het avond eten maken? Mijn peuter vond het prachtig als ik m neerzetten met een bak champignons en een kindermesje. Of even lekker met hem Kleuren kleien schilderen een toren bouwen? Of gewoon ff lekker samen met wat lekkers op de bank voor de tv zodat ook jij je rust pakt! Nou is die jongen van ons blind van zijn zusje al vanaf dat ze in m'n buik zat, maar ik merkte in het begin wel dat hij echt even zijn momentje alleen nodig had met mij of met papa zonder jankend klein zusje. Mag hij helpen met de luier verschonen ? Dan voelen ze zich vaak heel trots! Ik vond aandacht voor allebei in die periode heel belangrijk! Jouw leven staat op z'n kop want het is zwaar, maar vooral voor je peuter ook! Ik kookte trouwens vaak voor 2 dagen, zo had ik iedere keer 1 dag geen last van het koken. Douche ging m'n dochter in de wipstoel en m'n peuter zat of in bad en ik onder de douche of ik kleede hem uit en liet hem op een handdoek met z'n Badspeelgoed spelen.
Ik hoop in ieder geval dat je je iet schuldig voelt omdat je het niet leuk vindt! Het is zooooo herkenbaar je verhaal.. Ik vond het ook loodzwaar.. En echt alles behalve leuk. Ik geloof niet dat ik alles bij elkaar een dag heb genoten het eerste half jaar hahaha. Nu is de kleinste 1,5 en de oudste 3,5 en sinds een half jaartje vind ik het steeds beter te doen. De kleine is vrij snel met lopen en praten dus dat maakt het ook makkelijker. Maar nog steeds, vind ik het ook echt pittig hoewel ik er gelukkig ook wel echt meer van kan genieten. Het is enorm aanpoten en misschien heb je er nu niets aan, maar het wordt echt beter... Hopelijk kun je je daar een beetje aan vasthouden.. En probeer het te accepteren zoals het nu is, dat maakt het voor jezelf een stuk makkelijker.. Heel veel sterkte, hang in there! Lieve groetjes!
Ik vond de overstap van 1 naar 2 ook onwijs zwaar, verschrikkelijk de eerste tijd en idd wat je zegt juist de momenten waarop je bezig bent zal de oudste gaan donderen Waarom laat je hem als hij om 4 uur zo moe is niet ff lekker slapen, al is het op de bank, miss is hij als hij wakker wordt een heel ander kind en kun je wat meer genieten.
Gedeeltelijk herken ik je verhaal. Maar heb wel gemerkt dat het ook heel afhankelijk is van hoe je er zelf mee om gaat. Hier er altijd voor gezorgd dat ze beide hun eigen momenten van aandacht krgene en de oudste heb ik m.b.t. de jongste overal bij betrokken. Ik gaf hem bij de verzorging van de jongste kleine taakjes om mee te helpen en op momenten van voeding als ik alleen met hem was zocht ik voor hem een leuk alternatief. Dit kon zijn een kort tekenfilmpje, maar ook bijvoordeeld het speelzand voor in huis (dat krijgt hij af en toe). Voor mijn peuter was het belangrijk erbij betrokken te worden, maar ook echt even zijn momenten te hebben van aandacht. Wandelen met baby in de draagzak en dan mijn peuter op de fiets, loopfiets o.i.d. en dan even naar de speeltuin. Vergeet niet dat jullie allemaal moeten wennen aan de nieuwe situatie...... Je hebt er nu niks aan, maar het wordt echt weer makkelijker!
Hier mannetje van 4 en eentje van 10 maanden. Het is echt al zwaar geweest. Zoontje moest niet van jonge broertje weten, hij ongelukkig. Ik helemaal op door de gebroken nachten en het tempo waaraan alles moet gebeuren. Ben ook vaak alleen met de kids door vriend zijn werk, en ja, heb me soms zelfs al afgevraagd waarom ik perse een tweede wou... Maar! Wat ik dacht is waar, het begint stilletjesaan gemakkelijker te worden. Grote broer heeft kleine broer aanvaard. Jongste slaapt door. Er zijn steeds meer leuke momenten en dat is echt genieten dan. Volhouden dus, bij jou zal het ook ineens gemakkelijker worden.
Heel herkenbaar hoor je verhaal. Toen mijn tweede werd geboren begon mijn eerste net te peuterpuberen en mijn tweede huilde heel veel vanwege kramp. Ik kreeg gewoon vaak geen of maar 2 uur slaap sommige nachten. Zat er echt doorheen. Kan je wel vertellen dat het steeds ietsje makkelijker werd zodra ze beide ouder werden en nu vind ik het zo leuk dat ik nog graag een derde wil dus het komt echt goed. Maar voor nu is mijn advies om echt hulp te vragen. Ik deed dat niet echt omdat ik het gevoel had dat ik het allemaal zelf moest doen, maar daar heb ik nu wel spijt van. Vraag hulp als dat kan om zelf even wat te kunnen slapen of zonder kids (of met 1) ergens naartoe te gaan. Even rust.
Ja hoor, ik vond het ook loodzwaar. Hoe schattig en lief kleine baby's ook zijn, ik vind het nu de jonste bijna 3 is pas echt wat makkelijker worden en vind ik het heerlijk dat ze nu wat ouder zijn.
Tussen mijn oudste en mijn middelste zoon zitten 25 maanden. De oudste was net twee dus toen mijn middelste kind werd geboren. Ik vond het niet zwaar maar er zaten zware dagen tussen. Over het algemeen ben ik best een heel stabiel persoon, maar af en toe waren er dagen bij dat ze alleen maar huilden bijvoorbeeld. Op die dagen probeerde ik zoveel mogelijk zen te zijn. Ik ging ook altijd een lang stuk met ze lopen. Aangezien mijn middelste in december was geboren, gingen wij die eerste weken veel op stap zodat de oudste in de sneeuw kon spelen (wij woonden toen in Duitsland) en de jongste goed ingepakt lekker kon slapen. Dat haalde altijd wel de scherpe kantjes van het probleem af. Over het algemeel heb ik juist veel genoten hoor. Nu zijn ze 6 jaar en 4 jaar en nu speel ik voornamelijk de hele dag politieagent, dat vind ik veel vervelender Ze kunnen wel goed met elkaar spelen hoor, maar ze kunnen ook heel goed elkaar in de haren vliegen.
Ik vond de eerste weken met nummer 2 erbij ook weinig aan. Zoon was net 2 jaar en vond er geen ene mallemoer aan zo'n baby in huis. Ik werk knettergek van het geregel en aandacht geven aan 2 kinderen en dan nog maar te zwijgen over even naar buiten gaan haha Hier hielp het wel dat de oudste gewoon 2 dagen naar de crèche ging en ik dan alle aandacht aan de baby kon geven zonder me schuldig te voelen tov mijn andere kind. Het wordt beter maar heeft wel tijd nodig. Kan je zoon misschien een keer een aantal uurtjes naar opa/ oma crèche oid?
Ik vond de eerste weken ook nooit leuk hoor. Weet nog nu bij mn jongste dat ik met veel moeite na een krampjesdag een maaltijd in elkaar had geflanst en we gingen eten. Mijn man komt vaak later en eet dus apart waardoor ik meestal met de kinderen eet. Anyway, ik met baby op mn arm die constant bleef huilen, jongste zoon hielp ik met eten maar lette even niet goed op en zag een hele lepel eten voor zn mond al op zn shirt belanden wat hij even heerlijk uitsmeerde, oudste zoon liet een hele fles drinken omvallen en dochter begon uit het niks te spugen... Heb toen de jongste in de box gelegd al huilend, bij iedereen hun vieze shirt en broek uitgetrokken en ben gewoon even 5 min candy crush gaan spelen op de plee hahaha, soms moet je gewoon even weglopen.
Ohhh Umm, die momenten ken ik zo goed! (met twee kinderen al!). serieus, de keren dat ik mijn man huilend op zijn werk heb opgebeld dat ie *NU THUIS MOEST KOMEN!!* omdat ik het niet meer trok zijn niet op een hand te tellen.
Mijn jongste is nu 8.5 maand en werd geboren toen mn oudate 1 jaar en 9 maanden was. Ik vind/vond het ook zeker wel druk maar wel heel goed te doen. Mijn allergrootste redding was onze draagdoek!!!! Daar hebben we enorm veel baat bij gehad. En draag mijn jongste nog steeds met heel veel liefde <3 Wat betreft het wakker worden van elkaar; klinkt misschien onvriendelijk maar ze zullen er beide aan moeten wennen. Wij hebben nooit express stil gedaan omdat we bang zijn dat er iemand wakker word.
Om deze reden wil mijn vriend geen tweede... Ik vind het ook met eentje al zwaar. Terwijl onze zoon goed slaapt en wij goed uitgerust zijn. We werken allebei fulltime, dat wel. Maar als ik kijk wat een energie onze zoon heeft, ik ben alleen met hem bezig, iets voor mezelf kan pas als hij slaapt. Ik zou het niet aankunnen denk ik, met nog eentje erbij.
herkenbaar hoor. onze tweede huilde alleen maar ik wist niet hoe ik t allemaal gedaan moest krijgen. maar denk dat t ook een beetje aan mij lag. want bij de derde was t zoveel makkelijker. ondanks school van de oudste en psz van de middelste. meebuigen. dat heb ik geleerd. meebuigen met slaapjes, krampjes en clustersessies. baby lekker bij je in een draagdoek. dan spelletjes met de oudste, of speeltuin of wat dan ook. clusteren? dan jongste even met wat lekkers voor de tv. koken?? dat zal je man dan even moeten doen of echt wat makkelijks. het is een fase. echt geloof me
Ik heb niet alles gelezen dus mss staat hij al tussen de tips. Hier de jongste 6 mnd. bij altijd ziek of onderweg waardoor bestempeld als huilbaby en een zoontje van net 2 die flink pubert. Mijn man is door de week niet thuis ( ook de nachten niet). Dit was niet voorzien. Ik ben uiteindelijk overal om hulp gaan vragen en hier ben ik bij home start uitgekomen. Weet niet of dat landelijk is, maar kreeg de tip van het bureau. Over ongeveer een mnd krijg ik als het goed is op 1 dag of 2 dagdelen een vrijwilliger in huis, zodat ik wat ontzien wordt en de oudste wat meer aandacht krijg (heb de energie er niet meer voor). Succes.
Ohwja, ik merk dat het helpt wanneer ik de oudste soms op een rustig moment bij me neem en uitleg waarom Ik soms een kort lontje heb en dat ik ontzettend veel van hem hou. Hij lijkt hier dan positief op te reageren. Hij is nu heel vaak erg behulpzaam. Zelfs zo praten tegen de jongste helpt . Het overbrengen van je gevoel, je liefde. Neem er de tijd voor, want te snel gaat de hectiek en jou onrust (is mijn ervaring) overheersen, en dat slaat over op de kinderen.
jaaa, zo bekend. hier was zoonlief 1 min 5 dagen toen dochter kwam. huilbaby van hier tot tokyo de eerste 4 laanden, manmanman, ik was zo moe op eem gegeven moment en voelde me tegenover allebei zo schuldig. nu 7 maanden later is t al een stuk beter, al kan ik niet wachten tot mn dochter ook kan kruipen en lopen en wat zelfstandiger is, maar dan volgt vast de volgende fase. succes! het word echt beter!
Heel herkenbaar, helaas, hier waren mijn beide kinderen huilbaby's. De afgelopen maanden zijn een hel geweest, echt ontzettend zwaar vond ik het. Ze hebben allebei erg slecht geslapen, zowel overdag als 'savonds, mijn dochtertje nog steeds. Hulp van familie heb ik niet veel gehad helaas ( mijn ouders wonen zeer ver weg) en mijn man werkt erg veel. Daardoor zat ik bijna continu alleen met de kinderen. Sinds kort gaat mijn zoontje naar school en ik heb meer tijd voor mijn dochtertje. Nu is ze bijna een jaar en ze huilt gelukkig veel minder, maar ze heeft nog continu aandacht nodig. Hierdoor kom ik nergens aan toe op een dag. Erg frustrerend! Ze wordt gelukkig ook makkelijker en leuker sinds ze kan kruipen en opstaan, hopelijk kan ze binnenkort ook lopen, dus we zien gelukkig wel het licht aan het eind van de tunnel. Wat ik erg vond was het feit dat niemand begrip toonde. Iedereen in mijn omgeving heeft makkelijke kindjes die lekker doorslapen en rustig zijn en die overal meegaan. Hierdoor voelde ik mij nog steeds zeer onbegrepen en gefrustreerd. Men zegt ah laat ze lekker huilen...ze begrijpen niet dat ik het gehuil niet meer aan kan horen na al die maande continu gehuil, dat ik alles in staat ben om te doen zodat ze stopt met huilen... Zullen we een clubje maken voor de (ex) huil baby mama's, misschien kunnen we ervaring wisselen of tenminste lekker zeuren zonder bekritiseerd te worden?