Moeite met geheugen, 6 maanden na bevalling en pre-clampsie

Het is heel erg herkenbaar en ik lees dit vaak bij vrouwen die pre-eclampsie en/of hellp hebben doorgemaakt. Het is inderdaad anders dan de 'gewone' vergeetachtigheid die zwangeren/ jonge moeders ervaren.

Zelf ben ik nu twee jaar verder en nog steeds heb ik geheugen- en concentratieproblemen. Onderzoeken wijzen ook uit dat je voor echt herstel enkele jaren moet rekenen en dan nog zijn er allerlei factoren die een rol spelen in de mate waarin je klachten houdt.

Ik heb zeker het eerste jaar geen enkel besef van tijd meer gehad doordat ik de dagen niet kon 'vasthouden'. Gesprekken kon ik niet onthouden. En ik had constant dat ik opstond en vervolgens geen enkel idee meer had wat ik wilde gaan doen.. Ik vond en vind het erg ingrijpend.

Toen ik na dat eerste jaar eindelijk erkenning kreeg voor mijn aanhoudende klachten en slechte herstel (breder dan dit hoor) ben ik begonnen met fysiotraining om aan mijn conditie te werken. Naar mate mijn fysieke gesteldheid beter werd, is ook mijn geheugen weer vooruit gegaan. Het is nog zeker niet wat het was, maar de tijd zal uitwijzen in hoeverre het nog beter wordt.. dat is ook voor iedereen weer anders natuurlijk.

Ik vind het goed van je dat je zelf al begonnen bent met het bijhouden van een dagboek, dat is ook een goede training voor je hersenen en vaak onthoud je ook beter door het op te schrijven. En hoe vervelend ook, je lijf heeft een enorme klap gehad dus het is niet raar dat het tijd nodig heeft om te herstellen. Geef jezelf die tijd en zorg voor voldoende (hoofd)rust. Ik hoop dat je in de komende tijd wat hoopvolle verbetering mag bemerken!

Mocht je behoefte hebben aan contact, je mag me ook altijd een PB sturen hoor.

 

Ik heb hetzelfde gehad en daarom was onze zoon ook ongeveer 3 weken te vroeg. Moet zeggen dat ik nog niet echt dagen kwijt ben, maar wel merk dat ik dingen vergeet. Soms stel ik 3 x dezelfde vraag in tien minuten tijd. Dan weet ik gewoon al niet meer dat ik die vraag al eerder gesteld heb en het antwoord is al helemaal niet blijven hangen.

Dat ik dagen kwijt ben heb ik nog niet gemerkt. Ik denk dat een dagboek bijhouden wel goed is inderdaad. De stukken die je dan zou missen kun je dan terugzien.

Verder weet ik niet zo goed van hoe of wat, maar ik ga wel even meelezen hier.

 

Ik heb dat ook, niet meer weten wat je gister of daarvoor precies gedaan hebt. Op staan om iets te doen en na 2 stappen niet meer weten wat je moest doen. Ik heb nu kinderen van 5 en bijna 3... en nog is het niet over. In mijn werk erg vervelend en ik vraag mijn klanten ook altijd tijdens een telefoongesprek om het nog eens op de e-mail te zetten. Dat helpt wel, dan kun je het tenminste weer terug lezen. En mijn agenda is heilig, vroeger nooit echt gebruikt maar tegenwoordig zet ik daar alles gelijk in.

Nu heb ik altijd daar wel een probleem mee gehad, van vakanties bijvoorbeeld, de meest fantastische reizen kan ik niet meer navertellen. Als ik de fotoboeken bekijk zeggen sommige dingen me ook echt helemaal niets. Maar bijzondere gebeurtenissen bv. een bruine beer in het wild zien dat weet ik dan weer wel. Maar waar we precies gereden hebben, de route weet ik dan weer niet.

Ik hoop echt dat het ooit weer beter gaat worden, alleen heb ik er een hard hoofd in omdat het nu al zolang duurt. Bij mij is het begonnen na de bevalling van mijn zoon. Hij heeft tot 8 maanden alleen maar gegild met onbekende reden en ook die periode weet ik weinig meer van helaas. Ik kan me niet herinneren hoe hij als baby eruit zag, voelde, rook etc. Heel jammer en hopelijk kan ik het ooit nog eens terughalen in mijn geheugen.

 

Succes met het onderzoek!
Ik zou je klachten zeker benoemen, zij zullen goed begrijpen wat je bedoelt. Ik hoop dat de uitslag straks je ook weer verder mag helpen.

 

@katharina: Ik kreeg het na de geboorte van onze jongste die in augustus 3 wordt. Ben bang dat het is gekomen omdat zoon zolang gehuild heeft, nou ja, huilen het was meer krijsen. Enige wat ik daar nog van weet het nare gevoel van onmacht. Ja erg pijnlijk als je niet meer weet hoe je zoon als baby was en alleen foto's heb waaruit je herinnering zou kunnen halen. Maar ook dat werkt (nog) niet bij mij.

Ik heb het ook met gesprekken dan weet ik tijdens het gesprek niet meer waar het over ging en ben ik de draad kwijt. Erg vervelend allemaal.

 

Erg herkenbaar Duimpje, denk dat dit hier ook mede een rol speelt. Mijn zoon was ook een krijsbaby en leefde de eerste maanden in mijn armen, ook 's nachts. Denk dat ook daardoor het hele tijdsbegrip volkomen ontregeld raakte. Inderdaad mis ik ook veel herinneringen uit die periode... Heftig he? Ik vind het nog steeds erg moeilijk..

 

Al vraag ik mij af of het dan specifiek door Preeclampsie/HELLP komt of door het slaapgebrek? Maar ik heb precies hezelfde. Mijn man kan er echt boos om worden,maar blijkbaar voeren wij hele discussies en achteraf vergeet ik meteen weer wat de uitkomst hiervan was. Of wij spreken af wat we die dag willen gaan doen en na 5 minuten moet ik weer vragen wat we nog eens hebben afgesproken of we spreken af wat we die dag willen eten en ja hoor, als ik in de winkel sta weet ik het gewoon niet meer...ik vergeet zelfs wanneer de baby voor het laatst heeft gedronken en of hij ontlasting heeft gehad
Ik hoop niet dat dit jaren gaat duren!
Hoe doen jullie dit met werk?? Want op deze manier ben ik toch bang dat mijn werkgever snel klaar met mij is....

 

Ik denk ook dat dat de reden is. Hier ook nachten met hem gelopen, ik kon hem gewoon niet laten liggen krijsen dus hop op de arm en lopen. Mede daardoor heb ik inmiddels ook mijn pezen in mijn schouder vernield... hij was (en is nog steeds) een zware.
Ja, heel heftig en zo jammer. Ik vond die periode ook vreselijk en zo zwaar. Stond meer in de overlevingsstand ook door slaapgebrek en ik heb een eigen bedrijf dus mijn werk ging ook gewoon door. Geen middagdutjes maar wanneer hij eindelijk eens sliep dan kon ik snel wat werken. En dan de hond die net zo hard mee gilde met zoon, en een man die helemaal niets met zoon kon doen en hem niet stil kreeg dus alles kwam op mijn schouders terecht.
De enige herinneringen die ik heb aan die tijd zijn de vreselijke tijden van gillen en onmacht. Waardeloos!

 

Dat zal vast per persoon verschillen, maar toch lees ik ook vaak over dit probleem bij lotgenoten bij wie geen sprake was van een huilbaby. Ook in Maastricht, waar zo uitgebreid onderzoek wordt gedaan, is dit probleem goed bekend al zijnde een gevolg van PE/ HELLP.

Maar ik ben zeker van mening dat het ook een wisselwerking is, dat emotionele factoren het fysieke nog eens kunnen verergeren bijvoorbeeld.

Zelf werk ik niet, nou ja 1 ochtend per week maak ik schoon dus ik heb hierin geen last. Voor mij heeft het juist enorm geholpen om die ene dag in de week niet met mijn geheugen in de knoei te komen, maar gewoon met verstand op 0 een huis schoon te maken. Ik kan me goed voorstellen dat als je werk doet waarbij veel van je denkvermogen wordt gevraagd, het erg vermoeiend is...

@Duimpje.. ik heb hier precies hetzelfde hoe jij het omschrijft. De hele babytijd is voor mij een traumatische herinnering hierdoor, denk er niet graag aan en praat er ook niet graag over. Lukt me ook eigenlijk niet daar leuke dingen van te herinneren.. Mijn man heeft inderdaad ook alleen maar kunnen toekijken en ik ging daar echt aan onderdoor, maar toch kun je weinig anders dan maar doorgaan. Nog steeds ervaar ik veel stress op momenten dat mijn zoontje weer veel huilt/ negatieve aandacht vraagt en ik baal dan enorm dat ik niet die relaxte moeder kan zijn die ik graag had willen zijn..

 

Ja, dat had ik ook zeker tot hij 1,5 was. Ieder opstart moment tot gillen begon het te kriebelen bij mij. Hopen en de angst dat het niet weer opnieuw zou beginnen. En nu nog kan ik slecht tegen dat gegil inderdaad dat stress gevoel. Ik praat er ook niet graag over komt ook omdat je alleen nog het negatieve weet en dus eigenlijks niets leuk weet te vertellen over je kind als baby. Dat geeft geen fijn gevoel.

 

Ha dames,

Hier ook problemen met geheugen, moet overal lijstjes van maken en dan nog vergeet ik van alles. Hier weinig tot geen gebroken nachten, dus dat is hier zeker niet de oorzaak. Het komt echt van de PE/HELLP.

Hier vooral problemen met concentreren en met de hechting aan mijn dochter. Emotioneel valt me dat ook erg zwaar. Het blijft voelen alsof ik vadertje/moedertje aan het spelen ben of alsof ik aan het oppassen ben. Dus net alsof ik haar na een aantal uur weer af ga geven bij haar ouders. Ik schaam me hier ook voor, hoewel ik weet dat ik er niks aan kan doen.

Ook weinig tot geen vertrouwen meer in m'n eigen lichaam. Ik had een voorbeeldige zwangerschap met minimale kwaaltjes, vrolijk doorgewerkt tot 36 weken en tijdens de bevalling was de HELLP opeens daar... Zomaar, vanuit echt niets. Volgens de gyn in mijn geval ook onverklaarbaar. Doodeng.

 

Heb je ook uitgebreider onderzoek laten doen? Zoals dat in Maastricht gedaan wordt. Zij zoeken naar een oorzaak en bepalen een herhalingskans. Ze vinden niet altijd wat, maar het kan je wel wat meer duidelijkheid geven. En rust misschien.

 

Nee nog niet, weet ook niet of ik dat wel wil. Omdat de HELLP bij mij pas tijdens de bevalling op kwam zetten (met 39+5), heeft de kleine er geen last van gehad. Zij was klaar om geboren te worden en doet het ook echt fantastisch

Ik weiger eigenlijk botweg om m'n leven hierdoor te laten beheersen, ga binnenkort ook met een professional praten om dit te verwerken. Praten met 'lotgenoten' doet mij ook goed.

Hoe zijn jullie in contact gekomen met Maastricht?

 

Oké omdat jij schreef 'doodeng' zou het juist wat rust kunnen brengen. Ik heb het onderzoek juist gedaan zodat het mij niet meer zou beheersen, zodat ik antwoorden kreeg op vragen waar ik weer mee verder kon. Maar zo maakt ieder een eigen afweging natuurlijk.

D.m.v. lotgenotencontact ben ik te weten gekomen dat Maastricht die onderzoeken doet. En heb toen zelf contact met het ziekenhuis opgenomen, verwijzing aan mijn huisarts gevraagd.

 

Geen pre - eclampsie, nu wel de diagnose ptss! En herken de klachten en het gevoel ook! Ik ga me nu pas een beetje aan baby hechten( 3,5mnd) en ben nu gelukkig onder behandeling van een psycholoog. Was zo fijn om te horen dat bepaalde gekke gevoelens en verschijnselen erbij horen. Ik heb telkens een heel gejaagd gevoel, van : ik moet nog, ik moet nog... Niks eigenlijk, want kan hierdoor niet werken. De psycholoog zei dat ik eerst maar vooral moet ontspannen. Veel vergeten is ook een symptoom van teveel stress. En hoe de psycholoog het uitlegde hoe het werkt met stress vond ik erg geruststellend.
Als je teveel stress hebt, maak je te veel adrealine aan. Als je dat langdurig hebt, hoe je een hoge adrealinespiegel. Zonder noodzaak, want er is geen acute stress, maar het blijft in je systeem. Daardoor wordt je als het ware allergisch voor stress. Zelfs de kleinste hoeveelheid stress zorgt ervoor dat je adrealine enorm stijgt en je je erg slecht voelt.
Oja, ook legde ze uit dat moeders biologisch gezien gewoon erg snel op baby' s reageren, met ... Stress om dus de baby snel te verzorgen. Dit is natuurlijk maar heel weinig stress, maar ja, als je er zeg maar allergisch voor bent...
De eerste logeerpartij van baby hier was iig voor mij erg goed.

 

Op termijn zou het echt wel een optie zijn, maar ik twijfel daar dus nog over.

Ik heb altijd gezegd dat ik graag een 'groot' gezin zou willen, liefst drie of vier kinderen (mits het financieel haalbaar is/blijft), en ben heel angstig dat dit beeld nooit waarheid kan worden... Bij een 'grote' herhalingskans komt er geen tweede kindje , niet vanwege mezelf maar omdat er nu al een klein meisje hier woont die ik niet zonder mama achter wil laten... Ook zou een volgende zwangerschap nooit zo zorgvrij en eigenlijk onbezonnen kunnen zijn als dat deze geweest is.

 

Die klachten herken ik ook van na mijn tweede bevalling, ik voel me nu echt heel anders dan na mijn eerste, probleemloze bevalling. Hier echter geen PE of HELLP, maar kraamvrouwenkoorts en een week erna een longontsteking. Ook heel erg heftig, mijn lijf heeft een fikse klap gekregen. Ik heb me voor de zekerheid recentelijk psychisch laten doorlichten door een professional vanwege al die klachten, maar daar kwam niets uit.

Wel werd gezegd: reken na een fikse ontsteking op minimaal een jaar hersteltijd, en ga sporten. Door sporten zullen de concentratieproblemen en de gespannenheid verminderen. Dus ondanks mijn belabberde conditie ben ik gisteren voor het eerst weer gaan zwemmen. Bedroevend resultaat, maar je moet ergens beginnen. Ik geloof er wel in.

 

Bij mezelf wijt ik het ook echt aan de krijsperiode + slaapgebrek + stress van van alles en nog wat. Mijn zwangerschap was prima, bevalling was ook goed gegaan zonder enige ellende of problemen. Ik ben ingeleid met 38 weken ivm bevalling met AntiBiotica wat goed verliep en de bevalling zelf ging ook super. Dus ook geen Helpp of pre-clampsie.